27 januari inmiddels, en ik zit in mn nieuwe "rotan" stoel met de laptop op schoot (hoe toepasselijk)....rotan, onze nieuwe rotanset, bestaande uit 3 zits bank en grote stoel, ziet er heel aardig uit maar na nadere inspectie thuis (goed op tijd dus) zit ie eigenlijk niet zo lekker. Het grote geheim aan Rotan zit m natuurlijk niet in het comfort maar in zn mooie houten sihouette, warm, tropisch, licht, enzovoorts. Dus...wat is belangrijk, zitcomfort of wat het oog wil? Allebei als het even kan, maar dat kan nou juist NIET hier op Curacao. Met alle gebruikelijke respect hanteert men hier een net iets andere stijl dan de ons vertruwde Ikea. Alhoewel, Jan des Bouvrie is hier een graag geziene gast en hele resorts worden door hem ingericht, terwijl de lokale Libier-meubelmaker/handelaar er nog een goeie zakcent aan overhoudt. Maar toch, nee, weinig schoons te vinden op meubelgebied, en dus....dan maar de Rotanset, mooi maar vreselijk voor de rug. Enfin, het onderwerp was OP DE WEG....want dezendaags moet ik me iedere dag door het verkeer worstelen, St Catharina-Willemstad, maar liefst 30 minuten heen en 25 terug, voor lokale berippen wel zeker vergelijkbaar met Zwolle-Roterdam...veel te lang dus. En dus kijkt iedereen me bedenkelijk aan als ik zeg dat ik op St Catharina woon..."zo ver"???....ik lach het weg, het is namelijk rustig, schoon, veilig, ruim, en nog meer. Daar heb ik graag een half uurtje (beter, 15 minuten meer dan de gemiddelde rit binnen Willemstad) voor over. Maar wat krijg ik daar vorgeschoteld? Als het regent, een transformatie in de denkwijze van mensen, plotseling kunne we niet harder meer dan 40 per uur omdat het wegdek nat en dus gevaarlijk wordt. Gaten en kuilen om de halve meter, wat de Curacaoenaar tot een ware stuntman op de weg maakt. VEEL te sociaal gedrag, geloof het of niet, automobilisten komende vanuit IEDERE weg naar links of rechts worden hoffelijk voorgelaten, ook al moet daarvoor op de rem gegaan worden. En OOK wanneer de persoon vanuit rechts pas NET aan komt rijden en wij al minuten stilstaan mag hij nog voorgaan....tja, zijn er grenzen aan de hoffelijkheid, ik ben bang van wel maar laten we zeggen dat de tolerantiegrens van de gemiddelde weggebruiker niet al te hoog ligt, hier dus wel. Oja, en dan de rookpluimen die als schoorstenen uit de uitlaat van sommige autos komen, we zien hier de grenzen aan sustainable development in actie. Maar toch, zo'n ritje heeft wel wat, het is nooit voorspelbaar....met zn allen in de rij op een eilandje, zo gezellig.....raampje open, muziekje aan, en de tijd is zo om. Ik groet u vanuit deze tropische sferen!
Winters_in_Curacao
