27 januari inmiddels, en ik zit in mn nieuwe "rotan" stoel met de laptop op schoot (hoe toepasselijk)....rotan, onze nieuwe rotanset, bestaande uit 3 zits bank en grote stoel, ziet er heel aardig uit maar na nadere inspectie thuis (goed op tijd dus) zit ie eigenlijk niet zo lekker. Het grote geheim aan Rotan zit m natuurlijk niet in het comfort maar in zn mooie houten sihouette, warm, tropisch, licht, enzovoorts. Dus...wat is belangrijk, zitcomfort of wat het oog wil? Allebei als het even kan, maar dat kan nou juist NIET hier op Curacao. Met alle gebruikelijke respect hanteert men hier een net iets andere stijl dan de ons vertruwde Ikea. Alhoewel, Jan des Bouvrie is hier een graag geziene gast en hele resorts worden door hem ingericht, terwijl de lokale Libier-meubelmaker/handelaar er nog een goeie zakcent aan overhoudt. Maar toch, nee, weinig schoons te vinden op meubelgebied, en dus....dan maar de Rotanset, mooi maar vreselijk voor de rug. Enfin, het onderwerp was OP DE WEG....want dezendaags moet ik me iedere dag door het verkeer worstelen, St Catharina-Willemstad, maar liefst 30 minuten heen en 25 terug, voor lokale berippen wel zeker vergelijkbaar met Zwolle-Roterdam...veel te lang dus. En dus kijkt iedereen me bedenkelijk aan als ik zeg dat ik op St Catharina woon..."zo ver"???....ik lach het weg, het is namelijk rustig, schoon, veilig, ruim, en nog meer. Daar heb ik graag een half uurtje (beter, 15 minuten meer dan de gemiddelde rit binnen Willemstad) voor over. Maar wat krijg ik daar vorgeschoteld? Als het regent, een transformatie in de denkwijze van mensen, plotseling kunne we niet harder meer dan 40 per uur omdat het wegdek nat en dus gevaarlijk wordt. Gaten en kuilen om de halve meter, wat de Curacaoenaar tot een ware stuntman op de weg maakt. VEEL te sociaal gedrag, geloof het of niet, automobilisten komende vanuit IEDERE weg naar links of rechts worden hoffelijk voorgelaten, ook al moet daarvoor op de rem gegaan worden. En OOK wanneer de persoon vanuit rechts pas NET aan komt rijden en wij al minuten stilstaan mag hij nog voorgaan....tja, zijn er grenzen aan de hoffelijkheid, ik ben bang van wel maar laten we zeggen dat de tolerantiegrens van de gemiddelde weggebruiker niet al te hoog ligt, hier dus wel. Oja, en dan de rookpluimen die als schoorstenen uit de uitlaat van sommige autos komen, we zien hier de grenzen aan sustainable development in actie. Maar toch, zo'n ritje heeft wel wat, het is nooit voorspelbaar....met zn allen in de rij op een eilandje, zo gezellig.....raampje open, muziekje aan, en de tijd is zo om. Ik groet u vanuit deze tropische sferen!
We schrijven inmiddels alweer 11 januari, en een ruim aantal dagen na mijn laatste bijdrage. Geveld door een redelijk serieuze griep heb ik een even verstek laten gaan, maar soms ook niet de inspiratie gehad om een interessant onderwerp aan te kaarten. Moet dat wel, een interssant onderwerp vinden? Niet echt he....als het maar goed voelt, om te schrijven, om te lezen. 2009: uiteraard een interessant onderwerp! Veel leuke vooruitzichten; nieuw huis, nieuwe omgeving, nieuwe baan (2x), eerste volle jaar van Jesse en op de creche, bezoek van familie, erik/margot en hopelijk nog meer en natuurlijk vakanties naar Nederland. Maar laten we vooral zeggen: Een nieuw leven opbouwen, want ik zou er erg graag wat meer structuur in aanbrengen, voor ons alledrie. Wat dat voor structuur is, ach, Trace kan lezen in de kerk, kunstklasjes volgen, autorijden/zwemlessen, etc, en ik kan een teamsport doen, actiever met werk wellicht, en zit te denken aan een hobby of 2, bijvoorveeld zeilen en tuinieren. Want nu we EN ingesloten door de oceaan wonen EN ingesloten door onze tuin, zou ik me iets meer in die omgevingsfactoren willen verdiepen. Tropische planten/bomen kweken misschien, maar ook veel "moetjes" lijkt me als je zoveel potentieel onkruid om je heen hebt. We zullen zien. Maar 2009 zal toch vooral het jaat van onze Jesse worden mag ik hopen, van "de doorbraak", taaltechnisch, motorisch, en zoveel meer.... moge zn kwajongensstreken ons de keel uitkomen maar we daardoor nog meer van hem houden. En moge hij vriendjes en vriendinnetjes maken bij de vleet, en die vooral bij ons over de vloer brengen. Het kind als de bron van ouderlijke vriendschappen, ook een interessante hypothese en o zo relevant. Kinderen die het gespreksonderwerp zijn onder gelijkgezinden. Je ziet het eigenlijk iedere dag, met een kleine dreumes op je arm heb je altijd aanspraak, en hoef je meestal niet eens iets te zeggen. Of je nu langsgaat bij oude vrienden en samen lacht bij zijn pogingen om de kinderwagen zelf aan te drijven, of de oren van je kop gevraagd wordt door die moederlijke kassajuffrouw die alleen hem aankijkt en nauwelijks jou terwijl je daarnet honderden guldens besteed hebt. Toch leuk natuurlijk, het geeft jezelf weer wat rust. Het wordt een jaar vol uitdagingen, zeker ook om mezelf te blijven, dat zal nog het lastigst worden. Maar goed, ook die persoon is nooit hetzelfde he. Ik heb er dus wel vertrouwen in! Morgen, een rondje Westpunt, maar eerst een nachtje rusten onder de Caribische volle maan.
We zitten inmiddels in week .5? Ik weet het niet meer precies, het voelt al alsof het lang geleden is dat we vertrokken naar de West. Dat komt natuurlijk zeer zeker doordat ik reeds eerder op de eilanden vertoefd heb, een OOK doordat ik daar mijn lieve bruid ontmoet heb. En dus bring ik deze kerst 2008 net als die terug in 2005 door waar dit alles inclusief de bruiloft gebeurde: bij mijn schoonfamilie in Trinidad. Het is natuurlijk een enigszins vreemde gewaarwording en als je goed blijft nadenken dan blijft dat zo, een Hollandse jongen, helemaal ingeburgerd, gewoon de dagelijkse gang van zaken volgend, roti, callaloo en hete curries en wat nog meer etend, limend met de boys bij het paardenrennen, ..en verder helemaal niets doen! Dat begon allemaal als een leuk avontuurtje uit pure nieuwsgierigheid, en is nu serieuze ernst geworden. Maar ik kan er nog steeds urenlang over nadenken, ik kom toch tot de conclusie dat ik hier wel op mijn plaats ben. Welke plaats dat is? De man heeft wel een bevoorrechte plaats hij krijgt zn eten altijd geserveerd, hoeft niets te helpen, mag uitgaan terwijl de dames meestal thuisblijven, kortom wordt geen strobreed in de weg gelegd om zn eigen gangetje te gaan. Stiekem profiteer ik daar wel een beetje van en ik verwacht hier dan ook NIETS van mezelf dan op de porch met een biertje op de luie stoel liggen, naar de vogeltjes luisteren en naar de wuivende palmen met op de achtergrond de Northern Range staren. Heerlijk. En verder, is het lange gezamenlijke kerstdiner ook wat minder heilig, in plaats daarvan de kerk om 7 uur sochtends, en natuurlijk de cadeautjes uitpaksessie. Kerst 2008 in de tropen: Een heel andere ervaring dan mijn lange ervaring met kerst in Nederland, die ook dit jaar koud was, en dus gezellig binnen. Weer een kerst ook zonder mijn familie, maar in gedachten zijn ze volop aanwezig, en daar gaat het ook om. Kerst is ook een feest van warmte, en ik denk dat ik hier de warmte heb ook al mis ik ze daar. Kerst in de tropen of in de sneeuw ik hou het er maar op dat ze voor mij beiden zn charme hebben. Morgen weer terug naar Curacao, terug naar onze prettige routine. Jammer, een eind aan deze uitbundige luiheid, maar wie niet werkt kan ook niet genieten van het nietsdoen. Ik ga dus maar weer even lekker werken om vanaf woensdag weer terug te keren naar het tropenschema! Een warme groet uit Arima.
Waarde lezer....vandaag, 20 december 2008 om 9.00 uur, zittende in bed, verwen ik u met een stukje luiheid, want het is nog vroeg per slot van rekening. Ik leg u een aantal stukjes krant voor, die getuigen van het Curacaose klimaat...u zult denken, great, that's hot and sunny....tja. Helaas doel ik op het sociale klimaat, het "milieu klimaat", enzovoorts....m.a.w., het leefklimaat! Laat me u 2 stukjes voorleggen:
Isla (onze raffinaderij!) ligt opnieuw plat 19 Dec, 2008, 15:32 (GMT -04:00)
Woordvoerder van de Isla Kenneth Gijsbertha noemt als gevolg van de total power failure dat er vandaag enkele uren gassen afgefakkeld moeten worden. Dat zorgt voor dikke, zwarte rookwolken, enorme luchtvervuiling en geluidsoverlast.
Hoe lang de Isla plat zal blijven is nog niet bekend. De laatste keer, in april van dit jaar, duurde het ruim twee weken voordat de raffinaderij weer kon draaien.
Noot: De enorme schade aan de gezondheid die de ISLA veroorzaakt aan de bewoners van de wijken benedenwinds de raffinaderij is wetenschappelijk vastgelegd. Desondanks, en door de enorme stank (mist zelfs) in deze wijken beweert de overheid dat de overheid dat de raffinaderij moet blijven dankzij haar werkgelegenheidseffecten en de huuropbrengsten slechts 3o miljoen euro per jaar.
Cadeautje van 1,3 miljoen gulden 19 Dec, 2008, 15:30 (GMT -04:00) De Eilandsraadsleden (vergelijk: nederlandse gemeenteraad) hebben zichzelf gisteren een cadeautje gegeven dat kan oplopen tot 1,3 miljoen gulden per persoon. Met het aannemen van de riante, verre van marktconforme pensioenregeling door de Eilandsraad, waardoor voltijdraadsleden met terugwerkende kracht tot 2000 in slechts twaalf jaar tijd een pensioen van 70 procent van hun laatstgenoten salaris opbouwen dat al vanaf hun vijftigste verjaardag wordt uitgekeerd, betalen ze in die maximaal twaalf jaar een premie van in totaal 80.000 gulden waarvoor ze (of na overlijden hun weduwe en kinderen) een pensioen ontvangen dat gemiddeld op bijna 1,4 miljoen gulden kan worden gewaardeerd. Los nog van dat dat geld niet in de begroting van het eilandgebied is opgenomen voldoet het nu door de leden aan zichzelf toegekende pensioen volgens de voltallige commissie niet aan de bepalingen zoals neergeschreven in de Landsverordening Loonbelasting. Een pensioenregeling met een pensioenleeftijd ruim voordat men te oud is om te werken, die in veel minder dan een normale diensttijd een volledig pensioeninkomen opbouwt en die hogere pensioenen geeft dan de maatschappij accepteert is geen pensioenregeling in de zin van de landsverordening,aldus de commissie.
Noot: De consequentie hiervan vor de modale belastingbetaler is dat de volledige pensioenaanspraak van de eilandsraad nu meteen is belast en er collectief belasting moet worden afgedragen over geld dat men pas veel later krijgt.
Tenslotte, het Koninkrijksconcert van afgelopen weekend, wat in ht teken stond van verbroedering en eenheid op de weg naar de hervormingen werd bruut verstoord door de politieke tegenstand, die met jodensterren opgespeld de boel verstierde....en iedereen keek toe met een zur gezicht.
So much for negativity. Het kan gelukkig ook anders. Ik heb een heerlijke week op werk gehad met veel lachen, hard werken kortom prettige collegialiteit. Ik ga dus toch met een goed gevoel het weekend in! Ajo!!!
Goedemiddag beste lezer....Het is inmiddels alweer 15 december, de dag van de RTC Rondetafel Conferentie tussen Nederland, SXM en CUR. Maar ik zit in dit verslag, sorry, nog in week 2, de eerste werkweek, en een week om behaalde succesjes te consolideren, en verder te ontwikkelen. De auto bijvoorbeeld, mijn god, als je toch een tweedehansje wil kopen op het eiland, werkelijk om gek van te worden. Ik had de auto al gekocht maar meneer de eigenaar KON hem niet overdragen omdat er een lening op stond ... tja, je moet vertrouwen in de medemens hebben, geloof me. Aldus, in deze week heeft meneer zn lening afbetaald en kon het grote regelcircus beginnen, naar de Ontvanger (belastingkantoor), daarna naar het keuringslokaal (overschrijven keuringskaart), naar de verzekeraar, en tenslotte weer naar naar de ontvanger (overschrijven belastingkaart). Hiep hoi, de auto is van mij!!!! En tussen de bedrijven door, ja, de eerste week bij mijn nieuwe werkgever. Niets geregeld, geen compu, geen telefoon, dus wat initiatief van mijn kant om de dingen geregeld te krijgen, ook een manier om nieuwe collegas te leren kennen. Leuke mensen, klein team, maar nog rustig, o.m. door de reeds genoemde RTC en nasleep. Ik heb de tijd om wat persoonlijke zaken te regelen. In de middagen rijd ik naar ons huisje om de lunch te nuttigen, een leuke gewoonte, ook om onze lieve jesse wat vaker te zien dan tussen 18 en 19 uur. En we doen een oud gezegde eer aan: "ontbijten als een koning, lunchen als een vorst, etc..." In essentie, een warme lunch tussen de middag geeft voldoende tijd tot verteren, beter dan met een blok op de maag naar bed gaan. Ook deze week heb ik het huurcontract ondertekend, het huis is nu officieel "gereserveerd", we zijn trots als een pauw, nu al, terwijl we pas half januari overgaan. Het weer lijkt langzaam echt des Curacaos te worden, meer en meer zon, warmer, heerlijk! Ik begin snel aan stukje 5, de "week after". Slaap lekker!
Bon dia i bon siman! Week 3 is aangebroken. Weer een week; nieuwe rondes nieuwe kansen! Misschien een mooie gelegenheid om de leuke procedure mbt onze verblijfsvergunning uit de doeken te doen. Natuurlijk, tijdens werktijd....here we go:
- 2 maanden geleden: Documenten verzameld en opgestuurd via mail: Verklaringen goed gedrag, geboorteaktes, huwelijksakte, kopieen paspoort, ingevuld aanvraagformulier, ALLES RECENTER DAN 3 MAANDEN (vraag je af, waarom een geboorteakte van minder dan maanden oud? - Deze week: We hebben ons indieningsbewijs binnen, hoera. Nu, vrijdag, dus naar het postkantoor alwaar de vreemdelingendienst gehuisvest zit. Zo'n 100 mensen staan BUITEN in de ziedende hitte te wachten om uberhaupt binnen te komen, alwaar nog eens zweker 80 mensen stan en zitten. Geen idee wie waarvoor komt, of er rijen zijn of niet. Mensen komen aanlopen en gaan gewoon ergens in de massa staan. Zure gezichten, maar ook mensen die rustig een praatje maken en een stobe friet eten en erbij lachen. Dan, na 50 minuten waarin geen enkele beweging in de rij waarneembaar was, komt een ambtenaar van de politie naar buiten, in het Papiaments: "mensen, u kunt gen beurt meer krijgen vandaag, komt u dinsdag terug om en nummertje te trekken. Wel om 7 uur hier zijn want anders is het te druk" (ja, ze gaan pas om 8 uur open trouwens). Goed, illusie nummer 1 dus. Terug naar kantoor, bellen met immigratie: ik heb van een ambtenaar achter het algemene loket bij burgerzaken te horen gekregen dat ik nummers 450 tm 479 kan proberen. Ergens rond de 70 is het raak. Ik leg uit wat het probleem is. Mijn vrouw vertrekt naar Trinidad zondag, kan ze nog terugkomen zonder vergunning, en zo niet, wat te doen? IK kan de verunning niet meer halen want haar paspoort dient bij ophaling getoond te worden. En dus...zal ik een landingsvergunning, mooi woord he, dienen te regelen, ja, bij datzelfde postkantoor, om haar het rcht te geven terug te keren naar het eiland. Ik zal het maar zeggen, ik zat even in zak en as bij al dit geweld....ten einde raad heb ik mn nieuwe collegas om raad gevraagd....wat blijkt? Onze bode kan het regelen voor ons, ik hoef niet persoonlijk te gaa, geen origineel paspoort nodig, niks....regels, ze zijn rekbaar, wel mooi toch? Hopelijk is het morgen dus raak! En intussen zijn mijn twee vogels gevlogen, Trace en Jesm en zit ik even alleen, wat geen straf is. Ik heb deze maandagmiddag (een vrije dag) mn rondje gemaakt, nieuwe huis, en de buurt wat verkend, in 1 woord, adembenemend! Zie de foto en beoordeel....heerlijk helemaal ongerept. Het wordt tijd voor een borreltje en ik zeg ajo!
Alle begin is moeilijk zij een wijze geleerde....en ook zo voor ons. Wanneer de maandag aanbreekt voelt het alsof het een dag op kantoor wordt. De planning ligt al klaar en de eerste afspraken zijn gemaakt. Makelaars Els van Barneveld en EOS real Estate, websites met onroerend goed, verschillende auto dealers en particulieren, en een gesprek voor Tracy met een trainingsinstituut genaamd Linkels en van Wilgen, en een paar creches, Emmastad Child Care en Bambino. Hoeveel kun je en wil je gedaan krijgen in een week tijd? Laten we zeggen, het hangt van de persoon af. Tracy en ik zijn hier redelijk verschillend in emotioneel versus rationeel maar beiden ons gevoel volgend en een tikkeltje ongeduldig. En daar gingen we dus.... en wat schetst onze verbazing niet....binnen een week is bijna alles geregeld! Zie de fotos, een huis in Santa Catharina, met een fantastische tuin en terras op de heerlijke schone en rustige oostkant van het eiland, een heuse stoeremegagave Hyundai Accent, gekocht van ene Ruchene Tromp, een succesvolle sollicitatie bij Linkels, en een creche in Emastad in dezelfde straat als Tracy's potentiele werkgever!!! Dus na deze week....tevredenheid en toch ook wel wat lachen, hoe dat nou toch allemaal mogelijk is...maar goed, de eerste tappen zijn gezet! En Jes vind het allemaal prima zolang hij meer zn ruimte krijgt. Volgende week, zal het echte werk beginnen! Ajo!
Eerste dag = laatste rustdag?! Zondagochtend 23 november. We staan op na een eerste goeie nachtrust, en beseffen meteen: Wij zijn hier niet op vakantie, maar met een lijst welomschreven doelstelingen, zo mogelijk reeds in de eerste week te realiseren. Laten we eens kijken....een huis, een auto, een baan voor Tracy en een creche voor Jesse, om mee te beginnen Dan hebben we nog verblihfsvergunningen, bankrekeningen, .... al genoeg? Het enige wat vast staat: Ik ga vanaf 1 december, ja na die eerste week dus, werken voor Deloitte Nederlandse Antillen...toch al enige zekerheid! De zondag dus, om alvast na te denken over wat en wanneer. Maar ook tijd voor wat lol, een ritje naar onze favoriete pier waar we zulke goeie herinneringen hebben. En dit keer is Jesse er getuige van hoe adembenemend de Caribische zee is, met haar zacht wuivende golven, een blauwe glorie van machtige omvang. Wat een gelukzalig gevoel, iets om vast te houden. En dat doen we dus ook, we nemen het mee terug naar ons appartementje in Van Engelen waar de avond valt. De mentale voorbereidingen voor het echte werk zijn nu in volle gang.
TOUCHDOWN!!! Mijn eerste bericht op deze persoonlijke website, maar laat me eerst zeggen: Welkom!! Het is inmiddels alweer 10 december en ik ga even terug in de tijd. Na een moeilijk afscheid van Amsterdam Schiphol en 10 uur vliegen zijn we dan eindelijk aangekomen op "nos dushi Korsou". Ik, een Nederlander van 36, mijn vrouw Tracy van Trinidese komaf en het produkt van onze liefde, Jesse, slechtss een paar maanden oud maar al fit en sterk genoeg om ons op deze non-stop vlucht non-stop bezig te houden. Maar goed, we zijn er en we voelen ons goed, de temperatuur, de geuren, de mensen. Al met al niet nieuw na 3 eerdere jaren tussen 2003 en 2006, maar dus wel vertrouwd. En dus start het avontuur opnieuw, toch weer, en hopen en willen we er iets nieuws van maken, iets blijvends, iets moois....en met die gedachte gaan we onze eerste welverdiende nacht onder de tropische hemel in.
Winters_in_Curacao
Alle begin is moeilijk zij een wijze geleerde....en ook zo voor ons. Wanneer de maandag aanbreekt voelt het alsof het een dag op kantoor wordt. De planning ligt al klaar en de eerste afspraken zijn gemaakt. Makelaars Els van Barneveld en EOS real Estate, websites met onroerend goed, verschillende auto dealers en particulieren, en een gesprek voor Tracy met een trainingsinstituut genaamd Linkels en van Wilgen, en een paar creches, Emmastad Child Care en Bambino. Hoeveel kun je en wil je gedaan krijgen in een week tijd? Laten we zeggen, het hangt van de persoon af. Tracy en ik zijn hier redelijk verschillend in emotioneel versus rationeel maar beiden ons gevoel volgend en een tikkeltje ongeduldig. En daar gingen we dus.... en wat schetst onze verbazing niet....binnen een week is bijna alles geregeld! Zie de fotos, een huis in Santa Catharina, met een fantastische tuin en terras op de heerlijke schone en rustige oostkant van het eiland, een heuse stoeremegagave Hyundai Accent, gekocht van ene Ruchene Tromp, een succesvolle sollicitatie bij Linkels, en een creche in Emastad in dezelfde straat als Tracy's potentiele werkgever!!! Dus na deze week....tevredenheid en toch ook wel wat lachen, hoe dat nou toch allemaal mogelijk is...maar goed, de eerste tappen zijn gezet! En Jes vind het allemaal prima zolang hij meer zn ruimte krijgt. Volgende week, zal het echte werk beginnen! Ajo!
