Genius has side effects. Prepare for complications.
19-07-2011
Verandering in mijn leven
Hey beste mensen,
Ik ben al sinds ik klein was altijd dikker geweest dan leeftijdsgenoten. Ook mijn ouders en mijn familie zijn nogal aan de zware kant.
Toen ik een jaar of tien was ging ik met mijn moeder bij een diëtiste. Hele dagen heb ik honger afgezien, en moest ik dingen eten die ik echt niet binnenkreeg. Ik gaf het snel op, omdat ik het er echt moeilijk mee had constant honger te moeten lijden.
Later, wanneer ik 15 werd, heb ik dan een jaartje Weight Watchers gevolgd. Ik ben toen op dat jaar 15 kilo vermagerd. Toen ik ermee stopte en mijn gewicht wat wou laten stabiliseren, is er op heel korte tijd heel wat kilo's terug bij aangekomen. Elk jaar sinds dat jaar kwam er wel kilo's bij, en op de één of andere manier nam ik hier altijd vrede mee, en ging gewoon verder met mijn leven. Mijn familie accepteerde me, mijn vrienden accepteerde me, en het leek voor mij de doodnormaalste zaak dat ik altijd 'den dikke' van de groep ging zijn. Ondertussen kreeg ik rugklachten en moest ik medicatie innemen voor een hoge bloeddruk.
Een collega bij mij op het werk liet echter verleden jaar een Gastric Bypass doen. Toen ik zag hoeveel zij vermagerde op korte tijd, en haar leven er echt wel beter van werd, was ik echt verwonderd over deze operatie. Een andere collega liet korte tijd daarna dezelfde operatie doen, en ook zij viel talloze kilo's af op nog geen paar maanden tijd. Meer en meer begon ik er over na te denken, en te twijfelen of ik er toch ook eens niet wat meer informatie moest over inwinnen. Ik keek wat rond op internet, waar je veel correcte informatie vind, maar ook veel zever tot ik besloot langs te gaan bij mijn huisarts. Ik sprak hem aan over 'vermageringsoperaties', en hij verwees me vrijwel onmiddellijk door naar Dokter Himpens in Dendermonde.
Na nog wat getwijfeld te hebben, heb ik dan toch maar eens contact opgenomen met Dokter Himpens. Ik kreeg Christine aan de lijn, de sympathieke assistent van dokter Himpens. Ik kreeg een vrijblijvende afspraak bij haar ergens in mei (exacte datum weet ik niet meer). Zogezegd, zogedaan, en ik trok naar Dendermonde voor de afspraak. Christine stelde me direct op mijn gemak en stelde vast dat mijn BMI 44 bedroeg. Ze vertelde me over de verschillende operaties die mogelijk waren (gastric bypass, sleeve, ...) en aan de hand van enkele simpele vragen stelde ze me toch voor om een sleeve te laten doen. Ze vertelde me over de vooronderzoeken (een gastroscopie, echografie, bloedonderzoek, gesprek met psychologe) en over de operatie zelf hoe alles verliep.
Met heel veel informatie in mijn hoofd en ook heel wat twijfels trok ik naar huis met mijn bundeltje informatie en begon er eigenlijk een moeilijke tijd voor mij. Ik moest accepteren dat ik morbide obesitas had, en dat ik echt wel iets moest doen, want dat ik het anders geen jaren meer zou rondlopen op deze wereld. Ik moest accepteren dat ik een ziekte had, en dat ik hieraan geopereerd ging worden als ik door ging met het hele proces. Ik ging er altijd van uit dat alleen zieke mensen of mensen met een ongeval geopereerd werden om hen beter te maken, en niet omdat iemand wat kilo's wou verliezen.
Ik besloot de vooronderzoeken te laten doen en dan nog af te wachten wat ik uiteindelijk ging doen. Tot op dat moment heb je nog altijd een zekere bufferzone waarin je kan stoppen en zeggen, neen, ik doe het niet. Op 31 mei had ik dan terug een afspraak met dokter Himpens en Christine. Ze bekeken mijn resultaten en stelden vast dat ik toch echt beter de sleeve liet doen. Ook in mijn gedachten had ik altijd al meer rekening gehouden met de sleeve dan met de gastric bypass. Ze zeiden dat ik voldeden en stelden onmiddellijk een datum voor: 12/07/2011. Ik bevestigde deze datum, op voorwaarde dat ik nog altijd kon afzeggen of uitstellen als ik dit wou.
Ik bracht familie en vrienden op de hoogte, alsook mijn werkgever en collega's. Iedereen die het wist was begripvol voor mijn keuze, ookal hoorde ik sommige morrelen dat ik toch ook gewoon een dieet kon volgen. Ik probeerde hen uit te leggen dat deze operatie echt wel het beste was voor me, en dat ik echt geen zin had om weer constant met honger rond te lopen door zo'n onnozel dieet.
Vijf dagen voor de operatie moest ik beginnen met een proteïnedieet, en bwa, wat was dat slecht. Degoutant gewoon. Eén dagje ging om vol te houden, twee ook, maar de derde dag gaf ik het op en at ik terug wat ik wou. Ik wou er nog eens goed van profiteren alvorens het gedaan ging zijn met goed en veel eten.
12/07/2011. De datum was daar en ik trok naar het ziekenhuis in Dendermonde voor de operatie. Toen ik aankwam werd ik gewogen en werd er me vertelde dat ik tweede aan de beurt was die dag voor de operatie. Tegen 11uur mocht ik me klaarmaken en kwamen ze me halen. Ik heb dan nog even moeten wachten in het operatiekwartier (ze staken me ondertussen al wat baxters en dergelijke) en ik denk dat het dan uiteindelijk tegen een uur of 12 zover was. Ik zei nog eerst tegen de dokter dat ik graag zou hebben dat hij de radio (die op Q-music stond) ofwel uitdeed ofwel goeie muziek moest opzetten. Hij vroeg me wat ik goeie muziek vond. Ik antwoorde AC/DC, of iets van Johnny Cash ofzo, en sinds ik dat uitsprak weet ik niets meer. Ik denk dat de anesthesist profiteerde van het feit dat ik dat zei om me het zwijgen op te leggen.
Ik werd wakker in de recoverykamer met een darmke in mijn neus, baxters in mijn hand, en op dat moment toch wel heel veel pijn. Ik riep op iemand die daar passeerde en zei dat ik pijn had. Ik zag dat hij me een pijnstiller gaf en viel terug in een slaap. Rond 17h werd ik terug wakker, en besloten ze me terug naar mijn kamer te brengen. Ik kreeg te horen dat de operatie zeer goed verlopen was. Ik kreeg s'avonds dan bezoek van mijn moeder en mijn zus met haar gezin, maar echt veel weet ik hier niet meer van, vermoedelijk door de verdoving die toch nog wat werkte. De dag nadien had ik heel slecht geslapen en werd s'morgens vroeg gewekt door de verpleegsters. Ik stond op, ging me wassen en werd verzorgd door een zeer vriendelijke verpleegster. Christine kwam langs om te zien hoe het ging (in de dagen nadien kwam ze altijd langs met dokter Himpens, een zeer vriendelijke dokter), en ik kreeg mijn eerste potje magere yoghurt voorgeschoteld. Welgeteld 2 lepeltjes heb ik binnengekregen. 2 lepeltjes en ik zat vol. Wat een verrassing voor mij, degene die zijn hand er niet voor omdraaide om zonder problemen een kilo lasagne te eten. De volgende dagen was het eigenlijk altijd hetzelfde qua voeding, al kreeg ik ook wel eens een beschuit met wat bouillon en begon ik toch al wat meer te eten. Ik had het er wel nog altijd moeilijk mee om de klik te kunnen maken van zo weinig te eten. Donderdag werd ik verlost van de baxters en vrijdag mocht ik al tegen de middag naar huis. Zaterdags nam ik nog twee pijnstillers, verspreid over de hele dag, en had ik eigenlijk geen noemenswaardige pijnen of klachten meer.
We zijn nu exact één week verder en ik ben tot nu toe 7,8 kilo vermagerd. Is dit een goed resultaat? Ik weet het niet, maar ik hou me voor dat als ik niet geopereerd werd ik helemaal geen gewicht zou kwijt zijn. Ik besef nu beter en beter dat ik nooit meer bijvoorbeeld een kilo lasagne zal eten, maar ik heb het daar ook minder en minder moeilijk mee. Ik geniet nu veel meer van de dingen die ik eet, doordat ik minder eet en er toch langer over doe. Ik ben tevreden met de operatie die ik heb laten doen, en ben zeker en vast tevreden over de resultaten die ik nu voorgeschoteld krijg. Ik heb dit stukje geschreven omdat ik mijn verhaal wil delen met mensen die eventueel een operatie overwegen, maar ook voor mensen die al een operatie hebben laten doen zodat ze weten dat ze niet alleen zijn en dat het taboe rond dit soort operaties meer en meer verdwijnt.
Ik schrijf mijn verhaal ook neer omdat ik weet dat er altijd wel van mensen commentaar zal komen op wat ik heb laten doen, maar ik wil hen bewijzen dat ik me nu beter en beter voel. Ik wil ook iedereen bedanken die mij gesteund heeft in mijn keuze en die mij nu nog altijd steunen. Mijn familie, mijn vrienden, mijn collega's. Op het moment zelf besef je het niet echt, maar nu dringt het meer en meer tot me door. Tijdens mijn tijd in het ziekenhuis kreeg ik veel smsjes en telefoontjes van mensen die vroegen hoe het met me was en hoe ik me voelde. Wel daar kan ik nu het volgende op antwoorden. Ik voel me goed, heb eigenlijk heel weinig pijn gehad en nu zelfs helemaal niet meer, en ik kijk ontzettend hard uit naar wat de toekomst verder voor mij in petto heeft.
Weeral een tijdje geleden dat ik nog iets heb geschreven. Ik was het eerlijk gezegd wat uit het oog verloren, en had er niet veel zin meer in. Maar hier ben ik terug. Ik ga terug de draad proberen op te pikken.
Ik schrijf hier ook om mijn frustraties wat af te reageren.
Want ik ben op dit ogenblik ongelooflijk kwaad. Ik heb vandaag nog maar eens het bewijs gezien dat alleen oneerlijke mensen vooruit komen in het leven. Maak gerust maar ruzie, lieg maar tegen de sterren op, bedrieg de mensen maar, veeg aan alles je kloten! Zorg er alleen op tijd voor dat je alles in iemand anders zijn nek kunt draaien, en dat je er zelf heel goed uitkomt! Dan kom je er wel!
En het ergste is dat ik niet vrijuit kan spreken (of schrijven in dit geval).
Ach, screw them. Ik ga ook zo beginnen. Is zien waar ik dan terecht kom.
Het komt dichterbij en ik begin het te voelen. Het begint te kriebelen. Dat blije gevoel is er terug. En het gevoel van het lange wachten gaat weg. Nog een 50-tal dagen en het grootste feest van het jaar kan beginnen: Carnaval Halle.
Het begon voor mij allemaal bijna 23 jaar geleden toen ik geboren werd. Ik zag voor de eerste keer mijn moeder langs de buitenkant op 24 maart 1987. Een dag na Carnaval in Halle dat jaar. Mijn moeder vertelde me later dat ze de dag voor mijn geboorte nog vanuit de ouwe kliniek van Halle naar de carnavalstoet had gekeken. Naar het schijnt stampte en danste ik toen al mee in haar buik.
In 2007 besloot ik en een groep vrienden om samen een carnavalgroep op te richten. De naam van deze groep moest klinken zoals we ons op dat moment voelden. Het werd Ni Zoage, Pinte Vroage. We hielden onze groep boven de doopvont in café Den Toren in Pepingen en zagen dat het goed was.
Maar toen kwam het moment van de eerste char (praalwagen) te bouwen. Eerst heel goed zoeken naar een hangaar, dan het nodige gerief bij elkaar halen en er aan beginnen. Papiermaché ging het worden. Het thema werd Ninja Turtles. We hebben toen een schildpad gemaakt van 2 op 5 meter groot. En behaalde een resultaat van 22ste van de 23 groepen. We waren niet laatste en sprongen een gat in de lucht. Ons doel was bereikt.
In het tweede jaar pakten we het wat professioneler aan. De isomo-blokken werden besteld bij De Gebeure, den draad werd geïnstalleerd om de blokken te snijden, en we schuurden en verfden er op los. We brachten Egypte naar Halle, en staken de Vaantjesboer in een Egyptische klederdracht. 20ste van de 22 groepen werden we. Gestegen in de eindrangschikking!
In ons derde jaar gaat het bouwen al wat beter. Er komt meer routine en het begint vooruit te gaan nu. Mensen vragen me wel is of ik al aan het aftellen ben naar carnaval. Mijn antwoord is dan volmondig JA! Het is het feest van het jaar voor mij en ik ben daar graag bij!
Het is alweer een tijdje geleden dat ik nog eens geblogd heb, en één van de oorzaken daarvan is dat ik het de laatste tijd druk heb. Overdag werken, thuiskomen, iets eten, gaan werken aan onze shar, thuiskomen en slapen. Zo ziet mijn dag er uit. Veel mensen lachen er wel is om en zeggen dat ik het totaal niet druk heb. Wel, die mensen mogen altijd is een weekje of twee komen meedraaien met mij.
Het werk vordert aan onze shar. We zijn met niet veel om hem te maken, maar we komen er wel. We trekken onze plan zoals ze zeggen. Foto's zullen binnenkort verschijnen.
Ik ben ondertussen ook aan mijn eigen projectje bezig. Ik kan er nog niet veel over vertellen, maar er zal toch al één iemand het fantastisch vinden, namelijk ikzelf.
Als jullie dingen willen weten of comments willen nalaten kan dit altijd!
dinsdagavond 10/11/2009 vond onze fuif van m'n carnavalgroep plaats. En het was een schitterend feestje! Tot nu toe alleen maar positieve commentaren gekregen, we hebben winst gemaakt, en ik denk dat iedereen zich wel heeft geamuseerd.
Bedankt aan iedereen die er was, jullie zorgden mee voor de geweldige ambiance!
Deze week is het me nog maar is opgevallen. Het viel de laatste tijd wel mee, maar het steekt weer de kop op. Het is erg, maar we leren er uit. Waar ik het over heb? Over het volgende. Bepaalde mensen denk je te kennen. En opeens vertonen ze een geheel ander karakter. Karaktertrekjes die niet zo net zijn, en die je meestal wel niet te zien krijgt. Ze worden dan venijnig, of hypocriet, of achterbaks... En een ander mag het dan altijd ontgelden.
Je vertelt in vertrouwen iets aan iemand, en enkele dagen daarop krijg je dat terug in je gezicht gesmeten. Hatelijk. Maar je leert er de mensen door kennen. Je weet wie te vertrouwen valt. En dat het nooit goed is je echt heel diepe zielenroerselen te vertellen aan iemand, maar toch maar beter voor jou te houden.
Het komt ook anders voor. Dit weekend heeft iemand die ik al mijn hele leven lang ken mij teleurgesteld. Het was misschien een belachelijke zaak, maar ik was verschoten van hem. Als iemand jarenlang in een organisatie zit, verwacht je toch dat die persoon die organisatie verdedigt. Maar neen, hij liet gewoon over hem heen lopen. En waarom? Omdat één of andere domme meid met dikke tieten die hij toch niet in zijn bed kan krijgen, zich druk maakte. Ik heb hem duidelijk gemaakt dat het mij niet aanstond. En ik hoop voor hem dat hij het begreep. Maar genoeg daarover.
Morgenavond is het de fuif van m'n carnavalgroep. Flash & Crash Party 3rd zal een feestje worden, daar ben ik van overtuigd.Bij deze zijn jullie allemaal nog is uitgenodigd...
het is al weer een tijdje geleden dat ik nog iets van me heb laten horen. Ik had om eerlijk te zijn zelfs niet zo veel zin meer om hier nog te komen posten. Maar de vriendin van mijn lei(ij)dend voorbeeld heeft me zaterdagavond overtuigd om nog is iets komen schrijven. Ze zei dat ze mijn posts goed vond en graag las en als ik heel eerlijk moet zijn, streelde het wel mijn ego. Vandaar dan ook deze blogpost, speciaal voor Heidi.
De voorbije week kan ik het beste omschrijven als een drukke week. Op het werk was het druk en waren er wat spanningen, maar hopelijk wordt het de komende week wat beter. We kunnen niet meer doen dan ons werk. Ons druk maken daarover maakt dan ook niet veel uit. Ik kan me s'avonds uitleven in onzen hangaar aan de carnavalswagen. En dat doet me deugd. Het werk schiet goed op, er begint vorm in te komen, en dat hebben we toch wel voor een groot deel aan mijn neef W. te danken. Het is wonderbaarlijk hoe hij er telkens weer in slaagt om van die blok piepschuim een kunstwerk te maken. Het zal nog een tijdje duren voor ook ik het helemaal onder de knie zal hebben en het even goed kan doen als hij, maar ik ga me er toch is stevig op toeleggen.
Gisteravond was het een fuif van carnavalgroep 'Van Moete Meuge'. En die fuif was ronduit schitterend. De muziek, de sfeer, onze groep, de andere groepen... het liep allemaal perfect samen zodat ik zeker van een geslaagde zaterdagavond kan spreken. Toen we dan ook nog is de zuipbeker wonnen (met 36 zuipkaarten, 4 meer dan de 'Fleerefluiters') was het helemaal in orde.
Ik heb gisteravond ook een paar mensen beter leren kennen van de Halse carnavalwereld, en daar ben ik ten zeerste blij om. Ik wil nu ook niet teveel in detail treden, maar laat ons zeggen dat die ene slow toch wel aangenaam was.
Vandaag werd een rustig dagje, zoals ik dat op zondag gewoon ben. Mijn zus en schoonbroer kwamen langs met m'n twee neefjes. Mijn kleinste neefje zie je bijna letterlijk groeien. Hij is ondertussen al vier maanden oud, en het wordt een even grote schat als zijn oudere broer. Ik heb het al in vorige blogposts gezegd, maar die twee zijn mijn grootste schatten.
U mag het gerust weten, ik ben aan het aftellen naar vrijdagavond 17.00uur. Dan begint mijn weekend en kan ik mijn werk even achter mij laten. Vanavond ga ik squashen. Ja, ik ga squashen. Niets voor mij denkt u? Inderdaad, ik moet u gelijk geven, het is inderdaad niets voor mij. Maar ik heb mij laten overhalen door vrienden, en ik denk dat het ook maar éénmalig zal zijn. Ik kijk vooral uit naar de aprés-squash. Gezellig een pintje drinken (of meerdere) met de vrienden.
Zaterdag zal een kalm dagje worden. Misschien ga ik is langs bij mijn zus en haar kindjes. s'Avonds zal het waarschijnlijk een pokeravondje worden bij vriend S. Als we aan het pokeren zijn, doen we het goed, en dan kan het wel is uitlopen tot de vroege uurtjes. Zondag heb ik afgesproken met vriend S. om eens de lokale veldweggeltjes en landerijen te verkennen met mijn Opel Frontera. Ik vind het leuk zo nieuwe, afgelegen plaatsjes in onze gemeente te ontdekken en te genieten van de prachtige natuur. Achteraf zal ik ongetwijfeld wel een uurtje kuiswerk hebben aan mijn jeep. Zondagavond staan de twee afleveringen van House M.D. op het programma.
Als er nog iemand ideeën heeft om mijn weekend te vullen, kan die persoon gerust iets achterlaten in de comments van deze blogpost.
Het gaat vooruit aan de shar. Met shar bedoel ik onze carnavalwagen. Voor degenen die het nog niet wisten, ik zit in een carnavalvereniging. Beter zelfs nog, ik ben voorzitter van deze carnavalvereniging. En nog wel een goeie voorzitter ook, als ik even over mezelf mag stoefen.
Ik vind het fijn om bijna-dagelijks aan onze shar te werken, samen met mijn groepsleden/vrienden. Dat ik daarvoor soms wat slaap moet laten, vind ik tot nu toe niet erg. Het vooruitzicht er in maart 2010 op Carnaval Halle terug te staan, zorgt er voor dat we blijven doorgaan. Als de moment dan daar is, en we worden beloond met gelukwensen en een mooie plaats in de eindronde, dan zijn we gelukkig. Dan kan er op dat moment niets kapot voor ons. Dan weten we waarvoor we ons een heel jaar hebben ingezet, met goede en minder goede momenten, met veel zweet, af en toe tranen, en heel uitzonderlijk wat bloed, met veel gesakker, met gelach, met ...
Bedankt aan de leden van mijn carnavalgroep. Bedankt aan degenen die aan het kostuum werken. Bedankt aan de mensen, waarop we dagelijks kunnen rekenen om onze groep uit de nood te helpen. Bedankt aan onze sharbouwers. Bedankt voor de fijne tijd, en we gaan nog een gralijk neig formidastisch strepken trekken!
