heb mijn leven na die zware tijd weer op gepakt. hoe moeilijk af en toe ook, ben een vrouw die graag de grens op zoekt. die daar ver in kan gaan, maar ik geniet daar van. woon nu in een huisje die niet is aan gepast, wat ik ook niet wil. heb alleen een rolstoel waar ik mij goed in voel en bad rolstoel, straks mijn handbike. waar ik de wereld in mee wil gaan, dus wordt ook weer de grens op zoeken. maar daar zal ik je wel van op de hoogte houden, dat wordt genieten en kijk er erg na uit. heb je vragen aan mij stel ze gerust via gastenboek of fb ik hoot het wel
de sportschool is mijn lust en leven. daar ging ik met plezier na toe. ook deze draait pak ik weer op. dit mis ik elke dag, doe het wel veel thuis nog, ook om groeien te ver komen.
dit is een stukje uit mijn sport leven. waar ik super trots op ben, en erg mis. ik moest hier mee stoppen van mijn artsen, omdat ze bang zijn dat het ook na de rest van mijn lichaam gaat. ben 8 x nederlands kampioen geweest, maar dat pakt niemand meer van mij af. het is een mooi stukje verleden. maar ik pak zeker de draait weer op, misschien op een andere manier. maar ga er zeker weer voor
ik had een een mail na nelli cooman games gestuurd. dacht krijg aan toch nooit een antwoord op terug. maar tot mijn grote verbazing kreeg ik wel een berichtje terug. ze wilde mij wel bezoeken en dat was in 2005. ik was door het dolle heen nelli bij mij thuis. toen mijn sport leven op nieuw waar ik dol gelukkig mee was. nelli heeft mij laten zien dat je ook goed kan zijn van uit de rolstoel.
ik heet Willy Feenstra. ben moeder van 4 mooie zoons ( hun hou ik prive ) wil het hier over mijn ziekte en amputatie hebben. ik ben in 1999 gevallen in de douch, kreeg ik last van mijn rechter been. de pijn was erg ondragelijk, de artsen ontdekte dat ik dystrofie had, en dat werd een leiden"s weg. vele infusen medicijnen, maar niks dekte de pijn, ook de therapies help te niet, werd alleen maar erger. maar het ergste was nog dat een arts tegen mij zei dat het tussen mijn oren zat. dus ik ging door, gewoon door de pijn heen, heb toen alles gewoon weer gedaan. sporten, verhuizen, enz. tot ik op een morgen waker werd en niet meer op mijn rechter been kon staan van de pijn. het werd weer onder zoeken in het ziekenhuis, weer infusen en therapies. maar ook nu sloeg niks aan, om gek van te worden. ik zocht mijn afleiding in mijn sport, ( hier over vertel ik meer op mijn website ) tot 2007 dat de artsen en ik besloten tot amputatie over te gaan van mijn rechter been. je wilt niet weten hoe blij in hier over was eindelijk een leven zonder pijn. dat was heerlijk geen pijn meer. was weer vol op aan het sporten alles ging heel goed had mijn leven weer op gepakt. tot 2011 kwam de dystrofie terug in mijn linker been, de angst sloeg om mijn hart. dacht nee he niet weer de zelfde ellende, dus wel weer infusen en therapies. in 2012 besloten de artsen en ik om vroeg in te grijpen en tot amputatie over te gaan. dat is toe ook gebeurt, en ik liep snel weer op protheses het werden c-leks en dat ging heel goed. tot ik uit een aan gepaste bus viel, en op beide stompen terecht kwam. nu is de ziekte terug in de stompen, mijn leven stortte in nooit meer kunnen staan of lopen, maar voor goed zitten, dacht eerst hier wordt ik gek van heb ik nu alles voor niks gedaan. houd mijn gevecht hier op, er ging op dat moment veel stuk in mijn leven. ( ook dit hou ik prive ) ik was en ben een vechter, dus probeer de draad weer op te pakken en van het leven te genieten zo als ik nu ben, ben er nog niet echt maar ben op de goede weg.
