Deze zomer wordt ons doel per fiets Santiago de Compostela bereiken samen met een gezelschap van een twintigtal mede fietsers. Vertrekplaats wordt Saint-Jean-Pied-de-Port aan de voet van de Pyreneeën. We zullen fietsen in het spoor van miljoenen Pelgrims die al meer dan 10 eeuwen de wegen naar SdC weten te vinden.

Kennismaking met Santiago.

Een tiental jaar geleden ondernam een vriend samen met een aantal leden van zijn wielerclub een reis naar  Santiago de Compostella in het verre Galicië. Bij zijn terugkeer brachten zijn verhalen me aan het dromen. Ooit zou ik ook weleens zulk een tocht willen ondernemen temeer daar ik ook graag fiets. Maar 2400 km fietsen vertrekkende in mijn woonplaats Geel was niet aan de orde. Er waren zoveel hinderpalen; tijd, afstand, iemand die dergelijke trip ook zag zitten, enz. Alles bleef bij dromen en het fietsen bleef beperkt tot wekelijkse tochtjes hier in de omgeving. In de zomer trokken mijn vrouw en ik samen met mijn neef Erik en zijn gezin naar Frankrijk om daar dan gedurende een aantal dagen te gaan fietsen in de bergen. Zo verkenden we de Auvergne, de streek rond Annecy, de Dordogne en zelfs een aantal tochten in de buurt van het Italiaanse Gardameer stonden op het programma. 
In 2010 ging mijn buurman Jos met pensioen. Hij is een fervent wandelaar en vertelde me dat hij op 30 juli van dat jaar een voetocht naar Santiago wilde ondernemen. In een periode van ruim drie maanden wilde hij de afstand tussen Geel en SdC overbruggen. Hij wist dat ik af en toe ook eens bezig ben met het ontwerpen en online plaatsen van websites. Zijn vraag was of ik hem wilde steunen met een website waarop vrienden en kennisen zijn tocht van nabij konden volgen.
Graag wilde ik hem steunen. Op die manier kon ook ik als eerste het wel en wee onderweg mee beleven en hem een hart onder de riem steken en hem bij zijn onderneming voortdurend aanmoedigen. Mijn bewondering voor moed en doorzettingsvermogen van deze man werden met de dag groter. Ook mijn belangstelling voor de camino, zijn verleden, de vele steden en dorpjes, kerken, kloosters, kunst en cultuur werden met de dag groter. Weer kwam die drang naar boven om zelf ook eens de camino te verkennen en de butafumeiro met eigen ogen voor me heen en weer te zien slingeren in de kathedraal van Jacobus de Meerdere.

Vorig jaar trokken mijn vrouw en ik er dan met de auto op uit  om met al dat moois kennis te maken en alles op een rustige en ontspannen manier te bezoeken. Echt, het was overweldigend. Maar het bleef knagen, een tocht met een fiets moet toch nog iets anders zijn, misschien minder tijd voor cultuur maar des te meer de ware en enige camino kunnen aanvoelen. Dan maar uitkijken naar een oplossing. Mijn neef Erik heb ik ondertussen ook kunnen warmmaken voor de tocht, maar gezien de beperkte vrije tijd die hij ter beschikking heeft is een tocht vanuit België niet realistisch; vertrekken aan de voet van de Pyreneeën in Saint-Jean-Pied-de-Port werd dan ons doel. Gelukkig geeft Govaka de mogelijkheid om in gezelschap van een 20-tal fietsers deze tocht te ondernemen. Op 30 juni aanstaande hopen we te starten om dan op 10 juli Santiago te bereiken na een tiental dagen fietsen en een 900 km verder. Verlangend blijven uitkijken en trainen naar dit doel staat dus vanaf nu op het programma. Tot hier een eerste berichtje, hopelijk kunnen we gedurende het verloop van onze onderneming u verder blijven informeren.

ps. Zij die de pelgrimstocht van mijn gebuur willen leren kennen kunnen dit op de site http://users.telenet.be/josenrita  

Gezamenlijke Oefenrit.

Ondertussen staat de dagteller voor ons vertrek op 50. Daarom ook dat vorige week zaterdag 4 mei,  de organisator van onze pelgrimstocht nogmaals een gezamenlijke oefentocht organiseerde. De oefentocht vertrok in het Henegouwse Mont-Saint-Aubert, een deelgemeente van Doornik. Het dorp ligt ten noorden van Doornik, op een heuvel met dezelfde naam, die ook wel Mont de la Trinité wordt genoemd. De heuvel, met op de top de dorpskerk en het vacantiecentrum Floreal ligt op ongeveer 145 meter hoogte.

Voor mij was het vroeg opstaan die dag. Doornik ligt op een 180 km van mijn woonplaats Geel en eerst diende ik nog mijn neef Erik op te halen in Rijkevorsel om dan met ons tweetjes naar het vakantiedomein Floreal Panoramique, de locatie van ons vertrek in Mont-Saint-Aubert, te rijden. Gelukkig was het zaterdagochtend en was er weinig verkeer op de baan. Omstreeks achten bereikten we onze bestemming. Hier wachtte ons een stevig ontbijt waar we in alle rust van konden genieten.

Ondertussen waren de andere reisgenoten ook gearriveerd en na een korte briefing gingen we van start met een twintigtal fietsers. We maakten ook kennis met de twee chauffeurs die ons per camion zullen volgen naar Compostela. Deze keer zaten ze niet aan het stuur van hun camion maar vergezelden ons per fiets. Ook waren er enkele nieuwe gezichten die vorige maal in Laakdal niet konden aanwezig zijn terwijl er ook weer enkele niet konden of wensten deel te nemen aan de trip die gedeeltelijk doorheen de Vlaamse Ardennen verliep.

Om te starten konden we al onmiddellijk de heuvel afdalen wat voor enkele ook even wennen was. Ook de GPS van onze begeleidster schrok precies van deze snelle start en was even het noorden kwijt. Maar na enige minuten bracht hij ons toch op de juiste weg en reden we langs de boorden van de Schelde richting Oudenaarde.

We reden langs Pecq, Avelgem, Kluisbergen en enkele andere dorpjes tot in Oudenaarde. De wind was ons goed gezind en blies in de rug.

In Oudenaarde reden we even door de stad om zo verder te toeren naar Kerzelare.  Deze plaats is een bedevaartplaats ter ere van O.L.Vrouw. Om deze stopplaats voor de middagpauze en lunch te bereiken moesten we echter nog even de Edelare berg beklimmen. De Edelare berg werd in het verleden meer dan 30 maal beklommen door de renners die de Ronde van Vlaanderen betwistte maar is de laatste jaren veel van zijn glorie verloren en komt ook niet meer voor in het heden ten dage gebruikte parcour. Enkele semie klassiekers zoals Kuurne-Brussel-Kuurne en de driedaagse van De Panne, passeren hier nog wel. De kasseien van vroeger zijn sinds 1970 ook vervangen door asfalt en daardoor is het heel wat makkelijker klimmen. De top is gelegen op 80 m hoogte. Hij aantal te overwinnen hoogtemeters is slechts 64 m met een stijgingspercentage van 4 % over 1,5 km lengte; een makkie dus.

In taverne IN DUN TEMMEN DUVEL hadden we ruim de tijd om onze luch te verorberen en even uit te blazen van de voorbije kilometers alhoewel de 45 km die onz kilometerteller telde zijn nog niet om over naar huis te schrijven.

Het tweede gedeelte van de rit was zoals reeds gezegd doorheen de Vlaamse Ardennen en dus heuvelachtig en zeker de moeite waard qua natuurschoon. We reden langs de fameuze koppenberg  (een beklimming stond niet geprogrameerd), de afdaling van de Kluisberg en op en over een aantal andere heuvels om dan tenslotte te eindigen met de beklimming van de Mont-Saint-Aubert. Dit was wel andere kost dan de Edelare berg, maar iedereen bereikte gezwind de top. Qua lengte is deze beklimming niet zolang en dan valt een stijgingspercentage van om en bij de 10% ook best te verorberen. De voorziene kilometers waren achter de rug en we hadden een 85 tal kilometer in de benen.

De dag werd met de ganse groep afgesloten bij een drankje en evaluatie van de voorbije rit. Ook vandaag was alles weer goed verlopen, materiaalpech bleef gelukkig ook achterwege.

Een volgende ontmoeting heeft plaats op 17 mei in Geel. Hier wordt de fiets niet bereden maar krijgen we de nodige praktische informatie met betrekking tot de komende fietsreis. We kunnen vooraf een zendingsviering bijwonen met religieuze duiding van de pelgrimstocht en een zegening staat ook op het programma. E.H. Jef Wauters zal deze viering voorgaan. Ook onze echtgenotes zijn uitgenodigd en kunnen ook kennismaken met het avontuur dat ons wacht. Nu reeds kijk ik uit naar deze nieuwe ontmoeting.

Tot later.

Ontmoetingsdag 17 mei ‘13

Vorige vrijdag werden we verwacht op een ontmoetingsbijeenkomst die plaats vond in het parochiecentrum Sint-Franciscus te Geel-Elsum. Niet enkel onze groep was van de partij maar ook de overige groepen die vertrekken vanuit Leuven en de sportievelingen die starten in Sint-Jean-Pied-de-Port alsook zij die deelnemen aan de cultuurreis per autocar. Echtgenote of partner was evenzeer welkom.

Om 19.00 u werd gestart met een zendingsviering met religieuze duiding van de pelgrimstocht die begon met volgende tekts:

We gaan samen op weg naar Compostela,

Een kans tot ontmoeting,

Een lach en een traan,

Humor en een diep gesprek.

Voorgangers Marcel en Jef hebben hun beste beentje voorgezet en maakten er een geslaagde viering van. Evangelische gedachten werden omgezet in een hedendaags perspectief en met aangepaste muziek omkaderd. Ter afsluiting van de viering werd onderstaande zegewens uitgesproken door alle anwezigen :

Heer, zegen al mijn levensdagen,

Zegen de uren die me zijn gegund.

Dat mijn handen mogen zegenen alles wat ze aanraken,

Mijn oren alles wat ze horen

Mijn ogen alles wat ze zien.

Dat de zegen mag komen over mijn lippen als een mens mijn weg kruist

En dat hij ook mij mag zegenen

Dat wij allen elkaar tot zegen mogen zijn.

Vervolgd werd met een aperitief en een heerlijk hapjesbuffet.  Tussendoor gaf de reisorganisator praktische afspraken en bezorgde een uitgebriede deelnemersbrochure.
Daarna volgde een uiteenzetting door Arnout Hauben over zijn “Weg naar Compostela” die hij drie jaar geleden aflegde en filmde voor de VRT. Hij bracht een boeiend verhaal met aandacht voor een gulle lach en evenzeer ernstige en beklijvende momenten. Zijn uiteenzetting was voorzien van aangepast beeldmateriaal. Proficiat voor zijn inbreng.

Ter afsluiting werd nog even nagekaart.

"Je suis un pélerin belge à Compostele". Het is de meest gebruikte openingszin van reporter Arnout Hauben op zijn pelgrimstocht naar SANTIAGO DE COMPOSTELA. Het verslag van de reis was in 2011 te zien in de rubriek "Weg naar Compostela" in man bijt hond. Zijn avontuur vercheen in boekvorm. Het is een relaas van een honderd dagen durende voettocht met een verhaal bestaande uit een aaneenschakeling van toevallige, verrassende, bevreemde, ontroerende en geestige gesprekken en ontmoetingen. Het was aangenaam zijn uiteenzetting te mogen beluisteren.

Een laatste gezamenlijke oefenrit stond geprogrammeerd op 1 juni. De plaats van ontmoeting was Sint-Lievens-Houtem. Omwile van andere  activiteiten in deze gemeente moest onze organisatie uitwijken naar een nieuwe startplaats. Het werd Lovendegem in de buurt van Gent. De plaatselijke wielerclub organiseerde op 1 juni hun jaarlijkse Marcassou classic, een 105 km lange rit voor wielertoeristen. De club kon rekenen op een talrijke opkomst aan fietsliefhebbers waaronder ook een ruim aantal compostela-fietsers, zij het dan uit de groepen die vertrekken vanuit Leuven of Sint-Jean-Pied-de-Port. Onze groep was slechts vertegenwoordigd door zes deelnemers, kwam dit door het uitwijken in laatste instantie naar Lovendegem of staat de conditie reeds op punt?

Even na 9.30 u gingen we van start. Nauwelijks 2 km ver werd Erik geplaagd door pech, zijn voorste band raakte lek. Gelukkig was dit het enige probleem van de dag. Na 48 km langsheen best leuke en rustige wegen waren we in Nokere aan café Handelshuis en was er een eerste halte voorzien. We konden er onze boterhammetjes nuttigen in een verbruikzaal die een huiselijke sfeer uitstraalde zoals deze was in mijn jeugdjaren nl. de jaren vijftig. Na een klein uurtje werd de rit hervat richting Kanegem met onmiddellijk de beklimming van de Nokereberg, een berg die in feite zijn naam oneer aandoet want het is slechts een heuvel met een lengte van 350m en stijgingspercentage van 5,7%. Na de passage van de Poelberg in Tielt, die ook al niet zo lang is maar toch wel een stijgingspercentage van 18% gedurende iets meer dan 50 m volgens climbbike (de site voor de wielerliefhebber met belangstelling voor klimwerk) bereikte we Kanegem. Aan café De Kalkoven werd gestopt voor een verfrissing, een versnapering en een controlestempel zoals dat past voor een echte wielertoerist.

Kanegem is bij ons allen gekend omwille van bekende personen zoals daar zijn kardinaal Godfried Daneels voormalig aartsbisschop en Briek Schotte, de legendarische Vlaamse wielrenner uit de veertig en vijftig. Vlak voor de neo-barokke Sint-Bavokerk staat een standbeeld ter herinnering aan deze volksheld. Natuurlijk kon het niet anders dan dat de organiserende wielerclub daar ook oog voor had en hun parcours uittekende langsheen deze plaats.

Stilaan slingerde het parcours verder richting sporthal Lovemdegem, de plaats waar we vertrokken en tevens onze laatste voorbereidende groepsrit zou worden beëindigd. Onze dagteller stond op 104 km bij aankomst, we hadden een aantal heuveltjes in de kuiten, nogmaals genoten van een prachtig stukje Vlaamse Ardennen en hopelijk de juiste conditie te pakken voor onze tocht doorheen Spanje, volgens de legende de rustplaats van de apostel Jacobus tegemoet. De tijd die ons nog rest zijn we op ons zelf aangewezen om de forme verder te onderhouden en indien nodig nog verder aan te scherpen.

Meer nieuws over het verloop van de tocht brengen we zodra we van start zijn gegaan in Sait-Jean op 1 juli, de nodige technische hulpmiddelen ter beschikking zijn en tijd en geleverde inspanning het toelaten.

Vertrek 30.06.’13

De laatste rechte lijn is ingezet. Vandaag vertrokken we vanaf ons vertrouwde huisje via Brussel naar Saint-Jean-Pied-de-Port aan de voet van de Pyreneeën. SJdP ligt nog juist in Frankrijk op een 8-tal kilometer van de Spaanse grens.

Ochtendstond heeft goud in de mond, dat is de leuze van de dag. Om tijdig in het station Brussel-Zuid te arriveren dien ik in Geel de trein van 4u56 te nemen. Immers te 7.15u is de samenkomst van alle deelnemers voorzien om vervolgens om 8.18u naar Frankrijk te sporen. Per TGV gaat het via Parijs-Charles de Gaul, Bordeaux-Saint-Jean naar Bayonne om omstreeks 18.30u aan ons hotel te arriveren. Om de afstand van meer dan 1150 km te overbruggen moesten we gebruik maken van drie verschillende treinen. In Bayonne wachtte een bus ons op die ons gezelschap naar Estérençuby bracht, een dorpje gelegen op 8 km van Saint-Jean-Pied-Port.

De eerste nacht brengen we door in hotel Andreina. Het bergdorpje Estérençuby telt minder dan 400 inwoners en is gelegen in het prachtige landschap van de Pyreneeën op een hoogte variërende tussen 220 en 1350 m. Het ligt tevens op het “Pad van St.Jacques” voor hen die de camino franceses te voet afleggen.

Van ons gezelschap maken deel uit:

• De echtparen
  Balcaen-Verschuere Dirk en Greta, Waregem
  Meeckers-Vos Jozef en Marie-Josée, Neerpelt
  Truyens-De Beckker Paul en Nora, Keerbergen
  Vercammen-Bouwen Dirk en Lea, Grobbendonk
  Vanhalme-Van Laethem Luc en Marie-Louise, Roosdaal
  Geeraerts - Dens Ludard en Agnes, Herentals
• De mevrouwen
  Laeremans Annie, Westmeerbeek
  Colemont Magdalena , Hasselt
  Van Ooteghem Sabine, Kortrijk
  Verbruggen Godelieva, 's Gravenwezel
• De heren
  Denivel Paul, Budingen
  Devos Victor,St Pieters Leeuw
  Druyts Erik, Rijkevorsel
  Van Hal Willy, Geel.

De begeleidingsploeg

• Fietsend begeleider: Marc Desmet en Mieke Boeckx
• Volgwagen: Freddy Houben
• Bevoorrading: Jan Welter en Bruno Javier

Hopelijk rest er ons morgen wat meer tijd om uitvoeriger onze belevenissen te commentariëren.

Bijlagen:
vrtk5.jpg (156.2 KB)   
vtrk0.jpg (131.4 KB)   
vtrk1.jpg (269.1 KB)   
vtrk2.jpg (176 KB)   
vtrk3.jpg (153.6 KB)   
vtrk4.jpg (217.8 KB)   
vtrk6.jpg (261.1 KB)   
vtrk7.jpg (179.5 KB)   
vtrk8.jpg (264.2 KB)   
vtrk9.jpg (91.8 KB)   

Dag 1  Sint Jean Pied de Port - Puenta la Reina

De kop is er af, de tocht is zeer goed verlopen, de schrik voor het onbekende is verdwenen. Onze dagteller staat op 113 km, er werden ongeveer 1500 hoogtemeters overwonnen. Het weer was prima, temperaturen in de zon van meer dan 30°, gelukkig was er een licht briesje dat alles draaglijk maakte. Er werd veel gedronken zelfs zodanig veel dat onze bevoorradingsploeg extra water diende bij te halen. Iedereen heeft zich krannig geweerd en de eerste trip tot een goed einde gebracht. Er heerst een prima sfeer in de groep. Morgen gaat het verder richting Cenicero gelegen in de Rioja even voorbij Logroño.

Graag eindig ik dit eerste relaas met een licht aangepaste tekst van Jean-Claude Benazet :

                       Tous les matins nous prenons le Chemin
                       Tous les matins nous roulons plus loin
                       Jour apres jour, St Jacques nous appelle
                       C'est la voix de Compostele

Bijlagen:
d10.jpg (286.5 KB)   
d11.jpg (248.3 KB)   
d12.jpg (209.5 KB)   
d13.jpg (255.5 KB)   
d14.jpg (327 KB)   
d15.jpg (491.1 KB)   
d16.jpg (347.9 KB)   
d17.jpg (360.1 KB)   
d18.jpg (319.6 KB)   
d19.jpg (298.3 KB)   
prof1.png (135.9 KB)   
r-dag1.png (1.1 MB)   

Alle begin is moeilijk

Dag twee bracht ons van Puenta la Reina naar Cenicero. Daar waar we maandag ten zuiden van Pamplona fietsten rijden we vandaag ten noorden van Logroño om de verkeersdrukte rond deze twee steden te vermijden. We wijken daarbij wel af  van de Camino Francés maar regelmatig zitten we toch op het traject dat ook de wandelende pelgrim voor zijn rekening neemt. Voorbij Estella stoppen we een eerste maal aan het Monasterio de Irache. De dorstigen laven is een werk van barmhartigheid zo ook dachten hier de monninken maar ze vergisten zich, inplaats van water spuit hun fontein rode wijn.

Daar waar we maandag een hoogteverschil van 14OO meter moesten overwinnen om onze dagbestemming te bereiken werden er vandaag maar een 1000 hoogtemeters worden overwonnen. Iedereen was het er over eens dat deze etappe qua moeilijkheidsgraad niet moest onderdoen voor die van maandag. Maandag was de hoofdbrok de beklimming van de Ibañeta een gelijk opgaande beklimming van 18 km. Vandaag was de hoofdbrok slechts 12 km lang maar de tussendoortjes waren veel steiler. Bovendien was de verfrissende wind van de dag voordien niet meer aanwezig en heerst er intussen een alles verschroeiende hitte die het geheel nog wat spannender maakte. Ook de eerste pech deed zich voor, twee gebroken spaken diende even voorbij Estalla te worden hersteld, uw dienaar kon het zich veroorloven om lek te rijden, een aflopende ketting zorgde voor enige hilariteit in de groep met een lichte valpartij tot gevolg.
Dit alles werd echter goed gemaakt door de prachtige natuur van de Rioja-bergen (gekend van zijn voortreffelijke wijn). En de deskundige ondersteuning van het begeleidingsteam maakte dat zij die het wat lastiger hadden ook de dagtaak tot een goed einde brachten..

Intussen is het weeral tijd om aan morgen te denken door te zorgen voor de nodige nachtrust.

Bijlagen:
d20.jpg (203.5 KB)   
d21.jpg (281.4 KB)   
d22.jpg (276.2 KB)   
d23.jpg (275.5 KB)   
d24.jpg (284.2 KB)   
d25.jpg (294.1 KB)   
d26.jpg (294.1 KB)   
d26.jpg (292.8 KB)   
d27.jpg (271.9 KB)   
d28.jpg (327.6 KB)   
d29.jpg (305.4 KB)   
prof2.png (129.6 KB)   
r-dag2.png (893.6 KB)   

Alle goede dingen bestaan uit drie.

Cenisero laten we achter ons om op een tiental van kilometer van Burgos onze dag af te sluiten in hotel Camino de Santiago (What is in a name).

Langsheen een eerdere drukkere weg fietsen we naar Najera om dan verder door te stomen doorheen een prachtig natuurgebied gelegen in de Sierra de la Demanda. Als we het woord sierra horen denkt men automatisch aan bergen. Zo ook moesten er twee cols beklommen worden met hoogten tot boven de 1200 m. De Alto de Prodellea (1260m) en de Puerto El Matoro (1160m), de beklimming naar het stuwmeer de Uzquiza, lagen voor de wielen. Mooie beklimmingen en prachtige afdelingen werden genomen in dit aanlokkelijk en mooi beschermd natuurgebied. Niet te verwonderen dat menigeen vooraf met een klein hartje aan de start stond. De weergoden waren echter gunstig gezind en zorgde regelmatig voor enkele wolkjes zodat de temperatuur aangenaam en draaglijk was. Al zwettend en puffend werden de gemoederen bedaard en eenieder kwam tot rust. Was het de haan van Santo Domigo de la Calzada ? (later hierover meer) of is het toch echt zo dat alle goede dingen bestaan uit drie.
Op het einde van de rit die in een vrij strak tempo eindigde na 118 km had iedereen de conditie te pakken voor de komende dagen en stevenen we morgen af naar de beruchte Meseta.

Weeral een dagje voorbij.

Bijlagen:
d30.jpg (128.5 KB)   
d31.jpg (154.6 KB)   
d32.jpg (258.9 KB)   
d33.jpg (134.2 KB)   
d34.jpg (286.6 KB)   
d35.jpg (247.8 KB)   
d36.jpg (251.3 KB)   
d37.jpg (305.8 KB)   
d38.jpg (207.4 KB)   
d39.jpg (110.2 KB)   
prof3.png (58.3 KB)   
r-dag3.png (526.2 KB)   

Een rustdag ?

Op het programma van vandaag staat de zogenaamde 1° helletocht doorheen de Meseta gelegen tussen Burgos en Leon. Een helletocht omwille van de openheid van het landschap, een felle wind die meestal in het nadeel blaast en de verzengende temperaturen die er kunnen heersen. Maar Jacobus wist dat wij naar hem opweg zijn en heeft de nodige stappen ondernomen naar de weergoden. Na een kort bezoek aan Burgos vervolgen we onze weg naar Citores del Paramo, een luilekkerland voor wie het rustig aan wil doen in een godvergeten plaatsje ergens in het niemandsland gelegen op korte afstand van de N120. Onze middag brachten we door na een 60tal km fietsen in het mooie Castrojerez, gebouwd aan de voet van een heuvel. Op de top ervan staan de ruïnes van een burcht die herinneren aan een ver verleden. Fromista werd onze volgende halte, in de schaduw van een van de drie kerken die dit kleine dorpje rijk is werd een terrasje bezocht om onze dorst nogmaals te laven. Een stralende zon kleurde het landschap totaal anders dan gisteren, de wind zat in ons voordeel en het licht golvende parcours werd zonder al te veel moeite overwonnen. We gingen zeker vroeg aankomen in Carrion de los Condes. Eenmaal in het dorpje toegekomen werd een onvoorziene laatste tussenstop ingelast. De "peregrinacion en bicicleta" werden binnengeroepen door de leiding van een groep zingende en dansende kinderen. Zij gaven een kleurrijk en temperamentvol muzikaal optreden voor de bewoners van het plaatselijke rusthuis. Verrassend en aangenaam om ook van deze feestelijkheden te mogen meegenieten. Onze tolk Viktor gaf enige toelichting over onze tocht en vertelde ons het waarom van de aangang zijnde feestelijkheden.
Vannacht overnachten we in een voormalig kloostergebouw, nu omgebouwd tot een prachtig hotel San Zoilo, even buiten het dorp. Op de dagelijkse briefing voorafgaand aan de maaltijd brengt Marc een bezinningstekst van Paulo Coelho die ons even doet nadenken over onze levensweg hier op aarde, het waarom en het waarheen.  
Weerom een onvergetelijke dag beleefd en stilaan naderen we de helft van de af te leggen kilometers, 440 km en 5000 hoogtemeters klimwerk liggen reeds achter ons. Blijkbaar was het vandaag ook wasdag want toen wij onze fietskledij wilde droogzwieren was het file. Hebben wij dan toch zo fel gezweet ?

Tot zover een samenvatting van ons dagjournaal.

Bijlagen:
d41.jpg (143 KB)   
d42.jpg (146.5 KB)   
d43.jpg (360 KB)   
d44.jpg (200.8 KB)   
d45.jpg (179.4 KB)   
d46.jpg (244.4 KB)   
d47.jpg (262.4 KB)   
d48.jpg (249.8 KB)   
d49.jpg (177 KB)   
d49a.jpg (609.1 KB)   
prof4.png (72.4 KB)   
r-dag4.png (306 KB)   

Luxe paardjes

Toen we vanochtend voor het ontbijt even buiten de muren van ons klooster (natuurlijk het hotel) gingen was hij daar al, de eerste vijftig plusser, met pak en zak op weg naar een bestemming waarheen miljoenen mensen hem en ook ons voorgingen. Op een honderdtal meter volgende een jong paartje. Na het opslaan van de nodige energie door het nuttigen van een stevige maaltijd trokken we rond half tien op weg naar Leon, ruim 110 km verder. Het was de Meseta rit deel 2. Dat de verhalen over dit deel van de camino niet zo maar uit de lucht zijn gegrepen konden we aan den lijve ondervinden. Bij het vertrek was de temperatuur reeds gestegen tot ongeveer 28° . Naarmate de dag vorderde ging deze naar de 45° in de zon (in de schaduw 35° omstreeks 16 uur) om dan terug te dalen tot 39° bij het binnenrijden van Leon (schaduw 31°). Gelukkig konden we genieten van een zachte en verkoelende rugwind die ons tevens een extra duwtje gaf. Natuurlijk kon het niet anders dan dat we onderweg enkele plaatselijke baruitbaters gelukkig maakten door het bezoek van hun terrasje om onze dorst te laven met een fris drankje.

Tijdens het fietsen werden vele camino-gangers voorbij gereden en kreeg ik medelijden met hen als je ze zag zwoegen in die alles verstikkende zon om zichzelf en hun rugzakken voort te slepen. Dan zijn wij nog luxe paardjes die al zittend op een licht fietsje ons voortbewegen. Niet tegenstaande die gezegd zijnde was het voor ons toch ook wel een hele opdracht, nu ja we hebben er wel zelf voor gekozen.

Nog een leuk tussendoortje: vanmiddag waren de voorbereidingen voor ons middagetentje in Sahagun volop aan de gang op een schaduwrijk pleintje voor het klooster toen de plaatselijke politie opdaagde en vriendelijk vroeg om deze plaats te verlaten en op te hoepelen naar een parking buiten het centrum. Zo gevraagd zo gedaan, toch weer extra werk voor onze zorgzame begeleidingsploeg.

Wat ook bij ons allen opvalt is de vriendelijke en gemoedelijke sfeer die er heerst langsheen de Camino. Voordurend is het van "BUEN CAMINO" alsook "HOLA" en wuivende handjes door eenieder die we passeren zowel van op de terrasjes, van autobestuurders en pelgrims onderling. Dit is natuurlijk een extra bron van energie. Een ander voorbeeldje van de sfeer is het feit dat een ouder echtpaar ergens in een godvergeten prutsdorpje ons binnen riep om ons te voorzien van extra water voor onze drinkbussen. Natuurlijk gingen we gretig daarop in. Beide partijen waren gelukkig, wij met onze koele drank, zij met het feit dat ze onze dorst mochten laven. Was het maar overal zo op deze wereld.

Morgen rijden we naar Astorga een mooi stadje aan de voet van de hoogste beklimming van de Camino, met name de CRUZ de FERRO waar we onze lasten en bekommernissen symbolisch van ons kunnen afwerpen aan de voet van het ijzeren kruis.

Weeral een dag van onze droom in vervulling gegaan.

Bijlagen:
d51.jpg (289.9 KB)   
d52.jpg (202.4 KB)   
d53.jpg (190.2 KB)   
d54.jpg (226 KB)   
d55.jpg (223.5 KB)   
d56.jpg (195.4 KB)   
d57.jpg (258.5 KB)   
d58.jpg (101.9 KB)   
d59.jpg (100.8 KB)   
d59a.jpg (108.5 KB)   
prof5.png (77.6 KB)   
r-dag5.png (748 KB)   

Bijlagen:
d60.jpg (228.5 KB)   
d61.jpg (238.4 KB)   
d62.jpg (195.5 KB)   
d63.jpg (211 KB)   
d64.jpg (238.4 KB)   
d65.jpg (221.6 KB)   
d66.jpg (229.1 KB)   
d67.jpg (190.8 KB)   
d68.jpg (161 KB)   
d69.jpg (254.1 KB)   
prof6.png (70.7 KB)   
r-dag6.png (767.8 KB)   

Op naar de top

Na overleg werd besloten de start te vervroegen en zijn de koffers gepakt om rond 7 uur op de camion geplaatst te worden. Een snel ontbijt, de laatste voorbereidingen en rond de klok van achten zijn we weg voor weer een dag fietsplezier. Een aanloop van 6 km brengt ons terug op de Camino en begint de beklimming naar het Cruz de Ferro, een van de zovele toppen in de Montes de Leon. De weg stijgt lichtjes om geleidelijk aan toch ietwat steiler te verlopen. Ieder klimt naar eigen godsvrucht en vermogen en de top gelegen op 1500 m, het hoogste punt van onze camino, ligt binnen de mogelijkheid van iedereen.
Intussen liggen de mooie dorpjes El Ganzo,Foncabedon en Rabanal achter ons. Gezien het vroege startuur heeft men voldoende tijd voor het nemen van maaltijd, foto’s en rustpauze. De traditie wil dat iedere pelgrim zijn steen neerlegt aan de voet van het ijzeren kruis boven op een houten paal van 15m hoogte. Sommigen zien in dit gebaar het achterlaten van hun zorgen, andere denken aan de dag van het laatste oordeel wanneer de stenen zullen spreken. Hun eigen steen zal dan getuigen dat ze hun levenspelgrimage hebben volbracht. Wij willen die traditie natuurlijk ook in ere houden.
Voor het afdalen wordt gewezen op het gevaar van de afdaling: steil, bochtig en een wegdek in slechte toestand, opletten dus en geen risico's nemen. Aangekomen in  Manjarin wordt even gestopt aan het kleurrijke en sfeervolle stempel- en telhuisje om dan verder naar Molinaseca af te dalen. Inderdaad, een niet te onderschatten en gevaarlijke afdaling die de nodige stuurmanskunst en concentratie vraagt. Tussendoor werden twee klapbanden hersteld, gelukkig hadden deze geen valpartijen tot gevolg.  Een laatste tussenstop wordt gehouden in Molinaseca, een aantal van onze mensen gaan zich verfrissen in de rivier Rio Meruelo, andere slenteren even door het stadje of genieten van de mooie lommerrijke plaatsjes. Er heerst een gezellige drukte aan de boorden van de Meruelo en vele Spanjaarden genieten ook hier van hun wekelijkse rustdag bij een BBQ of drankje, het is immers zondag. Nog enkele duwtjes op de pedalen en we bereiken het fort van de Tempeliers in Ponferrada om even verder de avond en nacht door te brengen. Na een verfrissende douche en avondmaal bezoeken enkele een avondfeest op een van de pleintjes  maar de dag is dermate gevorderd dat het feest teneinde is gelopen. Dan maar het bed opzoeken zodanig dat men de volgende dag weerom met fitte beentjes kan aanvangen.

Bijlagen:
d70.jpg (141.7 KB)   
d71.jpg (207.8 KB)   
d72.jpg (282.9 KB)   
d73.jpg (243.4 KB)   
d74.jpg (380.2 KB)   
d75.jpg (278.9 KB)   
d76.jpg (194.4 KB)   
d77.jpg (300.8 KB)   
d78.jpg (264.4 KB)   
d79.jpg (280.9 KB)   
prof7.png (58.1 KB)   
r-dag7.png (446.3 KB)   

Bijlagen:
d80.jpg (116.3 KB)   
d81.jpg (279.9 KB)   
d82.jpg (252.3 KB)   
d83.jpg (183.9 KB)   
d84.jpg (218.5 KB)   
d85.jpg (240.8 KB)   
d86.jpg (172.9 KB)   
d87.jpg (150.2 KB)   
d88.jpg (179.2 KB)   
d89.jpg (161.8 KB)   
prof8.png (60.7 KB)   
r-dag8.png (468.2 KB)   

Verdwaalde pelgrims

Wat zal ik aandoen vandaag, een moeilijke vraag. De hemel zit dicht, er hangt mist en er vallen enkele druppeltjes. Het regenvestje wordt aangetrokken maar nog voor de start wordt gegeven besluiten we het er toch maar op te wagen, trekken ons jasje terug uit en deponeren het in de volgwagen. Een goede beslissing want nog voor het middaguur is de stralende zon weer van de partij. Portomarin, gelegen aan een stuwmeer op de rio Miño wordt bereikt na het nemen van een klim in twee trappen en daarop volgend een leuke, brede en rustige afdaling. Op het marktplein is de wekelijkse markt aan de gang. Even rondneuzen, de kerk bezoeken en weerom de fiets op.  Tot Hospital de la Cruz volgen we de LU-633 en worden er enkele hellingen beklommen en afgedaald vergelijkbaar met een Ardeens parcours. We genieten van het mooie groene Galicië. Het gaat verder langs smalle wegen en pitoreske plaatsjes in de Serra de Ligonde tussen een stroom van stappende jongeren, allen op weg naar die ene zelfde bestemming, Santiago de Compostela. Extra opletten dus maar wat een sfeer. Even na Lestedo net voor Palas de Rei op het terrasje van Meson a Brea wordt gestopt voor de zoveelste lekkere lunch aangeboden door onze Bruno en Jan. De eerder kortere rit laat toe even langer na te genieten en te proeven van die moeilijk te beschrijven camino-sfeer. Alvorens weer verder te fietsen moesten nog snel twee lekke banden worden hersteld. Tussen Palas de Rei en Melide rijden we de provincie Coruña, genoemd naar haar hoofdstad, binnen. We worden opgewacht in een rustig en mooi in het groen gelegen hotel na een trip van 75 km, Santiago komt in het vizier.
Voor het avondeten wacht er ons nog een verrassing. "Pelgrim Marc" komt ten tonele met mantel en staf en spreekt ons nog even toe op de briefing bij het apperitiefje voorafgaand op het avondmaal, weerom een maaltijd om van te smullen. Tijdens het dessert komt "fietsbegeleiderster Mieke" toe, zij is op zoek naar haar verdwaalde fietsvrienden. Een groep bestaande uit 6 koppeltjes man en vrouw, 2 x 2 vrouwen en 2 x 2 mannen is zij verloren en plichtsbewust wil zij deze absoluut terugvinden. Op ludieke wijze vertelt zij haar wedervaren met deze groep, en wat blijkt? Jawel zij heeft haar groep teruggevonden, het is onze groep.
Profciat voor Marc en Mieke, we werden aangenaam verrast.

Bijlagen:
d90.jpg (165.9 KB)   
d91.jpg (154.6 KB)   
d92.jpg (129.1 KB)   
d93.jpg (296.7 KB)   
d94.jpg (244.9 KB)   
d95.jpg (212.7 KB)   
d96.jpg (169.2 KB)   
d97.jpg (156.3 KB)   
d98.jpg (227.4 KB)   
d99.jpg (153.5 KB)   
prof9.png (74.5 KB)   
r-dag9.png (599.3 KB)   

Bijlagen:
d101.jpg (142.2 KB)   
d102.jpg (192.2 KB)   
d103.jpg (262.9 KB)   
d104.jpg (299 KB)   
d105.jpg (212.2 KB)   
d106.jpg (228.5 KB)   
d107.jpg (335.5 KB)   
d108.jpg (281.5 KB)   
d109.jpg (197.8 KB)   
d110.jpg (184.2 KB)   
prof10.png (69.4 KB)   
r-dag10.png (289 KB)   

Bijlagen:
e01.jpg (227.8 KB)   
e02.jpg (282.7 KB)   
e03.jpg (210.7 KB)   
e04.jpg (158.4 KB)   
e05.jpg (238.1 KB)   
e06.jpg (207.9 KB)   
e07.jpg (189.5 KB)   
e08.jpg (412.2 KB)   
e09.jpg (327.6 KB)   
e10.jpg (419.2 KB)   

De apostel Jacobus en de geschiedenis

Over Jacobus de Meerdere zijn zeer weinig historische gegevens bekend.

Enkel het Nieuwe Testament verwijst sporadisch naar hem. Zo lezen we in het evangelie dat hij als één van de eersten, samen met zijn broer Johannes, geroepen werd om Jezus te volgen. Hij was de zoon van Zebedeus en net als zijn vader visser van beroep.
‘ Eens, toen Jezus zich bij het meer van Galilea ophield, zag Hij twee broers, Simon die Petrus wordt genoemd en diens broer Andreas, bezig het net uit te werpen in het meer. Zij waren namelijk vissers.
En Hij sprak tot hen: ‘ Komt, volgt mij; ik zal u vissers van mensen maken.’ Terstond lieten zij hun netten in de steek en volgden Hem. Iets verder zag Hij nog twee broers, Jacobus, de zoon van Zebedeus en zijn broer Johannes. Met hun vader Zebedeus waren zij in de boot hun netten aan het klaarmaken. Hij riep hen en onmiddellijk lieten zij de boot en hun vader achter en volgden Hem (Mat. IV, 18 -22).Hetzelfde verhaal vinden we terug in de evangelies van Marcus en Lucas.

In een paar kleinere fragmenten in het evangelie van Matteus en Lucas lezen we dat Jacobus samen met zijn broer Johannes en Petrus één van de leerlingen was die zeer dicht bij Jezus stond. Jacobus is erbij wanneer Jezus naar zijn Goddelijke zending verwijst: ‘Zes dagen later nam Jezus Petrus, Jacobus en diens broer Johannes met zich mee naar boven op een hoge berg... Hij werd voor hun ogen van gedaante veranderd’ (Mat. XVII, 1 - 2).
Jacobus is erbij om in de Hof van Olijven met Jezus te bidden: ‘Petrus en de twee zonen van Zebedeus nam Hij echter met zich mee...’ (Mat. XXVI, 37). Jacobus is getuige bij de opwekking van het dochtertje van Jaïrus: ‘Toen Hij bij het huis aankwam, liet Hij niemand mee binnengaan behalve Petrus, Johannes en Jacobus en de vader en moeder van het kind...’ ( Luc. VIII, 51)

In de Handelingen van de Apostelen ( waarin het leven van de eerste christenen beschreven wordt) lezen we hoe Jacobus - waarschijnlijk rond 44 na Christus- de marteldood is gestorven: ‘omstreeks die tijd legde koning Herodes Agrippa I de hand op enkele leden van de kerk om hen te mishandelen. Jacobus, de broer van Johannes, liet hij met het zwaard ter dood brengen’ ( Hand. XII, 1 - 2).

Jacobus in Spanje

Het verhaal dat Jacobus naar Spanje trok en bij gebrek aan belangstelling weer naar Palestina ging, komen we voor het eerst tegen in de ‘ Codex Calixtinus’. Het is de eerste gids voor pelgrims naar Compostela. Hij werd samengesteld rond 1150 na Chr. Historische gegevens van zijn aanwezigheid in Spanje bestaan op dit ogenblik niet. Het verdere verhaal is meer dan waarschijnlijk legende. Na zijn onthoofding zouden leerlingen van Jacobus zijn dode lichaam in een bootje gezet hebben datzeven dagen later aan de Spaanse kust strandde. Over de manier waarop die zeetocht gebeurde bestaat in de verschillende verhalen geen eenstemmigheid. Volgens sommige bronnen voer het scheepje op eigen kracht. Andere verhalen schrijven dat Athanasius en Theodorus, twee van zijn leerlingen, mee aan boord gingen. Nog andere bronnen spreken van een engel die het bootje begeleidde.

Het scheepje zou geland zijn in Iria Flavia, wat toch een paar historische vraagtekens opwerpt. Het plaatsje had zijn naam te danken aan de Romeinse keizer Titus Flavius Vespasianus. Deze keizer regeerde echter rond de jaren 70 na Chr. Rekening houdend met de vermoedelijke datum van Jakobs marteldood ( ca. 44 n. Chr. ) en de overtocht vanzeven dagen, klopt de tijdberekening niet. Jacobus werd volgens het verhaal vervolgens in Spanje begraven en... vergeten.

De ontdekking van het graf.

De eerste geschriften over de ontdekking van het graf van Jacobus dateren van 1077. In de 9de eeuw leefde in de buurt van Iria Flavia (het huidige Padrón) de monnik Pelagius. Rond 810 - 813 kreeg de monnik visioenen over het graf van Jacobus. Samen met bisschop Theodomir ging hij op zoek naar het graf. Ze werden begeleid door een heel bijzondere ster die hen de weg wees. Ze vonden een graf, waarin drie kisten rustten: Jacobus en zijn twee leerlingen Athanasius en Theodorus.
Zeer vlug al kwam er een stroom bedevaarders op gang. De "ontdekking" van het apostelgraf moet ook worden gezien tegen de achtergrond van de Moorse bezetting. De Moren waren in 711 Spanje binnengevallen en hadden het op korte tijd vrijwel geheel bezet. Wanneer Koning Ramiro in Clavijo een overwinning behaalt op de Moren is het hek helemaal van de dam. De mensen hadden immers Sint-Jakob zien tussenkomen, gezeten op een wit paard, de Moren neersabelend. Een nieuwe legende was geboren: Jacobus, Matamoros

BRON: Vlaamse genootschap

Bijlagen:
BEELTENIS.jpg (268.6 KB)   

Saint Jean is een der schilderachtigste, vroeger versterkte, steden van het Franse Baskische land. Sinds het ontstaan eind XIIe eeuw, op initiatief van de koning van Navarra, werd Saint Jean Pied de Port de belangrijkste stad van het noordelijk deel van het koninkrijk Navarra. Ze is gelegen aan de voet van de Pyreneeën aan de oevers van de Nives en beneden de bergpas Ibañeta die de oversteek naar Roncevalles en Spanje toelaat.

De kathedraal Notre Dame is een van de belangrijkste gotische gebouwen van het Franse Baskenland. De traditie schrijft het eerst opgetrokken bouwwerk op de plaats van de huidige kathedraal toe aan een koning van Navarra, Sancho VII el Fuerte, dit ter herdenking van de overwinning op de Moren bij Las Navas de Tolosa in 1212. De majestueuze roze zandstenen voorgevel is versierd met een gotisch portaal met zuilen en gebeeldhouwde kapitelen. Het interieur heeft een brede middenbeuk en twee zijbeuken. Aan beide zijden van het veelhoekige koor ziet men het wapenschild van Navarra.

Het oude stadsgedeelte is omsloten door muren uit de 15^e en 17^e eeuw en kan men betreden door 3 poorten: de Poort van Frankrijk, de Poort van Navarra en de poort St-Jacques verbonden met de Rue de la Citadelle, waarlangs meerdere huizen van rode zandsteen staan. Voorbij kathedraal en brug gaat deze straat over in de Rue d’Espagne. Het is hierlangs dat de pelgrims hun tocht aanvatten nadat zij zich lieten registreren bij de Amis du Chemin de Saint Jacques (het is ook hier dat wij onze officiële start namen).

Bijlagen:
SJDP0.jpg (147.5 KB)   
SJDP1.jpg (158.2 KB)   
SJDP2.jpg (168 KB)   
SJDP3.jpg (161.7 KB)   

Roncevalles aan de Alto Ibaneta (1057 m).

PAS VAN IBANETA
Vanaf Saint-Jean-Pied-de-Port is het een flinke klim naar de op 1066 meter hoogte gelegen pas van Ibaneta. Hier staat al sinds de elfde eeuw een kapel waarvan de klok 's nachts en bij nevel hard werd geluid om de pelgrims niet te laten verdwalen. Van de elfde eeuwse kapel is niets meer over, de huidige kapel dateert van 1954. Op deze pas zou Karel de Grote toen hij Spanje binnentrok een kruis hebben geplant en gebeden hebben tot Sint Jabobus.

KLOOSTER VAN RONCESVALLES
Bergafwaarts ligt Roncesvalles, het is niet meer dan een gehucht, het dorp telt nauwelijks meer dan dertig inwoners. Maar voor pelgrims is het altijd een belangrijke plaats geweest. Al in de dertiende eeuw was het hospitaal van Roncesvalles het meest befaamde en geroemde van heel de camino!
Tegenwoordig bestaat Roncesvalles uit niet meer dan een klooster dat nog bewoond wordt door een aantal Augustijner monniken. De dertiende eeuwse kerk is gerestaureerd, net als de kapittelzaal waar sinds 1912 het 13e eeuwse liggende standbeeld van koning Sacho IV op een graftombe is neergelegd.
Er is ook een museum waar vooral edelsmeedkunst is te bewonderen. Het pronkstuk is het zogenaamde schaakbord van Karel de Grote. Achter elk vlak is een reliek te zien.

KAREL DE GROTE EN HET ROELANTSLIED
Roncesvalles en Ibaneta zijn plaatsen van belang in het leven van de Frankische koning. Na de jarenlange strijd van de christelijke Franken onder leiding van Karel de Grote tegen de Saracenen in Spanje zou de vrede eindelijk worden getekend.
Karel de Grote en zijn legers trokken zich terug. Op hun terugweg sloegen ze op 15 augustus 778 hun kamp op bij Roncesvalles. Die nacht werd de achterhoede van het 20.000 koppen tellende Karolingische leger, aangevallen door de Basken. Roelant die de leiding had over de achterhoede wilde niet meteen op zijn hoorn blazen om hulp in te roepen en dat werd hem fataal. Toen de Frankische koning arriveerde was het te laat. Zijn trouwe metgezel Roelant had het leven gelaten en met hem velen van zijn manschappen. Dit verhaal van dwaasheid en heldendom is later opgetekend en bekend geworden als het Roelantslied of 'Den droeflijken strijt opten berch van Roncevale' zoals het in de zestiende eeuw in de Nederlanden verscheen.

Een aantal plaatsen herinneren nog aan deze geschiedenis zoals de 12 eeuwse kapel op het terrein voor het klooster van Roncesvalles die ook wel de kapel van Roelant wordt genoemd. En op een heuveltje naast de kapel op de pas van Ibaneta planten de pelgrims naar het voorbeeld van Karel de Grote nog steeds een kruisje.

Eerste verzen van het Roelantslied

Daer sal menech toe sien

Daer dese wijch sal ghescien.

Ende wi hebbent alsoe verstaen

Dat wise alle selen verslaen."

Doen sprac Corsabels, die coninc,

Dat was waerlike dinc:

"lc wilier emmer een sijn."

Noch sprac die bose barbarijn,

Hi was groot ende starc:

Hine wonde niet om C marc

Ende tgoet dat ie man

Hadde ochte ye ghewan.

Voor de volledige tekst zie http://cf.hum.uva.nl/dsp/ljc/roelandslied/index.html

Bijlagen:
RCVLS1.jpg (118 KB)   
RCVLS2.jpg (137 KB)   

Romaanse Brug van Puente la Reina

Puent la Reina is ten zuidwesten van Pamplona gelegen en wordt gekenmerkt door een oude pelgrimsbrug over de rivier Arga. Aan de rand van de stad wijst een bronzen pelgrim naar het ontmoetingspunt van de twee routes naar Santiago, de ene vanuit Jaca (Toulouse-Somport) de andere vanuit Pamplona (Roncesvalles).

De Iglesia del Crucifijo (kerk van het kruis) aan de stadsrond heeft een Y-vormig kruis waaraan een 14e-eeuws houtenbeeld van Christus hangt.

De romaanse brug van Puenta la reina is een van de interessantste voorbeelden van de niet-kerkelijke architectuur langs de Camino de Santiago in Navarra. Hier komt de Jakobsroute uit en die uit samen. Het is een ontmoetingsplaats voor pelgrims die in de loop der eeuwen verhalen en legendes hebben doen ontstaan. Het water van de Arga, die onder de indrukwekkende boog van de eeuwen oude brug door stroomt, fluistert de meest verrassende verhalen door aan de reizigers die zich laten meeslepen door het gekabbel van deze rivier. U hoeft slechts op te letten om de pittoreske legende van de "txori" te horen.
De brug van Puente la Reina, de hoofdstad van de Ilzarbe-vallei of Valdizarbe gelegen in de Middenzone van Navarra, heeft deze plaats zijn naam gegeven. "Puente" betekent namelijk brug in het Spaans.
Deze brug over de rivier werd in de elfde eeuw opgetrokken, naar het schijnt op initiatief van een koningin, wellicht Doña Mayor de Castilla, gemalin van Sancho el Mayor, of Doña Estefanía, vrouw van García Nájera. Het doel ervan was de doortocht van de pelgrims die onderweg waren naar Santiago de Compostela te vergemakkelijken bij de uitgang van het stadje, nadat zij de Rúa Mayor hadden doorlopen.
Het is een van de statigste voorbeelden van de romaanse wereldlijke bouwstijl langs de camino. De brug valt voornamelijk op vanwege haar elegantie en eenvoud. Zij heeft 7 halfronde bogen, waarvan de meest oostelijke zich onder de grond bevindt, en is 110 meter lang. Tussen de bogen in zitten kleine boogjes, bij wijze van luchtgaten, die de structuur lichter maken en waar het water, bij het stijgen van de rivier, doorheen kan stromen. De brug had in vroegre tijden drie verdedigingstorens, twee aan weerszijden en een in het midden, waarin het renaissancistische beeld van de Virgen del Puy, ook wel bekend als de Heilige Maagd van Txori, stond.

Er bestaat een legende rond deze maagd volgens welke het beeld werd bezocht door een vogel ("txori" in het Baskisch), die het verzorgde en opdofte door met zijn vleugels de spinnenwebben te verwijderen en het gezicht te wassen met het water dat hij uit de Arga haalde. Er wordt gezegd dat de dag waarop de "txori" verscheen, de klokken werden geluid en er religieuze feesten werden gevierd.

Tegenwoordig staat het beeld van de heilige maagd niet meer op de brug. Het is namelijk in 1843 overgebracht naar de dichtbij de rivier gelegen kerk van San Pedro. Het is de moeite waard om een bezoek te brengen aan deze kerk, waarvan de retabels bezienswaardig zijn. Ook interessant is de kerk van Santiago el Mayor, die een mooi romaans portaal met mozarabische invloeden heeft en waarin een waardevol gotisch beeld van de apostel Sint-Jakob is ondergebracht

Bijlagen:
Pdr1.jpg (113.7 KB)   
Pdr2.jpg (148.5 KB)   
Pdr3.jpg (222.3 KB)   

Estella en de Virgen del Puy

De monumentale stad Estella, een opvallende enclave aan de Camino de Santiago, telt onder de belangrijke bouwwerken een modern gebouw: de basiliek van Nuestra Señora del Puy, mede beschermvrouwe van de plaats. Zij is gebouwd op een heuvel waar volgens de legende de Maagd is verschenen. Binnenin is er een gotisch beeld van de Virgen del Puy, uit de veertiende eeuw, evenals twee beelden van Christus aan het kruis, gemaakt in de zeventiende eeuw. Vanuit de basiliek heeft u een prachtig en volledig panoramisch uitzicht over de monumentale stad en de rivier Ega.

Volgens de overlevering zagen herders op de plaats waar het huidige bouwwerk staat, rond het jaar 1085, een aantal sterren die wezen naar een heuveltop. Daar aangekomen troffen de herders de verschijning van de Maagd aan, verborgen in een grot. Koning Sancho Ramírez gaf opdracht voor de bouw van een kapel ter ere van de Maagd. In de zeventiende eeuw werd deze kapel vervangen door een barokke kerk waarvan vandaag de dag nog enkele elementen bewaard zijn gebleven, zoals de toegangspoort en binnenplaats aan de voorkant.

Het toeval wil dat de Verschijning van de Maagd plaatsvond vóórdat de stad werd gesticht, het jaar 1090 waarin het stadsrechten kreeg. Deze ogenschijnlijke tegenstelling komt doordat er zich voor die datum al een vestigingsplaats van vrije marktkooplieden bevond, die mogelijk gebruik maakten van de gelegenheid om de koning ertoe te bewegen het dorp te erkennen en te beschermen. Zij probeerden ook om de aandacht van de pelgrims te trekken, die twee kilometer zuidelijker de rivier de Ega overstaken en zich naard Iratxe begaven zonder daarbij Estella aan te doen. Om dat te bewerkstelligen dramatiseerden zij de wonderbaarlijke verschijning van de maagd, wier naam zij overeen lieten komen met die van een van de meest vereerde maagden van Frankrijk: Notre Dame du Puy. Het werd onmiddellijk een succes en beide doeleinden werden bereikt.

Het nieuwe heiligdom groeide uit tot een belangrijk pelgrimsoord, waar men naar toe trok, aangetrokken door wonderen. Het wonder dat het meeste gewicht in de schaal legde voltrok zich in september 1638. Tijdens de verdediging van Fuenterrabía werden honderden inwoners van Estella aangewezen om in de gevaarlijkste flank te strijden. Zij vreesden voor hun leven en baden tot de Maagd, die voor hen verscheen en hen beloofde dat ze allemaal behouden terug zouden keren naar de stad. De wonderbaarlijke belofte werd nagekomen en de dankbare stad benoemde de maagd tot beschermvrouwe. De verering werd door de jaren heen steeds groter.

In de huidige Basiliek is zowel het grondvlak als het dak stervormig, een element dat terugkomt in de decoratie en de inrichting. Door deze vorm en het gebruik van een groot aantal ramen, is de architect erin geslaagd om binnenin een intens lichteffect te creëren, dat verwijst naar de verschijning van de maagd Virgen del Puy.

Bijlagen:
estella1.jpg (224.6 KB)   
estella2.jpg (155.6 KB)   
estella3.jpg (112 KB)   

Het klooster van Irache

Het Monasterio de Santa María la Real de Iracheis één van de oudste kloosters van Spanje. Het kloostercomplex bestaat uit het klooster met de kloostergalerijen, de kerk en de toren. De eerste geschreven documenten die Irache noemen dateren van het jaar 958. In het begin van de 11e eeuw is er in opdracht van de koning García Sanches III een hospitaal voor de pelgrims gevestigd, het eerste in Navarra.

Het klooster werd door de Benedictijnen geleid. In de loop van de eeuwen hebben heel wat mensen van het klooster gebruik gemaakt. Natuurlijk werd er aan de pelgrims onderdak gegeven, maar er is ook een universiteit gehuisvest geweest. Zelfs het leger van Napoleon heeft het klooster als oorlogshospitaal gebruikt na eerst de monniken weggestuurd te hebben. Er zijn plannen om in de toekomst een Parador (staatshotel) van het klooster te maken. Paradores zijn meestal in antieke gebouwen gevestigd. Zo kunnen die gebouwen behouden blijven.

Fuente de Vino

De bodegas Irachezijn naast het klooster gelegen. De wijn van het wijnhuis ligt te rijpen in een ruimte waar wel 10.000 vaten in kunnen. Bij de bodegas kun je desgewenst het wijnmuseum bezoeken. De Fuente de Vino (wijnfontijn) is voor de pelgrims bestemd omdat de Bodegas Irache de traditie wilt voortzetten die eeuwen in het klooster gold, namelijk voor de pelgrims zorgen. Pelgrims houden daar graag halt om zich te goed te doen aan de rijkelijk vloeiende wijn. Weinigen denken daarbij aan San Vermundo, omstreeks 1020 geboren. Op twaalfjarige leeftijd trad hij in het klooster waar zijn oom abt was. Somtijds was hij er portier en de arme pelgrims die aan de klooster aanklopten lagen hem nauw aan het hart. In 1054 werd Vermundo tot abt verkozen en besteedde veel zorg aan het besturen van het hospitaal. Hij was een groot ijveraar voor de verering van O.L.Vrouw van El Puy in Estella. Hij stierf op8 maart 1092. Er bestaat nog een gezegde dat naar hem verwijst; “Mientras el mundo sea el mundo, el 8 de marzo es san Vermundo - Zolang de wereld blijft zal 8 maart de dag van Vermundo blijven.”

Bijlagen:
irache-klooster.jpg (134.2 KB)   
irache-wijnfontein.jpg (177.9 KB)   

De wijnstreek La Rioja.

La Rioja is een natuurlijk geografisch gebied in noorderlijk Spanje deeluitmakend van het stroomgebied van de Ebro rivier. De landstreek grenst ten noorden aan Baskenland (provincie Alava), aan Navarra in het noordoosten, in het zuidoosten aan de provincie Aragon ( Zaragosa) en aan Castilla Y Leon in het westen (provincies Burgos en Soria). De naam van de provincie is afgeleid van Rio Oja een zijrivier die in Haro in de Ebro vloeit. De provincie is onder te verdelen in Rioja Alta (Boven-Rioja) het vochtige en bergachtige westelijke deel en de Rioja Baja (Beneden-Rioja) het droge en nagenoeg vlakke oostelijke deel .De landstreek heeft een oppervlakte van iets meer dan 5000 km² met zowel hooglanden als vlakten met wijngaarden. Het is Spanjes meest prestigieuze wijnproducerende gebied bekend onder de benaming Origen Calificada Rioja ( ROC ).

De geschiedenis van La Rioja kent een woelige verloop met periodes van overheersing en bezetting door Romeinen, Moren, Navarrezen en Kastilianen. Vanaf de 15^e eeuw was La Rioja opgesplitst tussen Castilië en Navarra en later als deel van een verenigd Spanje tussen de provincies Burgos en Soria. In 1852 vond in Spanje een herindeling in 52 provincies plaats. Een hiervan was Logroño met inbegrip van het grondgebied La Rioja . In 1980 werd La Rioja weer de officiële naam van het gebied en twee jaar later werd het een autonome gemeenschap.

La Rioja Alta is het rijkste deel van de provincie. Het gebeid dat zich uitstrekt van de Ebro tot de hooglanden van de Sierra de la Demanda, beschikt over de meest vruchtbare grond en heeft daardoor de beste druivenoogsten en wijn. Als gevolg hiervan heeft het van oudsher de sterkste economie, de mooiste kastelen en kloosters. Een extra troef is de pelgrimsroute naar Santiago die zorgt voor extra economische impulsen.

La Rioja Baja, het oostelijke deel van de provincie, is qua klimaat en begroeiing meer mediterraan. Het vormt de grens tussen het Ebrodal en de hoogvlakten van Navarra, Soria en Aragon.

Bijlagen:
poblacion.jpg (199 KB)   
riojaalta.jpg (201.6 KB)   
riojabaja.jpg (170.6 KB)   
riojacenicero.jpg (154.3 KB)   
riojafietsen.jpg (172.3 KB)   

Santa Domingo de Calzada

Langs de Camino de Santiago is er wellicht geen enkele plaats die nog zo doordrongen is van haar oorsprong en bestaansreden. Het is een stad langs de straat, de calzada, en haar maker was en is nog steeds “de heilige van de straat”.

Domingo Garcia werd geboren omstreeks 1019 uit een welgestelde boerenfamilie. Hij groeide op als herdersknaap en voelde zich tot het kloosterleven geroepen. Hij verbleef achtereenvolgens in het klooster van San Millan de la Cogolla en vervolgens in de abdij van Valvanera, hoog gelegen in de Sierra de la Demanda. Later trok hij naar het dal van de Rio Oja en vond er, verscholen in de eiken bossen bij Ayela, de ruïnes van een paleis van de koningen van Navarra. Hier verbleef hij niet ver van de Camino de Santiago. Hij ontdekte er zijn ware roeping en zou voor de pelgrims zorgen door er een hospitaal op te richten alsook een stenen brug over de Rio Oja. Na voltooiïng van zijn levenswerk  stierf Domingo op 11 mei 1094. Hij werd begraven naast zijn kerkje op de plaats die hij zelf tijdens zijn leven had aangeduid. Hij werd vrij snel heilig verklaard en de nederzetting die zich intussen rond het hospitaal had gevormd kreeg zijn naam: Santa Domingo de Calzada. Zijn volgelingen zouden ter plaatse en later tevens in het naburige Ortega zijn werk verder zetten. Omstreeks het midden van de twaalfde eeuw begon men met de bouw van een nieuw heiligdom waarin het graf van Santo Domingo werd opgenomen. Dit heiligdom groeide in de loop der eeuwen uit tot de huidige kathedraal.

Het verhaal van de haan en de hen

Door de eeuwen heen werd het levensverhaal van Santo Domingo opgesmukt met velerlei legenden en tal van mirakelen. Het meest vertelde mirakel is dat van de gehangen jonge pelgrim, de haan en de hen.

Uit Duitsland kwamen een vader en en moeder met hu zoon op pelgrimstocht naar Santiago. In een herberg in Santo Domingo de Calzada zouden ze de nacht doorbrengen. De dochter van de herbergier werd op slag verliefd op de mooie jonge blonde Duitser. Omdat hij echter, als vrome pelgrim, geen acht op haar sloeg, besloot ze zich te wreken. ’s Nachts stopte ze de zilveren beker van haar vader in de reiszak van de jongen. ’s Morgens vroeg trokken de Duitse pelgrims verder. In de loop van de ochtend zocht de waard tevergeefs zijn beker. De pelgrims werden door de dochter verdacht gemaakt en onmiddellijk achtervolgd. In de tas van de jonge man vonden de gerechtsdienaren de zogezegd gestolen zilveren beker. De pelgrims werden terug naar de stad geleid en de rechter sprak over de jongen het doodvonnis uit: hij zou terstond worden opgeknoopt.

Na afloop van de terechtstelling dwaalden de ouders bedroefd door de straten en besloten uiteindelijk hun tocht naar Santiago voort te zetten. Op de terugweg wilden ze nog even voorbij het galgenveld gaan om er hun zoon te gedenken. Groot was hun verbazing toen ze hem daar nog levend aantroffen. Hij zei dat er dat iemand een hand onder zijn voeten hield zodat de strop om de hals hem niet deerde. De ouders spoedden zich naar de rechter. Het was middag toen ze deze laatste aantroffen gezeten aan tafel klaar voor het middagmaal. Aan het spit bereidde de kok een haan en een hen. Bij het aanhoren van het gebeurde kon de rechter zijn oren niet geloven en riep uit dat er van het voorval geen woord waar kon zijn. Meer nog, hij merkte spottend op dat de jonge man zo levend was als de haan en de hen aan het braadspit. En toen gebeurde het: de kippen vlogen van de braadspies en fladderde kakelend alle kanten op. Iedereen snelde naar de galg en kon vaststellen dat Santo Domingo een mirakel had verricht. Ter gedachtenis aan dit wonder verblijven sind eeuwen nog steeds een witte haan en hen in een fraaie vijftiende-eeuwse kooi, opgesteld tegenover het praalgraf van de heilige.

Bijlagen:
domingo1.jpg (159.6 KB)   
domingo2.jpg (167 KB)   

Burgos

De stad ligt op een hoogte van 860 m in het dal van de rivier de Arlanzón en wordt gedomineerd door een kasteel.. Acht bruggen verbinden de stad. Burgos is nog steeds een regionaal handels- en verkeerscentrum. De naam Burgos stamt af van Vlaamse burgers die de stad handel en welvaart brachten. Men verwierf rijkdom dank zij de verkoop van wol tot de vroege 17^e eeuw; men vervoerde de wol afkomstig van de Meseta via Bilbao naar het door Spanje bezette Vlaanderen. Het monopolie voor de wolexport verwerft de stad in het jaar 1494.

Burgos werd in 884 als grenspost tegen de Moren gesticht door graaf  Diego Lorcelos. In 1073 werd de stad hoofdstad van het koninkrijk Castilië - Leon en bleef dit tot 1492. De stad bezit de pracht van de Middeleeuwen die tot stand kon worden gebracht met middelen afkomstig uit de bloeiende handel. Burgos is een schatkamer met talrijke bezittingen van vroegere vorstenhuizen uit de Spaanse geschiedenis.

Omstreeks 1200 wordt de eerste brug over de Arlanzón gelegd ten behoeve van de pelgrims naar Santiago. Kort daarop wordt er tevens begonnen met de bouw van de kathedraal.. In 1808 lopen napoleonistische troepen Burgos onder de voet. Vijf jaar later veroveren de Britten onder Wellington stad. In 1936 vestigt generaal Franco zijn voorlopige regering in Burgos, de Spaanse hoofdstad gedurende zijn regime. Vandaag is Burgos de hoofdstad van de provincie met dezelfde naam en maakt deel uit van de autonome regio (comunidade) Castilië - Leon.

Voornaamste bezienswaardigheid:

De gotische Santa Maria kathedraal is drieschepig, heeft dwarspanden, veel kapellen en een zware vieringtoren uit de 16^e eeuw. Er steken acht rijk versierde torentjes boven uit. De monumentale westgevel heeft twee klokkentorens met opengewerkte spitsen met zaagvormig profiel. Aan de noordzijde bevindt zich de escalada dorada of gouden trap uit de renaissancetijd. Het portaal van de Sarmental (rechter kruisbeuk met kloosterhof ligt er tegen aan) is goed bewaard. Het beeldhouwwerk in de timpaan is zeer realistisch. Jezus onderricht er de evangelisten en de apostelen. Via een lange trap tussen sacristie en kloostergang komt men er. In de kathedraal zijn veel kunstwerken, grafmonumenten, o. a. van “El Cid”, retabels (achterstuk van een altaar, meestal gebeeldhouwd of beschilderd) en een fraaie koorstoel. De kapel del Condestabele is achthoekig, heeft acht kleine spitse torens en een rijke wandversiering. Het grafmonument van El Cid Campeador, de bekendste zoon van Burgos, en Dona Jimena bevindt zich onder het koepelgewelf. De hekken tussen transept en koor bestaan uit prachtig smeedwerk. De notenhouten stoelen van de koorbanken zijn alle verschillend en zijn voorzien van palmhouten inlegwerk.

Reeds eeuwenlang is Burgos het symbool van Castilië. Prestigieus en zelfbewust wil het de allures aannemen van een grootstad. Altijd zal Burgos echter een vorm van een zekere intimiteit en een onweerstaanbare charme behouden.

Bijlagen:
burgos1.jpg (207.2 KB)   
burgos2.jpg (176 KB)   
burgos3.jpg (169.4 KB)   
burgos4.jpg (195.1 KB)