We wisten vooraf dat het vandaag een zware dagtocht zou worden : de langste rit, de meeste hoogtemeters en - volgens het opgegeven profiel - enkele (heel) steile hellingen. De eerste 70 km op golvend terrein verliepen rustig langs kleine, verlaten landwegen, weggedoken tussen de bossen, weidse groene weiden en landbouwvelden. In de kleine dorpjes die we doorkruisten lagen de meeste bewoners allicht nog in bed na de feestelijkheden van de avond voordien - op veel plaatsen wordt immers, zoals de Franse traditie het wil, samengekomen om '14 juillet' in te zetten met een banket, gevolgd door een volks dansfeest en vuurwerk !
Daar hebben we trouwens geen hinder van ondervonden, buiten wat gekletter van het vuurwerk in de verte ...
De rit ging vlot en deze middag hadden we al 75 km onder de wielen geschoven, maar het venijn zat dit keer duidelijk, zoals het hoort, in de staart ! In de laatste 25 km moesten we heel wat steile en zéér steile hellingen verteren (een paar zelfs van 10 à18% !!!), en met tevens gevaarlijke afdalingen (ook tot 18% !), wat toch wel wat risico inhield met onze zwaar geladen fietsen. Het is tevens op zo'n momenten - bij de steilste beklimmingen - dat de extra ballast (zo'n 15 à 20 kg bagage elk) veel bijkomende energie vergt om mee naar boven te zeulen. Als ik daar mijn eigen lichaamsgewicht bijvoeg - zonder cijfers te vermelden - dan kom ik toch aan een mooi rond getal !...
Maar al bij al denk ik toch dat we blij en trots mogen zijn met ons rapport voor vandaag (zie afbeelding, als die doorgaat...
In Conflans-suf-Anille zijn we in een schitterende Chambre d'Hôte beland, weg van de bewoonde wereld in een prachtig natuurkader met een zeer verzorgd en groot bloemen- en bomenrijk park. Weeral een plaatsje waar we wat langer zouden willen vertoeven maar ... morgen worden we verwacht in Tour's, zodus !..
Helaas, hebben we deze morgen ook minder goed nieuws moeten verwerken. We kregen het droevige' bericht dat een goeie vriend is overleden. Bij ons laatste bezoek, een paar weken geleden, had hij, samen met zijn lieve echtgenote, zijn vurige wens en intenties toevertrouwd om "mee te nemen" op onze tocht naar Lourdes. Het heeft helaas niet mogen zijn !...
Een pijnlijk verlies, in de eerste plaats voor zijn familie maar ook
vele kennissen en vrienden en wijzelf moeten afscheid nemen van een zeer aimabele, ondernemende persoonlijkheid, maar vooral van een échte vriend waar je steeds kon op rekenen, zelfs tijdens z'n laatste maanden van pijn en vertwijfeling, die hij zo moedig heeft gedragen.
Zoals mij ma vorig jaar in onze gedachten met ons meereed tot in Compostela, zó ben jij, Pol, nu onze begeleider en 'beschermengel' van hierboven op onze tocht naar Lourdes !...
