Ik zit flink in de nesten. Beter kan ik het niet omschrijven. Het zouden de mooiste 2 maanden van mijn leven moeten worden… Maar aan elk mooi liedje komt er een einde. 6 dagen duurde het, voordat ik in een ware nachtmerrie belandde. Ik zal kort even schetsen wat er gebeurd is.

Ik – Mark Watney- was een van de geselecteerden om de ruimteprogramma Ares 3 bij te wonen. NASA had zijn zinnen namelijk op Mars gezet en hadden ons – bemanningsleden van Ares 3- gestuurd om Mars te verkennen. Op die manier verruimt de menselijke horizon…

We maakten een veilige landing op Mars. 6 dagen na de landing liep alles nog op rolletjes, toen plots een onstuimige zandstorm daar verandering in bracht. Windstoten van 175 kilometer per uur kregen we om de oren. NASA gaf ons meteen de opdracht om de missie af te breken en te evacueren. We gehoorzaamden en langzaam trokken we door de zandstorm naar de MAV hopend dat de wind ons niet zou meesleuren. Maar tijdens deze evacuatie liep het echter grondig mis: een antenne doorboorde mij. Het sneed door mijn pak als een mes door boter. De bemanningsleden gingen er vanuit dat ik op slag dood was en lieten mij achter. Wat normaal was: als iemand stierf op Mars, dan bleef hij op Mars. Maar wonder boven wonder: ik was niet dood. Ik had het overleefd! En dat is nu net het probleem. Ik had het overleefd en ik ben gestrand op Mars. Helemaal alleen. Zonder contact met de Aarde of de Hermes en een beperkte voorraad voedsel, water en zuurstof. Bovendien denkt de hele wereld dat ik dood ben.

Ik zit dus flink in de nesten.

Mark Watney