Ondertussen is het bijna 12 uur geworden. We besluiten eerst te gaan eten en daarna moeten we het hele eind terugfietsen.
Zo erg is dat eigenlijk niet, het is een mooie fietsweg en het is goed weer.
In het dorp zijn ze aan de weg aan het werken met veel lawaai.
We rijden een eindje terug, totdat ik een pizzeria zie.
Daar vallen we binnen.
De pizza is heel lekker.
Om 2 uur zijn we terug op pad.
Het is vreselijk warm. De zon schijnt genadeloos.
Gelukkig hebben we nu en dan wat schaduw.
Het is hier echt zalig om te fietsen.
Hongarije is een goed fietsland.

We gaan eerst een paar dagen uitrusten om te bekomen van de drukte van Boedapest.
Het Balatonmeer is daarvoor de geschiktste bestemming.
De dorpjes rond het meer zijn eigenlijk vakantiedorpen met hotels, appartementen, campings, restaurants en terrasjes. Het doet ons wat aan de Spaanse Costa’s denken.
Volledig rond het meer is er een gemarkeerd fietspad.

Vanuit Boedapest gaan we naar het Balatonmeer.
Daarvoor moeten we terug dwars door Boedapest.
We denken dat zal wel goed lukken.
Maar een van de bruggen die Pest met Boeda verbindt, is afgesloten omdat men ze aan het schilderen is.
Juist die brug moesten we over.
Pas 2 bruggen verder geraken we aan de overkant, maar dat heeft ons een uur file gekost.
Het duurt nog een uur door zeer druk verkeer alvorens we uit Boedapest zijn.
Dan wordt het aangenaam rustig rijden.

Willen we onze camping bereiken moeten we dwars door Boedapest rijden.
Hoewel het een grote stad is en het verkeer heel druk, rijden we toch vlot tot op onze bestemming.
Nergens was er agressiviteit onderweg.
Wilden we van rijvak veranderen, wat met een camper niet altijd gemakkelijk is, werd dat spontaan toegelaten.
Camping Haller is gelegen in Pest dichtbij een supermarkt en de metro.
De volgende morgen vragen we aan de campinguitbater of we bij hem kaartjes kunnen kopen voor de metro.
Die heeft hij niet. Wel heeft hij nog 2 kaartjes van campinggasten die al vertrokken zijn en die waren geldig voor 3 dagen.
Ze zijn nog geldig tot vanavond 5 uur zegt hij. Wat een meevaller.
De metro is het beste om Boedapest te verkennen.
De treinen rijden om de 5 à 10 minuten.
We hebben eigenlijk nooit moeten wachten.
De verbindingen zijn heel goed. Je geraakt gemakkelijk bij alle belangrijke plaatsen in de stad.
Wat ons vooral opviel was het veilige gevoel dat we hadden.
Nergens waren er problemen, nergens waren we niet gerust in mensen, geen criminaliteit, nergens zijn we lastig gevallen.
En ook proper, dat geldt trouwens voor heel Boedapest en de rest van Hongarije.
Er wordt veel geveegd en gekuist.
Wat er allemaal te zien is in Boedapest ga ik hier niet opsommen, dat kunnen de ontelbare reisgidsen beter dan ik.
Wat ik wel wil vermelden is dat er ontzettend veel toeristen zijn, en die staan in lange rijen aan te schuiven om ergens binnen te geraken.

Het is ontzettend warm, wat moet dat hier in de zomer zijn?
Gelukkig zijn er vele terrasjes.
Vooral de koffiehuizen met lekkere taartjes konden we moeilijk voorbij gaan.
Een van de bekendste is Gerbeaud.
Het grote terras zit bijna helemaal vol.
Het interieur is prachtig, vooral de toog met de lekkernijen trekt veel aandacht.
Aan restaurants is ook geen gebrek.
De prijzen zijn iets duurder dan in de rest van Hongarije.
We lopen door de winkelstraat en voelen ons meteen thuis.
En dat bedoel ik letterlijk. Alle winkels die je op de Meir kunt vinden, die vind je hier ook: H&M, C&A, Zara, Hilfiger, Esprit enz...
Ook de collectie is juist hetzelfde en de prijs ook.

Wat je niet in alle reisgidsen vindt maar wat wij plezierig vonden om te doen, dat was het labyrint.
Dat vind je aan de Uri Utca nr 9.
Het is een wirwar van onderaardse gangen.
Ze zijn maar pover verlicht. Eigenlijk heb je een zaklamp nodig.
Die hadden wij niet bij, zoals de meeste bezoekers trouwens.
We hebben het opgelost door met mijn gsm wat bij te lichten.
Ook met de flits van het fototoestel konden we ons in een donkere ruimte oriënteren.
Er zijn vele muurtekeningen.
Daar namen we foto’s van zodat we later op de laptop konden zien wat er eigenlijk getekend was.
In het labyrint zelf was het te donker.
Aan de echtheid van die tekeningen kan volgens mij met zekerheid getwijfeld worden.
Er staan ook hier en daar wassenbeelden.
Voor eentje daarvan heeft Albert model gestaan.
Als laatste komen we aan het labyrint of courage. Daar is het helemaal donker.
Langs de muur is er een baar gemaakt die moet volgen.
We zijn wel moedig maar we hebben toch eerst even met het fototoestel geflitst om te kijken waar we ons bevonden.
Als we het labyrint buitenkomen zijn we helemaal niet in de straat waar de ingang was.
We staan aan de achterkant, een heel stuk lager.
Via enkele trappen geraken we terug boven.

De burcht die natuurlijk weer op een heuvel staat, is al van ver te zien.
We parkeren aan de ingang van het dorpje en gaan te voet via een wandelpad naar boven.
Na ongeveer 50 minuten komt het pad uit op een plein.
Het staat er vol bussen die hier toeristen gedropt hebben.
Ook al de nodige souvenirwinkels ontbreken niet.
Aan de inkom staan er 2 prijzen: met of zonder wassenbeeldenmuseum.
Dat hadden we hier niet verwacht, maar we zijn er wel nieuwsgierig naar.
Veel van de burcht is gerestaureerd en bijgebouwd.
Ik vraag me af hoeveel er nog van de oorspronkelijke burcht is.

Het wassenbeeldenmuseum is niet groot, maar de beelden zijn wel knap gemaakt.
Als we terug via het wandelpad naar benedengaan, komen we een groep Nederlanders tegen die puffend en zuchtend zich afvragen hoe ver het nog is.
Beginnen wij een goede conditie te krijgen, misschien door al die trappen gisteren?

We staan naar het grote gebouw te kijken als Albert plots zegt.
Kijk daar helemaal boven, daar lopen mensen rond de koepel.
Daar willen we ook naartoe. Maar hoe daar geraken?
We gaan de kerk binnen. Die is heel mooi.
Van binnenuit is de koepel prachtig.
We lopen heel de kerk rond op zoek naar het vertrekpunt om naar boven te gaan.
Natuurlijk is dat helemaal daar waar we de kerk zijn binnengegaan.

Het is een flink aantal trappen omhoog en dan staan we plots aan de kassa.
Dit is slim gezien. Je denkt ik ben al halfweg en dus ga je niet meer naar beneden en  betaal je om verder te gaan.
Maar je bent hier nog lang niet halfweg.
Nu begint een smalle draaitrap waar blijkbaar geen eind aan schijnt te komen.
Ik word er helemaal draaierig van. Dan stopt uiteindelijk de trap.
Oef denk ik, we zijn er.
We moeten een stukje in de openlucht overbruggen maar dan begint er weer een draaitrap.
Ondertussen heb ik een stel jongelui achter mij, die zouden mij  graag voorbij steken maar dat gaat hier niet.
Het wordt nog erger voor hen als we tegenliggers hebben.
Een jonge vrouw met een kindje van een jaar of vier.
Ze wil het kind niet aan de binnenkant laten gaan want het zou zo naar beneden kunnen vallen.

Na nog veel draaien en draaien staan we dan onder de koepel.
Ik laat de jongelui voor gaan om naar buiten te gaan.
Die lopen natuurlijk de verkeerde kant uit.
Een man die alles wat in goede banen moet leiden schreeuwt zich te pletter dat ze de andere kant uit moeten.
Iedereen moet hier naar links omdat het op de rand van de koepel moeilijk passeren is.
Wat een prachtig uitzicht en wat een enorme wind hier.
Mijn haar staat recht omhoog. Dat van Albert niet, ha ha!

We gaan terug naar binnen.
Ik laat een familie voorgaan zodat we rustig kunnen afdalen.
We zijn nu nog alleen, als we willen vertrekken zegt de bewaker tegen mij: kom, kom super akoestiek.
We kijken hem aan maar hij is al bezig een ijzeren hekje open te doen.
Kom zegt hij nogmaals, super akoestiek.
We lopen met de man mee tot we zo halverwege de koepel staan aan de binnenkant deze keer.
Hij doet teken dat we hier moeten blijven staan.
Hij roept en dat geeft een echo, ook als hij fluistert is dat heel goed te horen.
Hij loopt terug naar de andere kant van de koepel.
Als hij daar roept horen we dat heel luid maar ook als hij fluistert.
Hij begint te zingen en dat weergalmt mooi onder de koepel.
Na een tijdje zegt hij dat we moeten terugkeren; er zijn mensen op komst en het hekje moet terug dicht.
We bedanken de man en geven hem wat geld.
Wat ons nu te wachten staat, dat weten we.
Draaien en draaien tot we beneden zijn. We komen terug uit bij de kassa.

Daar wijst een pijl naar een andere gang.
Er staat iets op in het Hongaars.
We staan ons af te vragen wat er te zien is als de kassierster ons roept en teken doet dat we verder moeten gaan; daarbij doet ze een beweging alsof ze een klok aan het luiden is en zegt daarbij: bim, bam, bim, bam. Dat verstaat wel iedereen.
We gaan naar een klokkentoren.
Terug een draaitrap omhoog. De klok is immens groot.
Hoe hebben ze die hier gekregen ?
Als ze die nu maar niet beginnen te luiden, want dat moet oorverdovend zijn.
We gaan terug naar beneden.
Als we op het plein voor de kerk zijn kijken we nog eens naar boven.
Dat we zo hoog helemaal rond de koepel gelopen hebben, maar het geheim zat van binnen...

De volgende morgen gaan we terug op zoek naar de calvarieberg.
In het dorp vinden we wegwijzers.
Natuurlijk is het weer een heel stuk omhoog.
Het is vroeg en nog niet te warm.
Boven aangekomen is de uitkijktoren op slot.
We gaan tot bij het kappelletje en de 3 kruizen, maar van hieruit kunnen we het meer niet zien.
Nu, we hebben onze calvarie wel gehad.
Om hem een derde keer te doen opdat dan de toren zou open zijn vind ik een beetje van het goede te veel.
Voorzichtig rijden we terug naar beneden...

’s Middags rijden we naar Dobógokö.
Dit dorpje dat slechts uit enkele hotels bestaat ligt op 700 m hoogte.
Vele toeristenbussen komen hier naartoe omdat je van hier een prachtig uitzicht hebt op de Donau en de bosrijke omgeving.
Dobógokö is ook het vertrekpunt van vele wandelingen.
Sommige zijn in lusvorm, andere niet.
We doen een kleine wandeling van 3,5 km.
Het valt op dat de paden goed zijn onderhouden en uitstekend staan aangeduid.
’s Avonds rijden we naar Esztergom waar we op een camping staan met zicht op de grootste kathedraal van Hongarije.

In een abdij van de Benedictijnen. Ze is op de top van een heuvel gebouwd.
Machtsvertoon was hiervoor de grote drijfveer.
Daar zijn ze goed in geslaagd.
De abdij torent hoog uit boven het kleine dorpje.
We gaan te voet vanuit het dorp naar boven.
Hier hebben we een mooi uitzicht over de omgeving.
Wanneer we nog maar richting de ingang stappen worden we al door een bewaker aangesproken.
We verstaan er niets van en vragen of hij Engels of Duits wil spreken.
Dat kan hij niet maar wijst ons een bord aan waarop de inkomprijzen staan.
Hij was bang dat we zonder betalen binnen zouden gaan.
Ook de gidsen draaien nu om ons heen.
Wil je een rondleiding in een andere taal dan het Hongaars, moet je meer betalen.
Dat “toeristenaanklampen”, daar voelen we ons niet zo prettig bij en besluiten niet naar binnen te gaan.
We maken een wandeling rond de abdij en genieten van de prachtige omgeving.
Via het arboretum en een klein stukje langs de weg, gaan we terug naar onze camper.

We rijden naar het slot Esterházy.
Het slot kan je niet missen, vlakbij zijn er vele marktkraampjes.
Die profiteren van de toeristen die hier op de parking parkeren.
Normaal moet je hier betalen, maar wij waren waarschijnlijk te vroeg want er was nog niemand om te ontvangen.
Er is een kraampje met prachtige rieten manden in alle maten en vormen.
Er zijn zelfs fietsjes in rietwerk waarin je een bloempotje kan plaatsen.