Ons verlof zit er bijna op en we beginnen aan onze terugweg. 
Hoe dichter we bij Oostenrijk komen, hoe slechter het weer.  
We hebben nog een laatste stop in Hongarije gepland en wel in Bükfurdo. 
Hier bevindt zich het thermaalbad van Bük.
Doordat het dicht bij de grens gelegen is komen hier vele Duitsers en Oostenrijkers. 
Het heilzame water heeft een temperatuur van 56° C. 
Je kan hier ook allerhande behandelingen en massages krijgen. 
Het is een groot complex, met zwembaden en ligweiden, een aangrenzende camping en hotel.

We gaan eens een kijkje nemen.  Reeds van ’s morgens vroeg zien we mensen in badjas naar de baden vertrekken. 
Het water stinkt wel vind ik en de mensen zitten opeengepakt in het warmste bad. 
Dat zal door het slechte weer komen.

In het dorp is een klein winkelcentrum.

’s Avonds vinden we vlakbij een restaurant waar we lekker hebben gegeten.

Tihany staat nu op het programma. 
Het toeristische hoogtepunt aan het Balatonmeer. 
Met vele bussen worden de toeristen hier gedropt. 
Tihany is een schiereiland aan de noordzijde van het meer. 
Daardoor is de afstand over water naar de zuidzijde maar enkele km. 
De veerdienst heeft hier dus veel te doen.
Het schiereiland is een grote heuvel die heel bosrijk is. 
Het is verklaard tot natuurreservaat, waarvan grote delen enkel te voet te bereiken zijn. 
Er zijn vele wandelpaden in aangelegd. Boven op de heuvel staat de kerk. 
Vanuit onze camping hebben we een fietspad helemaal tot boven. 
Dat is een hele klim…!

Door de vele toeristen zijn er hier natuurlijk vele soevenirswinkeltjes.
Eén ervan is toch het vermelden waard. 
Dat is het paprikahuis. 
De voorgevel hangt vol met paprika’s en binnen kun je paprika kopen in alle vormen, van poeder tot drank.
Terugfietsen naar onze camper gaat in een flits. 
Het is namelijk altijd bergaf.  De verkoeling is welkom.

 Het is weer snikheet vandaag. 
We gaan met de fiets naar Szigliget. 
De baai van Szigliget is een van de mooiste van het Balatonmeer en heeft als naam ‘gouden schelp’ (Azanykagylo).
De burcht die op een heuvel staat zien we al van ver.

Hij dateert van de 13^e eeuw. 
Het is te zeggen, wat er nog oorspronkelijk van overblijft. 
Ze zijn de burcht aan het restaureren.

Als we ons voor de camping in Badascony inschrijven zegt men ons dat het ontbijtbuffet inbegrepen is in de prijs
We betalen +/- 15 € voor de camper, electriciteit en ontbijt voor 2 personen.

’s Anderendaags zijn we nieuwsgierig naar dit ontbijt. 
We denken het zal wel niet veel bijzonders zijn maar daarin vergissen we ons. 
Het is een buffet met alles erop en eraan zoals in een hotel. 
Raar, maar hoor ik nu opeens zoveel Nederlands praten …?
Nou ja, ’t is toch leuk meegenomen niet ?

Keszthely, de grootste stad aan het Balatonmeer, is gelegen aan de westelijke punt van het meer.

De belangrijkste bezienswaardigheid is het Festites kasteel. 
Met 101 vertrekken is het op 2 na het grootste van Hongarije.

Architectonisch is het een rariteit. 
Het is gebouwd in de vorm van een paardenhoef. 
Het interieur is heel rijkelijk. 
De bibliotheek bevat 70.000 boeken. 
Maar de buitenkant is aan renovatie toe. 
Het park rond het kasteel is heel mooi aangelegd met fonteinen.

Kis betekent klein in het Hongaars. 
Dus klein Balaton.  Het is beschermd natuurgebied. 
We missen de afslag en daardoor belanden we in het volgende dorp Zalakaros.
 Hierzien we een ooievaar met nest op een schouw.

In het Kis Balaton is een eilandje dat we via een brug kunnen bereiken, maar eerst moeten we inkom betalen. 
Op het eiland is een bende aan het zingen en muziek aan het maken, of het zou er moeten voor doorgaan. 
Heel storend.  Buiten een paar vissers en hier en daar een eendje is er niet veel te zien. 
We zijn hier vlug weg. De inkom niet waard.

Het fietspad rond het meer willen we wel eens uittesten.
Op de kaart zie ik dat we vanuit Balatonbereny (waar we nu zijn) kunnen fietsen tot Balatongyrok, ongeveer 23 km en dan de boot terugnemen.
We zijn al vroeg op weg.
Het is snikheet, geen wolkje aan de lucht.
Het fietspad is mooi aangelegd, volledig geasfalteerd en goed onderhouden, geen vuiligheid langs de weg.
Misschien dat het in het hoogseizoen anders is, ik hoop van niet.
Rond 11 uur komen we in Balatongyrok aan.
We vinden een groot aanplakbord met de tijdstabellen van de boten.
We geraken er niet wijs uit.
Balatonbereny, waar onze camping is, staat er niet bij.
We lopen eens de steiger helemaal af.
We speuren heel het meer af maar er is nergens een boot te zien.
Wat nu gedaan? We wandelen het dorpje in en gaan het daar vragen.
Een dame van een reisbureau deelt ons mee dat hier geen boot komt die naar de overkant gaat.
Daar staan we dan.

Ondertussen is het bijna 12 uur geworden. We besluiten eerst te gaan eten en daarna moeten we het hele eind terugfietsen.
Zo erg is dat eigenlijk niet, het is een mooie fietsweg en het is goed weer.
In het dorp zijn ze aan de weg aan het werken met veel lawaai.
We rijden een eindje terug, totdat ik een pizzeria zie.
Daar vallen we binnen.
De pizza is heel lekker.
Om 2 uur zijn we terug op pad.
Het is vreselijk warm. De zon schijnt genadeloos.
Gelukkig hebben we nu en dan wat schaduw.
Het is hier echt zalig om te fietsen.
Hongarije is een goed fietsland.

We gaan eerst een paar dagen uitrusten om te bekomen van de drukte van Boedapest.
Het Balatonmeer is daarvoor de geschiktste bestemming.
De dorpjes rond het meer zijn eigenlijk vakantiedorpen met hotels, appartementen, campings, restaurants en terrasjes. Het doet ons wat aan de Spaanse Costa’s denken.
Volledig rond het meer is er een gemarkeerd fietspad.

Vanuit Boedapest gaan we naar het Balatonmeer.
Daarvoor moeten we terug dwars door Boedapest.
We denken dat zal wel goed lukken.
Maar een van de bruggen die Pest met Boeda verbindt, is afgesloten omdat men ze aan het schilderen is.
Juist die brug moesten we over.
Pas 2 bruggen verder geraken we aan de overkant, maar dat heeft ons een uur file gekost.
Het duurt nog een uur door zeer druk verkeer alvorens we uit Boedapest zijn.
Dan wordt het aangenaam rustig rijden.

Willen we onze camping bereiken moeten we dwars door Boedapest rijden.
Hoewel het een grote stad is en het verkeer heel druk, rijden we toch vlot tot op onze bestemming.
Nergens was er agressiviteit onderweg.
Wilden we van rijvak veranderen, wat met een camper niet altijd gemakkelijk is, werd dat spontaan toegelaten.
Camping Haller is gelegen in Pest dichtbij een supermarkt en de metro.
De volgende morgen vragen we aan de campinguitbater of we bij hem kaartjes kunnen kopen voor de metro.
Die heeft hij niet. Wel heeft hij nog 2 kaartjes van campinggasten die al vertrokken zijn en die waren geldig voor 3 dagen.
Ze zijn nog geldig tot vanavond 5 uur zegt hij. Wat een meevaller.
De metro is het beste om Boedapest te verkennen.
De treinen rijden om de 5 à 10 minuten.
We hebben eigenlijk nooit moeten wachten.
De verbindingen zijn heel goed. Je geraakt gemakkelijk bij alle belangrijke plaatsen in de stad.
Wat ons vooral opviel was het veilige gevoel dat we hadden.
Nergens waren er problemen, nergens waren we niet gerust in mensen, geen criminaliteit, nergens zijn we lastig gevallen.
En ook proper, dat geldt trouwens voor heel Boedapest en de rest van Hongarije.
Er wordt veel geveegd en gekuist.
Wat er allemaal te zien is in Boedapest ga ik hier niet opsommen, dat kunnen de ontelbare reisgidsen beter dan ik.
Wat ik wel wil vermelden is dat er ontzettend veel toeristen zijn, en die staan in lange rijen aan te schuiven om ergens binnen te geraken.

Het is ontzettend warm, wat moet dat hier in de zomer zijn?
Gelukkig zijn er vele terrasjes.
Vooral de koffiehuizen met lekkere taartjes konden we moeilijk voorbij gaan.
Een van de bekendste is Gerbeaud.
Het grote terras zit bijna helemaal vol.
Het interieur is prachtig, vooral de toog met de lekkernijen trekt veel aandacht.
Aan restaurants is ook geen gebrek.
De prijzen zijn iets duurder dan in de rest van Hongarije.
We lopen door de winkelstraat en voelen ons meteen thuis.
En dat bedoel ik letterlijk. Alle winkels die je op de Meir kunt vinden, die vind je hier ook: H&M, C&A, Zara, Hilfiger, Esprit enz...
Ook de collectie is juist hetzelfde en de prijs ook.

Wat je niet in alle reisgidsen vindt maar wat wij plezierig vonden om te doen, dat was het labyrint.
Dat vind je aan de Uri Utca nr 9.
Het is een wirwar van onderaardse gangen.
Ze zijn maar pover verlicht. Eigenlijk heb je een zaklamp nodig.
Die hadden wij niet bij, zoals de meeste bezoekers trouwens.
We hebben het opgelost door met mijn gsm wat bij te lichten.
Ook met de flits van het fototoestel konden we ons in een donkere ruimte oriënteren.
Er zijn vele muurtekeningen.
Daar namen we foto’s van zodat we later op de laptop konden zien wat er eigenlijk getekend was.
In het labyrint zelf was het te donker.
Aan de echtheid van die tekeningen kan volgens mij met zekerheid getwijfeld worden.
Er staan ook hier en daar wassenbeelden.
Voor eentje daarvan heeft Albert model gestaan.
Als laatste komen we aan het labyrint of courage. Daar is het helemaal donker.
Langs de muur is er een baar gemaakt die moet volgen.
We zijn wel moedig maar we hebben toch eerst even met het fototoestel geflitst om te kijken waar we ons bevonden.
Als we het labyrint buitenkomen zijn we helemaal niet in de straat waar de ingang was.
We staan aan de achterkant, een heel stuk lager.
Via enkele trappen geraken we terug boven.

De burcht die natuurlijk weer op een heuvel staat, is al van ver te zien.
We parkeren aan de ingang van het dorpje en gaan te voet via een wandelpad naar boven.
Na ongeveer 50 minuten komt het pad uit op een plein.
Het staat er vol bussen die hier toeristen gedropt hebben.
Ook al de nodige souvenirwinkels ontbreken niet.
Aan de inkom staan er 2 prijzen: met of zonder wassenbeeldenmuseum.
Dat hadden we hier niet verwacht, maar we zijn er wel nieuwsgierig naar.
Veel van de burcht is gerestaureerd en bijgebouwd.
Ik vraag me af hoeveel er nog van de oorspronkelijke burcht is.

Het wassenbeeldenmuseum is niet groot, maar de beelden zijn wel knap gemaakt.
Als we terug via het wandelpad naar benedengaan, komen we een groep Nederlanders tegen die puffend en zuchtend zich afvragen hoe ver het nog is.
Beginnen wij een goede conditie te krijgen, misschien door al die trappen gisteren?

We staan naar het grote gebouw te kijken als Albert plots zegt.
Kijk daar helemaal boven, daar lopen mensen rond de koepel.
Daar willen we ook naartoe. Maar hoe daar geraken?
We gaan de kerk binnen. Die is heel mooi.
Van binnenuit is de koepel prachtig.
We lopen heel de kerk rond op zoek naar het vertrekpunt om naar boven te gaan.
Natuurlijk is dat helemaal daar waar we de kerk zijn binnengegaan.

Het is een flink aantal trappen omhoog en dan staan we plots aan de kassa.
Dit is slim gezien. Je denkt ik ben al halfweg en dus ga je niet meer naar beneden en  betaal je om verder te gaan.
Maar je bent hier nog lang niet halfweg.
Nu begint een smalle draaitrap waar blijkbaar geen eind aan schijnt te komen.
Ik word er helemaal draaierig van. Dan stopt uiteindelijk de trap.
Oef denk ik, we zijn er.
We moeten een stukje in de openlucht overbruggen maar dan begint er weer een draaitrap.
Ondertussen heb ik een stel jongelui achter mij, die zouden mij  graag voorbij steken maar dat gaat hier niet.
Het wordt nog erger voor hen als we tegenliggers hebben.
Een jonge vrouw met een kindje van een jaar of vier.
Ze wil het kind niet aan de binnenkant laten gaan want het zou zo naar beneden kunnen vallen.

Na nog veel draaien en draaien staan we dan onder de koepel.
Ik laat de jongelui voor gaan om naar buiten te gaan.
Die lopen natuurlijk de verkeerde kant uit.
Een man die alles wat in goede banen moet leiden schreeuwt zich te pletter dat ze de andere kant uit moeten.
Iedereen moet hier naar links omdat het op de rand van de koepel moeilijk passeren is.
Wat een prachtig uitzicht en wat een enorme wind hier.
Mijn haar staat recht omhoog. Dat van Albert niet, ha ha!