Op onze passen letten is dus de boodschap.
We lopen voorzichtig tussen de kleurrijke waterpoelen en de geisers.
Uit vele spleten komt stoom.
Iemand heeft er zijn karton melk ingestoken om op te warmen.
Geen slecht idee!

We komen aan bij een grote poel die gebruikt wordt om in te zwemmen.
Alhoewel het water lekker warm is heb ik toch geen zin om mij hier in de kou uit te kleden.
De auto staat nu in de zon en binnen is het warm en nemen we ons ontbijt.
Dan gaan we terug op weg, via Calama richting de kust.
Normaal gezien moet er inkom betaald worden voor de geisers, maar wij hebben niemand gezien om te ontvangen.
Misschien waren wij hier vanmorgen te vroeg.

Wanneer we een half uurtje aan het rijden zijn zien we een toeristenbusje langs de weg staan, iedereen is uitgestapt en is in de afgrond aan het staren.
Daar moeten we natuurlijk het fijne van weten.
Een Chileen komt naar ons toe, zet zijn 2 wijsvingers tegen zijn hoofd alsof hij de horens van een stier wil nadoen en wijst naar beneden.
Het blijkt om een konijn te gaan.
We bedanken de man want hij is blijkbaar heel fier dat hij ons het dier kan aanwijzen.
Wanneer de groep verdwenen is proesten we het uit.

We rijden verder naar het dorp Chiu Chiu.
Er is geen verkeer op de weg, het is nog heel vroeg.
Op enkele km van het dorp hebben we een tegenligger.
Die draait plots zijn auto dwars over de weg en verhindert ons zo van verder te rijden.
Drie forse kerels stappen uit en lopen richting onze auto.
In een automatische reactie doe ik mijn deur op slot en zeg tegen Albert hetzelfde te doen...

Drie forse kerels stappen op ons toe.
Een van hen laat ons een grote badge zien van de politie.
Albert doet voorzichtig het raampje een beetje naar beneden.
Ze vragen of we een zwarte auto hebben gezien.
"Neen we hebben hier nog niemand gezien".
Starsky & Hutch & Co lopen vlug terug naar hun auto om hun achtervolging verder te zetten.
"Oef" zegt Albert, "ik dacht dat ons laatste uur geslagen was".

Het moet een soort geheime politie geweest zijn want ze reden in een gewone wagen.
Enkele km verder komt een zwarte auto uit een afgelegen zijweg gereden.
Dat zal hem wel geweest zijn, want een zwarte auto is hier een zeldzaamheid.
Vanwege de hitte zijn de meeste auto's van een lichte kleur.
In het dorpje Chiu Chiu stoppen we om van de schrik te bekomen en om te lunchen.
We zien Starsky & Hutch nog eens voorbij rijden, blijkbaar hebben ze hun gangsters nog niet te pakken.

De weg die nu volgt tot aan Tocopilla bij de kust is de meest eentonige weg die we ooit gezien hebben. De weg is 150 km lang en loopt in rechte lijn dwars door de woestijn. We zien niets anders dan de rechte weg waar blijkbaar geen einde aan komt.

In Tocopilla overnachten we. 's Avonds wandelen we door de drukke winkelstraat op zoek naar een restaurant. Alle winkels, kraampjes en leurders verkopen kerstversiering. Overal staan er versierde kersbomen. Plastieken natuurlijk. Ze hebben hier zo wie zo al geen bomen, laat staan echte kerstbomen !!!

We kunnen enkel terecht bij een chinees restaurant met een chinees, die geen Spaans spreekt. We nemen gemakkelijkshalve maar het menu voor 2 personen. Het is niet slecht maar ook niet veel bijzonders.

In Iquique blijven we een paar dagen.
We kopen nieuwe koffers en laten onze oude hier achter.
We kopen hier o.a. ook beschrijfbare DVD's tegen een spotprijsje.

Wanneer er een met een stuk kop of vel weg is brullen en snauwen de anderen.
Geen lieve beestjes !
 Kinderen worden hier goed bij de hand gehouden.
Wanneer die in het water zouden vallen, zie je ze nooit meer terug.

Iquique heeft een heel mooi strand en is ontzettend toeristisch.
Je kan het vergelijken met onze kust.
Ook de kerstmis drukte is hier aan de gang.
Je kan hier ontzettend veel kestversiering kopen en overal staan grote plastieken kestbomen.
Genoeg geluierd, we trekken terug het binnenland in naar de Termas de Mamiña.
Iquique is een grote drukke stad, met een wirwar van straten.
Je geraakt er gemakkelijk in via de enige grote weg vanuit de bergen.
Maar om die weg terug te vinden om er uit te geraken dat is iets anders. N
ergens staan er wegwijzers er naartoe.
We zitten in de ochtendspits samen met honderden taxi's.
Na een half uur lukt het ons de grote weg te vinden.
Hier is het rustiger rijden. Maar niet voor lang.
We worden tegengehouden door de carabinieros (politie) en moeten aan de kant gaan staan.
Albert zegt nu gaan ze ons opschrijven maar ik zou niet weten waarvoor...
De carabiniero komt op ons toe en vraagt waar we naar toe gaan.
We zeggen naar de Termas de Mamiña.
Hij mompelt nog wat in het Spaans waar we niets van verstaan.
Dan roept hij iemand anders erbij.
Hij doet teken dat het een collega is en dat we die een lift moeten geven.
Maar onze camionetta heeft geen koffer, enkel een open laadbak zodat onze koffers op de achterbank liggen.
Ze kijken in de auto en zien dat de "collega" niet mee kan.
Gelukkig maar, je weet maar nooit wie je meeneemt en een carabiniero iets weigeren kan je hier best ook niet doen.
Blijkbaar heeft de politie hier nog veel te zeggen.
Je laten stoppen om iemand een lift te geven !

Mamiña is een klein dorpje dat hoofdzakelijk uit hotels bestaat.
Hoe klein het dorp ook is, door de wirwar van straatjes die slecht te berijden zijn gebeurt het dat we plomp verloren rijden en na een uur terug uitkomen waar we vertrokken zijn.
Vele hotels zijn volgeboekt, andere kunnen we niet vinden en waar we terechtkunnen staan we versteld van de oude versleten aanblik van alles. Vooral het laatste hotel deed ons besluiten hier weg te gaan.
We vroegen of we de kamer mochten zien.
Deze was niet veel bijzonders.
De badkamer kregen we met tegenzin te zien.
Niet moeilijk, het bad dat een gat was in de grond bezet met tegeltjes, zag er uit alsof Napoleon er nog in gelegen had en nooit meer gereinigd was.
Ze zegden ons dat in de prijs vol pension begrepen was.
Maar als de kamers zo vies zijn, hoe zal het eten dan zijn.
Nieuwsgierig vragen we toch naar de prijs... 103 dollar per persoon voor 1 nacht.
We vallen bijna achterover van het schrikken.
Wie, die zoveel kan betalen, wil hier logeren ?
We rijden 70 km terug om in Pozo het dichtst bijgelegen dorp, te overnachten.

Vanuit Pozo gaan we naar de Salar de Huasco.

Het is 100 km over een mooie asfaltweg maar... er is altijd een maar in Chili.
We rijden door een woestijn met hoge duinen, die vlak tot tegen de weg komen.
Heel de weg lang wordt er gewaarschuwd voor slipgevaar, door het zand dat van de duinen waait en op de weg ligt.
Maar het landschap is prachtig, er is bijna geen verkeer op de weg en waarom zouden we ons haasten.
De laatste 10 km is een stukje slechte weg.

Het zout kraakt onder onze voeten.
We gaan heel rustig en langzaam zodat ze niet wegvliegen.
We kunnen ze dicht naderen.
Sommige staan op 1 poot in het water te slapen.
Wat een gek zicht.
Het zout kraakt nu wel hard.
Albert zegt dat het beter is om terug te keren alvorens we er hier doorzakken.

We rijden verder langs de zoutvlakte en zien nu struisvogels met een dik vederpak.
Wat een verschil met de slanke flamingo's !
Op de oevers van de meren grazen lama's.
De Salar de Huasco is gelegen op 3700 meter en is een van de prachtigste landschappen die we gezien hebben.
In San Pedro zouden ze hiervoor veel inkom vragen.

We overnachten terug in Iquique.
Van hieruit is het 300 km naar Arica, waar we onze rondreis begonnen.
De weg gaat langs diepe kloven en het is voortdurend stijgen en dalen.
In een van die kloven "Quebrado de Suco" zijn vele geogliefen te zien.
Het is 17 km er naartoe via een onverharde weg.
Zeg maar slechte weg, die hoe langer hoe slechter wordt.
We rijden langs een afgrond, de berghellingen bestaan uit los zand en de weg is vol putten en smal.
We moeten oppassen niet te dicht langs de kant te rijden, want daar zouden we in het losse zand wegschuiven.

Uiteindelijk is de weg niet meer te doen, te gevaarlijk!
Het probleem is dat we niet kunnen omkeren omdat de weg te smal is.
Albert rijdt terug achteruit, ik loop voor de wagen uit, uitkijkend voor stukken losse zand.
Tot Albert zegt, ik ga hier proberen te draaien.
We hebben ongeveer 1 meter om te manoeuvreren.
Beetje bij beetje komt de wagen dwars over de weg, met de neus naar de afgrond en het losse zand.

Dan draaien de wielen door.
We zitten vast in een stuk losse zand.
Ik graaf het wiel uit met een steen.
Het is wit zand zoals het stof van krijt. I
k zit helemaal onder het stof, maar het wiel is vrij. V
oorzichtig keert Albert de auto verder.
Eindelijk is het gelukt. Hier ben ik echt ongerust geweest.
Ik probeer het stof wat af te kloppen maar dat is ijdele hoop.
Pas als we terug op de hoofdweg zijn kan ik me wat opfrissen.
Van de geogliefen hebben we niets gezien en als de weg niet verandert, blijven ze nog voor miljoenen jaren bewaard.
Van mij mag dat maar dan moeten de reisgidsen er niet naar verwijzen.
We komen nog geogliefen tegen, die zijn vlak naast de weg gelegen.
Die hebben ze tenminste op een betere plaats gelegd...