this whole world is wild at heart and weird on top
29-07-2011
They're not monkeys..They're not human!
Roswell en het UFO-museum. Zeer veel buitenaardse wezens en Aliens-reclames overal. Het museum draaide vooral rond de ufo die neergestord zou zijn in 1947 in Roswell. Getuigenissen en interviews van getuigen die er 100 procent zeker van zijn dat het om ruimtewezens ging en dat de regering dit heeft proberen verdoezelen door af te komen met verschillende verklaringen: een weerballon, dummies die gebruikt werden voor testen in dit gebied. Krantenartikels, foto's en 'bewijsstukken'. Na het Ufo-museum zijn we rustig vertrokken naar Vegas.
Na Lousiana reden we rechtstreeks door naar Texas. De laatste dagen hebben we heel veel gereden, en hier en daar in smerige motels geslapen. Vannacht viel het gelukkig goed mee.
In texas zagen we voor de eerste keer sinds lang weer de leegte tijdens het rijden. De openheid. De woestijnen. De landschappen van vorig jaar die we zo gemist hadden. Ik zag ook verdacht veel doodgereden dieren langs de weg, herten, buidelratten en iets coyote-achtig. Later op de avond zag ik ook veel levende herten, voor de verandering.
In texas bezochten we nog het Big Bend National Park, aan de rand van mexico. Voor ons was dit een park met vooral leegte, we zijn er gewoon doorgereden. HEt was te warm om te wandelen en om te camperen. Bovendien hadden de lokale mensen ons al gewaarschuwd zo dicht bij Mexico, om zeker niet naar Mexico te gaan. Kwa drugs en mensen die de toeristen doodschieten..Gezellig is anders. In het krantje van het natuurpark stond nogmaals dat het park soms als drugssmokkelroute gebruikt wordt. En dat het zeer gevaarlijk is als je een groepje mensen ziet staan langs de weg of tijdens het wandelen. Er stond bij dat ze dikwijls doen alsof ze in nood zijn. Dus dat je nooit mag stoppen. Maar direct de 911 of de ranger moet bellen. We zagen enkele mooie landschappen, maar het wauw-gevoel kregen we niet. Door vorig jaar, zijn we te veel gewoon. En na death valley, kan een park zoals Big Bend er niet tegenop.
Op weg naar Big Bend kwamen we nog in een grappige anekdote terecht. We hadden nog meer dan een halve tank vol toen we een benzinestation passeerden. Niet nodig dus om bij te tanken, na kilometers lang niets meer te zien van bewoonde wereld. Vielen we in slakkentempo uiteindelijk stil zonder benzine. Vreemd genoeg zijn we op dit tempo nog een eindje verder geraakt. Tot er echt niets meer in zat. We stopten net achter een andere rode-truck-achtige auto vol Mexicanen. Deze mensen hadden net hetzelfde voor dan ons op net dezelfde plaats! (terwijl die weg echt mijlenlang is). We hadden geluk want er was al iemand gestopt voor hun die opweg was om diesel. Wij hebben echter naft. Nadien is die "heilige man" terug met ons om diesel gereden. We boden hem geld, drinken en eten aan, maar hij had genoeg met: 'God's Blessing'. Toen ik hem aanbood een kaartje vanuit België te sturen was hij zeer blij. Hij zelf vond de situatie even grappig dan ons. Vooral omdat we twee 'teachers' zijn die zonder naft vallen in het midden in de woestijn. Hij keek er naaruit om deze grappige situatie te vertellen in zijn bijbelclub die avond... Hij gaf ons ook nog een soort van christelijke flyer mee uit de bijbel. Zeer gelovig zijn ze hier nog altijd. Het was hij die ons ook waarschuwde over de gevaarlijkheid van Mexico, alhoewel we dit al wisten bevestige hij het nogmaals.
De Familie mexicanen die ook waren stilgevallen waren zeer goed gehumeurd en iedereen vond het gewoon amuzant. Blijkbaar waren ze opweg naar LAs vegas! Waar ze drie weken gaan verblijven. We kregen een aanbod voor een gratis kamer daar (via familie van hun). En we hebben hun gegevens meegekregen, dan kunnen we nog eens afspreken als wij in las vegas belanden. Om nogmaals goed te lachen om de situatie! hahaha! Het leukste avontuur van de dag was het :)!
Na Big bend zijn we verder gereden richting El Paso. Daar hebben we elk twee paar cowboylaarzen en een riem gekocht. We hebben elk bijpassende slangenleer-schoenen! Haha! Inderdaad ja!
Cowboylaarzen kopen in Texas, het is een must!
Momenteel zitten we nu in Roswell in New Mexico. De stad waar die ufo zogezegd is neegestort. Strax gaan we naar het Ufo-musuem.
Op weg naar hier dachten we al dat we een ufo zagen vliegen. Een rond wit ding dat volledig stil bleefhangen in de lucht??? Na talrijke foto's en video's ervan te maken (in de hoop ook eens een ooggetuige te worden voor het programma: fact or faked). Toen we dichter kwamen bleek het een zeer grote ballon te zijn die vasthing aan bijna onzichtbare touwen.
Geen ufo's voor ons! Misschien vandaag...
Tot hiertoe hebben we al ongeveer 6000 km gereden.Kijk naar de route! We zitten ongeveer in de helft nu. Na ROswell rijden we op ons gemak door naar Fabulous las vegas! Waar we echt naar uitkijken. Als iedereen de 23ste tot de 26ste een kaarsje doet branden voor goed geluk, zullen we jullie allemaal als we winnen zeker belonen!
In texas zijn we trouwens nog gestopt in een antiek-winkeltje, we kochten enkele interieurstukken voor ons huisje (nog een vogelkooi!) en tweedehands oude Louisiana-sfeer-juwelen. In het moeras hebben we een krokodillenhoofd gekocht en swamp-honey! Al onze waanzinnige souveniers tot nu toe: zie de foto's:)..HEt drukt perfect de sfeer uit van de staten waar we tot nu toe al geweest zijn.
Groetjes uit het snikhete New-Mexico.
Als we Aliens zien zullen we ze zeker fotograferen voor jullie!
Na de dag rust zijn we naar het Honey island swamp geweest. De echte moerassen in. Sommige mensen uit deze streken geloven in "the honey-island-swamp-monster". Voor we naar het moeras vertrokken keken we nog enkele stukjes documentaire over dit "monster" op youtube. En blijkbaar is het vrij bekende amerikaanse programma: fact or faked (paranormal files), ook in 1 van hun afleveringen naar die moerassen getrokken, omdat er zoveel ooggetuigen waren. Het is een programma waar er een groep mensen bepaalde paranormale verhalen, beelden, of foto's en dergelijke onderzoekt of het vals is of niet. (check youtube). De laatste woorden van de fact or faked aflevering waren: It could be the honey island-swampmonster is still out there! Spannend! Tijdens onze boottocht door het moeras zagen we prachtige landschappen, verschillende vogels van dichtbij, een wasbeer en heel veel krokodillen. We hebben beiden ook een baby-alligator vastgehouden. Dat gaf een zeer bijzonder gevoel op onze handen. Het was echt een super-ervaring en is zeker een aanrader! We kwamen ook een soort dorp tegen op het water, met houten huisjes waar mensen volledig op zichzelf gericht wonen en huizen die alleen maar met de boot bereikbaar zijn. Ongelooflijk mooi en bijzonder, Nick zou er kunnen wonen! Met al die giftige slangen en andere giftige dingen in de buurt, moet ik daar toch nog even over nadenken...
En van het beruchte monster was geen spoor te vinden. Lousiana, een staat vol bijgeloof.
Na de moerassen zijn we opnieuw op the river road beland. We kwamen verschillende oude plantages tegen. In the Laura Plantation hebben we een rondleiding meegemaakt. Het bijzondere aan deze plantage was dat het 'creole' is. Dat betekent dat het gebouw zelf en de inrichtingen niet alleen Amerikaanse invloeden maar ook Europese en Indiaanse invloeden heeft. De authentieke villa en luxueuze interieur waren nog volledig intact. Ook de kleine slavenhuisjes achteraan op het domein konden we nog bezoeken. Tijdens de rondleiding hoorden we veel verhalen over de geschiedenis van de familie van de plantage en ook enkele verhalen over de vele slaven.
We gingen verder naar the nottoway-plantation. Waar we in zo een slavenhuisje hebben overnacht. Heel de plantage was echter uitgebouwd tot een luxueus resort. Ook ons slavenhuisje. Prachtig interieur, een houten vloer, antieken meubels, een luster, prachtige gordijnen, .... We hadden ook een typisch terras voor het huis met onze eigen schommelstoelen. De moerassen, de voodoo en de plantages met schommelstoelen. De checklist van Lousiana was voltooid. Het domein had ook een prachtig groot hoofdgebouw: "The mansion". Een zeer goed restaurant met uitzicht op de immense tuin, fonteinen, overal lichtjes, een buitenzwembad.
In het restaurant merkten we dat ze zelf hun eigen bronwater hadden en de meeste producten zelf maakten, zoals een rozemarijnbrood, dat echt lekker was. Eindelijk in Amerika een brood gevonden dat effectief eetbaar en lekker is! Ze hadden ook zelfgemaakte boter: gewone, gezouten en een zeer speciale aan de hand van bessen. Verrukkelijk! We begonnen ons echt vragen te stellen of de chef wel amerikaans was. Want met al die europese invloeden hier... Gokken we eerder op een Europeaan. Volgens ons kan geen enkele Amerikaan op die manier een brood maken.Onmogelijk
Het interieur van "The mansion" was gewoon adembenemend! Vooral de geheel witte balzaal was echt indrukwekkend. (zie foto's). De balzalen en de meeste kamers toonden de luxe van de eigenaars van de plantage. Van de echte slavenhuisjes of over de slaven zelf was er niets meer te merken.
Het overnachten was aangenaam, het savonds in de schommelstoel zitten...NIET! Honderden insecten overal die een bijeenkomst hielden op ons terras en op onze deur. Toen we terug binnenkwamen is Nick uit noodzaak nog voor het slapengaan op insectenjacht geweest.
Lousiana: een staat die we zeker konden appreciëren (buiten de insecten-invasies).
We hebben een stukje van New Orleans bezocht (het franse kwartier). Een stad vol Europese en andere invloeden. Zeer gezellige gebouwen en smalle straatjes. Toch ook een zeer gevaarlijke stad (niet alleen de reisboeken maar ook the locals wisten ons dit te vertellen.) Dus we moesten goed opletten tot waar we konden gaan. Volgens ons hebben we een net iets minder populair kantje van New Orleans gaan bekijken. Het voodoo-museum en een zeer speciaal voodoo-winkeltje. Bij het terugrijden merkten we dat het centrum van de stad en de vele winkelstraten meer bezoekers hadden. Dit meer commerciële deel, zijn we niet gaan bekijken. (Alleen in het doorrijden dus). Toen we in het museum aankwamen zagen we een blanke man met zeer blauwe en doordringende ogen zitten met een baby-slang op zijn buik. Niet veel later had Nick uiteraard die slang in zijn handen... De man vertelde ons enkele voodoo-weetjes. Onder andere wat wat precies betekent, het verschil tussen voodoo en hoodoo en ook een korte geschiedenis over een bekende voodoo-priesteres. In heel het gebouw was er een bizarre, zeer bijzondere sfeer aanwezig, met allerlei schedels en andere voodoo-prularia. Een jazz-voodoo-nummer bracht er de sfeer nog meer in... Het zelfde kan gezegd worden van het voodoo-winkeltje iets verder in de straat. Voor ons toch wel een hoogtepunt!
Na de Voodoo zijn we beginnen verder rijden via the river road, naast de mississipi, waar we heel veel industrie zagen. De vermoeidheid van het constant onderweg zijn begon toen al erg door te wegen en we besloten de volgende dag een rustdag in te lassen. We reden naar :'luling', waar we twee nachten verbleven. We hebben een hele dag in bed gekampeerd (tegen het vertrek was de kamer 1 stort).. Een hele dag in bed liggen(behalve voor het ontbijt, wat zeer lekker was) en tekenfilms kijken en eten aan huis bestellen (het regende dus aan het zwembad liggen zat er jammer genoeg niet in). We zijn 1 keer naar buiten gegaan om sushi voor Nick te halen, blijkbaar leveren ze dat niet aan de deur. Amerikaanse sushi blijkt zoals al het eten hier ook groter te zijn, maar ook ongezonder. Op sushi om te watertanden zullen we moeten wachten tot we terug in Gent arriveren!
De grotten: Cathedral Caverns, die we bezochten in Alabama waren enorm indrukwekkend. Voor ons alletwee 1 van de mooiste die we ooit gezien hebben. Ook waren we vrij vroeg waardoor we bijna een privé-tour hadden. De gids, wij en nog een gezin. Tot hier toe 1 van de hoogtepunten van onze reis. De gids vertelde ons dat er verder in de grot een "crystal room" is, die je alleen kan bereiken als je door een zeer smalle gang kruipt. Jammer genoeg is dit alleen mogelijk tijdens een "wilde" tour. Die al volgeboekt waren tot 13 augustus. Jammer maar helaas. Toch, zoals ik al zei, waren de delen van de grotten die we wel gezien hebben zeer indrukwekkend. Terwijl de gids ons vertelde dat de delen tijdens de wilde tour, nog 10 keer mooier zijn!
Na de grotten reden we verder naar Memphis. Waar we sliepen in het Elvis-heartbreak-hotel. Met Elvismuziek en foto's overal en een speciaal interieur gebasseerd op the king! We namen een suite van twee kamers, eveneens in het Elvis-thema. Met twee televisies die toegang hadden tot een Elvis-kanaal. ALL ELVIS ALL THE TIME.
's avonds hebben we een stukje van downtown memphis gezien. Waar er verlichte assepoester-koetsen met paarden rondreden. We zijn gaan eten in een typisch-zuiders-ingericht restaurant..waar nick echte "soulfood" gegeten heeft! Heel gezellig.
Het ontbijt in het hotel was fenomenaal en eindelijk na lange tijd, zaten we in een kamer waar alles op en top schoon was! Jammer dat we moesten vertrekken.
In het gebroken-hart-zwembad hebben we niet gezwommen wegens tijdgebrek...Graceland wachtte immers op ons...
We zagen Elvis zijn huis, zijn graf, zijn kostuums, zijn twee vliegtuigen en zijn verzameling auto's. Een echte must-see waar we geen spijt van hebben!
Op dit moment zitten we in mississipi. Tot hier toe hebben we dus de staten: florida, Georgia, Alabama, Tenessee,en Mississipi doorkruist. (zie map met de route).
New Orleans, de stad van geesten, vampieren en voodoo, here we come!
We zetten onze reis verder via the keys. We reden op de overseas highway tot het verste punt waar we konden geraken. Het water was helderblauw. De palbomen waren talrijk en de hitte onuitstaanbaar. De bahama sfeer was aanwezig!
De dag nadien hebben we de everglades bezocht. Een natuurpark met moerassen, zoutwatergebieden en jungle-landschappen. We hadden reeds op het nieuws gehoord dat het muggenseizoen begonnen is. En dat ze effectief met veel zijn. Ze hebben iedereen aangeraden insectenbescherming met minstens 30 procent DEET te gebruiken. (volgens ons verboden in België). Met een laag insectenbescherming van 40 procent DEET, waren we klaar voor de oorlog... . Het gezoem was ongelooflijk sterk en het geheel van muggen was vreselijk irritant! Toch, de oorlog hebben we gewonnen. Alleen enkele veldslagen niet (Nick zijn benen staan hier en daar toch behoorlijk vol). We zagen een krokodil (van ver, en in het water (zie foto's). Voor de rest hebben we vooral Insecten gezien en gehoord. De verschillende landschappen waren zeer indrukwekkend. Vooral de jungle-stukken vond ik persoonlijk. Hoewel de muggen rond onze hoofden iets minder waren...We hebben serieus overwogen een hoed te kopen met een muggennet aan. Maar we hebben het dan toch zo gelaten... Een boottocht in de moerassen hebben we niet gedaan, maar dat doen we misschien nog eens in de buurt van missisipi...
En dan begon onze roadtrip echt! Een dagje rijden van ongeveer 1000 km! Heel florida door tot in Georgia. Waar we in een supergoedkoop maar iets minder schoon motel verbleven, waar blijkbaar sommige mensen gewoon in wonen! We waren er niet rouwig om dat we moesten vertrekken...Georgia= grappige reclameborden a la (ABORTION, I'M GLAD MY MAM AND DAD DIDN'T THINK ABOUT THAT; IF YOU DIE, YOU WILL MEET GOD, THIS IS THE TRUTH; Gokverslaving? bel gewoon: 100-ADMIT-IT; en dan nog enkele over vasectomies en robot-chirurchie . Voor de rest veel strippers en veel buffetten (als we de borden mogen geloven). Ook vrij veel plantages voorbijgereden en blijkbaar is het hier de streek va nde pecan-noot.
Vandaag zijn we in Alabama ge-arriveerd. Volledig zoals we het ons voorstelden. Zonder we het goed en wel beseften kwamen we in een eng klein dorpje terecht dat ons een children of the corn gevoel gaf. Jep, veel maïsvelden, kleine oude griezelige huizen met allemaal een terras voor het huis met lege schommels en schommelstoelen en oud versleten speelgoed dat in de tuinen verspreid is. Hier en daar een kerk en teksten zoals: GOD WANTS FULL CUSTODY, NOT ONLY WEEKEND-VISITORS. En voor de rest geen kat, maar dan ook geen kat op straat! Uiteindelijk kwamen we aan bij little river canyon. We maakten een korte wandeling. Maar toen begon het sterk te onweren waardoor we in het visitor center gingen schuilen. Daar vonden we een over-enthousiaste ranger (die waarschijnlijk blij was dat hij eens bezoekers over de vloer kreeg in dit godvergeten dorp). Hij gaf ons een zeer lange uitleg en voor we het wisten zaten we in de filmzaal (wij waren de enige toeschouwers uiteraard) een docu te bekijken over het natuurpark. Volgens de ranger een waar stuk film om trots om te zijn. (hij vertelde ons dat er mensen komen voor drie dingen: de film, om te wandelen en om rotsen te beklimmen). De film bleek 15 minuten te duren, met muziek a la het begin van de leeuwenkoning of pirates of the carribean. En beelden van de attracties in het park (niet veel dus). Die mens zijn dag was goed. Toch zijn we na de film voorzichtig weggeslopen om te gaan zwemmen in de rivier. Maar de weergoden dachten er anders over. Met een onweer dat zeer dicht bij was, zijn we direct doorgereden naar the Cathedral Caverns, grotten waar we zeer benieuwd naar zijn. We waren iets te laat om ze nog te kunnen bezoeken maar dat staat morgen op ons programma (opnieuw kwamen we een zeer enthousiaste alabama-inwoner tegen die vertelde over hoe indrukwekkend de grotten zijn en dat ze soms 40 toeristen per keer hebben! Zeer grappig die mensen, die blij zijn als ze eindelijk eens bezoekers krijgen.En toch zijn ze zo trots op hun stukje land). Een voordeel in deze buurten is dan weer dat het overnachten in motels veel goedkoper is.
Over het algemeen vinden we deze kant van Amerika een nog groter verschil tussen rijk en arm. We hebben al zeer veel kroten en armoede gezien en zeer veel pandjeshuizen. Ook meer typisch amerikaanse dingen deze keer: Ja! ik heb het over dikke, zeer dikke mensen, die al dan niet in een karretje zitten omdat ze van zwaarlijvigheid niet meer kunnen stappen...
Na de grotten rijden we morgen door naar Memphis! De ELVIS-stad! We gaan proberen om te slapen in het elvis' heartbreak motel! Met een zwembad in de vorm van een gebroken hart en elvis-thema kamers. We zijn benieuwd...
Nog een klein detail: we kunnen tegengehouden worden door een politieman (met de auto achter ons en blauwe zwaailichten) van onze checklist schrappen! Waar spookrijden allemaal niet goed voor is!
Na 1 dag in brussel vastgezeten te hebben, en 1 dag in de luchthaven van washington te moeten wachten (waarop onze tweede vlucht ook nog eens vertraging had). Zijn we dan uiteindelijk om half twaalf savonds toch in miami geraakt.Om dan de volgende dag op te staan in grijs regenweer. Wat heel abnormaal is voor deze tijd van het jaar. Voor de lokale bewoners was het volgens het nieuws een aangename verrassing na de droogte. Maar uiteraard minder aangenaam voor de toeristen...
We maakten van de gelegenheid gebruik door een dagje naar wallmart te gaan, om onze eerste inkopen te doen voor de volgende maand. Tenten, koelbox, insectenverdelging, droogvoer, frisdrank, ... You name it! De eerste dag nog wat uitgerust op bed om dan in de late namiddag/avond naar 'the mall' te gaan. Welbepaald the dolphin mall. Het grootste winkelcentrum dat we ooit gezien hebben. We liepen er van vijf uur smiddags tot half tien savonds rond. We hebben meer dan de helft niet kunnen zien. Die Amerikanen die alles groot zien toch...
De dag nadien (gisteren dus). Zijn we Miami gaan bekijken. De regen was er niet meer. In de eerste helft van de dag was er nog geen zonneschijn, toch was er een bedrukkende warmte. Later in de namiddag kwam de zon erdoor. Die zo hevig was, dat we wouden dat het opnieuw zou regenen... Miami is zoals iedereen zich voorstelt: warm, palbomen, helder blauw water, veel dure winkels, veel restaurants en bars, veel r&b, veel afrikanen en veel indrukwekkend dure auto's. Toen we niet veel later opzoek waren naar walmart, zagen we tijdens het verkeerd rijden jammer genoeg ook de andere kant van de medaille: armoede, zwervers, gebouwen die op aftakelen staan. Stikkend Rijk versus straatarm. De middeklasse is in de minderheid. Als ze hier bestaat.
Tijdens ons tweede bezoek aan walmart werd ons vermoeden nogmaals bevestigd: de amerikanen zijn STAPELGEK! Nick vroeg de openingsuren aan een verkoper. Wanneer zijn jullie dicht? Waarop iedereen ons zeer vreemd bekeek. We gaan nooit dicht! De enige dag dat we sluiten is kerstmis...En als het geen kerstmis is is de supermarkt (de makro maar 10 keer groter) 24 op 24 ALTIJD OPEN!!! Toen we verder reden, viel het ons opeens op: ook de andere supermarkten/matraswinkels/dierenwinkels/ zijn tot laat in de avond open..en misschien ook wel heel de nacht...
Walmart! The supermarket that never sleeps...
Gisterenavond zijn we officieel begonnen aan de roadtrip. We sliepen in Homestead, het laatste stadje voor 'the keys'. De uitgestrekte oceaan en de vele eilanden...die we vandaag gaan bekijken!
