wijsgerige en spirituele aspiraties en inspiraties Als woorden mensen kunnen bewegen
om buiten hun oude geconditioneerde denkpatronen te treden,
dan hebben ze veel kans
om die mensen naar wijsheid te brengen!
22-10-2017
De Hoeders van de aarde
Millennia lang hebben geheime genootschappen van indiaanse medicijnmannen en -vrouwen hun kennis zorgvuldig bewaakt en zijn ze als rentmeesters van de natuur opgetreden. Je had deze 'Hoeders van de aarde' in vele landen en ze waren onder vele namen bekend; in de Andes en het Amazonegebied heetten ze bijvoorbeeld 'Laika'.
In 1950 reisde een groep Laika uit de hoge Andes naar een jaarlijkse bijeenkomst van sjamanen, die aan de voet van een van de heilige bergen plaats vond. De plaatselijke bevolking keek naar de poncho's die de laika droegen en begreep meteen dat het om hogepriesters van de sjamanen ging. Ze beseften dat ze medicijnmannen en -vrouwen waren, van wie altijd gedacht was dat ze na de Grote Verovering door de conquistadores, verdwenen waren. Deze hoge sjamanen die wisten dat de mensheid een enorme omwenteling te wachten stond, waren eindelijk tevoorschijn gekomen. Ze waren gekomen om de mensheid de wijsheid te brengen die ons zou ondersteunen bij de grote veranderingen die ons te wachten stonden.
Volgens de Maya- Hopi- en Incaprofetieën staan we op een keerpunt in de geschiedenis van de mensheid. De Maya hadden het jaar 2012 gekenmerkt als het beginpunt van een periode van beroering en opschudding - kijk maar rond in de huidige wereld waar alles lijkt te escaleren en de aarde zelf door verandering en rampen gaat-, maar ook een periode waarin een nieuw soort (bewuste) mensen zichzelf geboren laat worden, een soort bewuste mensen die inderdaad de wereld zouden herscheppen en aanpassen, moeilijk te voorzien voor de Maya die hierom hun voorspellende kalender stopten, niet omdat de wereld zou vergaan. Dat was een sensatie-interpretatie van onbegrepen wijsheid.
De Hoeders van de aarde leren ons dat alles in de schepping de aarde, de mensen, de walvissen, de rotsen en zelfs de sterren bestaat uit vibratie en licht. Dankzij de ontdekkingen van de kwantumfysica zijn we nu gaan inzien dat alle stof dicht opeengepakt licht is. Maar de Laika weten dit al eeuwenlang, ze weten dat vibratie en licht zich kunnen organiseren tot duizenden vormen. Daarom zijn ze van hun berg naar de mensen gekomen om ons hiervan bewust te maken, zodat we onze realiteit zouden kunnen her-scheppen en aanpassen en een betere wereld zouden kunnen creëren. Hoe? Door van de Homo Sapiens naar de Homo Luminans te evolueren.
Iedere vrouw heeft de mogelijkheid de Rio Abajo Rio, deze rivier onder de rivier, te bereiken. Ze komt er door diepe meditatie, dansen, schrijven, schilderen, gebeden maken, zingen, trommelen, haar actieve verbeelding of door iedere andere activiteit waarvoor een intens, gewijzigd bewustzijn nodig is.
Een vrouw komt in deze wereld-tussen-de-werelden door middel van haar verlangen en het zoeken naar wat zij maar net vanuit haar ooghoek kan waarnemen. Ze komt er door bijzonder creatieve daden, door bewust alleen-zijn en door beoefening van een van de kunsten.
Maar zelfs met deze goed ontwikkelde praktijken blijft veel van wat zich in deze onnoemelijke wereld afspeelt voorgoed een mysterie voor ons, omdat het de wetten van de natuur en de rede zoals wij die kennen, breekt. We weten wel dat we door het contact met de wereld 'waarin de geesten huizen' iets te weten kunnen komen dat we met het gewone oor van mensen niet kunnen waarnemen, noch met de ratio, en ook dat het ons vult met een gevoel van groei en grootsheid. Wanneer wij het authentieke fundament van Zij die Weet aanraken heeft dat tot gevolg dat wij vanuit onze diepste integrale natuur reageren en handelen.
De beste houding om het diepe onder-of bovenbewuste te ervaren is er een van niet te veel maar ook niet te weinig fascinatie, van niet té veel ontzag maar ook niet te veel cynisme, wel dapperheid, ja, maar geen roekeloosheid.
De deuren naar het wilde zelf zijn niet talrijk, maar wel waardevol. Als je een diep litteken hebt, dan is dat een deur. Als je een oud, oud verhaal hebt, dan is dat een deur. Als je zoveel van de lucht en het water houdt dat het bijna onverdraaglijk is, dan is dat een deur. Als je naar een intenser leven, vol leven, gezond leven verlangt, dan is dat een deur. Dit boek ( De Ontembare Vrouw) is bedoeld als een hart onder de riem voor wie op weg is, met inbegrip van diegenen die in ingewikkelde innerlijke landschappen zwoegen, maar ook voor hen die in en voor de wereld zwoegen.
We moeten op weg gaan om onze ziel op haar eigen natuurlijke wijze en tot haar eigen natuurlijke niveau te laten groeien. De wilde natuur verlangt niet dat een vrouw een bepaalde kleur, een bepaalde opleiding, levensstijl of economische positie heeft, ze kan in feite niet gedijen wanneer ze in oude, versleten paradigma's wordt geperst.
Dus of je introvert of extravert bent, een vrouw die van vrouwen houdt, een vrouw die van mannen houdt of een vrouw die van God houdt, of al het bovengenoemde; of je een eenvoudig hart hebt of de ambities van een Amazone, of je de top probeert te bereiken of alleen maar de volgende dag probeert door te komen, of je levenslustig of larmoyant, adellijk of arm bent... de Ontembare Vrouw is van jou. Ze is van alle vrouwen.
Om haar te kunnen vinden moeten vrouwen terugkeren tot hun instinctieve levens, hun diepste inzicht. Laten we dus voortmaken en in ons geheugen graven naar de wilde ziel, alle valse mantels afwerpen die men ons gegeven heeft, de psychische en spirituele landen binnendringen die ooit van ons waren!
Er waren ( of zijn?) stadia in de ontwikkeling van de vrouwelijke kracht waarin zij geteisterd wordt door de bekrompen behoeften van haar psyche, die haar aansporen zich neer te leggen bij wat iedereen ook van haar verlangt.
Meegaandheid veroorzaakt een schokkend besef waartoe alle vrouwen moeten komen en dit is:
Door onszelf te zijn worden we misschien door anderen verbannen.
Maar leggen we ons steeds neer bij wat anderen van ons willen
dan worden we uit onszelf verbannen.
Het is een kwellende spanning, en we moeten die verdragen, maar de keuze is duidelijk.
De wilde natuur van de vrouw leert vrouwen niet 'aardig' te doen als hun zielenleven beschermd moet worden. Ze weet dat 'lief' zijn in die gevallen de 'roofvijand' alleen doet glimlachen. Wanneer het zielenleven bedreigd wordt, is het niet alleen aanvaardbaar om een grens te trekken en voet bij stuk te houden, het is noodzakelijk!
Wanneer een vrouw dit doet kan haar leven niet langer verstoord worden, want ze weet onmiddellijk wat er aan de hand is en kan de indringer terugdringen naar waar hij thuishoort. Ze is niet naïef meer. Ze is geen doelwit of slachtoffer of slaaf meer.
Dus wat is deze Ontembare Vrouw? Vanuit het oogpunt van de archetypische psychologie en ook dat van oude traditie is ze de vrouwelijke ziel. Toch is ze meer; ze is de oorsprong van het vrouwelijke. Ze is alles wat het instinct behelst, wat de zichtbare én de onzichtbare wereld behelst, zij is de basis. Wij ontvangen van haar allemaal een gloeiende cel die alle instincten én inzichten bevat die we voor ons leven nodig hebben. Ze is ideeën, impulsen en het geheugen. Ze moedigt mensen aan meertalig te zijn, de taal van de dromen, de hartstocht en de poëzie vloeiend te spreken. Ze fluistert in nachtelijke dromen en is de bron, het licht, de nacht, de duisternis en de dageraad.
Emotioneel gekleurde symptomen van een verstoorde relatie met of een geheel of gedeeltelijk afgesneden zijn van de diepe wilde kracht in de psyche zijn: je buitengewoon lichtgeraakt voelen, eeuwig woedend, zonder inspiratie, onverschillig, niet in staat iets af te maken, zonder betekenis, onzeker en aarzelend, altijd teveel van jezelf vergend en niet in staat grenzen te stellen, zonder animo, je creatieve leven aan anderen prijsgevend, afgesneden zijn van de kans op een nieuw leven, alleen maar opgaan in je gezinsleven, je intellectualisme, werk of inertie, omdat dat de veiligste plek is voor de vrouw die haar instincten kwijt is.
Wanneer het leven van een vrouw gekenmerkt wordt door stagnatie, of een vat van verveling is, is het altijd de hoogste tijd dat de wilde vrouw tevoorschijn komt; is het de hoogste tijd dat de scheppende functie van de psyche de delta bevloeit.
Het zijn die vluchtige ervaringen, die zowel door schoonheid als door verlies worden opgeroepen, die ertoe leiden dat we zo bedroefd, zo geëmotioneerd, zo verlangend worden dat we de wilde natuur uiteindelijk wel moéten najagen. Dan stuiven we de woestijn in en lopen we hard, onze ogen de grond afspeurend, onze oren gespitst, hoog en laag zoekend naar een aanwijzing, een blijk, een overblijfsel, een teken dat ze bestaat, dat we nog een kans hebben.
We worden zoekers.
En wanneer we haar spoor vinden is het niet ongewoon dat vrouwen alles op alles zetten om de achterstand in te lopen, een nieuwe weg in te slaan, het oude achter te laten, een ommekeer te eisen, de oude regels te verbreken, in het beste geval de maatschappelijke denkgevangenis te verlaten.
Wanneer vrouwen hun betrekking met de wilde natuur bevestigen, worden ze gezegend met een blijvende en innerlijke waker, een weter, een ziener, een orakel, een bezielende intuïtieve kracht, een schepper en een luisteraar die leidt, suggereert en aanzet tot een krachtig leven in de interne en externe wereld. Wanneer vrouwen dicht bij deze natuur verkeren, stralen ze die relatie uit.
Deze wilde leermeester, wild in zijn oorspronkelijke betekenis, waarin het schepsel, la criatura, een natuurlijk leven leidt met o.a.een ingeschapen integriteit en gezonde grenzen deze wilde moeder, wilde mentor, steunt hun innerlijke en uiterlijke leven onder alle omstandigheden.
Door welke cultuur een vrouw ook is beïnvloed, ze begrijpt de woorden ontembaar en vrouw intuïtief. Wanneer vrouwen die woorden horen, wordt een heel oude herinnering wakker gemaakt en weer tot leven gewekt. Het is de herinnering aan onze absolute, onloochenbare en onveranderbare verwantschap met de wilde vrouw, een relatie die misschien schimmig is geworden door verwaarlozing, verdrongen is door een te sterke domesticatie, verbannen is door de mannencultuur, of niet begrepen wordt. We zijn haar namen misschien vergeten, maar in ons diepste wezen kennen we haar en verlangen we naar haar; we weten dat ze bij ons hoort en wij bij haar. Het is een fundamentele, elementaire en essentiële relatie waarmee wij vrouwen geboren zijn.
Soms ervaren we haar, al is het maar vluchtig, en dat maakt ons dol omdat we willen dat het blijvend is. Deze bezielende ervaringen kunnen opduiken door de aanblik van grote schoonheid, of bij het zogen van een kind, of door muziek of via het woord: soms is een woord, een gedicht, een verhaal zo welluidend, zo juist, dat we ons even herinneren waarvan en waarvoor we eigenlijk gemaakt zijn.
Deze tijdelijke 'ervaringen met het wilde' bezorgen ons het mystieke moment van de inspiratie.
Het verlangen naar haar ontstaat wanneer we iemand tegenkomen die in zichzelf deze wilde betrekking duurzaam heeft gemaakt.
Het verlangen naar haar bekruipt ons ook wanneer we beseffen dat we maar weinig tijd aan het mystieke kookvuur of aan de droomtijd hebben besteed, te weinig tijd aan ons eigen creatieve leven, ons levenswerk of de dingen waar we echt om geven.
de natuur van de Ontembare vrouw volgens Clarissa P.E.
Eindelijk heb ik terug een PC (de oude op de bodem van de vijver gekieperd) dus hier is terug ons aller Clarissa Pincola Estés!
Mijn eigen generatie van na de Tweede Wereldoorlog groeide op in een tijd waarin vrouwen als kinderen en als bezit werden behandeld.
Ik ben het lied van die donkere jaren niet vergeten, hambre del alma: het lied van de hongerende ziel. Wat vrouwen schreven was niet geautoriseerd, wat ze schilderden werd niet erkend hoewel het de ziel evenzeer voedde. Vrouwen moesten smeken om het gereedschap en de ruimte die ze voor hun kunst nodig hadden en als die uitbleven, maakten ze ruimte in bomen, grotten, bossen en kasten. Dansen was nauwelijks toegestaan, dus dansten ze in het bos waar niemand hen kon zien, of in de kelder...
Het was een tijd waarin ouders die hun kinderen mishandelden 'streng' werden genoemd, waarin de geestelijke wonden van hevig uitgebuite vrouwen als 'zenuwinzinkingen' werden betiteld, waarin meisjes en vrouwen die stevig ingesnoerd, stevig ingetoomd en gemuilkorfd waren, 'aardig' werden genoemd en die andere vrouwen, die erin slaagden een of twee keer in hun leven aan het gareel te ontsnappen, als 'slecht' werden gebrandmerkt.
Nee, ik ben het lied van die donkere jaren niet vergeten maar ook ben ik het vrolijke canto hondo niet vergeten, het innige lied, waarvan de woorden ons weer te binnen schieten wanneer we het werk aan onze innerlijke hernieuwing verrichten, de innerlijke spirituele zoektocht. Dit is de zuivere psychologie: psyche logos:
kennis van de ziel. Zonder haar hebben vrouwen geen oren om het gefluister van hun ziel te horen of de klanken van hun eigen innerlijke ritmen waar te nemen. Zonder haar verliezen de vrouwen de vaste grond onder hun zielevoeten.
Nogal in de ban van Clarissa Pincola Estés wil ik het de volgende weken over haar Ontembare vrouw hebben.
De wilde vrouw, niet in de betekenis van onbeheerst, maar als de machtige psychologische natuur, de instinctieve natuur, de fundamentele of intrinsieke natuur van de vrouw. In oude verhalen wordt deze natuur de wijze of wetende natuur genoemd. Soms wordt het de vrouw die aan het eind van de tijd leeft genoemd, of de vrouw die aan de rand van de wereld leeft, of godin van de dood.
De wilde natuur is tweemaal door mijn geest getrokken, eenmaal door mijn Mexicaans-Spaanse afstamming en eenmaal door mijn vurige adoptiefamilie. Ik ben grootgebracht bij de grens van Michigan-Indiana, omgeven door bossen, boomgaarden en akkers, en bij de Grote Meren. Daar vormden donder en bliksem mijn voornaamste voeding. Maïsvelden knerpten en spraken s avonds hardop. Ver in het noorden kwamen wolven, huppelend en huilend, in het maanlicht naar de open plekken. We konden allemaal zonder vrees uit dezelfde stroompjes drinken.
Mijn enige wens was een extatisch zwerfster te worden. Liever dan stoelen en tafels had ik de grond, bomen en grotten, want ik voelde dat ik op die plaatsen tegen de wang van God kon leunen.
Ik heb veel geluk gehad dat ik in de vrije natuur ben grootgebracht. Daar leerde de inslaande bliksem mij over de dood die onverwacht was, en over de vluchtigheid van het leven. Nesten met muizen lieten me zien dat de dood verzacht werd door nieuw leven. Een wolvenmoeder doodde een van haar fataal gewonde jongen; dit leerde me een mededogen dat niet zachtzinnig is, en de noodzaak de dood te laten komen naar wie stervende is. De pluizige rupsen die van hun takken vielen en weer naar boven kropen, leerden mij vastberadenheid
Mijn eigen generatie van na de Tweede Wereldoorlog groeide op in een tijd waarin vrouwen als kinderen en als bezit werden behandeld. Ze werden onderhouden als braakliggende tuintjes maar gelukkig was er altijd wild zaad dat op de wind kwam aandrijven... (wordt vervolgd)
Kunst is belangrijk, want ze gedenkt de seizoenen van de ziel of een bijzondere of tragische gebeurtenis tijdens de reis van de ziel. De vaardigheden van het verhalen vertellen of handvaardigheden... ze zijn allemaal het product van iets, en dat iets is de ziel. Telkens wanneer we met kunst voedsel geven aan de ziel, zijn we verzekerd van haar groei.
Kunst is niet alleen voor jezelf, niet alleen een teken van je eigen begrip. Ze is ook een plattegrond voor degenen die na ons komen.
De psychische geboorte... en haar manifestaties volgens Sri Aurobindo
Een vreugde die ontzaglijk intens en machtig kan zijn, zonder geëxalteerdheid - rustig en diep als de zee- en zonder object.
Je bent als een rivier die voortstroomt en die vrolijk is, waar ie maar voorbij komt, over modder en rotsen, in vlakten en bergen.
Een liefde die niets nodig heeft om te ZIJN. Zij IS. Ze brandt rustig in alles wat ze ontmoet, alles wat ze ziet, alles wat ze aanraakt.
Je wordt lichtvoetig. Er is niets dat je drukt, alsof de wereld jouw spel is.
Je bent onkwetsbaar, niets kan je deren, alsof je voor goed alle tragedie achter jou hebt gelaten, reeds was gered van alle ongelukken.
Je wordt magiër. Je ZIET!
Je bent rustig, rustig als een windzuchtje in de diepten van je wezen, en wijd alsof je al miljoenen jaren de zee was.
Je bent vrij: niets kan je vangen, noch het leven, noch de mensen, noch ideeën noch doctrines, noch naties! Je bent daar voorbij altijd voorbij en toch in het hart van alles alsof je maar één bent!
Goede voornemens iedereen neemt die woorden in de mond als een routine die ieder jaar rond ieders oren vliegt. Wat de meeste mensen niet weten is welke kracht die woorden zouden kunnen meedragen als er een sterke en bewuste intentie zou aan verbonden zijn.
Immers In deze tijd van groei van het menselijk bewustzijn, waar 2017 toe behoort, hebben wij bijzondere Energieën ter beschikking om mee te werken, frequenties die ons kunnen afstemmen op onze multidimensionale ziel en alles wat zij ooit heeft geleerd!
Als wij dit potentieel willen gebruiken is meer nodig dan een krachteloze formule op een voornemenslijstje. Er is meer nodig dan de intentie die begeleid wordt door de gedachte: nog maar eens hetzelfde voornemen als vorig jaar, dat waarschijnlijk weer eens na een tijdje vergeten is. Nee!
Er moet kracht mee gepaard gaan, de kracht van de wil en de kracht van de overtuiging dat je dat doel echt kunt bereiken. Kracht om een patroon te veranderen. Kracht om een jarenlange indoctrinatie en gewoonte te ontmantelen.
Zie je gebruik je innerlijke levendige overtuigingskracht naar jezelf toe en je voornemens worden werkelijkheid!
De drijfveer van dit nieuwe hersendeel is scheppen en ontdekken. De vermogens ervan waren zo indrukwekkend, dat we de primaire eigenschap zijn gaan toedichten aan een god, Jahweh.
Vanuit de prefrontale cortex neem je waar dat het leven vol is van metaforen, die je helpen je ervaringen te begrijpen en ze ook in een ruimere context te plaatsen. Als je bijvoorbeeld na een wandeling je vrienden ontmoet, kun je het verhaal van je verzwikte enkel brengen als een moedige uitdaging, als een graag gebracht offer voor het schitterend uitzicht vanaf de top van de heuvel. Je ervaart met andere woorden de hogere aspecten van een wandeling terwijl het reptielenbewustzijn alleen denkt aan het zetten van de volgende stap. Als je op deze manier naar dingen kijkt, veranderen je gevoelens. In plaats van de persoon te vervloeken die je heeft aangeraden dit pad te nemen of inwendig te schelden op die stomme boomwortel die je heeft doen struikelen, besef je misschien dat alle paden op onverwachte momenten van richting kunnen veranderen en obstakels met zich kunnen meebrengen. Je weet dan dat een ervaring die jou wijsheid en inzicht oplevert altijd waardevol is, ook al kost het moeite.
Het is eigenlijk geen wandeling meer , maar het is een reis geworden, die als zodanig parallellen heeft met een nog grotere reis die je aan het maken bent.
Met deze geestestoestand benader je het leven als een dichter, zie je overal schoonheid en mysterie, en voel je verwondering. Deze hersendelen helpen je afstand te nemen van het gevoel van afgescheidenheid: je ervaart dat je één wordt met de heuvels en de wolken.
Met deze hersendelen stijg je naar je spirituele dimensie en put je uit een bron van kennis die anders is dan de mentale of rationele bron. Onze hersenen en spiritualiteit!!!
Bijna vijftigduizend jaar geleden werden onze voorouders zich bewust van de mogelijkheden van de neocortex en ontstonden schoonheid en esthetisch besef. Zowel de limbische hersenen als de neocortex ware anatomisch gezien al veel eerder aanwezig, maar werden in de genoemde periode pas functioneel.
De primaire drijfveer van de neocortex is begrijpen hoe dingen werken en waarom dingen gebeuren. Hierin lag de aanleiding voor het ontstaan van wetenschap, ethiek en filosofie: ik denk, dus ik ben. Rond 6000 jaar geleden kwam op verschillende, schijnbaar niet met elkaar verbonden plaatsen plotseling de beschaving op zoals wij die kennen. Er ontstond een alfabetisch schrift, de wiskunde ontwikkelde zich en er ontstonden stadstaten, die het landschap ingrijpend veranderden. Architecten ontwierpen grote piramiden, astronomen berekenden de bewegingen van de sterren en filosofen langs de oever van de Ganges, de Sarasvati, de Eufraat en de Tigris ontwikkelden revolutionaire ideeën. Taal werd niet langer alleen gebruikt om te communiceren over de jacht of over gevoelens, maar in geschreven teksten ook voor het formuleren van ideeën. De eerste boeken, de Bijbel, de Upanshads en het Gilgamesj-epos zijn alle in deze periode ontstaan. Er ontstond een nieuw bewustzijnsniveau.
Dit bewustzijnsniveau houdt verband met het vierde hersendeel: de prefrontale cortex.
Het ontwikkelen (temmen) van het prehistorisch brein
De hersenen van de mens bestaan uit vier van elkaar verschillende delen, die zich gedurende de miljoenen jaren van onze evolutie ontwikkeld hebben. Het oudste hiervan zijn de reptielenhersenen, die ervoor zorgen dat wij ademen, eten en ons voortplanten.
Daaromheen liggen de limbische hersenen die ons helpen op een geraffineerder manier te overleven, want hiermee verzamelen wij eten voor de winterperiode, herkennen we roofdieren en scheppen we banden met anderen om families en stammen te vormen. Ze helpen ons dingen te leren door inprenting, zorgen er voor dat we aan voedsel ruiken om te weten of het bedorven is en ook dat we gevaar ruiken. Ze zorgen ervoor dat we onderdak willen en onze geliefden beschermen.
De nog primitieve limbische hersenen worden gemakkelijk geactiveerd om oorlog te voeren, om de vrouw van je buurman te versieren, om geen genade te tonen voor een zwakkere tegenstander en om bij een rijker of machtiger iemand in het gevlei te komen. Niet meer voor de 'ontwikkelde' mens en zijn beschaving. Toch???
De limbische hersenen zijn de hersenen waarin overtuigingen en emoties zetelen. Die hebben zon grote invloed op ons gedrag dat vijf van de tien geboden gaan over het inperken van onze primitieve instincten: doden, echtbreuken, stelen, liegen en iets begeren dat van een ander is.
Ze zijn ook oorsprong van beperkende overtuigingen over onszelf, zoals een laag zelfbeeld, gebrek aan zelfvertrouwen, schuldgevoelens over seksualiteit en angst voor schaarste. Enzovoort
En toen ontwikkelde zich de neocortex, de nieuwe hersenen...
Alberto Villoldo, psycholoog en medisch antropoloog, bracht vele jaren door in het Andesgebergte en in het regenwoud van de Amazone. Hij heeft er de inheemse hoeders van wijsheid bestudeerd, de Laikas, en hun geneeswijzen beschreven. In eerste instantie wilde hij onderzoeken of hun spirituele geneeswijzen verlichting konden brengen voor de talloze kwalen waaraan mensen tegenwoordig lijden. Het heeft jaren geduurd voor hij begreep dat sjamanen er een andere opvatting van ziekte op nahouden dan wij in het Westen. Voor hen heeft iedere ziekte een geestelijke oorsprong en komen ziekten tot uiting in onze subtiele lichamen (ons energielichaam, onze emoties en onze gedachten) voor ze zich in het fysieke lichaam manifesteren. In tegenstelling tot de Westerse geneeskunde die slechts ingrijpt in de laatste fase, het fysieke lichaam, maken Sjamanistische healers in hun kosmologie geen onderscheid tussen kanker, suikerziekte of hartkwalen. Alle kwalen beschouwen zij als symptomen van een spirituele ziekte: het verlies van het heilige besef van de eenheid van het universum en verwaarlozing van onze rol als deelnemers in de schepping en rentmeesters van de aarde.
Zo bieden alle fysieke of emotionele tegenslagen een gelegenheid tot geestelijke wedergeboorte, en inwijding in een nieuwe manier van leven, als een proces dat leidt tot de dood van het oude zelf of het oude leven. Als de gelegenheid voor inwijding niet wordt aangegrepen, kan zich een tweede gelegenheid aandienen in de vorm van een ernstiger tegenslag of kwaal. En zo verder!
Maar er zijn ook de zeven grote inwijdingen van de verschillende levensovergangen die ieder mens moet doormaken. Hier wordt in de Westerse werld te onbewust aan voorbijgegaan en dat heeft zware gevolgen voor emotionele, mentale en relationele stabiliteit. Veel miserie dus. De meest effectieve manier om met succes fysieke en emotionele problemen het hoofd te bieden ligt in het doormaken van wat zij noemen een heilige inwijding. Hun geneespraktijken zijn gebaseerd op inwijdingen die als het ware het ganse leven omvatten, als inhaalmanoeuver voor ongebruikte levens-inwijdingen. Daarin spelen onze hersenen een belangrijke rol.
De Laikas hebben intuïtief aangevoeld wat neurologen tegenwoordig ontdekken: verlichting is een aangeboren eigenschap van de hersenen.
Daar willen wij het verder over hebben!
Na wat onderzoek kon hij vaststellen dat maar weinig mensen omgang hadden met boomgeesten. Dit kwam omdat ze in dit mentale tijdperk voor hun waarnemingen en inzichten uitsluitend gebruik maakten van hun fysische zintuigen en rationele verstand, dat naar rationele bewijzen vroeg. Ilyan zocht de wereld af naar die bewijzen maar moest constateren dat tot nog toe de menselijke we-tenschap noch verklaring noch bewijzen had voor natuurwezens. Om die reden kon bij velen de magie van de donkere nacht en de klare morgen niet baten om hun aandacht mee te nemen tot voorbij hun verstand en hun zintuigen, iets wat noodzakelijk was om de subtiele vleugelslagen van de onzichtbare werelden te herkennen. En van hem uiteraard, de boomgeest. Dat trof hem als Hogere Entiteit die vele eeuwen en verre werelden had doorleefd, hier op de planeet wel heel erg: voor velen zou hij niet eens bestaan!
Vastberaden besloot hij dat toch allemaal eens te gaan uitdokteren. Hij zou er zelf wel achter komen bij wie hij wel en niet terecht kon, geen probleem.
Hij zou bijleren, hij zat hier immers niet immobiel noch geïsoleerd in zijn boom, doch breed communicerend met alle cellen op aarde. En ver daarbuiten.
Ik val hier als boomgeest gewoon uit de boot van het bestaan! liet hij de Hogere wereld weten. Niets voelen ze, niets horen of zien ze hier van mijn - al zeg ik het zelf - intense aanwezigheid. Ze kijken dwars dóór mij!
Een tussenschakel worden leek op die manier wel heel erg moeilijk. Hoe moest hij hieraan beginnen? Daar zat hij nu met al zijn grote wijsheid.
In stilte hoopte hij dat Ella zijn tolk op aarde zou worden. Hij hoopte het niet alleen, hij zou er alles aan doen om met haar te communiceren. Eerst moest hij een middel vinden om simpelweg met haar contact te krijgen.
Plots werd al zijn aandacht afgeleid naar het meisje in de tuin waar hij was beland en nadat hij een hele tijd heel nauwkeurig over de aarde had rondgekeken, wou hij het liefst in deze tuin blijven, in de grote eik die statig aan het einde van het tuinpad stond.
Hij zag hoe Ella met heel haar lichaam tegen de boom aanleunde. Ze sloot rustig haar ogen en ademde de harsgeur in. Zodra ze stil werd in haar gedachten was een boom voor haar niet meer zomaar een boom. Ilyan maakte hier uit op dat ze de boomgeest die erin huisde, hem dus, herkende.
Zijn taak zou kinderspel worden. Een fluitje van een cent.
Hij wachtte op een stille morgen, zo stil dat je de bomen kon verstaan. Dat was dan ook wat hij, duidelijk nog nieuw op planeet aarde, van Ella verwachtte toen hij haar, tegen zijn stam gelegen, zag kijken naar de deining in de boomkruinen. Ze was totaal ontvankelijk en iets beving haar weer. Nu of nooit, dacht hij. Ze glimlachte toen hij haar gevoel beroerde en ze dacht: daar heb je weer de bomen. Heel even was er een verbinding. Ze herkende duidelijk een aanwezigheid maar toen werd de subtiele verbindingslijn die in die seconde van mentale stilte was ontstaan, verbroken door de gedachte: wat is dat toch met die bomen?
Ze voelde de dryade maar echt contact maken deed ze niet. Het ging niet verder dan een glimlach!!!
Ilyan stond versteld. Was daarom al die moeite gedaan om hem op aarde te krijgen?
Tot zover de fragmenten uit Ella's verhaal in 'Ogen van Licht'... tenzij jullie graag nog wat verder lezen. Laat het mij weten in een reactie of mailtje en wie graag een mailtje krijgt als een nieuw bericht verschijnt... geef je e mail adres incognito en vrijblijvend rechts boven. groetjes v mick
Krijg je graag een mailtje als er een nieuw bericht verschijnt? Geef dan je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist.
