01-10-2013 om 00:00 geschreven door Elke  

Vandaag nog verscheen er een artikel over het leven in de gevangenis. Denk je dat het hier al erg is, door het lezen van het boek 'straftijd'. Dan sta je zeker versteld van het volgend artikel:

"Braziliaanse gevangenis is hel op aarde: 59 moorden op jaar tijd"

In een gevangenis in het noordoosten van Brazilië zijn dit jaar 59 gedetineerden bij interne moordpartijen omgebracht. Dat blijkt uit een rapport van de Nationale Raad voor Justitie aan het Supremo Tribunal Federal.

In de gevangenis Pedrinhas in São Luís (deelstaat Maranhão) heersen chaotische toestanden. De strafinstelling wordt in feite door verschillende bendes gecontroleerd, die gevangenen mishandelen, pesten en afpersen. Ook wegens verkrachtingen wordt in de gevangenis een onderzoek gevoerd. Sinds vorige week werden in Pedrinhas volgens de media zeker zeven gedetineerden gedood. In oktober waren bij gevechten tussen rivaliserende bendes minstens twaalf ingezetenen om het leven gekomen.

De militaire politie nam zaterdag het bevel in de gevangenis over. De politie-eenheden zullen de strafinstelling 90 dagen lang bezetten. "Als er ergens een probleem is, de discipline niet wordt nageleefd, dan zullen we met zekerheid reageren. De gevangenen zijn zelf verantwoordelijk voor de gevolgen van hun houding", waarschuwde politie-kolonel Ivaldo Barbosa.

http://www.hln.be/hln/nl/960/Buitenland/article/detail/1765303/2013/12/29/Braziliaanse-gevangenis-is-hel-op-aarde-59-moorden-op-jaar-tijd.dhtml

29-12-2013 om 22:35 geschreven door Elke  

"Zeven nieuwe gevangenissen"

Het kernkabinet is het eens geraakt over extra capaciteit in de gevangenissen. De bedoeling is om zeven nieuwe gevangenissen te bouwen, goed voor 1.500 bijkomende plaatsen, om de overbevolking weg te werken. Dat schrijft Het Laatste Nieuws.

België telt 12.000 gevangenen, terwijl er maar plaats is voor 9.500 gedetineerden. Tegen eind volgend jaar zouden er 10.800 plaatsen moeten zijn. Dat is nog niet voldoende, daarom wordt de capaciteit nog uitgebreid.

Het nieuwe masterplan, waarover de regering een princiepsakkoord sloot, voorziet in zeven nieuwe gevangenissen. "Elke instelling zal haar eigen specificaties hebben, zodat gevangenen die zwaar bewaakt moeten worden in een hoogbeveiligde gevangenis terechtkunnen", klinkt het op het kabinet van Justitie.

In het Naamse Achêne komt een hoogbeveiligde instelling. In het Luikse Paifve wordt een centrum voor geïnterneerden voorzien. In Leopoldsburg (op het militair kwartier Reigersvliet) en in Oostende (in het industriegebied Plassendale I) komen nieuwe klassieke, gesloten gevangenissen. De halfopen gevangenissen van Wortel en Saint-Hubert worden uitgebreid en in Verviers wordt de bestaande infrastructuur helemaal vervangen.

http://www.hln.be/hln/nl/4833/Gevangenissen/article/detail/1762738/2013/12/23/Zeven-nieuwe-gevangenissen.dhtml

28-12-2013 om 00:00 geschreven door Elke  

Duurzaamheid staat tegenwoordig overal en altijd centraal, bij alles wat je doet! Met welke auto rij je, een diesel of een benzine? Wat eet je graag en hoe is dat verpakt? Drink je vaak uit plastieken flesjes of kies je toch voor glazen flesjes? Sorteer je thuis en op school? Koop je houten spullen met het FSC-label, of ken je dat niet eens? Heb je thuis een houtkachel, of stook je met een andere grondstof? Hoe groot is jouw voetafdruk?

Greenville geeft op al deze vragen een antwoord. Het gaat van duurzame grondstoffen tot het opwekken van duurzame energie. Ook de verschillende duurzame bouwmaterialen worden er tentoongesteld. Omdat ik van hetgeen ik daar zag, al heel erg veel wist, ga ik in dit bericht mijn eigen weg. Wat weet ik nog niet over duurzaamheid?

Vorig jaar, tijdens opvoedkunde, hebben we het heel kort over duurzaamheid gehad. Onze leerkracht begon de les met de definitie. Duurzame ontwikkeling is de ontwikkeling van het heden zonder het vermogen van toekomstige generaties om in hun eigen behoeften te voorzien in gevaar te brengen. Zo luidt de VN-definitie. Vervolgens moesten wij verschillende voorbeelden geven op deze definitie. Zoals hierboven werden er veel voor de hand liggende elementen aangehaald. Elementen waar iedereen ondertussen wel iets over weet! Maar mevrouw Skopinski haalde daarna nog iets aan, waar niemand aan dacht, maar wat toch duurzaamheid betekent en dat is de hongersnood in Afrika. Er is niet echt iemand op ingegaan. Ook herinner ik me nog bij het studeren van het examen dat ik nog steeds niet wist hoe ik hongersnood uitgebreid kon linken aan duurzaamheid. Deze opdracht geeft me de mogelijkheid om dit toch te doen!

Op dit moment leven we in een echte luxe! Wij toch, maar hoe zit het met anderen in de wereld? In de actualiteit hoor je steeds meer dat Afrika de gevolgen van ons rijkeluisleven moet ondergaan, en hongersnood hoort daarbij! Toch zegt de definitie van duurzaamheid dat we de volgende generatie niet mogen benadelen met de luxe die wij nu hebben. Hoe moet het verder als wij zo blijven doorgaan? Afrika geeft hier op een duidelijk antwoord. Blijven wij in dezelfde versnelling leven, dan zal ook hier hongersnood komen! Afrika is niet alleen benadeeld door Europa, ook andere werelddelen proberen dit! Kijk maar naar de Amerikaanse multinationals die zich steeds meer vestigen in Afrika en naar de Aziatische afvalbergen, te vinden in bijvoorbeeld Dandora, Kenia!

De multinationals maken er alles kapot, ook al lijkt het zo niet! Coca-Cola is hier het bekendste voorbeeld van, denk ik. Uit onderzoeken blijkt dat vooral Coca-Cola verantwoordelijk is voor de waterschaarste en de watervervuiling in Afrika. Waar zij zich vestigen hebben de mensen plots geen water meer. Er zijn al talloze betogingen geweest, maar toch blijft het hen lukken en reageert er niemand op! Coca-Cola is slim en zegt nu te investeren in het continent. Ze helpen landen met het bouwen van extra waterbronnen. Maar volgens velen is dit niet zonder voorbedachtheid. Coca-Cola moet rekenen op de goodwill van de mensen, zo niet, kunnen ze hun deuren sluiten! Het opvallendste bewijs hiervan is dat Coca-Cola enkel zijn best doet in de buurt van de bedrijven. Verder weg, waar Coca-Cola niets nodig heeft, merkt men geen beterschap! Ook maken ze gebruik van politieke situaties. Coca-Cola vestigt zich vooral in corrupte Afrikaanse landen. Welk land heeft geld te kort? Welke politieke leiders kunnen we omkopen?

Veel hulporganisatie willen de mensen slimmer maken! Het is allemaal fijn wat ze doen, maar wat als ze vertrekken? Wie doet dan het onderhoud van de dure installaties? Wie betaalt dan de kosten? De verschillende organisaties willen hier tegen in gaan, maar dat lukt hen niet en dat heeft vooral met geld te maken. Ze proberen de mensen wel duidelijk te maken dat het niet goed is dat buitenlandse bedrijven inzage krijgen in de binnenlandse politiek. Afrika moet leren om hun eigen boontjes te doppen. Het is in het verleden al vaker gebleken dat als de hulp wegvalt, ze het nog steeds niet alleen kunnen.

Een belangrijke hulporganisatie in dit verhaal is de internationale NGO Action Against Hunger. Zij werken vooral aan de zelfstandigheid van de mensen. Ze leren mensen zelf eten productief te kweken en te bereiden. Hoe gaan ze het best om met voedsel. Hoe kunnen ze dat bewaren? Afrika doet het niet slecht in de landbouw, als men kijkt naar de export. Maar wanneer je kijkt naar wat ze produceren, is er slecht een klein deel dat overblijft. Hoe kunnen ze meer uit hun producten halen? Hoe gaan ze om met de waterschaarste en met de watervervuiling? Deze organisatie helpt mensen om zuiveringsstations te bouwen en te onderhouden. Hoe kunnen ze werken aan de toekomst? Wat kan deze generatie doen voor de volgende…

Ik merk wel dat hongersnood meer te maken heeft met duurzaamheid dan dat ik dacht! Zowel in Europa als in Afrika heeft het veel met de toekomst te maken. Gaan wij verder zoals we nu bezig zijn, dan benadelen we onze kinderen en wordt het hier misschien wel zoals in het continent onder ons! Ook in Afrika moeten ze werken aan de toekomst, zo niet, ziet het er niet zo goed uit voor de volgende generaties. We weten niet hoe we met de toekomst van onze kinderen spelen. We beseffen niet genoeg hoe ernstig de gevolgen kunnen zijn van onze daden, ook al wordt dit alle weken in het nieuws vermeld.

Hoe kan ik dit nu binnen PAV aanbrengen? Een beeld zegt duizend keer meer dan woorden, dus ik zou dit met een foto doen! Ik herinner me een foto van vorig jaar, uit het fotoboek, die over hongersnood ging en dat was de foto van Ruben. Een Congolees meisje houdt stevig een cavia vast.

Ik weet nog dat we toen dachten dat het om een huisdier van haar ging, maar dat bleek helemaal niet zo te zijn! De NGO’s in Afrika helpen mensen met het kweken van voedsel en cavia’s zijn hier uiterst geschikt voor omdat ze snel kweken en veel kweken. Laat leerlingen wel eerst zelf het verhaal achter de foto zoeken. Dat kan bijvoorbeeld door de 4 vragen: Wat zie je letterlijk? Hoe wordt dit weergegeven? Wat denk je dat het verhaal achter de foto is? Lees het echte verhaal op de achterflap! Zat je in de buurt van het echte verhaal? Je kan het woord duurzaamheid al meteen aanhalen. Laat leerlingen de definitie opzoeken op internet en vraag hen dit te linken aan de foto. Al snel zal blijken dat het woord ‘toekomst’ heel belangrijk is. Laat hen ook opzoeken wat een NGO is en wat deze betekenen in de Afrikaanse landen.

Ook kan je dit actueel linken! Meer en meer krijgen we te horen dat we in de toekomst insecten zullen eten. Nu reageren we hier raar op, maar wat als er niets anders meer is? Je kan aan de leerlingen vragen of zij dit zullen eten of willen eten? En wat met de blinkende appelen die we perse willen? Wordt er niet te veel weggegooid waar eigenlijk niets aan is?

Rond deze foto kan je zeker 2 lesuren werken! Laat leerlingen er even bij stilstaan dat als er niets verandert, ze het voor de volgende generaties moeilijk maken!

27-12-2013 om 00:00 geschreven door Elke  

Lieve Blancquaert, een fotografe, journaliste en moeder van 2 kinderen, heeft een reportage gemaakt van de verschillende gewoontes op de geboortedag op uiteenlopende plaatsen in de wereld. Ze praat met opzet niet over 'landen' maar over plaatsen omdat ze gemerkt heeft dat een cultuur of gewoonte niet altijd geldt voor het hele land. Wat zij heeft gezien en meegemaakt op die plaats is uniek, zegt ze en kan je dus zeker niet veralgemenen voor een groter gebied.

De beelden werden gedraaid op 9 plaatsen over de hele wereld. Dat gaan van China, over Koeweit en Groenland, naar Atlanta.

Het idee is ontstaan in Congo, waar ze oorspronkelijk naar toe ging om de cultuur te ontdekken. Door het bezoek aan de materniteit daar, zijn haar ogen letterlijk en figuurlijk opengegaan. Op die ene plaats is plots alles te zien wat je wilde ontdekken. Het is zo echt, niemand speelt een rol. Ze noemt het soms zelfs ‘schrijnend’. Telkens stapt Lieve een bevallingskamer binnen en dus ook letterlijk in het leven van de baby en hun familie. Ze ontmoet de moeders tijdens een van de meest emotionele gebeurtenissen uit hun leven: de geboorte van hun zoon of dochter. Lieve is er rotsvast van overtuigd dat de eerste momenten van een kind, het belangrijkste moment is voor de rest van het leven. Het is als het ware de basis waarop je verder bouwt. Hoe wordt de baby voor de allereerste keer vastgenomen? Hoe wordt die voor de eerste keer ingewikkeld en met wat? Wie van de familie mag er bij zijn? Het zijn zoveel elementen die meteen duidelijk maken welk leven de baby gaat hebben.

Ook stond ze versteld van de verscheidenheid van de geboorteplaatsen. Het verschil tussen een arm en rijk land, een koud of warm land, blanken en zwarten, een land met overbevolking zoals China of onderbevolking zoals Groenland, maar ook de godsdienst kan voor veel verscheidenheid zorgen. Zijn het moslims, katholieken of zelfs joden? Het verschil in culturen wordt nog extra benadrukt in de eerste dagen na de geboorte. Welke gewoontes heeft de familie of zelfs de maatschappij? Wat legt hun godsdienst op en waarom volgen ze dat? Lieve geeft dit weer in een reportage, tentoonstelling en een boek omdat ze iedereen wilt bereiken!

Als ze slechts 10% zou kunnen overbrengen van haar gevoel, is ze tevreden, zegt ze. Het belangrijkste doel van haar werk is het opwekken van openheid voor verschillende culturen. We hebben weinig respect voor andere culturen doordat we ze niet kennen. Lieve is op reis vertrokken zonder vooroordelen. Ze wilde echt het volk leren kennen en weten waarom mensen bepaalde dingen doen. Ze confronteerde soms wel de mensen met onze gedachten. Vaak stonden die daar van versteld! “Denken jullie echt zo?”, zeiden ze dan.

Een voorbeeld hier van is het leven in het ziekenhuis van Tiberias in Israël. Wij kennen Israël vooral door de jarenlange oorlog tussen de Joden en de Arabieren. Maar in Tiberias bleek van deze oorlog geen sprake te zijn. De Arabieren en Joden bevallen in hetzelfde ziekenhuis. Ook kan je als Joodse verzorgd worden door een Arabier. Ik stond hier echt van versteld! Ook vroeg Lieve aan de mensen hoe dit kon. Ze antwoorden allemaal dat het eerder een politieke kwestie is. De Joden en Arabieren hebben leren leven met elkaar en voor hen is het dus geen probleem meer om samen te komen. Bij ons op het nieuws zie je maar steeds hoe hard er gevochten wordt.

Voor wie het conflict niet echt kent, ik leg het hieronder kort even uit: Het conflict tussen Israël en de Palestijnen bestaat al heel erg lang, nl. van 1948. Toen verliet Engeland het land dat nu Israël heet en verdeelde het tussen de twee bevolkingsgroepen. Het conflict ontstond aan het einde van de Eerste Wereldoorlog. Engeland kreeg Palestina, wat nu Israël is, als cadeau.

Omdat Palestina voor de joden het ‘beloofde land’ is, vroegen ze aan Engeland of ze daar een eigen staat mochten opzetten. Engeland stemde toe. Hierdoor verhuisden in de jaren erna erg veel joden richting Palestina: het zionisme. Toch was er een probleem. Er woonden namelijk al mensen in dat land.

De Palestijnen, de oorspronkelijke bewoners, waren niet erg blij met de joden die met heel erg veel in hun land kwamen wonen. Maar Engeland was op dat moment de baas, dus konden ze het niet verhinderen. Daarom ontstond in 1936 de driejarige opstand. De Palestijnen probeerden door middel van geweld de joden te verjagen. Dit lukte niet, de joden konden voldoende weerstand bieden. Toen tijdens de Tweede Wereldoorlog ruim zes miljoen joden werden vermoord, kreeg Europa medelijden met de joden. De joden hadden recht op een eigen staat! De VN bedacht daarom een plan waardoor de twee bevolkingsgroepen allebei een stuk van Palestina zouden krijgen. Engeland kon zich hier niet in vinden en vertrok.

Vrijwel direct na het vertrek van de Britten, riep de joodse leider David Ben Goerion op 14 mei 1948 de staat Israël uit. De joden stonden er in dit gebied echter alleen voor. De inwoners van de omringende landen waren, net zoals de oorspronkelijke bewoners van het land, moslims. Zij besloten om met zijn allen de staat Israël aan te vallen, zodat de Palestijnen hun land terug zouden krijgen.

De joden bleken sterker dan dat ze leken. Ze konden de aanvallen met gemak afslaan en veroverden zelfs meer land dan dat ze toegewezen hadden gekregen. De Palestijnen die in deze stukken land woonden, besloten te vluchten en kwamen terecht in vluchtelingenkampen aan de grens met andere Arabische landen. Zij hoopten dat het land binnenkort terug werd veroverd. Maar dat gebeurde niet. In 1967 veroverden de Israëli’s zelfs nog meer Arabisch grondgebied: ook de Gazastrook en de Westoever werden bezet. Dit leidde tot woede onder de Palestijnen in de vluchtelingenkampen. Ze besloten dat er actie moest worden ondernomen en richtten verschillende militaire actiebewegingen op.

Deze bewegingen werden later samengevoegd als de PLO: de Palestijnse Bevrijdings Organisatie. Onder leiding van Yasser Arafat vocht de organisatie om het Palestijnse land terug te krijgen. Maar nu Arafat dood is, bestaat Palestina nog steeds niet en gaan de gevechten nog steeds door.

De aflevering in Atlanta verwonderde me ook heel erg! Je hebt het beeld van Amerika dat ze ver voorstaan op ons en dat wat daar ontstaat, 5 jaar later ook naar hier overwaait. Ik denk dan aan fastfood enz. Maar Lieve Blancquaert schroefde deze gedachte op 5 minuten tijd helemaal terug. Atlanta staat bovenaan de lijst met tienerzwangerschappen.

Maar hoe komt dat nu? Zij ging er naar op zoek! In Atlanta zijn de meesten heel erg gelovig en conservatief. Over seksuele opvoeding wordt met geen woord gerept, niet op school en zeker thuis niet!?! Ik kan me dat bijna niet voorstellen. Als ik mijn grootmoeder hoor vertellen, dan lijkt dit er wel heel erg hard op. Alleen gebeurt dit nu en wat mijn oma vertelt, dat was 60 jaar geleden. Lieve vroeg aan een meisje hoe zij dat dan doet wanneer ze verliefd is. Het meisje antwoorde met 1 woord: onthouding. Het wordt hen zo opgedrongen dat wanneer hun drang toch te groot wordt, ze meestal ook zwanger zijn. Anticonceptie kennen ze niet. Ze hebben er wel al van gehoord maar weten bijvoorbeeld niet hoe ze een condoom moeten gebruiken. Van de pil is al helemaal geen sprake. De ouders voeden hun kinderen heel erg streng op, misschien wel te streng in deze wereld.

De tienerzwangerschappen in Vlaanderen liggen 5 keer lager dan in de VS. Dit komt volgens experts vooral door de afname van het taboe over seksualiteit. Belgische ouders durven steeds meer over seks te praten. Ook leren jongeren veel op het internet en door muziek. Tot slot is het in België niet moeilijk om aan anticonceptie te geraken. Condooms vind je tegenwoordig overal en de pil wordt al enkele jaren voor een stuk terugbetaald, zodat het voor de jeugd zelfs mogelijk is om het zelf te kopen.

Maar het taboe rond seksualiteit, zoals in Atlanta, is niet de enige oorzaak van de tienerzwangerschappen. In het zuiden bevallen er ook nog steeds veel meisjes op jonge leeftijd. Maar dat heeft enerzijds te maken met de godsdienst. Meisjes worden uitgehuwelijkt aan oudere mannen die soms al kinderen heeft. Anderzijds is het heel erg moeilijk om aan anticonceptiemiddelen te geraken. Het is niet zoals hier, dat je even naar de apotheker rijdt en koopt wat je nodig hebt. Armoede en slechte infrastructuur zijn de grootste barrage. Ook zijn tienerzwangerschappen 1 van de grootste doodsoorzaken in die landen voor jonge meisjes. Dit is dan vooral door de complicaties. Een jong meisjeslichaam is niet klaar voor een bevalling.

Hoe kan ik deze reportages nu gebruiken binnen PAV? In de leerplannen staat letterlijk dat je leerlingen moet laten kennismaken met andere culturen. Leerlingen moeten er leren voor openstaan en ze zeker leren respecteren. We leven zelf in een maatschappij met steeds meer verschillende culturen. Volgens Lieve kan je deze verscheidenheid niet beter weergeven dan met een geboorte. Je leert meteen alle gewoontes kennen die de families hebben. Mensen zijn nooit echter dan met een geboorte, zegt ze. Ook haalt ze bij de reportage belangrijke wereldproblemen aan! Tienerzwangerschappen en het conflict tussen de Joden en Arabieren heb ik in dit bericht aangehaald, maar ze heeft het ook over HIV en het vele seksuele misbruik van kinderen tegenwoordig. De overbevolking in China wordt duidelijk weergegeven door de overbescherming van de geboren baby’s. Ze mogen maar 1 kind krijgen, dus moet het mooi en zeker slim zijn.

Je kan ontzettend veel met deze reportage doen binnen PAV!

24-12-2013 om 00:00 geschreven door Elke  

Ik heb het boek [straf]tijd gelezen van Lieve Blancquaert.

Het boek beschrijft de verhalen van 10 gedetineerden van de Hulpgevangenis Leuven, 5 familieleden en 7 personeelsleden. Lieve Blancquaert heeft al van kinds af aan een grote liefde voor foto’s. Ook wil ze steeds de afstand tussen de foto en haar gedachte verkleinen. Dit doet ze door in dit geval ook te praten met de mensen die ze fotografeert. Hoe voelen ze zich? Wat maken ze mee? Zijn ze gelukkig? Door dit te linken aan de foto hoopt ze haar verhaal ook over te brengen naar de mensen toe. Ook geeft ze de kans aan de geïnterviewden om zelf foto’s te maken. Ze krijgen elk een digitale camera waar ze doorheen de dag foto’s mee maken over hoe zij de hele situatie allemaal zien en beleven.

Straftijd is een heel aangrijpend boek. Het leert je veel bij over hoe het leven in de gevangenis is. Niet dat ik het als rooskleurig zag, maar wie zei in de periode van Dutroux niet het volgende: “Hoe is het mogelijk dat die nog tv mag kijken en internet heeft?”. Wie vervloekte de vrijgekomen Martin niet? Hoe kan zoiets mogelijk zijn in onze maatschappij. Waarom moet iemand zijn straf niet uitzitten. Dat waren allemaal vragen die ik had voor ik het boek las.

Door het lezen van dit boek, ga ik wel anders denken. Dat het niet gemakkelijk is voor de familie, dat is in veel gevallen logica, ook al heeft die persoon je iets heel erg aangedaan. Maar hoe de gevangenen zelf leven, dat heeft me echt verwonderd aan dit boek. Zoals een gedetineerde zelf ook zei, denk ik niet meer dat die mensen daar beter uitkomen. Je leeft een heel aantal jaren in een kleine ruimte. Je mag niet gaan en staan waar je wilt. Er is nooit rust. Je wordt bij wijze van spreken constant ‘bekeken’, ook al zien ze jou niet echt.

Bij het lezen van het boek zijn er heel wat gevoelens bij mij naar boven gekomen zoals wantrouwen, angst, koude, onrust… Allemaal slechte elementen. Als ik dat zelfs al voel door hoe Lieve het verwoordt, wat is het dan als je er zelf zit? Ik kan me niet voorstellen dat ik daar dag in, dag uit zou zijn, en dat jarenlang, ook al heb ik een zware fout gemaakt.

Zoals eerder gezegd, heb ik voor dit boek gekozen om meer te weten te komen over het echte leven. Wat doen ze en wat maakt het mogelijk om eerder vrij te komen? Wie mag hen komen bezoeken en wanneer? Hebben ze hier toelating voor nodig of mag het zo maar, zo veel als je wilt? Hoe vaak per dag mogen ze hun cel verlaten? Voor het lezen van het boek gunde ik gevangenen niet veel en vond ik het dikke zever als mensen zeiden dat ook gevangenen rechten hadden. Misschien komt dit omdat ik door de media aan extreme gevallen denk, maar toch is het zo. Welk recht moet een verkrachter nog hebben? Welk recht moet een moordenaar nog hebben. Ze hebben zelf zoveel afgenomen van anderen. Toch begrijp ik het nu wel!

De schrijnende verhalen deden me even stilstaan! De gevangen hebben het recht om contact te maken met de buitenwereld. Zo mogen ze dagelijks een bepaald aantal minuten telefoneren, wel onder bepaalde voorwaarden. Zo kan het gesprek bijvoorbeeld altijd afgeluisterd worden. Ook mogen ze brieven versturen en ontvangen en mag familie op bezoek komen. Dit is niet onbeperkt. Er zijn duidelijke regels en afspraken hieromtrent. Om gedetineerden ook nog een kans te geven op een goed leven na de gevangenis, krijgen ze de kans om iets te studeren. Er worden in de gevangenis verschillende cursussen georganiseerd. Of ze kiezen ervoor om te werken. Dat is dan onder toezicht en bepaalde voorwaarden. Tot slot heeft iedereen recht op ontspanning. De Hulpgevangenis Leuven biedt verschillende mogelijkheden aan zoals fitness, muziek, …

Het boek heeft een speciale maar simpele opbouw. Lieve vertelt altijd eerst haar verhaal en dus ook haar mening over het gesprek met de gedetineerde. Pas dan komt het echte gesprek. Soms is er overlapping en herhaling, wat ik soms wel storend vind. Toch zal ze over haar aanpak wel erg goed nagedacht hebben! Dan heb je de 3 hoofdstukken. In hoofdstuk 1 doen de gedetineerden hun verhaal, in hoofdstuk 2 de familieleden en tot slot de personeelsleden.

Je merkt in de verhalen van de gevangen dat hun fout vaak dezelfde basis heeft. Het is telkens iets wat fout gelopen is tijdens de opvoeding. De ene neemt drugs, de andere heeft verkeerde vrienden en zelfs gescheiden ouders kunnen blijkbaar een zwaar gevolg hebben.

Wat er zich echt afspeelt in het boek, moet je zelf lezen!

Waarom heeft Lieve gekozen voor de titel straftijd? Het woord ‘straf’ is vanzelfsprekend. Ze hebben allen iets verkeerd gedaan waarvoor ze een straf gekregen hebben en die moeten uitzitten. Tijd daarentegen was me niet duidelijk toen ik het boek leende. Maar na het lezen ervan, was het meer dan duidelijk! Iedereen vertelt net hetzelfde, zelfs Lieve. De gevangenis bestaat maar uit 1 woord en dat is wachten. Je moet wachten om te gaan eten, wachten om u te wassen, wachten om iemand te spreken, wachten op ontspanning, … Ook Lieve merkte dit. In het leven raast alles zo snel voorbij, daar duurt een dag precies een eeuwigheid. Het went nooit!

Het boek is heel bruikbaar in het BSO. Er staan tal van foto’s in die de woorden verduidelijken. Het spreekt direct aan, ook al sla je het nog maar even open om te doorbladeren. Ook is het taalgebruik niet echt moeilijk. Ik zeg niet dat je dit boek moet gebruiken in een 2de graad maar in een 3de graad mag dit zeker! Het boek klassikaal bespreken, zou voor echte meerwaarde zorgen. Welke gevoelens kwamen bij jou op? Denk je nu nog steeds hetzelfde? Welk verhaal sprak jou het meest aan en waarom?

Omdat het voor BSO-leerlingen moeilijk is om deze vragen onmiddellijk te beantwoorden, wil ik daar de blackbox aan koppelen. Dat is een schoendoos door de leerlingen gevuld met elementen die zij linken aan het boek. Dat kan heel uiteenlopend zijn, zolang er maar een goede uitleg aan gekoppeld wordt. Bijvoorbeeld de kleur die de leerlingen aan de doos geven, kan een gevoel weergeven. Een blackbox is een actieve manier voor het bespreken van een boek. Ook heb je onmiddellijk tal van gespreksonderwerpen. Laat hen een gewone samenvatting maken en iedereen schrijft hetzelfde. 2 boxen zullen nooit hetzelfde zijn. Leerlingen mogen deze opdracht in de klas maken. Er hangt heel erg veel aan vast! Hoe druk ik een gevoel uit? Hoe verwoord ik mijn keuzes? Er wordt een klasgesprek gevoerd over de verschillende meningen enz. Hoe ga ik in op iemands keuze? Kan je daar in meegaan of ben je er volledig tegen?

22-12-2013 om 00:00 geschreven door Elke  

20-12-2013 om 00:00 geschreven door Elke  

Recht is niet hetzelfde als rechtvaardigheid, daarmee leidde regisseur Jan Verheyen meteen zijn film in ‘Het vonnis’ in. De regisseur wilde voor zijn nieuwe film een actueel onderwerp nl. de problematiek rond procedurefouten.

Jan Verheyen is al van kinds af aan geïnteresseerd in het maken van film en is ondertussen een bekende regisseur . Hij heeft o.a. de film ‘Loft’ en ‘Zot van A’ gemaakt. 2 zeer bekende Vlaamse films. In 2010 startte hij met het schrijven van deze film. De werkelijkheid benaderen, was zijn grootste doel. Tal van echte rechtszaken heeft hij gevolgd om te kunnen beseffen wat de slachtoffers en ook de misdaders voelen. In mijn ogen is het hem ook goed gelukt om zo’n moeilijk onderwerp gemakkelijk over te brengen bij het volk.

De film gaat over een gelukkig man, Luc Segers. Hij heeft alles wat hij wou, een gelukkig gezin, een goede job, een mooi huis… Maar op een avond gebeurt het ondenkbare voor hem. Zijn vrouw wordt vermoord en zijn dochter verongelukt. Alsof het nog niet erg genoeg is voor hem, wordt de moordenaar enkele maanden later ook nog vrijgesproken wegens een procedurefout. Een stomme handtekening van de magistraat ontbrak… Luc’s leven stond stil. De moordenaar van zijn vrouw ging voortaan gewoon terug als burger door het leven. Geen strafblad, niets! Doordat hij er maar niet mee kon leren leven, beslist de man om de moordenaar zelf de om het leven te brengen. Luc belandt in de gevangenis en riskeert levenslang door zijn voorbedachte rade. Het vervolg van de film moet je zeker zelf gaan kijken! Ik ga natuurlijk niet alles verklappen…

Zoals eerder gezegd wou de regisseur iets actueels verfilmen. “Elk jaar worden in België daders en beklaagden vrijgelaten of niet vervolgd als gevolg van procedurefouten. Onder hen mensenhandelaars, drugdealers, plegers van zware geweld- en zedendelicten, fraudeurs… Ondertussen wordt al meer dan 10 jaar gedebatteerd in het parlement over de problematiek van de procedurefouten." Met deze tekst eindigt de film. Volgens verscheidene filmcritici gaat dit veel te ver en bereikt de regisseur hier het tegenovergestelde van wat het eigenlijk zou moeten zijn. De politiek zou graag willen dat de mensen net meer en beter geloven in ons rechtssysteem. Met deze film hebben de meesten en ook ik net een afkeer van dit systeem. Ik begrijp wel dat het niet mogelijk is om er geen te hebben. Zoals in de film gezegd wordt, krijgen we dan van die cowboytoestanden waar niemand iets aan heeft. Dan is het ieder voor zich en dat kan natuurlijk niet de bedoeling zijn.

Toch vind ik dat Jan de bal goed slaat. Iedereen heeft al wel eens de verontwaardiging gevoeld wanneer er in het nieuws weer eens opduikt dat er een misdadiger vrijgelaten is door een domme procedurefout. Ook Verheyen heeft zich laten meeslepen door deze verontwaardiging. Wel moet iedereen zich voor ogen houden dat het nog steeds fictie blijft. De film kan lijken op de werkelijkheid maar echte kenners zeggen dat er nog steeds wel een grote kloof is.

De film is heel leerrijk en je leert er verschillende begrippen kennen, eigenlijk begrijpen. Doordat het zo toegankelijk is, spreekt de regisseur een breed publiek aan, ook BSO-leerlingen! Leerlingen leren wat meer over ons rechtssysteem! Wat is een procedurefout juist? Wat is het hof van Assisen? Wat is een magistraat (die de handtekening vergat)? Wat is het verschil tussen een rechtbank en een gerechtshof? Hoe ziet ons systeem er uit?

Maar de film is niet alleen te gebruiken om ons rechtssysteem te ontdekken, wat nog belangrijker is, is hoe de media er in afgebeeld wordt. Welke rol heeft de media in ons leven?

Hoe speelt het een rol in belangrijke zaken? Hoe veel gaan we af op de media? Geloven we altijd wat er gezegd wordt? Is het nog steeds zo dat de opinie van het volk spreekt? Deze vragen worden in de film heel duidelijk aangekaart.

Jef Vermassen, een advocaat die we allemaal kennen, wordt er eigenlijk wat belachelijk in gemaakt. Hij spreekt in bijna al zijn rechtszaken het publiek aan EN hij wint ook bijna al deze rechtszaken… Van welk belang is het volk en hoe groot is de macht van ons systeem dan? Het klinkt misschien lachwekkend, maar bij een gevecht voor de rechtbank, helpen alle middeltjes om de zaak te winnen. BSO-leerlingen hiermee kennis laten maken, is het belangrijkste van de film! Laat hen voelen welke kracht de media heeft. Of dit positief of negatief is, kan je door discussies in de klas behandelen.

We hebben zo’n uitgebreid systeem en toch gebeurt het nog heel erg vaak dat misdadigers kunnen vrijkomen en dat onschuldigen worden opgesloten. Hoe kan dat nu? Ons systeem is simpelweg niet genoeg ondersteund met experts. Rechters en hun griffier moeten over alle zaken de details kennen. Als je logisch nadenkt, is dat iets wat niet kan. Over alles een perfecte kennis hebben, is een onmogelijke zaak. Het systeem simpeler maken daarentegen, is ook geen oplossing. Er zouden nog meer fouten gebeuren. Net doordat het zo ingewikkeld is, zou het niet mogen gebeuren dat iemand met schuld vrijgelaten wordt of andersom iemand onschuldig opgesloten wordt.

De politiek zal nog enkele jaartjes hun handen vol hebben! Ik wens hen alvast veel succes want het is uiteraard niet zo gemakkelijk als dat het voorgesteld wordt. Je kan niet zo maar iets schrappen, waar eerder al jaren aan gewerkt is…

19-12-2013 om 00:00 geschreven door Elke  

Om een vervolg te breiden aan mijn opzoekwerk van de mijnen, ben ik de film Marina, van Stijn Coninx gaan kijken.

De film Marina is een film gebaseerd op het leven van de bekende Italiaan Rocco Granata. Rocco is de zoon van een Italiaanse mijnwerker. Zijn vader droomde ervan om op een korte tijd veel geld te verdienen in België en vervolgens rijk terug te keren naar zijn vaderland. Maar niets was minder waar. Even later liet hij zijn familie overkomen naar hier omdat hij al gauw merkte dat het niet zo snel zou gaan als hij dacht. Toen zijn familie hier arriveerde, spraken de gezichten stuk voor stuk boekdelen. Ze woonden in een heel klein huisje, dat we nu een stal zouden noemen. Rocco’s vader werkte dag en nacht om zijn gezin te kunnen onderhouden en om zijn kinderen te kunnen geven wat ze wouden. Wat zich verder afspeelt in de film, kan je best zelf zien! Beelden spreken immers veel meer dan mijn woorden! Wat ik hier neerschrijf kan erg lijken, maar als je het ziet, besef je pas echt wat de mensen toen meemaakten!

De film Marina heeft me echt geboeid! Niet dat het mooi was om te zien maar wel om te merken dat onze generatie, en ja, ik durf gerust te veralgemenen, niet meer echt weet wat er zich vroeger afspeelde! Mijn grootouders vertellen vaak over vroeger, maar toch deed deze film me meer dan hun verhalen. De mijnen werden plots bijzaak voor mij! De mensen hebben er in heel slechte omstandigheden moeten werken, maar dat hebben de meeste mensen moeten doen vroeger, kijk maar naar de film Daens. Die mensen verdienden ook niets en werkten ook in slechte omstandigheden. Wat mij vooral aansprak, is het leven buiten het werk en dan vooral voor de immigranten. Dus het verhaal dat je hieronder zal lezen, zal niet gaan zoals ik eerder zei over de mijnen, maar wel over immigratie en het leven zelf van de immigranten in ons land!

Wat was de reden om naar hier te komen? Wat werd er ginder beloofd? Hoe werden ze hier verwelkomd? Hadden ze hier een goed leven? Is dat leven van de immigranten nu beter? Hoe verwelkomen wij ze nu? Waarom haalden we deze mensen vroeger naar hier? Waarom ontvangen we nu nog steeds buitenlanders? Al deze vragen werden met behulp van de film al voor een groot deel beantwoord!

Belgen hebben nooit graag gewerkt en zullen dat nooit graag doen omdat we verwend zijn. We weten dat als wij het niet doen, anderen het voor ons MET PLEZIER zullen doen! Want die anderen zijn mensen die het in hun thuisland slecht hebben en denken het hier beter te doen. Dat was vroeger al zo en is nu nog steeds. België lijkt het beloofde land maar is dat vaak niet!

4 jaar geleden hebben we voor PAV een project uitgewerkt voor het asielcentrum in Sint-Truiden. We hebben er met mensen en kinderen gesproken over hun leven in ons land. Allemaal zeiden ze dat ze hoopten om ooit terug te keren naar hun land, allemaal! Niemand komt naar hier voor zijn plezier, ook de vader van Rocco deed dat niet! Er wordt deze mensen van alles beloofd, maar eens hier, worden ze als ‘stront’ bekeken. Ik zeg het misschien hard, maar het is wel zo. Een buitenlander blijft voor een Belg een buitenlander. Die huidskleur blijft zichtbaar, hoe fel de meesten zich ook aanpassen en hoe graag ze hier ook willen werken!

Welke mensen bouwen steeds vaker onze huizen? Welke mensen plukken de laatste jaren ons fruit? Welke mensen rijden lange afstanden met de vrachtwagen? Het zijn allemaal buitenlanders. Wij willen wel werken, maar het liefst ergens binnen en ook kort bij de deur. Van 9u tot 5u is nog het belangrijkst van allemaal, dat komt het best uit met de kinderen… Maar we zijn wel verwonderd wanneer deze mensen hier blijven wonen en dat hun familie meekomt. Waarom? De film Marina geeft dit duidelijk weer! Wij hebben deze mensen naar hier gehaald voor het werk dat wij niet wilden doen, niets meer of minder! Maar deze mensen werden en worden nog steeds niet goed verwelkomd in ons land! Rocco was de Italiaan waarvan de vader in de mijn werkte en geen Nederlands kon. Nu passen de meesten immigranten zich aan of zijn ze al de 3de of zelfs 4de generatie, maar toch zijn het voor ons nog steeds vreemden. Ook staat er ‘Belg’ op het paspoort en zijn ze hier geboren.

Zoals je waarschijnlijk aan mijn taalgebruik kunt merken, wordt ik wat nerveus van deze situatie. Zelf heb ik 6 maanden in Italië gewoond, dan pas weet je wat het is om vreemd te zijn ergens. Je merkt het alle dagen! Ofwel spreekt iemand je er over aan, ook kon het zijn dat ze niet tegen me spraken of dat ze het raar vonden dat ik daar, als buitenlander, werkte! Ik hoop dat veel Belgen de film Marina gaan kijken en er ook wat uit leren!

Hoe kan ik dit nu binnen PAV gebruiken? Marina is een rijke film waaraan je veel verschillende elementen aan kan ophangen! Enerzijds kan je de link leggen met de mijngeschiedenis, maar dat zou ik persoonlijk veel te weinig vinden! De film biedt veel meer dan dat!

Zoals hierboven al gezegd geeft ‘Marina’ zeer duidelijk weer waarom er in de mijnstreken zoveel Italianen, Turken, Marokkanen en Polen wonen. Hoe zijn deze mensen hier terecht gekomen? Waarom is de familie meegekomen? Deze vragen kan je heel gemakkelijk en snel linken met de actualiteit. Hoe is het nu? Waarom komen er nu nog steeds zoveel vreemden naar ons land. Moeten we ze zomaar ‘buitenzetten’? Bij verkiezingen verschijnen deze debatten steeds opnieuw! Debatteer er eventueel ook in de klas eens over! Wel zou ik dit niet doen in een 2de graad maar eerder in de hogere jaren. Leerlingen moeten al iets of wat van de politiek kennen om over dit onderwerp te kunnen meespreken. Je kan het hier eventueel wel al voor het bekijken van de film over hebben. Wat is vreemdelingenpolitiek? Hoe werkt dit in België? Welke partijen zijn er tegen? Hoe doen deze partijen het tegenwoordig? Bekijk de film en bespreek deze. Denken de leerlingen er nu nog steeds zo over? Waarom wel en waarom niet? Laat leerlingen een filmanalyse oplossen. Zodat het niet alleen kijken wordt, maar ook begrijpen. Leerlingen kunnen eventueel zelf na de film op zoek gaan naar meer informatie over de huidige wetgeving rond vreemdelingen. Waarom verblijven mensen in asielcentra? Sommigen leven van het OCMW. Vaak wordt hier mee gelachen maar leerlingen weten over het algemeen niet waarmee ze lachen. Leer leerlingen hierover om zo meer respect te krijgen voor de vreemdelingen! Onbekend is onbemind!

28-11-2013 om 00:00 geschreven door Elke  

31-10-2013 om 00:00 geschreven door Elke  

Zoals beloofd, volgt hier een bespreking van het boek 'Als sluiers vallen'.
Ik heb het met heel erg veel belangstelling gelezen!

Het woord 'hoofddoek' valt vaak in de actualiteit, maar wat is het juist? Hoe denken de mensen die er één dragen er zelf over? Wat denken zij over kerk en staat, over onze Westerse maatschappij, over huwen en kinderen opvoeden, over hun hemel en hel? Hoe leven zij samen met andersdenkenden in Europa?
Op al deze vragen vind je in dit boek een antwoord!

Het boek heeft 10 hoofdstukken, nl. de portretten van de 10 vrouwen. Verdrukking, zelfontplooiing, generatieverschillen, mode, politieke islam en afwijzing van westerse waarden komen aan bod in geweldige boek!

Het mooie aan dit boek is dat Nadia Dala duidelijk weet waar ze over spreekt met de moslima's. Ze is zelf van Marokkaanse afkomst en weet dus precies wat de controversiële hoofddoek allemaal te weeg brengt!

Iedereen heeft een mening, en mag die ook hebben van mij, maar wat je vaak ziet is dat men er altijd ofwel voor is ofwel tegen. Je hoort vaak de vergelijking van de hoofddoek met een pet of mensen die zeggen: "Ocharme, waarschijnlijk onderdrukt door haar vader of man!".  Anderzijds zijn er mensen die ervoor pleiten dat de hoofddoek blijft omdat het godsdienst gebonden is... Maar wat denken de moslima's er nu zelf van? Is het verplicht om de hoofddoek te dragen? Ben je minder gelovig als je het niet doet?
Nadia Dala probeert in haar boek zo veel mogelijk uitersten te interviewen om op bovenstaande vragen te antwoorden!
Terwijl de eerste generatie islamitische migranten een eerder blind geloof van tradities beleed, stellen de tweede en derde generatie die visie op de proef. Sommigen verstoten het geloof van hun ouders, anderen zoeken een middenweg, nog anderen gaan bewuster en intenser islamiseren dan hun ouders.

Een samenvatting ga ik hier niet posten van dit boek, dat zal je al wel genoeg vinden op het net!
Wat ik er wel wil aan toevoegen, is hoe je dit boek nu kan gebruiken tijdens een les PAV.

In de klas krijg je steeds meer te maken met vreemde culturen. Ik vind het dan ook belangrijk om er af en toe over de praten/discussiëren en het onderwerp niet te mijden. Haat heeft vaak te maken met onwetendheid.
Actualiteit is steeds een goede brug om rond vreemde culturen in de les PAV te werken. Sla de krant open, dagelijks vind je artikelen over godsdiensten, culturen, ... Neem deze artikelen mee naar de les en toon ze! De link naar de hoofddoek is zeer snel gelegd!
In het wilde weg over 'geloof/hoofddoek' beginnen te spreken, vind ik geen goed idee. Want dan krijg je, zoals ik eerder al zei, 2 standpunten nl. het mag wel of het mag niet.
Leerlingen moeten leren discussiëren, leren argumenteren! Waarom vinden ze dat dit mag of integendeel, waarom kan het volgens hen absoluut niet?

Het boek is een interessante uitvalbasis om de discussie op gang te krijgen. De vrouwen uit het boek weten waarover ze spreken, deel dat met de leerlingen! Lees enkele fragmenten voor en vraag of er leerlingen van mening veranderen. Ook foto's van uitersten kunnen als basis dienen! Wat is een hoofddoek? Is dat een gewoon doekje zoals bij de Siksen, of een volledige sluier waarbij je zelfs de ogen niet meer ziet?
Neem ook nog andere artikels mee over vreemde culturen en lees ze eventueel voor. Het is belangrijk dat je de leerlingen een grote verscheidenheid aan informatie geeft. Een mening is nooit gebaseerd op 1 element! De boodschap is zeker: Wil je over iets discussiëren, verdiep je er dan eerst goed in! Praat niet in het wilde weg over iets waarvan je niets kent!

Enkele fragmenten die je kan voorlezen (met telkens een korte samenvatting):

p.37 (Vrouwen die geen hoofddoek dragen zijn sloeries, zo denken mannen toch.)
p.54-55 (Het is het geloof! Vrouwen droegen het al in de tijd van de profeet.)
p. 72 (Onderdrukking)
p. 101 ("Ik draag het enkel bij familiebijeenkomsten omdat ik het mooi vind.")
p. 122 (De media vergroot alles sinds de aanslagen van 11 september! De media ziet enkel de extreme gevallen.)
p. 126 (Een hoofddoek is sexy, het is echt de mode om die te dragen)
p. 142 (Het is gewoon de waarheid dat als je een hoofddoek draagt, je nog steeds geweigerd wordt in de Europese maatschappij.)

Alvast succes!

Elke





                                

30-10-2013 om 00:00 geschreven door Elke  

29-10-2013 om 00:00 geschreven door Elke  

01-10-2013 om 00:00 geschreven door Elke