De eerste ochtend thuis werd dankzij de collega's van Seris en ArcelorMittal een heus festijn. Net iets te vroeg werd ik het bed uit gebeld. Van plan om mijn ochtendhumeur ferm uit te werken aan de vroege bezoeker opende ik de deur. Groot was mijn verbazing toen ik onze bakker met een mand heerlijke broodjes en andere leuke ontbijtverrassingen zag staan. Ik probeerde toch een grote lach op m'n gezicht te krijgen, maar vrees ervoor dat ik daar niet in slaagde. De mand toch maar mee naar boven genomen. Na onze "soessessie" vol enthousiasme ten aanval gegaan. Dank je wel Petra, Lucia, Tania, Sophie, Ward, Dieter en Marcel! Proost!
Ondertussen zijn we het leven thuis al weer meer dan gewoon. De eerste werkdagen zitten er al op. Maar toch willen we jullie de rest van ons verhaal meegeven.
Een toeterende kolomme draaide het agriturismo Il Castagneto van Elsa en Luigi op. Ondertussen had de zon het gevecht tegen de regenwolken verloren. Sposa bagnata, sposa fortunata wist Rudy ons aan te moedigen. In Italië blijkt dit wel een gekende spreuk te zijn.
Het duurde niet lang of iedereen had plaatsgenomen aan de mooi gedekte tafel van Elsa. Zij had de zaal gezellig aangekleed: slingers van witte duifjes sierden het plafond en aan de muur prijken zelfgemaakte bloemstukken. De kurken knalden van de Proseccoflessen. De sfeer zat er onmiddellijk in. En neen, het was zeker niet stil aan de overkant waar de jeugd samen zat.
Leen zorgde voor een aangrijpend moment toen ze een zelfgemaakt Engelstalig gedicht voorlas (het gedicht verschijnt op deze blog onder een bovenstaand bericht).
Elsa wist met gekende Italiaanse gedrevenheid haar verrukkelijke cucina tipica uit de potten te toveren. Luigi diende op met zuiderse allures. Alleen daar getuige van zijn, was al spektakel verzekerd. Het hoofdgerecht was nog niet op tafel verschenen, of muziek schalde uit de luidsprekers. De junioren en medioren verbroederden op de dansvloer, tante nunne en Luigi in hun zog. Met de nodige moeite slaagden we erin Elsa uit haar keuken te halen. We hadden een dienblad vol Belgische producten bij, waarmee we haar en Luigi aangenaam konden verrassen. Vanaf nu weten ze hoe koekjes van Jules Destrooper en Gentse mosterd smaken. Pralines en graanjenever, Brugse kant niets is hen voortaan nog vreemd.
Na de koffie slopen Elsa en Luigi op kousenvoeten naar hun bed. De nodige wijn om nog lang door te gaan, stond ter beschikking in de keuken. En die wijn vloeide tot half vier. Toen werd alles stil (ook aan de overkant )
Dit is het relaas van onze mooiste dag, de trouwdag, in Italië
s Morgens werden we op ons eigenste tempo wakker, met andere woorden: zeer langzaam. Met een stralende zon als getuige, bedankte Stef mij toen al omdat ik met hem wilde trouwen. Plagerig zei ik dat hij daar nog niet zo zeker van moest zijn. Ik had nog enkele uren tijd om mijn definitieve keuze te maken. Je weet maar nooit wie of wat ik die dag nog tegen het lijf zou lopen
Tegen de middag het trouwboeket gaan halen. Benieuwd of die dame mijn wens en smaak goed zou begrepen hebben En, jiiihhaaa,er staken knoflookbollen in en het boeket was als gevraagd in de Italiaanse kleuren!
Even voor we naar het gemeentehuis van Castiglione del Lago zouden vertrekken, was er een inval van de Belgische paras in spe. Bavos vrienden hadden ons weten te vinden. Net op tijd dus om samen in kollome toeterend naar het historisch stadje aan het Trasimeense meer te rijden. Ondertussen woedde er boven het meer een harde strijd tussen de zon en dreigende regenwolken.
Alle paparazzi van de Belgische roddelpers waren vertegenwoordigd door elk familielid die een digicamera bezat. Eng gevoel eigenlijk om ten prooi te vallen van de lenzen. Wat de celebrities dagelijks meemaken, ervoeren wij toen op die fictieve rode loper. We prijzen ons gelukkig met wie we nu zijn.
Tolk Rudy, en met zijn uiterst sympathiek gezin, sijpelde samen met de eerste regendruppels binnen in de ietwat tochtige poort van het gemeentehuis. De koude wind deed ons dan maar naar de trouwzaal waaien. Een erg knusse, gezellige trouwzaal die ergens in de middeleeuwen, dienst deed als paardenstallingen van de eigenaars van het kasteel.
Even later verscheen de burgemeester, herkenbaar aan zijn lint in rood, wit en groene kleuren, maar bovenal aan zijn Italiaanse charme. Dat deed me op die allerlaatste minuut toch even twijfelen (maakte ik mijn Stefke achteraf wijs ).
Het plechtige gedeelte startte. De zenuwen schoten ten top. Gelukkig stond Rudy erbij. Zijn herkenbaar gezicht, zijn kalme stem, brachten mijn zenuwen weer tot rust. Stef had van mij wel een stiekem neepje in zijn rug nodig om hem dat langverwachte SI te doen zeggen. Nu was ik even in paniek, dacht dat hij zich zou bedenken Nadat ik mijn Italiaans jawoord had gegeven, was Stef nog wat nerveus. Dat bleek toen hij de ring over mn wijsvinger schoof in plaats van mn ringvinger. Natuurlijk werd dat met de nodige hilariteit onthaald.
Luid applaus klonk en er werd gezongen toen de burgemeester ons officieel tot man en vrouw had verklaard. Rudy verrichtte knap werk door alle teksten voor de aanwezigen in het Nederlands te vertalen.
Nog onze handtekening plaatsen. De getuigen, zoon Ruben voor Stef en zus Marijke voor mij, moesten nu ook hun opdracht officieel maken. Voor eeuwig prijkt hun naam en handtekening in het burgerboek van Castiglione del Lago.
We werden veel gelukgewenst door de burgemeester. Hij had zelfs een bloemetje voor mij. Ik bedacht hem dan maar metdrie welgemeende Vlaamse bedankingskussen.
Ons doel was bereikt. Het doel van onze reis ook. Het feest kon beginnen!
Daarover later meer woord en beeld. Nu hebben we echter wat broodnodige huishoudtaken af te werken.
). 
Nadat ik mijn Italiaans jawoord had gegeven, was Stef nog wat nerveus. Dat bleek toen hij de ring over mn wijsvinger schoof in plaats van mn ringvinger. Natuurlijk werd dat met de nodige hilariteit onthaald. 
