Oke, ik had een hele tekst getypt over mijn eerste week in Katelijne, maar het is duidelijk niet gepost... Ik laat u nu even weten dat ik nog leef en dat ik je zeker niet vergeten ben, maar ik ga nu niet helemaal opnieuw beginnen typen. 't Zal dus voor een volgende keer zijn... 't Was anders wel een uiterst interessante uiteenzetting :p
This is your captain speaking. Please fasten your seatbelts... Bla Bla Bla, dat zal je vast en zeker nog wel eens horen weerklinken de volgende dagen. En ja, dat is dan ook weer ineens de reden dat deze blog tot stand komt. Jij vertrekt op Erasmus... Het wordt vast en zeker een ongelooflijke tijd. Nu zou ik hier ook alle clichés kunnen typen, maar daar doe ik liever niet aan mee. De komende dagen, weken en maanden zal ik in ieder geval zoveel mogelijk proberen te posten over de gang van zaken hier, in jouw thuisland. Maar dat natuurlijk op enkele voorwaarden: - Ik heb een computer en internetverbinding ter beschikking - Jij laat op tijd en stond een berichtje achter op jouw blog - De creativiteit in mijn brein vindt geen andere uitweg dan het tokkelen achter een computer - Het studentenleven heeft op het moment van de creatieve typ-uitspatting niets uitdagender te bieden - Ik kan goed volgen in de les en moet dus niet tot 's avonds laat werken voor school
Ik zal geen ... achter de opsomming zetten, dat wil zeggen dat er niet veel andere redenen zijn die mij zouden belemmeren om een uitgebreid en ontzettend boeiend relaas van de voorbije dag, week, ... zwart op wit te zetten...
Nu is he bijna half 11 en voor mij stilaan tijd om mij naar de douche te begeven en in bed te kruipen. Voor jou komt de dag van vertrek steeds dichter en dichter bij en ik wens je bij deze een fijne vlucht! Tegen dat je in Peru bent, ben ik alweer online gekomen om het vervolg te typen en kan ik je een voorspoedig verblijf toewensen.
Tot Gauw!! Uw verlaggeven van dienst voor het komende jaar,
