Ik heb Doel bezocht, een dorpje dat lijkt op die dorpjes die je alleen op teevee ziet als ze het hebben over een oorlogsgebied. Je zou het eens moeten zien, huizen half afgebroken, leeggeroofd of gekraakt. Het geeft een verlaten indruk, maar dan met meer ramptoeristen. Zelf noem ik me ook een ramptoerist, met een bed ver weg van afbraak en onzekerheden.

Ik heb er gepraat met een van de overblijvende bewoners. Hij woonde nu al vier jaar in Doel, dus hij was zeker niet een van de oorspronkelijke bewoners. Wat hij het ergste van al vond, was niet het feit dat Doel moest verdwijnen, maar wel het feit dat niemand weet waarom het weg moet. Moet er een natuurgebied gemaakt worden voor het natuurverlies door het nieuwe dok? Wordt Doel onleefbaar door het toenemende verkeer? Wordt er een nieuw dok gegraven? Niemand weet het en niemand durft er een antwoord op te geven. De kans dat Doel een trendy buitenwijk van Antwerpen wordt zit er ook in.

Behalve dat ze weg moeten, zijn de inwoners vooral beducht voor diefstal. Stel je eens voor dat je net nieuwe bloemetjes geplant hebt. Een uur later is iemand ze bezig aan het stelen. De dief dacht dat als Doel toch zou verdwijnen, dat niemand nog eigenaar was van alles wat los zit.

Veel graffiti te zien in Doel. Echt prachtige dingen, en niet zoals die maffe tags in de stations. Op het moment dat ik er rondliep, was iemand bezig een keeper op een stuk afbrokkelende muur aan het schilderen. Mooi idee toch: keeper-Doel. Jammer genoeg was dit het enigste kunstwerk dat een beetje humor had. Alle andere dingen gaan over de helaasheid der dingen. Er is niets aan te doen, behalve wat fatalistische troep verkopen.

Ja, Doel gaat weg… maar moet dat een betraand gezicht? In Rusland hebben ze een spreekwoord: ten onder gaan met muziek. Wat Doel nu nodig heeft, meer dan ooit, is een grandioos feest. Een feest die alle andere feestjes doen verbleken. De Moeder Van Alle Feestjes, als het ware. Laat Doel, er voor de laatste keer, er een lap op geven.

22-05-2009 om 12:19 geschreven door Wibboo Jozefs  

Ik weet dat ik een hele tijd niets van me heb laten horen, maar ik heb het enorm druk gehad. Vergaderingen, feestjes, fuiven, optredens, cafeetje links, cafeetje rechts, tuin onder handen gepakt, winkelen, schrijven, lezen, treintjes gereden, pokeren… Ik ben eventjes blij en opgelucht dat ik nu eventjes de tijd heb om alles een rustig over te denken en alles eens van me af te laten glijden.

Ik heb me zitten afvragen… Op één mei vieren we de Arbeid door lekker thuis te blijven. Over contradictie gesproken.

Weet je, Ik hou van alle soorten muziek. Ik heb een boontje voor de opera en ik kan lekker onderuitgaan op jazz. Ondanks mijn brede muzikale voorkeur, blijf ik een punker. Onlangs heb ik namelijk NOFX terug gevonden. Smalend worden ze de oudjes van de punk genoemd. Het is een titel dat je met een korreltje zout moet nemen als je The Ramones of de Sexpistols in het achterhoofd houdt. Het klopt echter wel dat ze een van de oudste nog spelende punkbands zijn in de wereld. The Ramones zullen geen reünie meer kunnen houden en de Sexpistols zijn te commercieel geworden zodat Johnny Rotten er niets meer mee te maken wilt hebben. Trouwens, een Sexpistols zonder Sid Vicious, is als een café zonder bier.

Soms vraag je je wel eens af: waarom; maar dan is het eenvoudige antwoord er snel: daarom.

Ik zit met een klein probleem. Ik heb ontdekt dat ik meer schrijf als ik drink. Het is niet zozeer een klein probleem, als wel een problematische situatie. Het lijkt alsof ik alcohol nodig zou hebben om te presteren. Dit is een gedachte die mij bang maakt. Het beeld van een negentiende eeuwse kunstenaar die flirt met de Groene Fee spookt door mijn hoofd. De schrik houdt me gelukkig van de fles.

Het moeilijkste woord dat ik überhaupt gebruik, is het woord überhaupt.

Ik ben blij met het mooie weer. Als de zon nog maar eventjes gluurt, ben ik buiten te vinden. Als was het in de tuin of op een terras, ik laat de zon steeds weten dat ik er ben. Ik lach openlijk met mensen die op prachtige dagen binnen moeten zitten voor hun werk. Arme, arme ambtenaren en fabrieksarbeiders. Studenten die moeten studeren zijn dan echt te beklagen. De vakantie in de zomer is veel te warm naar mijn smaak en daarom is de lente wel echt de beste tijd om buiten te leven… en niet te studeren. Niet dat ik hun wil afraden om hun studies op te geven en volop de zon te omhelzen… alhoewel dat toch geen slecht idee zou zijn.

Soms moet je een beetje gek doen, om alles nog serieus te kunnen nemen.

10-05-2009 om 11:22 geschreven door Wibboo Jozefs  

Vanmorgen reed ik met mijn trein de opkomende zon tegemoet. Langzaam kleurde ze de horizon roze. Wolken dreven vredig in de lucht. Op zulke momenten voel je je gewoon… anders. Het is moeilijk te omschrijven, het gevoel van eenzaamheid die je deelt met een prachtige zonsopgang. Je weet dat er muziek bij hoort, je wordt lyrisch. Je voelt je speciaal op een manier alsof jij de enigste bent die de wereld aan kan. Voor je het weet begin je jezelf af te vragen: waarom zijn we hier om dit prachtigs te aanschouwen? Waarom kan niet iedereen zien dat de zon er is voor iedereen? Op het moment dat je deze vraagstukken wilt oplossen, doemt er een bestelauto voor je op. Hij rijdt door de gesloten slagbomen door. Je mist hem op een haar. De bestuurder trekt zich echter niets aan van mijn noodrem en getoeter en gaat gewoon zijn eigen gang. Weg zijn alle mooie vragen, weg zijn de prachtige kleuren. Mijn hart raast door mijn keel. Het angstzweet breekt me uit. Mijn treinbegeleidster komt me vragen wat er is. Ik haal diep adem en vertel haar over de bestelauto. Ik probeer mijn bonkend hart onder controle te krijgen. Zo vertrek ik weer.

Afgezien daarvan, heb ik de rest overleefd. Je moet zulke dingen snel van je kunnen afzetten, anders ga je eraan kapot.

29-04-2009 om 17:31 geschreven door Wibboo Jozefs  

Een hele drukke zaterdag gehad en dus vandaag, zondag ben ik geen stuiver meer waard. Gewoon lekker chillen met wat muziek, mijn status op Facebook updaten, mails lezen…

Trouwens, vandaag moet ik een beetje uitrusten voor de komende werkweek. Ook al duurt ze maar vier dagen, het zijn vier zware dagen van veel te vroeg opstaan om negen uur door te werken. Wat is vroeg? Wat dacht je van drie uur opstaan om op vier uur te beginnen voor een dienst tot dertien uur? Iemand?

Ach, zolang ik niet te veel moeite heb met het opstaan, blijf ik dit werk doen. Ik merk wel dat het vroege opstaan een kleine tien jaar geleden toch vlotter ging. Ik begin me oud te voelen…

Iets anders, op een van de fuiven van gisteravond heb ik meegedaan aan een ludieke actie van twee meisjes. Ze zochten een man voor hun tante. Verbaasd dat ze het me sowieso vroegen, heb ik dus mijn naam en mijn gsm nummer opgegeven. Nou ja, niets van aantrekken.

Op de tweede fuif was ik verbaasd om al dat jong geweld te zien. Weinigen van mijn leeftijd. Voor de tweede keer deze dag zeg ik dat ik oud begin te worden.

Ach, ik word oud, en ik trek het me geen kl**t aan.

26-04-2009 om 16:24 geschreven door Wibboo Jozefs  

Vandaag ben ik naar Gent gegaan met de trein. De hele heen en terug reis heb ik zitten praten met collega’s. Zelf met enkele die ik niet ken. Het enigste aanknooppunt is onze gemeenschappelijk werkgever. Weinigen weten dit en velen willen het niet begrijpen, maar onder collega’s zijn we één grote familie. Stop een cheminôt uit Oostende samen met een cheminôt uit Welkenradt, en binnen de kortste keren heb je leute en plezier. Ook al spreekt de ene Vlaams en de andere Waals. We zijn meer dan collega’s. Velen op de ‘hogere’ niveaus van de hiërarchie zien dat niet zo graag. Zij willen de collegialiteit dood en begraven. Dit is niet om mee te lachen, want ze zijn goed op weg om van ons allen hersenloze, met oogkappen rondlopende hyena’s te maken. Gelukkig haten we asociale zakken.

Het is goed om een wat socialer te zijn. Dat heb ik vandaag ook gedaan. Aan het station neem ik de tram naar de Korenmarkt. Ik zie daar de 4 Gravensteen staan en ik stapte op. Voor zij die deze lijn niet kennen, deze tram gaat naar het Gravensteen, maar wel met een kleine omweg. Enfin… Naast mij komt een man te zitten. Hij vroeg of ik het niet erg vond. Ik vond het niet erg. Hij keek me aan en vroeg of ik van Zottegem was. Ik was verbaasd dat hij het weinige Zottegemse dialect dat ik beheers, herkende. Voor je het wist waren we aan de praat geraakt en wisselden we onze ideeën uit over het bewaren van het verleden en oude dialecten. Het was een aangename ontmoeting met een wildvreemde die ik waarschijnlijk (de kans is klein) nog ooit eens weerzie. Weet je, daarvoor doe ik dit… leven om mensen te ontmoeten en leuke gesprekken te voeren. Nou ja, een deel van mijn leven.

Sociale interactie is belangrijk. Zonder kunnen we niet leven. Neen, ik ga hier geen sociologieles geven. Dat laat ik aan de professionals over.

23-04-2009 om 19:32 geschreven door Wibboo Jozefs  

Vandaag heb ik het graf van mijn overleden grootvader bezocht. Hij is al meer dan zeventien jaar dood, maar ergens voel ik dat hij er is. Ik heb gehuild. Op een mooie dag als vandaag heb ik gehuild. Niet zo erg als toen hij gestorven is, maar toch.

Onlangs heb ik eens zitten snuffelen op de zolder van mijn ouders. Daar heb ik een dikke stapel brieven gevonden die ik begon te lezen. Mijn eerste gedachte was: ‘Wanneer heb ik dat geschreven?’ Pas toen ik de zinsbouw en het taalgebruik opmerkte, viel mijne frank. Dit waren de brieven die mijn grootvader stuurde naar mijn vader tijdens zijn legerdienst. De stapel brieven was zo dik dat het wel leek alsof mijn grootvader bijna dagelijks schreef.

Weet je, ik mis mijn grootvader nog steeds.

Vandaag in de krant: ‘Dossier Spoorweg.’ Ik heb nog geen tijd gehad om het grondig door te nemen, maar de punten toegekend aan de verschillende stations heb ik wel al bekeken. Veel kleine haltes worden er afgekraakt en over sommige stations zijn de mensen ook niet echt te spreken. Weet je dat veel van die kleine haltes jarenlang verwaarloosd zijn door geldgebrek? Dat geld werd namelijk gespendeerd aan die grote stations met hun waanzinnige perrons: Luik, Leuven, Brussel Zuid, Antwerpen Centraal… Ik hou mijn hart al vast voor Gent Sint Pieters. Het station van Brugge, dat onlangs ook onder handen werd genomen, is er vrij goed uitgekomen. Maar ja, dat station was al een spuuglelijk geval dat iedere renovatie (hoe grotesk ook) wel een verbetering is.

Ach, weet je… spoorweg is een passie waarmee je een haat-liefde relatie moet mee hebben. Soms gaat het goed en moet je ervan genieten, soms gaat het slecht en dan moet je maar denken dat het slechter kan. Probeer je gewoon zo weinig mogelijk druk te maken, slecht voor je hart.

Voor jou, Peetje Jef.

21-04-2009 om 16:50 geschreven door Wibboo Jozefs  

Mensen die vandaag niet van de zon hebben genoten, hebben ongelijk gehad. Mooie hemel met schaapachtige wolkjes die vrolijk voor de zon dreven zodat het niet te warm was. Hier en daar een streepje zon die je lichaam deden opwarmen. Met naast me een grote volle pot thee, een lekker deuntje en genoeg papier om verscheidene meesterwerken tevoorschijn te toveren. Nou ja, meesterwerken is misschien veel gezegd, maar opus magnus (het Grote Werk) zou beter passen. Tenzij ik me vergis. Latijn is niet mijn sterkste kant en soms twijfel ik ook wel eens aan mijn schrijverskwaliteiten. Dan neem ik een slokje thee en zet alle negatieve gedachten van me af, hoofdstuk acht zal niet zichzelf schrijven.

Ik zie je al raar kijken… papier, wordt er nog op papier geschreven in deze tijd van computers met ongelofelijke tekstverwerkers? Ja dames en heren, ik schrijf nog met pen en papier. Het voelt echter aan, de woorden die ik met de hand schrijf lijken meer karakter te hebben dan dat ik ze op een toetsenbord uittik. Natuurlijk moeten die woorden dan wel op de computer vastgelegd worden, dus het lijkt veel arbeidsintensiever. Dat trek ik me niet echt aan. Daarbij komt nog eens dat ik met tien vingers heb leren typen en dat ik het ook blindelings kan.

Pittig detail? Deze blog heb ik nooit uitgeschreven, maar rechtstreeks ingetypt. Mist deze blog dan karakter? Is het dan niet goed geschreven? Dat laat ik aan jullie over.

Vandaag ben ik naar de bibliotheek geweest. Ik heb een zwak voor een bibliothecares die er werkt. Helaas heb ik haar vandaag niet gezien. Ik zou niet mogen vloeken, maar soms kun je wel niet anders: verdomme. Toch ga ik mijn gevoelens niet uiten tegen haar. Ik heb al eens eerder, en een paar keer teveel mijn hart laten breken dat het wel lijkt dat het nooit meer geheeld zou kunnen worden. Het is dom, dat weet ik… maar een mens zal van nature zichzelf geen pijn doen. Ik kan me zulke pijn goed herinneren en ik gruw ervan. Ik blijf een eeuwige verliefde dwaas, niets aan te doen.

Trouwens, met mijn looks zou het me sterk verbazen dat er ooit een meisje verliefd op me zou kunnen worden. Alhoewel… maar dat is een ander verhaal.

20-04-2009 om 20:15 geschreven door Wibboo Jozefs  

Het regent… iets wat ik niet zo heel erg vind, maar ik kijk er wel naar uit om op het terras buiten, onder de parasol te zitten met een drankje. Het is gek, want ik ben anders niet echt dol op de zon. Heel lang geleden ben ik als kind eens heel erg verbrand en sindsdien mijd ik de zon zo veel mogelijk. Alleen als ik ga fietsen laat ik mijn benen en armen lichtjes bruinen. Teveel zon is trouwens niet goed. Je moet wel een kleurtje hebben, maar niet om te zeggen dat je oranje begint te zien.

17-04-2009 om 17:18 geschreven door Wibboo Jozefs  

De hemel splijtte open op muziek van Wagner. Als trotse Walküren flitsten bliksemschichten naar beneden. Als oorlogstrommen roffelde de regen naar beneden. Alles en iedereen moet eraan geloven, alles en iedereen werd nat.

Tot zover het weerbericht van gisteren.

Vandaag staat het weekend voor de deur, een verlengd weekend. Een van de vele voordelen van de spoorwegen. Laat ik het daar maar bij houden.

Verder valt er niet veel te vertellen. Om de een of andere reden zijn de laatste dagen vrij van opwinding verlopen, op het saaie af. Saai is leuk, als je eenmaal weet ermee om te gaan. Het is een voordeel dat je veel vrije tijd hebt, geen haastige dingen hoeft te doen, geen onnodige hartverlammende spanningen hoeft te ondergaan… Relax, chillen, cool, zweven tussen slaap en waken. Dit komt misschien heel gek over, maar er komen hier geen drugs aan te pas.

16-04-2009 om 12:09 geschreven door Wibboo Jozefs  

13-04-2009 om 18:30 geschreven door Wibboo Jozefs