Vroeger liet ik me altijd doen, nu heb ik ze door. Ze geven helemaal niets om je, sommigen.

Toen ik 13 was, had ik 'vriendinnen' die constant ruzie zochten, pas na twee jaar had ik door dat ik een zero was voor hen. 

Momenteel heb ik een vriendin uit mijn klas, niet dat we een bijzondere band hebben, we komen gewoon goed overeen , maar de mensen die vroeger haar vrienden waren en bij wie we vaak onder de middag zitten geven echt NIETS om me. Ze zeggen nooit 'hallo', praten alleen maar over zichzelf, maar als ze iets nodig hebben doen ze plots vriendelijk!?

Ik las eens in een tijdschrift dat slechts 20 procent van de bevolking vriendschap zoekt. 20 procent? Wauw, dat is echt wel weinig !
Met die gedachte in mijn achterhoofd  (dat ik hen waarschijnlijk nooit meer zal zijn als ik 18 ben en verder studeer) slijt ik mijn middagen bij hen. De tijd aftellend.

Dat doet me denken aan nog zo een shocking lesson die mijn mama me ooit vertelde : 50% van de mensen die je kent vinden je sympathiek, de andere 50% niet. Is de mensheid werkelijk zo wreed?