Daar, even verderop, kan je het zien
Daar zit een meisje, klein en lief, maar eenzaam bij het raam
Kijkend daar de vogels, kijkend naar de regen
Kijkend om zich heen, kijkend in de stille lucht
In dat ene hoekje, zwart van het verdriet
Kropt dat ene meisje alles op wat haar dwars zit
Van dat het klote gaat thuis en in het leven
Of dat ze niet meer wil leven
De ogen van het meisje zijn zwart, verdrietig
Dat is hoe ze eigenlijk is, en niet zoals ze bij de meeste is
Naar haar omgeving toe is ze anders, is ze vrolijk en aardig
Terwijl ze in het echt duister en verdrietig is
Ze wou dat ze geaccepteerd werd zoals ze is
Dat ze niet werd afgekraakt om de kleinste foutjes
Afgekraakt om de foutjes waar ze niks aan kan doen
Maar dat ze werd geaccepteerd zoals ze in het echt is
Ze wil geen masker meer dragen
Ze wil zich niet meer voordoen als het vrolijke meisje
De andere moesten eens eten hoe ze echt was, duister en verdrietig
Maar ook behulpzaam, iemand die andere wil helpen
Maar dar niet altijd kan
Dat meisje, daar in de hoek, in die duistere hoek
Is alles zat in haar leven, alles wat gebeurt
Ze wou dat ze niet meer bestond
Voor heel even verdwijnen
(gedichtje niet zelf geschreven)
10-01-2008 om 00:00
geschreven door white_devil_333
|
