We kunnen er de laatste tijd gewoon niet meer omheen. Je kan geen krant openslaan, geen tv aanzetten of je krijgt ermee te maken. De verschrikkelijke waarheid van de vergrijzing. Het aantal oudere mensen stijgt elk jaar steeds meer en meer. En elke keer opnieuw vraag ik me af hoe moeilijk het is om ons gecompliceerde mensen tevreden te stellen. 60 jaar geleden was het een mirakel als je na je 60ste nog fantsoenlijk kon lopen, nu verschiet geen mens meer als er een kranige oudje op zijn racefiets voorbij raast. Onze levensstandaard is zo enorm gestegen en voor even zijn we tevreden maar dan komt toch weer onvermijdelijk het punt waarop we weer terugvallen in onze oude gewoontes. Ondanks die hogere levensstandaard klagen we alsof ons leven aan een zijden draadje hangt. Oudjes, er zijn er gewoon teveel van in deze donkere dagen. En denk maar twee keer na voordat je aanneemt dat het daarmee blijft. Ze worden niet alleen ouder maar ook sluwer en geslepener. Sommigen worden zelf gemener. Een goede vriendin had het er laatst nog over tijdens een etentje. Ze vertelde dat het de laatste tijd onmogelijk was om met de bus naar school te gaan omdat deze soms overspoeld worden door 70-plussers die naar de plaatselijke markt gaan. Toen ik dat hoorde dacht ik terug aan de tijd dat ondergetekende nog elke dag met de bus op en neer pendelde. Ik moet bekennen dat, hoe hard ik ook mijn best deed, ik niets anders kon doen dan mijn vriendin gelijk geven. Met enige schaamte dacht ik terug aan de momenten dat ik woensdag en vrijdagochten met angst in het hard en 20 minuten te vroeg aan de bushalte stond om toch zeker een plaatsje te bemachtigen. Met nog meer schaamte dacht ik terug aan de strijd die ik elke keer weer voerde met het leger oude vrouwtjes dat heel onschuldig het laatste nieuws staat te verkondingen. En een strijd was het inderdaad. Hoe onschuldig ze ook leken, het was een getraind leger dat maar een doel had. Zo snel mogelijk alle zitplaatsen in de bus inpikken zodat de studerende medemens zich moest behelpen in het gangpad. De mate waarin werd samengewerkt grensde soms aan het onmogelijke. Terwijl 1 iemand heel argeloos vroeg of dit wel zeker de bus naar Maastricht was maakten de anderen(lees: 6 vrouwen met wandelstokken) van de gelegenheid gebruik om me snel voorbij te steken. Wanneer ik me dan weer omdraaide kwam ik tot de vaststelling dat de vrouw met het grijze permanent en het rode tweedjasje 2 plaatsen voor mij stond, gevolg door iemand anders die er net nog niet stond. Op zulke momenten sta je dan voor een dilemma, tik je de desbetreffende personen op de vingers of besluit je het erbij te laten. De eerste paar keer koos ik voor de tweede optie met als resultaat dat ik 45 minuten lang op een been moet staan terwijl ik me wanhopig vastklemde aan de grijpstangen die her en der verspreid waren. Ik besloot om me de volgende keer niet meer zo te laten vangen en bleef dan ook met een nors gezicht voor me uit staren toen een oud dametje weer mijn aandacht wilde opeisen door te verkondigen dat ze slecht had geslapen en nog ontzettend moe was. Toen ze merkte dat ik niet reageerde werd het plots heel erg stil en ik ontspande me weer een beetje, ervan overtuigd dat ik de strijd gewonnen had. Helaas bleek dit een zeer foute inschatting te zijn toen ik plots de wielen van een boodschappenwagentje over mijn voeten voelde rijden. Achter mij voelde ik een gestage druk en ik was ontzet toen ik zag dat ik omsingeld was door oma's en opa's die traag maar zeker de druk rond mij opvoerden. Ik geef een goede raad: onderschat de kracht van de ouden van dagen niet. Voor ik het wist was ik 3 plaatsen terug naar achteren geduwd en moest ik weer tevreden zijn met het gangpad. Nu begrijp me niet verkeerd, ik heb respect voor ouderen en ik ben altijd de eerste die mijn plaats afstaat, als ik er eentje heb weten te bemachtigen. Maar ik ben ook van mening dat wanneer iemand van 70 jaar een hele voormiddag kan gaan rondcrossen op een drukke markt met tassen en boodschappenkarretjes achter en op zich dan kan die ook wel even rechtstaan in de bus. Als je bereid bent om voor je plezier vroeg op te staan en een hele tijd in een overvolle bus te zitten moet je ook maar bereid zijn om de negatieve aspecten erbij te nemen. Wij studenten, staan namelijk niet voor ons plezier op maar omdat we nu eenmaal moeten. Maar ik heb nog nooit iemand zijn plaats zien afstaan aan ons.
Als je het zo bekijkt is de vergrijzing toch wel een groot probleem en moeten we inderdaad veel meer moeite doen om er iets aan te doen. Ik wil later namelijk niet het oude mannetje zijn dat aangeklaagd word omdat hij een student van de bus afduwt in een gevecht om de laatste zitplaats.
