het gevecht van een gewone man tegen de kilometers
06-08-2009
de laatste dag
Vrijdag 31.07.09
Ik sta op om 7h15 en merk dat alles drijfnat is van de dauw. Het is de eerste keer in Spanje dat dit gebeurd. Hier merk je goed dat Galicie een ander klimaat heeft dan de rest van het land. Ik heb deze nacht heerlijk geslapen in mijn oude vertrouwde tentje en voelde me alleen even niet op mijn gemak toen er een paar grote blaffende honden rond mijn tent slopen. Ik eet op mijn gemak in de hoop dat mijn tent nog even zou opdrogen, ijdele hoop. Gisterenavond waste ik nog al mijn kleren en die zijn niet droger dan gisteren, die moet ik dus één voor één op mijn fiets laten drogen. Om half negen vertrek ik en hoewel de zon schijnt is het amper 15°. Nadat ik een half uurtje gefietst heb zit ik in één keer in een natte mist. Ik kan zeker 400m ver zien maar er hangt zoveel vocht in de lucht dat ik beter zonder bril dan met kan zien. Elke keer er een afdaling is moet ik mijn trui aan, elke keer ik terug naar omhoog rijd moet die terug uit. Zo gaat het heel de voormiddag lang. Wanneer ik om twaalf uur aankom in Arzua schijnt de zon wel maar is het nog steeds fris. Ik wacht hier even, drink een koffie en neem contact op met het thuisfront. Ik reken uit dat wanneer ik de fietsweg neem, ik nog meer dan 50 km naar Santiago moet, maar wanneer ik verder de N547 volg is het maar 34km. Ik kies voor het laatste, het is weliswaar een drukkere weg maar de stukken die ik er reeds op reed waren behoorlijk rustig. Terug op weg voor de laatste kilometers. En eindelijk, rondom twee uur zie ik in de verte mijn einddoel, Santiago de Compostella. Na al die inspanningen doet het me vreemd genoeg niks speciaal, gewoon een stad in de verte. Op de plaats waar ik hier sta, naast de drukke oprit van een autostrade, staat een beeldhouwwerk met het opschrift "Santiago". Een Franse fietser vraagt of ik hem met zijn fiets met het beeld als achtergrond wil fotograferen. Ik doe het en achteraf doet hij voor mij hetzelfde. Raar genoeg begint het nu te miezeren . Nadat de man vertrokken is krijg ik het ineens te kwaad. Het is net of ik nu pas besef dat het bijna volbracht is en hoe meer ik tegen mijn tranen vecht hoe harder ze komen. Ik kan pas stoppen nadat een andere pelgrim me nogal ongepast de weg naar een restaurant vraagt. Verder maar weer om de laatste kilometers te doen. Ik passeer het vliegveld en besluit om daar te gaan horen hoe ik best terug thuis kan raken. Ik zie verschillende fietspelgrims in de vertrekhal hun fietsen staan inpakken, de één al beter dan de andere, maar dit staat me toch niet aan. Ik verneem ook dat ik pas op woensdag kan vertrekken en dat de prijs ook niet om mee te lachen is. Ik denk dat ik de trein maar zal nemen. Verder naar Santiago dan maar, die laatste moeilijke hellingen op. De voorsteden van Santiago blijven maar duren. Is het echt maar 10 km ? Voor mij lijken het er wel vijftig. En eindelijk sta je dan aan de voet van de kathedraal en je ziet de honderden pelgrims en gewone toeristen rondom je staan. Het doet me niks. De 2 Duitse jongens die ik zo vaak tegen kwam onderweg zitten in het midden van het plein naast hun fiets, zij zijn er ook. Naar hen ga ik toe om hen te omhelzen en even een praatje te maken. Dat doet me wel iets. Ik denk dat de weg hiernaartoe belangrijker was dan het bereiken van het einddoel. En ik denk ook dat sommige mensen die ik onderweg ontmoette langer in mijn gedachten zullen zijn dan de aanblik van de kathedraal. Dit is gewoon een toeristische stad waar aan veel kraampjes prullaria worden verkocht zoals in elke toeristische stad, alleen verwijst in die kraampjes alles naar de camino. Nadat ik in de kathedraal een paar foto's genomen heb wordt het tijd om de praktische kant van deze tocht af te handelen. Eerst ga ik mijn pelgrimspas verzilveren. In een kantoortje aan de kathedraal laat ik mijn pas inspecteren door een Duitse priester. Hij keurt hem goed en vanaf nu mag ik me officieel bezitter van een pelgrimsdiploma noemen. En nu doet het me ook weer wat. Naar de toeristische dienst om een paar adressen op te vragen. (fietsvervoer, hotel, station, ...) Eerst die fiets maar. In het kantoor besluit ik niet alleen mijn fiets te laten opsturen, maar ook het merendeel van mijn bagage. Het is wel duur, maar dan ben je daar toch al vanaf. Vrijwel indezelfde straat zie ik een hotel dat nog betaalbaar is ook en ik check in. Wanneer ik op mijn kamer kom spreid ik de rest van mijn natte kleren overal uit zodat ze wat kunnen opdrogen. Er is een bad en dat laat ik vollopen. Ik geniet van het badje en voel mij prinsheerlijk. Daarna ga ik naar de balie en vraag er het adresje van een goed Galicisch restaurant. Eerst naar het station en daar verneem ik dat ik pas op 4 augustus kan vertrekken. Tegenslag, dikke tegenslag. Maar dan blijkt het toch te kunnen de volgende dag indien ik onderweg van plaats wil wisselen. Ik moet van stoel A14 in Leon naar stoel A19. Als het dat maar is , ik heb wel ergere dingen moeten doen. Ik koop mijn ticketten tot in Parijs. Van hier naar Hendaye in de gewone trein, van Hendaye naar Parijs in de nachttrein, met slaapplaats. Als alles goed gaat vertrek ik morgen ,zaterdag, om 9h18 uit dit station en ben de dag erna , zondag, om 7h10 in Parijs-Austerlitz. En nu eerst eten. Zoals elk zichzelf respecterend restaurant in Spanje gaat het pas om 9 h open. Ik heb dus nog de tijd om even in de stad rond te wandelen. Ik heb voortdurend de neiging om naar mijn fiets te zoeken, want het voelt raar, zo alleen zonder mijn oude vriend. Toch best wel een mooie stad, alleen jammer van die vele kraampjes. Wanneer ik om 9 h in het restaurant aankom is het er nog heerlijk rustig. Ik vraag naar een specialiteit van de streek (vooral geen pelgrimsmenu meer voor mij) en krijg een visschotel om duimen en vingeren af te likken. Hier krijg ik echt waar voor mijn geld. Ook de witte wijn, die alles begeleidt, smaakt me uitstekend. De garcon wijst me op een onderdeeltje van de vis op mijn bord dat heel erg lekker is. Wat het eigenlijk is wil ik op dat moment niet weten (in het Spaans heet het cocochas) maar het is inderdaad erg lekker. Na deze lekkere culinaire afsluiter ga ik doodvermoeid terug naar mijn hotel om de slaap der onschuldigen te slapen. Het is ondertussen harder gaan regenen . Ik vraag nog wel om me te wekken om 7 h, ik wil die trein echt niet missen. En morgen naar huis.
Ik heb een heerlijke nacht en vertrek redelijk laat. Alleen mijn tentgenoot en de 2 duitse jongens zijn nog in de albergue. Wanneer ik de eerste beklimmingen aan het doen ben krijg ik bericht van mijn schat. Bovenop een heuveltje stop ik om met haar te bellen. Ze maakte zich ongerust omdat ze sinds gisterenmiddag niks meer van me gehoord had, maar hier heb ik terug bereik met mijn gsm en ik doe een lange babbel met haar. Verder maar weer. Steeds klimmen. En klimmen. Wanneer ik om 11 uur even uitrust zie ik een fietspelgrim van de andere kant naar beneden zoeven. Een tijdje later volgt een vrouw. Ik zeg haar goeiedag in het nederlands en ze stopt. Blijkt dat ze getrouwd is met diegene die al even gepasseerd is, maar dat ze onderweg een paar foto's wou maken. Ze zijn van Brugge en vertrokken op 1 juli naar Santiago en zijn nu op de terugweg. Ze hopen tegen 22 augustus aan te komen maar daarvoor moeten ze een strak schema van tussen de 120 en 150 km/dag aanhouden. Chapeau . In het boek dat ik volg staat dat deze beklimming bijna net zo zwaar is als die over de Pyreneeën en dat is echt niet gelogen. Hoewel ik deze nacht goed geslapen heb, ben ik verre van in form door mijn aanhoudende diarree. Die is zo erg geworden dat ik onderweg regelmatig moet stoppen om je weet wel wat te doen. Eén keer zelfs gevaarlijk balancerend boven een afgrond omdat de enige andere optie in het midden van de redelijk drukke weg was. De vrouw die ik onderweg ontmoette zei me dat ik toen nog meer dan 10 km moest klimmen en dat blijkt nog te kloppen ook. Die Alto de Poio lijkt verder dan ooit. Met veel moeite bereik ik Puerto de Pedrafita. Ik eet er en rust er 1.30h waarvan ik het laatste half uur zelfs slaap. Rest me nog 13 km om de top te bereiken. Het lijkt me onmogelijk. Het weer is ook slechter geworden met veel wind maar gelukkig wel minder warm. Verder maar weer . En wat me ondoenbaar bleek haal ik na heel veel op mijn tanden bijten uiteindelijk toch. Boven op de pas ga ik iets drinken in de albergue aldaar. Ik maak er kennis met een Frans echtpaar dat op 27 april van aan het meer van Genève te voet naar Santiago vertrok. Een hele prestatie. Plots komen ook de 2 Duitse jongens eraan die er ook iets drinken. Terwijl ik ermee praat stopt er een taxi aan de albergue en een fitte pelgrim komt vragen of er nog plaats is. Dat zie je dus regelmatig dat pelgrims als het wat moeilijker gaat, gewoon de taxi nemen. Ik hoor het Frans echtpaar zeggen :"ils trichent" en ik kan het alleen maar beamen. Daarna volgt de afdaling. Boven op de pas was het heimelijk koud geworden en kleed me dus ook goed aan om naar beneden te rijden. De eerste albergue die ik bereik in Triacastela , 14,5 km verderop, is volzet, maar in de tweede is nog plaats. Ik douche me en heb eigenlijk niet veel honger. Ik maak enkel wat soep welke ik tegen mijn zin opeet. Ik ben nog steeds niet volledig fit door de diarree en doodmoe. Ik ga slapen om 23h.
Donderdag 30.07.09
Ik heb deze nacht zeer slecht geslapen. De pilletjes die ik gisteren tegen diarree nam, deden hun werk nog niet naar behoren. Verre van uitgerust vat ik de volgende beklimming aan en hoe verder ik Galicië inrij, hoe vermoeiender het terrein wordt. Het is hier inderdaad wel mooi en groen, maar hoe dichter je bij Santiago komt, hoe veel te lastiger het terrein voor me wordt. Na een uurtje stop ik al (om 9 uur) in Samos. Er staat een prachtige abdij met een schitterende barokgevel maar wat ik daar zie kunnen mijn ogen niet geloven. Een groepje van 20-30 jongeren moedigt luidskeels 2-3 andere aan terwijl ze die prachtige gevel aan het beklimmen zijn. Bovenaan de trap zit een meisje halfnaakt in de stralen van de morgendzon te zonnen. Dan vraag ik me af waar het respect van deze mensen zit. Respect van de ene kant voor dat prachtige monument waar ze tegen op klauteren en respect van de andere kant voor de blikken van de paters die nog steeds in die abdij wonen. Ik kan me best voorstellen dat bij de aanblik van dat ongetwijfeld knappe meisje sommigen van deze broeders het moeilijk krijgen. Maar ja, ik zal wel oud worden zeker ? Ze moesten er afvallen en hun poten breken, die waaghalzen en dat wicht haar vel moest vroegtijdig verdorren. De verdere rit is niet zo makkelijk, met veel klimmen en dalen, en tegen de middag bereik ik Portomarin. Het ligt aan een brede rivier en voor het eerst in Spanje zie ik plezierbootjes en jachten. Hier kan je goed zien dat het klimaat veel vochtiger is dan eerder in Spanje. Ik eet er lekker, een stuk kabeljauw, ga een stempel in de kerk halen en rijd verder. Het is nog 29° en er volgt een klim van 15 km lang waar ik van 350m naar 720m hoog rijd. Het is niet alleen klimmen, af en toe ga je terug naar beneden, maar wat je daar naar beneden rijdt moet je achteraf terug omhoog. Om 18h bereik ik doodmoe Airexe, een gehucht van Ligonde. Ik drink er een groot glas bier en wil eigenlijk nog verder. Maar het is zo'n idyllische plaats en het zangerige geluid van de stemmen van enkele Italiaanse vrouwen betovert me zo dat ik veel zin heb om in de plaatselijke auberge te blijven. Ik ga helemaal overstag wanneer ik merk dat de koeien gewoon door de dorpskern naar de stallen worden gedreven . En wanneer ik in de albergue hoor dat dat ik er mijn tent in de voortuin mag zetten is mijn keuze vlug gemaakt . Ik douche me , eet er en was al mijn kleren , enkel dat wat ik nog aanheb laat ik ongewassen . Ophangen die handel en heerlijk rustig slapen maar , in mijn eigen vertrouwde tent . Pit ze .
Op om 6.30h en om 7.30h op de fiets . 2 uur later sta ik in Léon . Prachtige kathedraal met schitterende deuren vol houtsnijwerk dat leest als een stripboek. Ik koop hier batterijen voor mijn leeggeschoten fototoestel en ga terug de kerk binnen . Maar een wachter wijst me erop dat je hier niet mag fotograferen , zou je echt niet zeggen wanneer je al dat geflits ziet . Terug op weg en vlak na 12.00h heb ikal 60 km , en ik was 2 uur in Léon .Ik voorzie om in Hospital de Obrigo te eten en koop wat eten in het piepkleine Mónzondica . Alle plaatselijke vrouwen daar aanwezig ( gemiddeld 60 jaar ) laten me voor en de bazin van bijna 70 verrast haar vaste kliënteel met 5 schabouwelijk uitgesproken woorden Engels . Ik krijg zelfs een snoepje van haar . Wanneer ik om 2 uur eet in de schaduw van de onvolprezen Romeinse brug van Hospital de Obrigo heb ik al 75 km gereden . en dan nog 2 uur in Léon doorgebracht . Maar later die dag raak ik amper 21 km verder want het " korte steile klimmetje " blijkt véél erger dan verwacht.Vlak aan de kerk van het zonet bereikte Astorga is een albergue mét plaats . Ik doe er inkopen want hier kan je zelf koken en ik heb eens zin in iets anders . Ik maak een soort van stoofpotje dat schril afsteekt tegen alle pastas en pastas en inderdaad pastas rond mij . Aan de begerige blikken van de andere pelgrims te zien lijkt het er lekker uitzien en zo smaakt het ook . Na de afwas ga ik de stad bekijken want die is erg mooi . Maar het is zo'n zalige zwoele avond dat ik oa het gebouw van Gaudi laat voor wat het is en iets drink op een terras . Jeudig zou Sigrid zeggen . Terug in de albergue voor 11 uur wordt er zowaar muziek gespeeld en gezongen . Daar moet bibi aan meedoen . Daardoor wordt het 12.30h eer ik in bed lig maar ik slaap heerlijk .
Dinsdag 28.07.09.
Pas om 7.10h uit de veren . Goed uitgeslapen gelukkig want de klim naar de Cruz de Ferro staat op het programma . Een klim tot 1500 m , zwaar maar het gaat goed . Het laatste stuk ernaar is echter moordend maar niettegenstaande dat ben ik er voor 12.00h . Ik maak er foto's , overdenk mijn leven en laat er de steen achter die ik van thuis meebract . Symbool voor alle slechte dingen die je daar achter laat . Afdalen naar Manjarin , een plaats waar ik móet stoppen . Een totaal reeds jaren verlaten en in puin gevallen bergdorp dat sinds enkele jaren terug bevolkt wordt door een stel verlopen hippies die er een geïmproviseerde albergue uitbaten . Ze bieden ieder die er stopt koffie , thee of fris water aan en je geeft hen wat je wil . Ze noemen zichzelf "de nieuwe tempeliers " Ik koop er zelfs een sjaaltje ,iets dat me later nog meer dan van pas zal komen . Op de achtergrond klinkt van ergens voortdurend Gregoriaans gezang . Vanaf El Gansoop weg hiernaartoe is het landschap er erg Iers beginnen uitzien , inclusief ommuurde percelen . Daarna nog een klim naar de Irago pas op 1510 m (hoger zal ik deze reis niet komen ) en daarna een zalig lange maar gevaarlijke afdaling . De weg is in dusdanige staat dat je je hoofd er erg goed moet bijhouden . onderweg staat zelfs een gedenkteken voor een verongelukte fietspelgrim . Ik breek er wel mijn snelheidsrecord . 59.1 km/h droog aan de haak . Deze morgen reed ik op de amper 30 km lange weg van Astorga naar de Cruz de Ferro 3.30h en nu ben ik mét bezoek aan Manjarin en de beklimming van de Iragopas op amper 1.30h naar het meer dan 20 km verder gelegen Molinaseca .Ik eet er uitstekend voor 8.5 euro maar door het dal kan ik niet naar huis bellen , wat ik ook probeer . Ik kom in Ponferrada aan en verlies er te veel tijd door de ontmoeting van een overigens tof Nederlands echtpaar . Pas om 6 uur vertrek ik terug en ik raak met veel moeite pas om 21.00h in Cacabelos . De enige albergue daar is vol maar men legt er een matras in een partytent voor mij , zalig . Er komt nog iemand aan en die kan er ook nog bij . Om 22.000h komen er zelfs nog 2 Duitse jongens aan die ik reeds in Saint Palais in Frankrijk ontmoette , nog een paar keer zag en sindsdien uit het oog was verloren . Die krijgen een matras onder een afdakje en nadat ik gegeten heb praten we tot 24.00h bij . Maar komt het daar de naam van het dorp of door wat ik gegeten heb ,l ik weet het niet . In elk geval krijg ik die avond diarree . Als dat maar goed komt .
Niet goed geslapen hoewel het rustig was vannacht .Ik werd elk half uur wakker .Dat gevoel over die jonge Duitsers is alleen maar bevestigd .Elk mens hier staat in alle stilte en in het donker op en kleed zich op de tast aan . Tot zij uit hun bed komen . Alle lichten aan en veel lawaai , ikke eruit , alleman eruit , die mentaliteit . Om 7.30h op de fiets en vlak voor 9 uur arriveer ik in Carrilon de Los Condes . Ik wil er de kerk van het nonnenklooster bezoeken waar ik gisteren over hoorde praten .Net iop de moment dat ik dekerkdeur open doe klinkt er luid gezang . Het koortje van 4 zusters onder begeleiding van een orgel , ook door een non bespeeld , zingt heel mooi trouwens want...... de mis begint net . Hetis toch zondag en elke pelgrim moet eens naar de mis gaan dus , waarom niet ? ik ben trouwens ook benieuwd hoe het er hier aan toe gaat . Hier verloopt de mis nog zoals bij ons 50 jaar geleden . De eerste 10 minuten blijft iedereen rechtstaan . Knielen i9s hierook nog vaste prik . Het zijn allen slotzusters en zitten achter dikke tralies . Hoe moet dat met die hostie ? Door de tralies ? Erdoor gooien ? Wanneer het zover is komt de pastoor naar achter en als bij toverslag is onder het strenge ,waakzame oog van moeder overste een luikje in het traliewerk opengegaan . Een voor een komen de zusters naar dat luik en steken hun tong uit .Geleden van mijn eerste comunnie dat ik dat nog zag . Ondertussen houdt moeder overste een zilveren schaaltje onder de kin van elke passerende zuster . Vraag me niet waarom . Al die tijd zitten de mensen op hun knieen naar dit schouwspel te kijken . Daarna is het de beurt aan de andere bezoekers en als laatste ben ik aan de beurt . Ik neem de hostie zoals bij ons , er waren er hier nog veel die dat deden . Maar die tong wordt toch nog vaak uitgestoken . Jammer genoeg vergeet ik hier een stempel te vragen . Bij het buitengaan knik ik naar de zusters en giechelend als jonge maagden ( ah ja ) knikken ze terug .Ik bereik Sahagun nog voor 12.30h en heb al meer dan 70 km gereden . Niet slecht , en nog naar de mis geweest ook . Als beloning ga ik hier iets drinken . het is ook heet geworden . En geloof het of niet maar ook hier is een feest aan de gang . Er speelt ergens een life band Spaanse fanfare muziek . Door de hitte moet ik langer blijven wachten dan verhoopt en mijn stille hoop om vendaag nog Leon te bereiken wordt de bodem ingeslagen . Ik raak tot in Mansilla de Los Mulas , maar de kamping daar ligt 6 km uit de richting . De alberge dan maar . Ik weet het klinkt ongeloofwaardig maar ook hier is het .... feest . Nadat ik hier zelf gekookt heb ga ikeens in de stad kijken . Overal gezellige kraampjes met ambachtelijke spullen met als thema de middeleeuwen . Op een plein staat een volledig riddertentenkamp waar men schijngevechten levert . Er is ook een buikdanseres onder begeleiding van oosterse trommels . Ik ga terug naar de alberge maar op de kamer is het zo heet dat er een raam open moet staan . Dan hoor je echter gepraat en gezang van op de terassen links en rechts . Half open dan maar , slaap je niet en door de hitte en door het lawaai . En ook hier weer ( nu om 12 uur ) vuurwerk . Luid gezang en gepraat tot 1 uur , 2 uur , 3 uur .... tot half 5 dus . De dag van morgen ( allee , subiet dus zal niet meevallen .
Al om 7.15h op de fiets . Er is wel minder wind dan gisterenmaar er staat toch nog genoeg . Alle dorpen worden leger en leger . Ik zie een paar prachtgebouwen in puin of op weg daarnaartoe . Ik zie de zuurste pelgrim ooit in San Juan de Ortega , knap maar o zo onbeleefd . Mijn 2 krukken ( er staan er niet te veel maar 1 moet voor haar rugzak dienen , dat de anderen maar rechtstaan ) , mijn tafel ( voor mijn stok ) Iets drinken ; ho maar . Nederlandse ? Om iets na 12 kom ik aan in Burgos . Ik reed 58.5 km , in orde .Eerst een stempel en daarna iets eten op een lommerrijke bank op een kunstmarkt . Ik voel me zo goed dat ik iemand met zelf een groot fototoestel vraag om een foto van me te maken . Ze bekent dat ze al een van me nam voor haar werk . Vraag me niet wat . De kathedraal , die overigens prachtig is bekijken en dan iets drinken . Wel oppassen voor het prijsverschil . Wanneer je zelf je biertje haalt kost het 1 euro , laat je het brengen is het 2.5 euro . Maar er is life-muziek van een erg goede straatgroep en dat maakt veel goed . Tegen 4 uur weer op pad en ik rijd naar Cavia . Ik wil per se na vannacht terug in mijn oude vertrouwde tent maar het duurt even voor ik de kamping er vind . Ik eet er erg goed voor een prikje .Daarna verzorg ik na het douchen mijn achterwerk extra goed want ik krijg serieus last van 2 niet-doorkomende zweertjes aan mijn linkerkant . Ik denk er zelfs aan om hier morgen te blijven opdat die poep zo'n pijn doet . De kamping ligt amper 200 m van een luidruchtige autostrade maar ik slaap als een roos .
Zaterdag 25.07.09.
Ik blijf wat langer liggen en verzorg dat achterste nog eens goed . Ik ontbijt en weet niet goed wat te doen . Maar er staat zo'n heerlijk strakke rugwind vandaag , waarom er niet van profiteren ? Om 09.30h op mijn stalen ros en weer op pad . De weg word vlakker maar niet vlak , daardoor maar ik de kilometers goed weg . Ik zie weer een paar lammergieren . De verwoeste abdij van San Anton die ik passeer heeft iets speciaals. De weg loopt zo door een nog rechtopstaande boog ervan . Er is een erg mooie auberge , heel stemmig . Hier haal ik ook een stempel . In de buurt van Castrillo de Mattajudios ( vrij vertaald Castrillo van de Joden doders , maar hou het stil want anders maakt het belang er een vakantiekolonie ) zie ik plots een bord dat ik nog minder dan 500 km moet doen . Het wordt weer erg heet en ik raak niet tegen de middag in Fromista zoals ik van plan was . Ik stop in Boadilla del Camino . In de auberge wil ik een stempel halen maar ik wordt overdonderd door de rust en schoonheid van deze auberge . Het is er kraaknet . Het lijkt wel de tuin van Eden in dit droge dorre land . Ik blijf er even iets drinken en twijfel of ik nog wel verder wil. Ik besluit om toch te blijvenniettegenstaande de weinige kilometers van vandaag . Zo'n namiddag vrij heeft wel iets en dan kan mijn achterste wat bekomen . Wanneer ik er zit te relaxen krjg ik echter wel het gevoel dat ik oud word . Ik stoor me namelijk verschrikkelijk aan het gedrag van een stelletje jonge Duitsers die luidruchtig bier drinkend iedereen rond het zwembad drijfnat maken . Gaan zwemmen met al hun kleren aan is ook in voor die bende . Ik eet er nog een gewoon avondmaal en na een paar stemmige foto's van de ooievaars op de kerk ( sinds Burgos op elke kerk een nest ) ga ik slapen . Overigens een prachtige kerk , haast een kathedraal . En dat voor misschien 1000 dorpelingen .
Om 6.20h sta ik op en om 7.40h zit ik op de fiets . De dag begint met een stevige klim van 2.5 km aan 7% en het duurt dan ook ñiet lang of van mijn frisse douche blijft niks over . Onderweg tijdens die klim zie ik wel mijn eerste olijfgaard . Vanmorgen om 6.25h kreeg ik een SMS van ons mus om te vragen om mijn blog bij te vullen maar hoewel het gisteren kon was ik te moe , sorry. Ik zie onderweg veel wandelaars en ook op dezelfde paden veel mountainbikers , meestal Spanjaarden . Het kan niet anders of de verhalen over ruzie tussen die ( meestal ) Spaanse bikers en andere wandelaars op die smalle paden moeten waar zijn . Die fietsers maken van hun oren omdat de meestal vermoeide wandelaars niet uit de weg willen of kunnen gaan op die smalle wegen met veel geruzie en soms meer tot gevolg . Ik ben blij dat ik op andere wegen rijd . In Estelle zie ik weer het Nederlandse echtpaar met de knappe dochters die ik onderweg naar Roncevalles ontmoette . Op weg naar Les Arcos verbreek ik ergens mijn snelheidsrecord ( 55.1 km/h ) en rond ik ongemerkt de kaap van 1500 km . Het wordt echt bloedheet , nog erger dan gisteren . Daar aangekomen eet ik in de schaduw van de kerk op een bankje mijn middageten en zie ik 2 vrouwen passeren met een echte ezel . Die draagt hun spullen , gaat makkelijker dan wanneer je het zelf moet doen . Ik bereik om 17.30h Viana en stop er wegens de moordende hitte . Ik kan me nog niet inschrijven omdat fietsers in principe tot 19.00h moeten wachten eer ze opgenomen worden maar ik wacht en het lukt om daar te blijven . Ik eet terwijl ik mijn GSM nog eens oplaad en ga dan even de stad in . Het is feest voor de patroonheilige Santa Magdalena en in gans de stad is er iets te doen o.a. ringen aan koeienhorens hangen .( niet gezien ) Om 20.30h begint wel een stierenloop door de stad , zoals in Pamplona , en dat wil ik wel even zien . De kunst bestaat er blijkbaar in om zo dicht mogelijk bij een stier te komen en zo mogelijk er een aan te raken . Ik ga om 21.30h slapen maar de lichten moeten pas uit om 22.00h . Maar na dat uur wordt het nog bijlange na niet stil . Eerst staat er een Spanjaard voor onze open deur te telefoneren alsof hij geen telefoon heeft en rond 23.00h is er vuurwerk .Alle daar aanwezige Spanjolen komen in de gang door de open vensters kijken en met veel aaaah·s en ooooh·s commentaar te geven . Daarna is het nog niet gedaan want ze praten en lachen gewoon verder . Om 1.00h ·s nachts roep in het Vlaams dat het moet gedaan zijn en wonder boven wonder helpt het . En ik wou morgen extra vroeg uit de veren om de hitte voor te zijn .
Donderdag 23 juli 2009
Ik sta niettegenstaande het late uur gisteren om 5.15.h op Maar er staat enorm veel wind . Tegenwind . Het is trouwens nog te donker om te vertrekken Wat een verschil met de eerste dagen van dit avontuur , toen kon ik om 5.00h op pad . Om 6.35h kan het net . Hoewel het heel winderig is met daarbovenop nog rukwinden gaat het goed vooruit . In geen tijd ben ik in Logroño , had ik beter gisteren nog gedaan . Maar na Logroño raak ik hopeloos verdwaald en beland uiteindelijk zelfs op een golterrein . Hier versies ik erg veel tijd .Om 14.00h ben ik in Santo Domingo de la Calzades . Daar zitten steeds 2 kippen in de kathedraal , maar dat is een ander verhaal .Geen kippen gezien want de kerk was dicht tot 17.00h , kan ik echt niet op wachten . De reden dat ik hier toch nog zo vroeg ben is dat ik eigenlijk een binnenweg heb genomen over de moordende N120 . DAT NOOIT MEER . Niet te doen , net een autostrade .Ik moet tot in Belorado fietsen anders heb ik geen plaats om te overnachten . Hoewel het vandaag verschrikkelijk waaide geraak ik na 96 km toch op mijn bestemming zonder veel problemen . Onderweg toen ik iets ging drinken alleen even ipv de bar binnen te stappen het aanpalende huis onder grote hilariteit van het volle terras , maar dat is het vermelden amper waard .Ik slaap toch weer in een refugio maar deze is echt rustig . Het speciale hieraan is dat het ook een reteaurant is waar je mag betalen wat je zelf voldoende vindt . Lekker gegeten en iedereen betaalt blijkbaar 10 Euro . En na het eten nog wat kleren wassen en in bed om 22.00h
Vandaag ben ik om half negen vertrokken voor wat tot dan mijn zwaarste rit zal worden . In het begin valt alles echt wel mee en om 9.30h-10.00h ben ik eindelijk in Spanje . Vanaf Valcarlos begint het echte werk . Een moordende klim van 16 km lang zonder plat of dalen stuk erin . En van 7% tot 9% astemblift . Na 10 km onafgebroken klimmen verwens ik mezelf omdat ik aan zo iets onnozel begonnen ben . Gekkenwerk . Sinds ikzelf veel fiets kreeg ik al veel respect voor wielrenners , maar nu krijgen ze zowat goddelijke proporties . De laatste 6 km ga ik om de 4-500 m van mijn fiets om even te kunnen uitpuffen , dan om de 300m , dan 200m en de laatste 2-3km bijna elke 100 m . Ik probeer een een energiepapje dat ik van Dimi kreeg en even gaat het beter . Maar even later ben ik terug een hoopje ellende . Het is middag wanneer de top 600m voor me opduikt . Eindelijk , maar hoewel het me mijn kracht doet toenemen moet ik 200 m (!!!!!) voor de top toch weer rusten . Ik maak wat foto's en daal af (oef ) naar Roncevalles . Ik drink iets op een terras maar ben net te laat om een stempel te krijgen . Pas om 4 uur gaat het officina del pelegrino terug open . Daar wil ik op wachten . Tijdens dat wachten krijg ik telefoon van Chris en Jan , een bevriend echtpaar uit Emblem . En ze bellen vanuit ..... Roncevalles , vlakbij . Ze nodigen me uit om te eten die avond en dat vind ik heel tof . Hoewel de afstand St Jean Pied de Port naar Roncevalles maar 28.5 km bedraagt , blijf ik er toch overnachten na die zware inspanning . Het wordt nog een fijne avond met Chris en Jan , nagmaals bedankt .
Dinsdag 21 juli 2009
Om 7 uur op en om 7.45h op de fiets . Heel wat makkelijker dan gisteren . Veel bergaf maar ook nog een paar lastige klimmetjes . Het is onderweg wel heel druk geworden . Op het terrras waar ik daarnet een koffie met croissant tot me nam zaten zeker 10 pelgrims . Op de Middag bereik ik Pamplona waar ik op een bank op een plein mijn middageten opsnoep . Ik bezoek de speciale kathedraal en vind deze stad eigenlijk helemaal speciaal . Huizen van 3-4 verdiepingen staan erg dicht op elkaar langs smalle straten . Daardoor is het er koel maar donker en het doet erg zuiders aan . Om 2 ur wil ik verder fietsen maar zogauw ik in de zon kom bedenk ik me plots . Eerst iets drinken , minstens tot 4 uur want het is hier meer dan 40 graden . Om 4.15h vertrek ik en het gaat iets beter maar na een half uurtje moet ik terug stoppen . Veel te heet , nog steeds 39 graden . Ik ga echt schuilen voor de hitte en kijk in een bar naar de tour de France . Ik bekijk de route even en zie dat ik de langste en op het eerste zicht moeilijkste route aan het fietsen ben . Die andere route is niet alleen korter maar lijkt ook makkelijker . Ik moet maar 2 km terugfietsen om die betere te nemen . Doen .Eerst een zalige afdaling en dan een klimmetje . Dat kan , er stond " licht heuvelend " in het roadbook . Maar uiteindelijk doe ik een klim van 13 km tegen 6 a 7% , dat is amper minder dan gisteren . Tot overmaat van ramp word ik na deze klim in een afdaling verrast door een echt noodweer .Onweer met druppels als theekopjes groot en de wind waait zo hard dat die druppels pijn doen als ze je raken . Een beetje verder stopt een auto en doet teken dat ik bij hem moet komen zitten . De man maakt me duidelijk dat je metzulk weer daar niet buiten mag blijven omdat je anders door de bliksem kan getroffen worden . Hoe dan ook . ik sukkel die dag verder dan ik dacht en bereik Puenta La Reina . Ik vind er een auberge op een heeeeeel steile heuvel , ( de eerste keer dat ik van de fiets moet ) eet er en duik om 10 uur doodmoe in mijn bed .
Iksliep inderdaad in Dax en na een nat nachtje vertrek ik uit de kamping waar ik goede herinneringen aan overhield . Redelijk laat , ongeveer 10.30h Ik moet dringend een paar dingen inkopen o.a. een flesje gas voor mijn vuurtje . Ik vind alles in de plaatselijke Decathlon . Achteraf ga ik een stempel in Dax halen . Geen probleem in het plaatselijke bureau voor toerisme . Er is een markt gaande en wat voor een . Gans de stad is net een grote markt en voor de kathedraal is het volop ambiance . Op een terras is bijna iedereen oesters aan het eten terwijl 2 mannen muziek maken . Niet voor geld , zo maar . Vlak bij dat terras verkoopt een kraam voor geen geld die oesters en op het terras kan je een glaasje witte wijn nemen . Ik ook natuurlijk , ineens voor de middag gegeten . Vrij laat rij ik door en slaag er toch nog in om St Palais te bereiken waar net de patroonheilige gevierd wordt . Het is er kermis en op de kamping doet een plaatselijke rugbyclub zijn teerfeest . Hoewel ze me niet kennen wordt ik uitgenodigd en wordt duchtig getrakteerd . Helaas gaat hun feest erg lang door , ook nadat ik gaan slapen ben . Ik zie er ook 2 Duitse jongens , maar daarover later meer .
Zondag 19 juli 2009
Te laat vertrokken wegens te weinig geslapen deze nacht. Maar ja , het is toch de dag des heren , niet ? De hellingen zijn zwaar en sinds gisteren zie ik in de verte de Pyreneeën . En ineens , .... zit je er midden in . Ik zie onderweg een eerste lammergier , dan een hele hoop bij elkaar en ben net te laat om een paartje te fotograferen dat vlakbij opstijgt . Ik eet niet erg ver van St Jean Pied de Port en drink er een plaatselijk Baskisch drankje . PATXARAN , spreek uit Patcharran . In het volgende dorp wordtdezelfde patroonheilige gevierd als in St Palais , maar hier met een dorpsfeest waar ik ook uitgenodigd wordt . Ik mag er mee anschuiven en eten en drinken wat ik wil . Gans dat dorp kan ook nog eens erg goed zingen en dat maakt me erg emotioneel . Ui eindelijk bereik ik na een zware maar rijkgevulde trip St Jean Pied de Port waar ik voor het eerst in een echte Auberge slaap . Morgen klaar voor het echte werk. Deze twee dagen zijn erg ingekort wegens te veel tijdsgebrek , sorry .
Vandaag ben ik meer dan 14 dagen van huis weg , en het gaat goed . Ik mis iedereen wel maar lichamelijk ben ik nog nooit zo goed geweest . Ben vanmorgen op tijd vertrokken ( om 07.10h) en het gaat goed . De kilometers vliegen vanonder mijn wielen vandaan en voor ik het weet zit ik in St Emilion . Achteraf gezien heb ik veel spijt dat ik niet langer in deze stad gebleven ben want ze is echt de moeite waard . Sigrid , zeker iets voor in de (nabije) toekomst . Ze maken er ook reclame met de grootste uit de rotsen gehouwen kerk van Europa . Waar heb ik dat nog gehoord ? Ik drink er een koffie en hoewel het nog maar 10.00h in de ochtend is neem ik toch ook een St Emilion . Heerlijk . Tegen half een , een uur berijk ik onder ondertussen een loden hitte Cadillac . Ik eet er en besluit de ergste hitte hier aan me te laten passeren . Terwijl ik wacht ontmoet ik Theo , de Nederlandse pelgrim die ik eerder zag . Samen delen we een heerlijke pichet plaatselijke witte wijn ( 3 euro ) . Bijna om 4 uur ga ik terug op pad . Theo blijft in Cadillac . Niettegenstaande het late uur is het nog steeds 36° . De streek verandert drastisch . Van een meer dan heuvelende wijnstreek gaat het bijna abrupt over in een vlakke streek vol dennenbomen , de Landes . Ik ben er deze voormiddag ook nog in geslaagd een reserve binnenband te versieren . Al vrij snel begint er een windje te waaien , recht in mijn gezicht . Heerlijk verfrissend . Het asfalt plakt in mijn banden en visioenen verschijnen voor mijn ogen van fietsers die steeds dieper in dat asfalt wegzakken en uiteindelijk stil blijven staan . Diegenen die per toeval dan van hun fiets stappen zakken ook nog eens met hun voeten en benen in dat verdomde asfalt . Zij zullen tot het einde der tijden op die baan plakken . Genoeg gezeverd , het is bloedheet en die wind doet goed . Hij wordt erger en erger en wat eerst méér dan welkom was wordt hoe langer hoe meer een vijand . Om 6 uur drink ik iets en mijn Franse tafelgenoten noemen deze wind " tempest " denk ik maar ik ben er niet zeker van . Het schijnt de voorbode te zijn van storm en onweer . Wanneer ik een uurtje later op een kamping arriveer na meer dan 100 km gereden te hebben zeggen mijn Nederlandse buren die ook naar Santiago op weg zijn ( ook zij weer in stukjes ) dat het gaat stormen . Om 21.30h kruip ik onder de wol en op dat moment is gans de hemel dichtgetrokken en waait het verschrikkelijk .Een kwartier later word ik wakker van de donder en de bliksem uit de hemel boven me. Heel de nacht zo'n weer en sindsdien weet ik dat mijn tentje een goeke is , geen druppel binnen . Om kwart na drie word ik terug wakker en merk dat de wind en de regen gaan liggen zijn . Maar er morrelt iets aan mijn tent . Dat heeft me gewekt . Noch binnen noch buiten de tent vind de oorzaak van dat geritsel . Ik ga dus maar eens een plasje doen en slaap verder .
Vrijdag 17 juli 2009 .
Vroeg uit de veren maar mijn Nederlandse buren hebben hun boeltje al bijna gepakt . Ze zitten dan ook nog fris want ze zijn nog maar 2 dagen onderweg . Ik ben weg om 10 voor 8 en de lucht zit dicht . Niet veel later begint het te regenen eerst kalmpjes maar het wordt erger en erger . Het wordt zo erg dat mijn regenjas niet meer voldoende is en mijn regenpak ook aan zou moeten . Het is echter weer aan het bliksemen en ik ben net op de énige plaats in gans de Landes waar zowel links als rechts geen bomen staan . Ik spoed me , wind tegen , zo snel ik kan verder om het bos in de verte te bereiken . Ik kruip in mijn regenpak en....jawel hoor als het aan is is de regen bijna gedaan , van de ene moment op de andere. Tegen ongeveer tien uur gaik een koffie drinken . Dat worden er 2 . Dat worden er 3 want telkens ik wil vertrekken begint het opnieuw in alle hevigheid te gieten . Mijn Nederlandse buren kwamen hier ook een koffietje drinken . Ik passeerde ze onderweg toen ze in een kerkportaal stonden te schuilen . Door al dat oponthoud raak ik niet genoeg opgeschoten . En ik die vandaag Dax wilde bereiken . Dat zit er niet in . Altijd tegenwind en dat in eindeloze rechte wegen waar geen hol te zien is . Alleen bomen , bomen en nog eens bomen . Maar toch , niettegenstaande een lange middagpauze ( waar ik mijn Nederlandse buren weer ontmoet , voor het laatst dit keer want zij blijven daar overnachten ) en een schuilsessie in een oude watertoren ( vanwaar ik bovenaan een foto nam ) , schiet ik toch meer op dan ik dacht . En na meer dan 120 km gereden te hebben in barre omstandigheden bereik ik Dax .Ik wilde hier een rustdag nemen maar ik weet nog niet goed , misschien ga ik morgen wel door naar ofwel St Jean of anders Ste Marie , we zien wel .
In diezelfde pub waar ik op internet kan , mag ik ook nog eens overnachten . Ik mag mijn tent opzetten achter de zaak , vlak naast het kerkhof . Nog nooit zo`n rustige nacht gehad . Nadat ik opgesteld ben en al onder het eten maak ik een praatje met de buur die in zijn tuintje bonen aan het plukken is . Wanneer hij klaar is vraagt hij me om een biertje te komen drinken . Een oude jager die honderduit praat . Na afloop vind ik het niet meer dan normaal dat ik nog even iets drink bij de mensen die me gratis onderdak bieden . Jimmy en zijn vrouw Linney hadden vroeger in Engeland een bouwbedrijfje maar is gedesillusioneerd geraakt door mensen die niet of laattijdig hun schulden betaalden . Aan de blik in zijn ogen te zien twijfelt hij of dit dan wel zo`n goed alternatief is . Maar door al dat gepraat wordt het veel te laat . Pas om 23.15 h ga ik slapen . Nog nooit zo laat geweest .
Woensdag 15 juli 2009
Ik heb me overslapen . Eert werd ik voor half vijf wakker , maar dat vond ik nog te vroeg . Het leek of ik mijn ogen nog maar net dichtgedaan had toen er aan mijn tent werd geschud . Mijn buur (van de bonen , niet die van de andere kant want die houden zich daar niet mee bezig) vroeg me of ik niet ziek was , want "jij stond toch vroeg op normaal ? " . En of ik geen zin had in een kopje koffie ? Weer een hele uitleg , dit keer samen met de burgemeester waar ik aan werd voorgesteld . Uiteindelijk om 09.30h op mijn fiets en weg . Onderweg , net op de middag rijd ik Aubeterre sur Dronne binnen . Eigenlijk moest ik er gewoon langs rijden maar ik maak de erg stijle klim naar het dorpje . Daar zie ik iets dat ik gans mijn leven nooit zal vergeten. Een kerk in de rotsen uitgehouwen . Het eerste deel stamt uit de 3de eeuw en was een heidense kerk van " de volgelingen van Mithras " een sekte die toen verboden was . Achteraf is de ruimte een deel van een abdij geworden welke tijdens de oorlogen tegen de Hugenoten volledig verdween . Verschillende keren vergroot , tijdens de Franse revolutie als salpeterfabriek gebruikt , daarna als dorpskerkhof en uiteindelijk in 1958 gerestaureerd , In 1961 stortte de vloer voor de kerk in en kwam het oudste deel terug aan het licht , de krypte vaar die volgelingen van Mythras hun doopsel ontvingen met stierenbloed . Veel foto`s gemaakt en nog zoveel meer te vertellen . Omdat ik alleen al dit mocht aanschouwen , kan deze reis niet meer stuk . Wanneer ik even later wil gaan eten en mijn fiets vastmaak gaat er wel iets anders stuk . Mijn ventiel van mijn achterband breekt af . Gelukkig heb ik een reservebinnenband bij me want dat kan ik niet repareren . Eer dat in orde is is het al behoorlijk laat en tot overmaat van ramp rijd ik nog serieus verkeerd ook . En dat met deze hitte ( tot 36 graden ) en op zulk terrein . Het is daardoor dat ik vandaag maar 78km kan fietsen .De kamping waar ik nu opsta was eigenlijk volzet maar met mijn beproefde "lijdende zeehondjes blik " kon ik toch een plaats versieren . Ik ga douchen en daarna slapen want het is weeral bijna 22.00h .
