het fietsavontuur van Mireille Bekaert en Herman De Wulf
Mireille en Herman trekken op 10 juli 2011 per fiets naar Rome en hopen daar begin augustus te arriveren. Een tocht van meer dan 2000 km, met pak en zak, met tent en slaapzak. Tijdens onze voorbereidingen kregen we graag jullie tips. Eens vertrokken hopen we op veel aanmoedigingen.
Deze morgen waren we om kwart voor 9 al aan het fietsen. Zonder af te spreken of te plannen, maar het was alsof we allebei hetzelfde aanvoelden. We wilden zo vlug mogelijk deze laatste etappe achter de rug hebben. Er hing een bepaalde sfeer in de lucht, moeilijk te omschrijven. Toch moesten er nog 95km afgehaspeld worden. En weer zaten er pittige kuitenbijters in. Voeg daarbij de loodzware hitte (boven de 30°) en de slechte asfaltwegen het steeds drukker wordend verkeer en je hebt een ideale coctail om terug een zware rit te hebben. Toch hadden we vandaag een ander gevoel...dit waren echt onze laatste kilometers. " Morgen is het gedaan", hebben we meer dan eens tegen mekaar gezegd, "vanaf morgen ligt alles achter ons". Maar wat we gezien hebben met onze ogen, gevoeld hebben tijdens onze ritten, gedeeld hebben met anderen en samen, is met geen woorden te beschrijven of in een foto weer te geven. Dit zit op onze eigen harde schijf voor altijd. Rond 4 u reden we dan echt het voorgeborgte van Rome binnen, en ineens zag ik de koepel van het vatikaan, eerst een klein bolletje, dan wat groter en ineens weer weg doordat het fietspad ervan wegdraaide. Mijn hart begon echt sneller te slaan en ik denk dat ik ook voor Herman mag spreken. Toen we uiteindelijk in het drukke stadsverkeer terecht kwamen leidde de GPS ons feilloos naar het St. Pietersplein en voor ik het wist stonden we met ons fietsje voor het immense Vatikaan, de klok sloeg half 5. Wat een gevoel ! Dit is iets wat wij alleen konden voelen maar de foto spreekt denk ik boekdelen. Nu rest ons enkel nog het nagenieten, van onze reis en van Rome. Nogmaals iedereen heel erg bedankt om ons zo massaal te volgen en te steunen.
Tot zondag... In de Parking en het Boerenparlement (Oogststoet) ! Tot maandag op de gemeente ! Tot dinsdag op de bank en in de winkel !!!
We zijn op één dag fietsen en minder dan 100 km van Rome. We hebben zonet nog eens een Italiaans restaurantje bezocht (zie foto) en onder elkaar al even teruggeblikt op ons avontuur. Morgen wordt het wellicht ook voor ons een emotionele dag. We hebben het vanavond nog onder elkaar gezegd, de voorbije dagen hebben we niemand meer ontmoet die de ambitie had om tot Rome te fietsen. Toch ontmoetten we in Duitsland, Oostenrijk en Noord-Italië nog geregeld fietsers die dezelfde fietsroute volgden, maar duidelijk niet tot het einde. Het is dan ook niet evident. We hebben onderweg geen enkele toegeving gedaan (of moeten doen), een alternatief voor onze fiets hebben we nooit overwogen, niet in de Alpen, niet in de Apennijnen en niet Toscane.
Wanneer we morgen op het St-Pietersplein zullen staan, met onze fiets, zullen alleen wij beseffen welke moeite het ons heeft gekost, wat we hiervoor hebben moeten doen. Maar ook alleen wij zullen de vreugde zo intens beleven van "we hebben het gehaald".
Toch was dit avontuur nooit hetzelfde geweest zonder jullie reacties. We hebben ervan genoten, we hebben er elke dag naar uitgekeken. Bijna, of morgen misschien zelfs meer dan 5.000 bezoeken (!) van onze blog, We hadden het nooit durven dromen. Jullie reageerden niet alleen via de blog, maar ook via SMS, via mail via ons gastenboek..... Bedankt!! Het heeft ons deugd gedaan!
Morgen proberen we zo vlug mogelijk onze finale foto (op het St Pietersplein) en onze laatste ervaringen mee te geven. We denken rond 19u in ons hotelletje te zijn. Lees het nog even met ons mee en dan zien we elkaar hopelijk terug in ons Massemen. Onze berichtjes geven maar een fractie weer van wat we hebben beleefd. Misschien kunnen we onze verhalen en onze foto's en onze filmbeelden eens met jullie delen. Ciao en tot morgen... in Rome!
Etappe 23. Lago di Bolsena - Lago di Vico 72 km (2.083 km)
Het ochtendzonnetje verwarmde reeds vroeg ons tentje. Amper 7u voorbij en Herman had al een aantal mooie foto's genomen van deze schitterende locatie waar we de laatste keer ons "huisje" hadden neergepoot. Want vanavond hebben we gekozen voor een hotelletje die op de route ligt. Ten eerste omdat de camping te veraf lag en ten tweede omdat we nu toch wel eens onze blog wilden bijwerken. Het traject van vandaag begon reeds heel vroeg met een klimmetje van 300m maar wel met een stijgingspercentage van 20% (waar we allebei zijn opgereden). Kwestie van de spieren wat los te maken ! Het landschap was nu wel helemaal anders dan in Toscane en in de dorpjes die we doorreden leek het alsof de tijd had stilgestaan. Het was vandaag ook bijzonder heet en dit samen met een kilometers lang, heel slecht wegdek; klimmetjes die serieus in de kuiten bijten en bijna alles dicht op maandag was het niet de leukste rit. Ook bij Herman begon het vandaag wat te knagen denk ik, want op een gegeven moment tijdens een 2 kilometer lange klim van 7% riep hij ineens (want ik kom altijd wat achter) dat hij zat te denken aan een frisse Rodenbach van 't vat op het terras van de Parking in Massemen Dus ik denk wel dat niet alleen het lichaam stilaan vermoeid geraakt, maar het feit dat de eindmeet nu heel dichtbij komt ook mentaal wat gaat spelen. Vanaf vandaag viel het ook op dat alle richtingaanwijzers nu ook al Rome vermelden. Morgen gaat het dus in rechte lijn naar het St.-Pietersplein en wat we daar zullen voelen zal denk ik moeilijk te verwoorden zijn. Maar we gaan het morgenavond toch proberen !
Etappe 22. Casteldelpiano - Lago di Bolsena 76 km (2.011 km)
Zoeken naar WIFI. Zo zijn we gaan slapen en zo zijn we opgestaan. Dit keer hadden we een zeer rustige nacht. Een ouderwetse camping met campinggasten die al hun hele leven naar dezelfde camping komen. Zo leek het ons althans. Het deed me eraan denken dat Europa zich best ook eens met de kwaliteit van de campings mag gaan bezighouden. Ook vandaag weer op onze camping aan het Lago di Bolsena is de kwaliteit pover en eigenlijk niet meer van deze tijd.
WIFI hebben we nergens gevonden. Op veel plaatsen onderweg gevraagd en iedereen dacht wel ergens een plek te kennen waar ze WIFI zouden kunnen hebben maar uiteindelijk werd het niks. We dachten dat Italië toch gek was van multimedia, maar dat blijkt alleen voor de grote steden te gelden. Het landelijke Italië leeft aan een heel ander ritme.
Het klimgedeelte van onze etappe lag vandaag bijna volledig tijdens de voormiddag. Met nog een tweetal stevige beklimmingen en dito afdalingen hebben we ondertussen ook Toscane verlaten. Na de middag zijn we geleidelijk afgedaald naar het grootste kratermeer van Europa, het Lago di Bolsena. Een "rustig" meer, met alleen wat zondagse badgasten. En al is de kwaliteit van onze camping uit de tijd, we staan vandaag met onze tent werkelijk aan de rand van het meer (zie foto) en hebben van hieruit een prachtig zicht op dit rustige water. We zijn benieuwd met welk ochtendzonnetje we morgen zullen gewekt worden. Slaapwel.
Etappe 21. Casciano di Murlo - Casteldelpiano 67 km (1.935 km)
Vannacht heel weinig kunnen slapen. De hele camping zat vol met Nederlanders die op vrijdagavond een feestje mochten bouwen met harde boem-boem-"muziek" tot na middernacht. Daar konden we nog mee leven, maar dat sommige Nederlandse 'hang'-jongeren ons en nog veel anderen dan nog tot 3 uur in de ochtend wakker hielden met luidruchtig praten en lawaai maken, was er echt over. We hebben vanochtend ons beklaagd bij de directie en toen we met de fiets in de hand klaar stonden om te vertrekken werd de kampeerders via de geluidsinstallatie al duidelijk gemaakt dat het gedrag van de nacht voordien onaanvaardbaar was.
Misschien was dat de reden, maar Mireille heeft wel een zware dag gehad. De zon heeft de hele dag fel geschenen en opnieuw hebben we 1235m hoogteverschil geklommen (gelukkig ook 1035 m gedaald). Maar het zijn de stevige beklimmingen met alweer stijgingspercentages van 10-12% die energie vreten en zeer veel drank vragen. Zo hebben we 8 km moeten klimmen tot Montalcino (zie foto), een Italiaans wijncentrum waarvan de Brunello di Montalcino misschien bekend in de oren klinkt. Een mooi Italiaans klein stadje zoals we er nog op de Toscaanse heuvels konden zien liggen zoals Seggiano (bekend om de olijfolie) en uiteindelijk ook Casteldelpiano, onze eindbestemming voor vandaag.
Mireille aarzelde om opnieuw op een camping te gaan. Het weer zit nochtans zeer goed mee. Maar de hartelijkheid van de oude man die ons ontving, nam meteen alle twijfel weg. De camping hier is een verouderde Italiaanse camping met zeer veel bomen en elk zijn eigen plekje. Een verouderd sanaitair blok. We konden hier wel een wasje doen in de wasmachine zodat we morgen opnieuw eens in frisse kleren kunnen starten. Hoewel, de muggen onderweg bleken toch niet vies te zijn van onze zweetgeuren; we staan vol met muggenbeten.
"En internet?". "Nee, dat hebben we hier niet daarvoor moet je in het dorp zijn." "OK", onze blog passen we dan morgen wel aan en zoeken voor het ontbijt wel iets waar WIFI geen wereldvreemd begrip is.
Etappe 20. S.Pancrazio - Casciano di Murlo 77 km (1.868) km
Inderdaad, vanmorgen begonnen met 2 km klimmen, weliswaar na een schitterend ontbijt met alles erop en eraan bij onze zeer vriendelijke hospita. (We hebben adreskaartjes mee van deze prachtige locatie. Dus als er iemand interesse heeft ... ). Een mens zou al eens durven vergeten waarvoor we hier zijn ! Fietsen dus. En dat was vandaag weer bijzonder moeilijk. De zon scheen, het was heerlijk warm, maar de bulten volgden mekaar hier in een razendsnel tempo op. We reden vandaag richting Siena. Rond de middag , bij het zoeken naar eten hadden we een enorme meevaller. In Castellana di Chianti konden we zomaar internetten, we hebben dus onmiddellijk onze blog bijgewerkt. Tussen Firenze en Siena reden we trouwens in de streek van de Chianti waar we normalerwijze zeker eens zouden gaan proeven op al die uitnodigende wijndomeinen. Maar met de fiets is dit uit den boze. We zullen dus na onze reis eens moeten langsgaan bij onze vriendinnen van AMICI DEL VINO om onze achterstand in te halen. We reden trouwens langs een van de wijnhuizen die zij ons leerden kennen.
Eer we Siena mochten bewonderen moesten we eerst veel tol betalen. Met zelfs een klim van 14% die Herman notabene, nog niet op zijn kleinste versnelling en met zijn 50kg wegende fiets, heeft opgefietst !!! Ondergetekende (Mi) is afgestapt. "Achieleken" wou niet mee, maar de rest ook niet hoor, dit was moordend ! Het loonde wel de moeite want Siena is zeer mooi, kleinschaliger dan Firenze maar weer totaal anders. Het is ook al een gewoonte geworden dat we onszelf dan trakteren op een lekkere Italiaanse "gelato"
. We moeten toch ons gewicht op peil houden nietwaar . Na dit mooie intermezzo hadden we nog 25km te gaan. Een uurtje fietsen met WTC Lambroek, maar hier...het dubbele. Vandaag stond een mooie camping op het programma, we hebben ze gehaald maar niet zonder (ik weer) veel af te zien. Ik ging zelfs mijn fiets aan de kant gooien op een gegeven moment. Maar na een warme douche en een wit wijntje is alles vlug vergeten. En aangezien we met ons tentje naast Spanjaarden staan en we eindelijk nog eens kunnen Spaans konden spreken, zijn we weer helemaal happy ! We zijn op 4 dagen fietsen van Rome, nog 300km te gaan... pfff. Peanuts ! (denk ik)
Etappe 19. Traversa - S.Pancrazio 98 km (1.791) km
Normaal vertrekken we rond kwart na 9. Deze morgen was het 10u toen we op de fiets zaten. We dachten dat we nu wel het moeilijkste hadden gehad. Stijle beklimmingen, slecht weer... De zon scheen en we hadden eens lekker lang geslapen. Met Firenze in het vooruitzicht kon onze dag niet meer stuk. Het traject voor vandaag bracht ons naar de Toscaanse heuvels. Dus geen Alpen of Apennijnenpassen meer over... dachten wij ! Maar... dit was tot nu toe, echt, de zwaarste rit. Korte beklimmingen van 9-10-11-tot 13% zijn meer een begrip voor de Vlaamse Ardennen, maar hier hadden we dit niet meer verwacht. Steeds opnieuw moesten Berendries, Kongoberg, Léberg en andere Vlaamse hellingen zonder kasseien en hier zonder naam hier beklommen worden, maar dan met pak en zak. Gelukkig kwam kort na de middag Firenze in zicht en dit deed op slag alles vergeten ook wat ons nog te wachten stond. Toen ik voor de "Duomo" (Dom) stond viel mijn mond letterlijk van verbazing open ! En daarna op de Ponte Vecchio had ik een gevoel van : "dit is niet echt" Met ons fietsje volgeladen vertrokken in Massemen en nu tussen 100-den toeristen in Firenze !!! Maar we moesten daar ook verder. En om uit Firenze te geraken moest weer een helling van 13% overbrugd worden (de Monte Michelangelo) !! Voor wat hoort wat, maar vandaag hebben we toch, letterlijk, een hoge prijs betaald. Ons eindpunt lag nog zo'n 35 km verder maar door het enorme zware parcours zijn we op een 10 tal kilometers van ons einddoel gestopt. Het was toen al 19.30u. Uiteindelijk zijn we in een ptachtige Toscaanse villa terechtgekomen met zicht op de heuvels en een restaurant op 100 m hier vandaan. Minder goed nieuws is dat we daarvoor 2km zijn gedaald tegen 47km/u. Dus morgenvroeg zullen we een boterhammeke meer moeten eten om terug te keren naar de route. Maar dat zijn zorgen voor morgen.
Etappe 18.S.Lázarro di Sávena - Traversa [Passo della Futa] 63 km (1.693) km
Volgens onze planning moesten we nu op een mooie terrasvormige camping zitten in Monte di Fò. We zijn gestrand in Traversa op 5 km van onze eindbesteming. De voornaamste reden: regen!
Vanochtend was het bewolkt maar droog om de "Apennino Bolognese", onze eerste rit door de Apennijnen aan te vangen. We lieten meteen Bologna achter ons; we hebben de stad niet bezocht. De eerste 22 km gingen nog "langzaam" bergop. Net voor Loiano, na de eerste kilometers klimmen, hebben we nog kunnen picknicken. We hebben een potje rijst gekookt (!) met dank aan Hugo die voor het gasvuurtje heeft gezorgd .
De klim naar de Passo della Raticosa (968m) op bijna 50km van ons vertrekpunt en dus 50 km klimmen (!) ging via enkele stevige kilometers van steile bergop. Pas boven beseften we dat we onze zwaarste klimdag van de hele reis hadden. Vandaag moesten we 1310 m hoogteverschil overbruggen wat meer was dan voor de beide passen over de Alpen. Op enkele kilometers van de top is het dan gaan regenen. Boven was er gelukkig een bar open waar we genoten hebben van (elk) twee lekkere capuccino's. Maar het bleef maar regenen en ik (H) wou zo graag nog eens op een camping staan. Na de top volgde niet meteen een grote afdaling. We zitten hier midden de Apennijnen en moesten nog wat op en neer. Een snelle afdaling, een stevige klim; ze wisselden elkaar op een uitputtende wijze af. Net voor onze eindbestemming moesten we nog over een tweede 'colletje' de Passo della Futa (902m). Deze hebben we vandaag net niet gehaald. Omdat we met dat weer geen camping willen nemen, durfden we het niet aan om zomaar tot de eindbestemming te rijden. Vanaf de Passo di Raticosa zijn we op zoek gegaan naar een 'albergo' mét restaurant, én internet. Het eerste hebben we gevonden, het tweede niet. Hier in de 'Albergo Berti' in Traversa hebben ze nog niet eens een computer, laat staan draadloos internet. Het warm water voor de douche hebben we moeten vragen, maar voor een glas witte wijn mocht Mireille kiezen uit twee flessen (wat een luxe). De gekozen fles bleef wel op tafel staan. Ons verhaal zal je dus pas later lezen, maar ondanks de regen is dit wel wat we zoeken. De Italiaanse eenvoud waar mensen nog aan iedereen in het café vertellen dat we van België naar Rome rijden en dan nog met de fiets. "Sei bravi!!" (jullie zijn moedig) zeggen ze dan (of zoiets).
Ons verhaal van vandaag is eigenlijk een doorslag van dat van gisteren. Alleen was de afstand wat langer en brandde de zon wat feller. Onderweg hebben we een prachtige stad bezocht, Ferrara. Een stad met een prachtige Dom ( zie foto ) en hele mooie oude gebouwen, prachtige pleintjes en gezellige straatjes waar als het ware de Romeinse sfeer nog hangt. Het was heel dorstig weer vandaag, dus zijn we regelmatig gestopt om eens iets anders te drinken dan lauwe drank uit onze drinkbus. Maar NIET ALCOHOLISCH !!! Steeds als we onze fietsen ergens "parkeren" worden ze steevast bekeken door enkele oude Italianen die op het terras zitten te keuvelen, en in ons beste Italiaans moeten we dan uitleggen van waar we zijn en waar we naartoe gaan. En telkens weer verklaren ze ons, in het Italiaans weliswaar, een beetje zot. En dat moet je ook zijn voor zo een onderneming, want op zich kan iedere geoefende fietser dit, maar je moet het volhouden dag na dag, steeds weer met die pijnlijke poep op dat zadel en trappen, zoals ik gisteren al vermeldde, steeds weer opnieuw, tot je bestemming bereikt is. Stilaan kwamen vandaag de Apennijnen dichterbij, zoals vorige week de Alpen, maar dan minder hoog. Vanaf morgen gaan we die temmen !!! Het zal opnieuw zwaar worden. We hopen door de warmte maar ook door een aantal "klimmetjes" van 9 to 12 %. Afzien is een deel van het leven van een trekker, van een reizend avonturier. Gelukkig komt na iedere klim ook een afdaling en 's avonds een heerlijke douche en lekkere Italiaanse pasta. We overnachten vandaag in eeen trekkershut van de jeugdherberg. Normaal zouden we hier onze tent opzetten maar opnieuw was het weer onbetrouwbaar en vrezen we voor een onweer. Het weer zit ons echt niet mee.
Eindelijk eens een echt Italiaans zomers weertje vandaag ! Toen we vertrokken deze ochtend om 9.15u was het al 19°. Al gauw werden de t-shirts verwisseld voor topjes om onze huid optimaal te laten bruinen. Vandaag werd het een rustige en vlakke rit door de Po-vlakte, de "Italiaanse boerenbuiten" de appel-en andere fruitteelt, waar we nu al kilometers en kilometers mochten tussen fietsen maakten nu plaats voor enorme maisvelden en akkers dikwijls met een boerderij in echte palazzostijl, andere dan weer of het net oorlog was geweest. Enfin, eigenlijk was er vandaag niet zoveel te beleven. Behalve een leuk oponthoud waar we aan een fruitstalletje van een fruitproducent een meloen en enkele nectarines kochten die we à la minute verorberden. Ondertussen gaf onze kilometerteller al 85km aan en we zouden overnachten in het mooie Lendinara waar enkele B&B's waren volgens ons boekje want campings zijn er hier niet. De eerste...gesloten, de tweede...bestond niet meer, de derde gebeld,... geen antwoord ! Gelukkig zijn de mensen hier ontzettend vriendelijk en gedienstig en heeft een dame uit een winkeltje voor ons gedurende meer dan een half uur telefonisch gezocht naar een overnachting in het dorpje Lendinara. Uiteindelijk heeft ze gebeld naar een hotelletje in het volgende dorpje (nog eens 10 km verder). En dus zitten we hier nu in Fratta Polésine. Een heel leuk oud dorpje met prachtige oude Venetiaanse gebouwen, maar waarvan ik de naam waarschijnlijk nooit zal kunnen onthouden. Zo is er dus elke dag wel iets waar we niet op voorbereid zijn maar toch telkens weer genieten we van het improviseren op het moment zelf. We zijn nu nog 40km voor op ons programma, zo kunnen we die lange rit die morgen gepland was inkorten met 40km en zitten we weer perfect op schema. En wat de dag van morgen ons zal brengen... who knows. Het enige waar we altijd zeker van zijn is dat we moeten trappen en trappen en trappen tot in Rome !! Ciao..
Ons optimisme van gisteren, dat we eindelijk voorgoed de regen achter
ons hadden gelaten, werd deze morgen opnieuw de grond ingeboord. Vertrokken
onder een dreigend wolkendek, voor 85km richting Verona. Eenmaal goed op weg
begon het lichtjes te druppelen en even later moesten we opnieuw de regenvest
aantrekken. Tamelijk geirriteerd ging de kilometerteller de hoogte in. Na een
uur hadden we zeker al 25km afgelegd. Met de Adige nog steeds naast ons reden
we het einde van de Alpen tegemoet. Rond 11u waren we de regen even beu en zijn
we koffie gaan drinken in een klein dorpje even buiten onze route. 4 capuccinos
en 4 croissants later vroeg ik de rekening en we moesten 4,90 betalen. Spijtig
dat het zo ver is om hier elke zondag koffie te komen drinken J Enfi, toen we buiten kwamen was het gestopt
met regenen en kwam de zon al eens piepen. Het traject naar Verona was
wondermooi, we hebben het Gardameer niet gezien hoewel het heel dichtbij lag.
Op een aantal klimmetjes, o.a eentje van 10%,kon ik even mijn Achilleken
zoals ik het ondertussen noem, testen. Het ging goed ! De zalf en pilletjes
doen hun werk.Toen lagen de Alpen definitief achter ons. (zie foto Mi) Laat de
Apenijnen over een aantal dagen maar komen!!! Rond Half vier waren we in
Verona. We wilden hier in een hotelletje overnachten om eens de stad mee te
pikken want vanop een camping is het soms te ver. Na een uur ronddolen hadden
we eindelijk iets gevonden, waar we onze fietsen zelfs in een verwarmde ruimte
mochten zetten ! Van luxe gesproken. Verona is een echte aanrader. Voor degenen
die nog een citytrip willen plannen doen zou ik zeggen. Morgen proberen we
terug 2 etappes te combineren zodat we het later eventjes rustiger kunnen doen
om eventueel ook Firenze wat uitgebreider te kunnen bezoeken. We zien wel.
In Rovereto zijn er geen campings. Het is dus niet het weer dat gezorgd
heeft dat we voor een klein hotelletje aan de rand van de stad hebben gekozen
(maar zonder internet L). Hier in Rovereto
zitten we nog ruim 70km voor op ons schema.
Vanochtend was het nog fris, want gisteravond en vannacht heeft het in
Bolzano nog hevig geregend, maar het weer is vandaag steeds beter geworden en
we hebben de hele dag in de zon gefietst. En opnieuw de hele dag langs de Adige
op een schitterend fietspad.
Gisteren had ik nog gebeld met Carl die samen met onze Burgemeester op
reis is. Met hem hadden we afspraak gemaakt, hij zou ons vandaag een eind tegemoetkomen
vanuit Ora richting Bolzano. We zouden hem wel herkennen vertelde hij nog. Na
ongeveer 15 km kwam een fietser in de Belgische kampioenentrui in onze richting
gefietst. Wij reden in onze Massemen-Rome T-shirt. We hadden nog maar
nauwelijks goeiedag gezegd of een groep fietsers uit Melle kwam ons voorbij
gefietst. Onze T-shirt verraadde onze herkomst. Enkele kilometers verder
vroegen ze ons om een groepsfoto te maken. Zij reden nog richting Kroatië. En
nog iets verder ter hoogte van Auer/Ora stond dan onze Burgemeester met zijn
echtgenote en de echtgenote van Carl ons op te wachten, met fototoestel. Het
gaf ons een geweldig thuisgevoel, zover van huis. Voor hen een dag rijden of
enkele uren vliegen, voor ons twee weken fietsen. Het deed ons wat. We hebben
wat gezellig zitten keuvelen op een terras (zie foto). Geen van ons was
gehaast. En ongelofelijk maar waar, we hadden nog maar net enkele ervaringen
uitgewisseld of langs datzelfde terras passeerden daar opnieuw Maya en Rick.
Dag Burgemeester zei Rick. We hadden immers de voorbije dagen de hele
politieke situatie zowel nationaal als lokaal al aan deze nieuwe vrienden
uitgelegd. We moesten dan wel verder en het leek even op een nieuwe start. De
Adige bleef de hele dag onze reisgezel. Tot hier in Rovereto waar we net
genoten hebben van een heerlijke pizza.
Etappe 13. Glorenza (Glurns) â Bolzano 92 km (1.243km)
Opgestaan op de camping met de zon, samen met onze Nederlandse partners
"in crime". Vandaag werd het een rit van 92km waarvan zeker 90 km lichtjes en
soms wat meer bergaf. Dus ideaal om mijn achillespees even rust te gunnen want
gisterenavond zag ik het echt slecht zitten. Ik neem nu medicijnen tegen ontstekingen
en smeer voltaren want ik zou het doodzonde vinden om te moeten opgeven voor zo
iets. Enfin, de rit vandaag was won-der-mooi !!! We reden constant door een
postkaart met naast ons de Adige,een snelstromende bergrivier, en rondom ons de
bergen met hier en daar nog besneeuwde toppen. Het zonnetje bruinde ondertussen
onze huid en tegen 4 u waren we in Bolzano want Rick, en wij ook wel, wouden
koste wat kost de tour zien vandaag. We vonden dan ook gauw een cafeetje waar
ze, en de tour uitzonden, en een frisse pint seerveerden. Nadat we de
overwinning van Contador hadden gezien hebben we afscheid genomen van onze
Nederlandse vrienden, niet zonder eerst afspraken te maken om nog eens samen te
gaan fietsen in de Vlaamse Ardennen. Want die twee zijn ook bezeten van de
fiets, en Maya kan serieus bergop fietsen, dus dat beloofd. Ondertussen zitten
we op een gezellig terrasje in Bolzano buiten te eten want het weer is hier
eindelijk zoals het moet zijn in de zomer. Morgen fietsen we onze burgemeester
tegemoet. Verslag volgt.
Etappe 12. Pettneu â Glorenza (Glurns) [Italië] 102 km (1.151)km
Vanochtend wakker geworden met de zon. Er was nochtans regen voorspeld.
Maar we moeten eerst nog iets over gisteravond vertellen. We waren klaar met
eten en met de blog en wilden net afrekenen toen totaal onverwacht Maya en Rick
binnenkwamen in het restaurant waar wij net iets hadden gegeten. We wisten niet
eens dat zij in hetzelfde dorp als ons logeerden. We zijn dan nog maar iets
blijven drinken en hebben afgesproken dat we vandaag samen zouden fietsen.
Vanochtend dan heb ik eerst de voorremmen van mijn (H) fiets met wat
moeite vervangen en iets over negen zijn we dan samen gestart. Een zeer lange
afdaling in het prachtige Stanzertal tot Landeck. Vanaf daar ging het licht
bergop langs de oever van de Inn. We zouden eerst overnachten in Pfunds, maar
gezien het uitstekende fietsweer en de ervaring van gisteren met de beklimming
van de Arlbergpass in de regen en de mist, hebben we besloten om de 6km lange
Reschenpas maar meteen vandaag te doen. Vooraleer aan de klim te beginnen
moesten we afwisselend door Oostenrijk en Zwitserland. We zaten er op het
drielandenpunt van Oostenrijk, Zwitserland en Italië. In Zwitserland in
Martina/Martinsbrück hebben we trouwens een veel te duur betaalde spaghetti
gegeten. Maar het was het vertrekpunt voor de klim en dus wat extra energie was
welkom. We gaven afspraak met Rick en Maya aan de camping te Glurns en zijn elk
ons eigen tempo gaan rijden. Rond halfdrie zijn we de klim begonnen met een
permanent stijgingspercentage van 7%. Het is voor Mireille een zeer moeilijke
klim geworden met veel last aan de achillespees. Eenmaal boven aan de
Norbertshöhe (1450m) was het eerst nog enkele kilometers lichtgolvend met nog
wat kleine klimmetjes tot aan de Reschenpas en de grens met Italië. Dan enkele
kilometers langs de boorden van de Reschensee/Lago di Résia en de
Haidersee/Lago della Muta op 1.400 meter met adembenemende verzichten. En vanaf
daar ging het aan een razende vaart naar beneden. We zijn vandaag tot
Glurns/Glorenza gereden op nog maar 600 meter hoogte en hebben dus twee etappes
in één dag gereden. Vanavond dan een restaurantje opgezocht, maar geen internet.
Elke avond, nadat we ons opgefrist hebben, gaan we op zoek naar een café of een restaurantje (want campings en zelf een potje koken is er bij dit weer niet echt bij). We vragen dan telkens of er internet is en zo ja dan beginnen we ons dagelijks ritueel. De foto's die we namen van de fotocard op de PC zetten, een "foto van de dag" kiezen voor de blog, deze via een internettoepassing verkleinen tot een formaat voor de blog; de tekst op ons dagboek plaatsen; de blog openen en de tekst met de foto van de dag erin kopiëren en dan -voor het leukste moment- jullie reacties lezen en 'goedkeuren' zodat jullie ze ook van elkaar kunnen lezen. Dit hebben we nu net gedaan hier in Pettneu (zie foto) waar we reeds om 14u30 arriveerden na een zeer moeilijke trip. Maar dat lezen jullie hierna wel. Blijf dus reageren beste vrienden. Het bezorgt ons telkens weer een leuke avond.
P.S. De FOTO VAN DE DAG kan je altijd vergroten door er tweemaal op te klikken.
Etappe 11. Braz â Pettneu (Arlberg) 42 km (1.049)km
Deze morgen was ik al om 6u wakker. Gordijntjes opzij geschoven en eens
gepiept of het weerbericht zou kloppen ja hoor, het regende pijpenstelen.
Misschien zal het nog wel opklaren, dacht ik, toen ik nog eens onder mijn
donsdeken schoof voor een uurtje, maar helaas, toen we vertrokken bij ons
gastgezin om kwart na 9 goot het water. Ze maanden ons aan geen risicos te nemen
want bergen zijn veraderlijk. Met deze wijze raad voor ogen begonnen we gestaag
te klimmen richting Langen, waar we eventueel de trein konden nemen om de
hoogste top te overbruggen vi a een tunnel. Onderweg nog even gestopt voor een
warme choco en ons wat te laten opdrogen. Eenmaal in Langen aangekomen moesten
we kiezen, ik wist al op voorhand dat het me zou spijten als ik op die trein zou
stappen. Herman vroeg : wat doen we? Ik zei verder fietsen de trein is
voor mietjes !!!. Ik kreeg een duim van hem, want hij was van hetzelfde
gedacht. Toen begon echt het zware werk, vanaf Stuben (zie foto). De regen viel nog steeds met bakken
uit de lucht, en het steigingspercentage ging naar 11%. Ik ben een aantal keer
doodgegaan, echt, de Mont Ventoux met de racefiets is een makkie vergeleken met
deze klim, gepakt en gezakt, koud en nat. Maar we hebben het gehaald. Na twee
uur klimmen stonden we op de top en hebben we onzelf getrakteerd op een lekkere
soep met een broodje. Toen moesten we nog afdalen en dit was zowaar nog erger
want snelheid nemen met dit weer was echt uit den boze. We waren verkleumd maar
opgelucht toen we het bordje Pettneu zagen staan. En nog geen tien minuten
later hadden we een kamer met een lekkere warme douche.
Etappe 10. Lindau â Braz (Klostertal) 91 km (1.007)km
We zijn vandaag 8 km verder gereden dan ons vooropgesteld doel. We
zitten in Braz (Oostenrijk) en hebben rond 16 uur aangeklopt bij een gastvrij
gezin die zimmer frei aanbood. De hele dag hebben we in het zonnetje
kunnen fietsen maar nu kwamen de wolken iets te dreigend over de bergen dat we
besloten om niet meer verder te rijden en overnachting te zoeken. Jammer, want
de hele dag hebben we hoop gehad om onze tent te kunnen opstellen, en ondertussen
is het weer aan het regenen.
Doordat het vandaag de laatste dag was voor we ons in het gebergte
moeten begeven hebben we het vrij rustig gehouden. Vlug mochten we een laagje
kledij uitdoen want het was al vroeg tamelijk warm. Het was een schitterend
fietsweertje. Met een gemoedelijk tempootje fietsten we langs de laatste
kilometers Bodensee om geleidelijk aan het vlakke land te verlaten. De Alpen
kwamen nu echt gevaarlijk dichtbij maar toch begon het al te kriebelen om die
col voor morgen aan te vatten. Deels doordat we voor zaten op ons schema, en
deels omdat we zolang mogelijk van het droge weer wilden profiteren hebben we
er al een eerste klimmetje bijgedaan vandaag. Ik(Mi) hoop wel dat mijn
achillespees die me al de hele week lastig valt en vandaag weer venijnig de kop
opstak me morgen niet teveel parten zal spelen bij het klimmen. Maar hoe die
zal verlopen vernemen jullie morgen wel.
Etappe 9. Sigmaringen â Lindau (Bodensee) 102 km (916)km
We hebben dus koffie gedronken met Maya en Rik, buiten, want de zon
scheen, al hingen de dreigende regenwolken de hele dag boven ons hoofd. Twee
keer hebben we onze regenjas aangetrokken en evenvlug terug uit. De zon haalde
het telkens boven de regen.
Na de koffie zijn we samen met Maya en Rik verder gereden. Zij rijden
tot Venetië. De weg ging vooral bergaf, hoewel enkele kleinere steile hellingen
met stijgingspercentages tot 10%, toch telkens een behoorlijke inspanning
vroegen. Maar het gezelschap en het weer hebben gezorgd dat het tot vandaag een
van onze vlotste etappes is geworden.
Het middaguur was al goed voorbij toen Mireille en ik afspraken om toch
maar iets te eten. We namen afscheid van Maya en Rik en wensten hen nog een
mooie reis en wellicht nog wel een weerzien over enkele dagen. Het weerzien
kwam sneller dan verwacht. We vonden geen enkele eetgelegenheid open en waren
wel verplicht om verder te rijden. Enkele kilometers verder stonden Maya en Rik
bij een andere Hollands koppel te praten bij het eten van een kleine pic nic. We
hebben dan toch maar samen verder gefietst tot we aan de boorden van de Bodensee
samen nog iets hebbenn gedronken en gegeten om uiteindelijk aan de rand van Lindau
definitief afscheid te nemen. Hoewel hier blijkbaar nooit iets definitief is.
Enfin, we hebben gevoeld dat onze conditie prima is en dat moet wel want
over twee dagen, woensdag, moeten we de eerste en de zwaarste Alpenpas over. De
Alpen kunnen we van hier reeds zien. Alleen het weer voorspelt voorlopig nog
niet veel goeds. Maar hoe dat evolueert zien we morgen dan wel. Nu zitten we in
een leuk Gästenhaus dat we gisteren nog reserveerden (omdat we vandaag weer een
hele dag regen hadden verwacht) op het mooie Bodensee-eilandje Lindau (zie
foto). En morgen rijden we Oostenrijk binnen.
Gisteren vertelden we jullie het verhaal van het Nederlandse koppel dat
fietspech had. Het verhaal van Rik en Maya. Dat weten we sinds vandaag. We
hadden al enkele tientallen kilometers gefietst, het was na een helling, toen
Rik plots naast Mireille kwam fietsen. Hij had een nieuwe fiets,tweedehands. We
waren even verrast, zij ook, en na een paar woorden gewisseld te hebben fietsen
zij ons voorbij. Tot opnieuw enkele kilometers verder, ze op een terrasje zaten
te wachten op hun koffie en ons uitnodigden om samen met hen koffie te drinken
(zie foto). Ze vertelden ons hun verhaal. De rest lezen jullie in ons dagelijks
verslagje.
Dus ik denk wel dat niet alleen het lichaam stilaan vermoeid geraakt, maar het feit dat de eindmeet nu heel dichtbij komt ook mentaal wat gaat spelen. Vanaf vandaag viel het ook op dat alle richtingaanwijzers nu ook al Rome vermelden. Morgen gaat het dus in rechte lijn naar het St.-Pietersplein en wat we daar zullen voelen zal denk ik moeilijk te verwoorden zijn. Maar we gaan het morgenavond toch proberen ! 
