Om 12u45 zijn we vanuit Brussel met US Airways opgevlogen richting USA.
We hebben een tussenlanding gemaakt in Philadelphia. Hier zijn we geland rond 15u20.
Om kwart voor 6 PM zijn we hier terug vertrokken richting San Francisco waar we rond 20u50 geland zijn. Hier begint ons avontuur.
Op voorhand hadden we een auto gehuurd bij Alamo. Dit ging allemaal behoorlijk vlot. We mochten zelfs kiezen uit een hele reeks jeepachtige Amerikaanse voertuigen. Ons oog viel op een prachtige Cadillac SRX4. De kilometerteller stond op 8522 mijl.
Ons eerste hotel lag kort bij de luchthaven, op Millbrae 1100 El Camino Real. Het was een van de Best Western keten, degelijk, goed verzorgd, en niet overdreven duur. Het continentale ontbijt was inbegrepen en er was een goede internetverbinding.
We zijn die dag nog eerst een hapje gaan eten vooraleer in bed te duiken. We hadden 14 uur gevlogen, negen uur verschil, toch niet te onderschatten.
20 september
We waren s anderendaags goed op tijd op om San Francisco te bezoeken. Met de gratis shuttlebus van het hotel zijn we terug naar de luchthaven gereden om vandaar de sneltram te nemen richting stad. We moesten vertrekken vanuit halte San Bruno naar station Powel. Al deze verbindingen zijn vrij goed aangeduid en alles is op die manier goed te bereiken. Aangekomen in de binnenstad bij Powel, vlak bij het vertrek van de Cable Car hebben we elk een MUNI passport van 1 dag voor 11 dollar gekocht, goed voor alle openbaar vervoer incluis de Cable Car. Met de Cable Car zijn we dan naar Fishermans Wharf gehobbeld, een geweldige ervaring. Van hieruit ging het naar de haven met een prachtig uitzicht op Alcatraz en in mindere mate op de Golden Gate Bridge. Bij Pier 39 zijn we iets gaan eten. We zijn dan met het openbaar vervoer naar de Golden Gate gereden. Van kortbij is dit toch een imposant monument. Onze volgende stop was de Lombard Street. Naar beneden rijden lijkt hier al een hele kunst te zijn, niet te verwonderen dat men niet naar boven mag! t Is alleszins een straat die al vele filmdoeken gehaald heeft. China Town, onze volgende halte, deed ons wel degelijk een chinees gevoel krijgen. Ons bezoek aan de stad werd afgerond met Union Square. Via de sneltram kwamen we weer bij de luchthaven. Hier moesten we maar bellen via de gratis telefoon naar het hotel voor de shuttledienst.
s Avonds zijn we iets gaan eten in de buurt van het hotel.
21 september
Vanuit San Francisco vertrokken we op zondag via de imposante Bay Bridge richting Yosemite National Parc. We volgden Highway 580 205 108 tot Merced, dan 140 49 41 tot aan Mariposa Grove.
We hadden geen grote verwachtingen gesteld naar mooie uitzichten. Ons gezichtsveld werd echter constant geprikkeld door de grilligheid van de prachtige natuur, de onmetelijkheid van de vergezichten. Wat stond ons nog te wachten?
Vanuit de zuidwestkant van Yosemite kwamen we het park binnen. Hier hebben we dadelijk een parkpas van 80 dollar gekocht waarmee we in de meeste andere parken ook binnen konden.
We parkeerden onze auto bij Wawona en zijn met de Parkbus naar Mariposa Grove gereden. Hier zouden we een wandeling maken om naar bomen te gaan kijken. Gigantisch grote sequoias, niet te meten op één netvlies, deden ons met verstomming slaan. We voelden ons echte kaboutertjes. Toen we hiervan terugkwamen hebben we eerst gepicknickt, het was al middag en het was zalig in het zonnetje.
Glacier Point was ons volgende doel. De imposante Half Dome viel ons onmiddellijk op. Met de verrekijker kon je zien dat er boven op de Dome een groep hikers waren. Tunnel View was niet zo imposant maar wel zeer verrassend. Alleen bij de Bridalveil Fall was er water te bespeuren. Een dunne straal viel van bovenuit op de rotsen. We zijn op zoek gegaan naar de Yosemite Falls maar deze stonden droog.
Van hieruit zijn we dan ons hotel gaan opzoeken in El Portal.
We hebben gelogeerd in de Cedar Lodge, een verzorgd, eenvoudig hotel met een goede keuken.
Op de kilometerteller stond 8893 mijl.
22 september
We waren vroeg uit veren die dag omdat we toch een hele verplaatsing voor de boeg hadden. Death Valley was ons doel.
We zouden via de Tioga Road over de Tioga Pas moeten. De temperatuur daalde hier tot onder nul. Dat gaf de thermometer in de auto alleszins aan. Maar dit was ook niet te verwonderen, we waren op ongeveer 4000m hoogte.
Voortdurend werden we verrast door al die mooie natuurelementen.
Toen we de Tioga Pas voorbij waren kwam Mono Lake in zicht. Prachtig blauw water in de verte. Toen we vlak bij het meer kwamen zagen we pas hoe schitterend de omgeving hier was. Door het zout gevormde rotsformaties in het water opduikend gaven verrassende effecten. Op zoek naar het volgende fenomeen beseften we niet dat dit in de winter een skidorp is. Mammoth Lakes, in deze omgeving werden de resten van Steve Fosseth gevonden, bracht voor ons de gelegenheid gezellig te picknicken bij een prachtig gelegen meertje waar vissers naar forel aan het vissen waren en dat onder een stralende zon. Wat wil je nog meer?
De ranger die we daar tegen het lijf liepen waarschuwde ons voor eventuele beren. Onze etensresten moesten we alleszins in een goed afgedekte vuilbak gooien. Na deze leuke ervaring ging onze reis verder. Onze volgende halte was Lone Pine. Hier hebben we enkele inkopen gedaan vooraleer we Death Valley zouden binnenrijden. Een ongelooflijk landschap kregen we hier te zien. Grillige rotsformaties, schitterende zandduinen en dan gingen we overnachten in de Furnace Creek Range Resort Highway 190, in Furnace Creek, een echte oase in de woestijn.
En dit was nog maar een voorsmaakje!
Onze kilometerteller stond toen op 9150 mijl. We hadden Highway 120 395 genomen tot Lone Pine en dan de 190 tot Furnace Creek.
Die avond hebben we genoten van een heerlijke duik in het plaatselijke zwembad, gevoed door een heuse warmwaterbron. Gewoonweg zalig!
23 september
Nog genietend van die heerlijke duik van de avond ervoor vertrokken we s anderendaags naar Las Vegas. Maar eerst gingen we nog enkele prachtige vistas bewonderen van Death Valley. Het begint in de Golden Canyon. We maken hier een wandeling tot diep in de Canyon. Schitterende tinten van goud, geel, rood en bruin maken een diepe indruk op ons. Het is heet in de Canyon en we moeten nog verder. Met de auto rijden we de Artist Drive. Inderdaad een schilder is hier bezig geweest. Grillig, kronkelend door het onherbergzame landschap voert het éénrichtingsweggetje ons verder door het woestijnlandschap. Hiervan bekomen gaan we een kijkje nemen op Devils Golf Course. Door zoutkristallen gevormde oneffenheden maakt van deze vlakte een gevaarlijk golfterrein. Natural Bridge Canyon is het volgende fenomeen. Een natuurlijke brug komt plots te voorschijn, door mensen niet na te maken. En dan heb je Zabriskie Point. Picasso kan er nog niet aan tippen. Het is om sprakeloos van te worden. We hadden graag Dantes View nog gezien maar wegens wegenwerken mochten we niet tot daar komen. We kozen op dat ogenblik voor het avontuur. Via een unfaved road, langs Greenwater Valley, vervolgden we onze weg. Deze weg begint aan de parking voor Dantes View, waar de caravans moeten achterblijven. We hadden een 4x4, dit kon dus geen probleem zijn. Het was blijkbaar een weg die vaker werd gebruikt. Er waren heel wat bandensporen te zien en we hebben zelfs een tegenligger gehad. De ervaring was in elk geval geweldig. Het was alsof we Parijs Dakar aan het rijden waren, echt door de woestijn, door het zand en toch goed te doen. Gewoonweg prachtig.
Terug op de hoofdweg kwamen we toch nog onverwachts toe in Las Vegas, een mega stad in het midden van de woestijn. We zouden logeren in Luxor.
De kilometerteller wijst 9354 mijl aan en we hadden Highway 178 160 en 165 gevolgd.
s Avonds zijn we de verlichting van deze drukke stad gaan bewonderen. Het fonteinballet bij Bellagio was voor ons wel het mooiste. De stad die niet slaapt heeft deze naam niet gestolen. Alles staat in het teken van gokken en dit houdt nooit op.
Toen wij in ons bed kropen hadden we wel het gevoel dat Death Valley één van de hoogtepunten van onze reis zou worden.
24 september
Dit rustdagje is een shopdag geworden. Het Outletcenter van Vegas was hiervoor de uitgelezen plaats. Met de dollarkoers waren de prijzen zeer concurrentieel.
25 september
Vandaag hadden we gepland om via Zion naar Bryce te rijden. We zouden via Highway 15 9 en 89 moeten rijden.
Van Zion zouden we de zuidoostkant van deze Canyon ontdekken.
We parkeren onze auto bij het Visitor Center. Van hieruit doen we met de bus de Zion Canyon Scenic Drive.
Onderweg stappen we geregeld af om enkele wandelingen te doen. De Temple of Sinawava maakt op ons een grote indruk. Ik kom hier ook oog in oog met een echte slang. Angels Landing en de Emerald Pools Trial zijn echte aanraders. The Grotto wordt onze rustplaats. In Zion Lodge nemen we terug de bus om bij de auto te komen.
Van hieruit vertrekken we dan via de Zion Mount Carmel Highway naar Bryce. Deze bergweg met enkele tunnels is helemaal niet gemaakt voor grote wagens. Spannend, kronkelend naar boven om uit de Canyon te komen brengt deze weg ons bij Red Canyon.
Rode monumenten kleuren de omgeving en doen ons halt houden.
We gaan de Canyon niet in maar de indruk die op ons gemaakt wordt bij deze kleurenformaties doet ons stil worden.
Juist voor we Bryce Canyon binnenrijden bereiken we ons hotel, een Best Western hotel, Best Western Rubys Inn, en gaan inchecken. Morgen staat Bryce op het programma.
We lezen 9622 mijl.
26 september
Een ganse dag hebben we uitgetrokken voor Bryce Canyon. Iedereen heeft ons dit aangeraden en dit was ook duidelijk met rede.
Alle Vista Points hebben we gezien.
Yovimpa point, Rainbow point, Black Birch Canyon, Panderosa Canyon, Aqua Canyon, Natural Bridge, Farview point, Piracy point, Swamp Canyon, Bryce point, Paria View, Inspiration point, Sunset point, Sunrise point, Fairyland point.
We hebben de Navajo Loop en de Queen Garden Trail gewandeld.
Dit is wel degelijk het tweede hoogtepunt van onze reis.
Het Bryce Amphitheater schittert in dit geheel van natuurfenomenen.
Hiervoor zijn geen woorden, we zijn heel gelukkig dat we dit hebben kunnen ZIEN.
27 september
In onze voorbereiding zou dit de meest spectaculaire dag worden van deze reis.
We wilden absoluut de John Burr Trail Road doen. We zouden rijden via Highway 12 tot Boulder en vandaar de Burr Trail. Vanuit Halls Crossing zou het gaan via 276 95 261 en 163.
Het weer was schitterend en dat was alleszins gunstig, want bij slecht weer werd deze tocht afgeraden. Het Waterpocket Fold zou de moeilijkste strook worden om door te komen. Dit zou onder water kunnen staan. Daarbij kwamen de Burr Trail Switchbacks. Het waren een aantal korte haarspeldbochten om het lager gedeelte te bereiken. Dit ganse gedeelte was dan nog unpaved.
We waren goed voorbereid en vertrokken met veel enthousiasme heel vroeg in de morgen.
In Boulder vonden we gemakkelijk het begin van de Trail.
Een prachtig decor kondigde zich aan. Kleurige rotsmassa aan beide zijden van de weg begeleiden ons. Capitol Reef blonk uit in zijn grootse natuur.
Het unpaved gedeelte begon hier met kort erop de Switchbacks. Korte steile haarspeldbochten naar onder in de Muley Twist Canyon bracht ons op de Lower Muley Twist Trailhead.
Helemaal niet gevaarlijk zoals aangekondigd maar toch zeer spannend en wondermooi.
Waterpocket Fold stond droog en maakte het ons iets gemakkelijker. We konden ons best voorstellen dat er hier wel problemen zouden kunnen geweest zijn. Een 4x4 is hier dus zeker wenselijk. Zo kwamen we dan via Clay Canyon in Bullfrog aan. Hier moesten we de veerboot nemen naar Halls Crossing om van daaruit verder te rijden. Om 12u30 kwamen we aan bij Lake Powel. Onze Ferry lag klaar. Zij zou om 1u PM vertrekken. Om 12u55 mochten we oprijden. Voor de overtocht moesten we 20 dollar betalen en het zou ongeveer 45 duren. Een hele ervaring was dit en met dit weer zoveel te mooier. Op die manier waren we ondertussen in Glen Canyon beland. In Halls Crossing hebben we eerst nog gezellig gepicknickt vooraleer onze tocht verder te zetten. We namen de 276 richting Natural Bridges National Monument.
Het schitterende landschap waarmee we gestart waren bleef maar aanhouden. Er leek geen einde aan te komen. De weidse natuur bracht nog eens een verrassing. Plots dook er een wolf langs de weg op die achter een haas aan het jagen was. Toen hij ons in de mot kreeg staakte hij zijn achtervolgingspoging. Een unieke belevenis die we niet vlug zullen vergeten. Natural Bridges bracht nog eens onverwachte mooie beelden. We zijn telkens naar onder gewandeld om ze van kortbij te kunnen aanschouwen. Avontuurlijk, imposant, onaantastbaar zijn woorden hiervoor en toch zijn ze zo natuurlijk. Je moet er onder gestaan hebben!
We moesten nog een eindje tot Mexican Hat en hebben dan ook onze tocht verder gezet. Ik wist dat er nog een prachtig stukje ging komen maar had dat verzwegen voor mijn reisgezellen. Maar dat het zo spannend, zo wondermooi zou zijn had ik me helemaal niet kunnen voorstellen. Op het einde van de 261 moesten we nog Unpaved Switchbacks nemen van waaruit we ook een uitkijk zouden hebben op de Valley of the Gods. t Is was echt onbeschrijfelijk. Dit hadden we nog nooit gezien. Het begon toen al wat te schemeren en we waren blij dat we even verder in Mexican Hat aankwamen om ons hotel binnen te gaan. De San Juan Inn is een erg leuk en gezellig motelletje.
We hebben hier ook gegeten en wat nagekaard over deze prachtige ervaring.
Morgen zouden we naar de Valley of the Gods gaan.
De mijlenteller staat op 9930.
28 september
Na een goede nacht zouden we het vandaag wat rustiger aan doen.
We beginnen met Mexican Hat Rock. t Is inderdaad een formatie van rotsen met er bovenop een platte schijf die lijkt als twee druppels water op een Mexicaanse hoed. Het is onwaarschijnlijk dat die daar boven op blijft liggen.
Als we bij Goosenecks komen vallen onze monden open van verbazing. De San Juan River heeft hier door de jaren heen een erg diepe, brede kloof gemaakt. De grillige vorm is aantrekkelijk. The Valley of the Gods is hier niet ver van. We komen op een unpaved weggetje van 17 mijl dat begint op Highway 163 en eindigt op Highway 261. Men kan het natuurlijk ook andersom doen. We kunnen onze ogen niet geloven als we hier doorrijden. De verschillende formaties van steen en rots hebben meer weg van ornamenten van goden. Het lijken de goden zelf wel die hier aanwezig zijn. In het licht van de zon worden ze nog meer afgetekend tegen de blauwe lucht. Hier wordt verwezen naar Monument Valley. We zijn benieuwd want dat is ons volgende doel. Hier moeten we wel 5 dollar per persoon betalen. Dit is ook van de Navajo Indianen en zij vragen overal inkomgeld. Dit zal ook zo zijn bij de Antilope Canyons. Monument Valley lijkt inderdaad op Valley of the Gods maar is veel monumentaler en strakker van vorm. Hier rijden we ook op een unpaved weg. Dit brengt heel wat stof met zich mee natuurlijk. Wanneer we hier uitkomen besluiten we eens een kijkje te gaan nemen in Olejano, een Indianendorp. Onderweg echter komen we weer op een unpaved weg maar met heel veel zand en na een tijdje rijden geven we het op en keren terug. Onderweg komen we een carwash tegen en je kunt het raden, we gaan de auto eens een beurt geven. We rijden waarschijnlijk toch niet meer unpaved en dan is dit erg welkom.
s Avonds gaan we nog eens Mexicaans eten vlakbij ons motelletje.
29 september
Vandaag gaan we naar Page om aldaar op de eerste plaats de Antilope Canyons te zoeken.
Onderweg stoppen we eerst nog bij Navajo National Monument. Hier kunnen we zien hoe dat een Indianenstam geleefd heeft in een grote rotsopening. Ze zouden daar maar 50 jaar verbleven hebben en dan zo maar vertrokken zijn. Het is een erg verzorgd en kleiner park maar wel de moeite waard om eens langs te gaan.
Voor we Page binnenrijden zien we een handwijzer naar de Antilope Canyon. Het is The Upper Antilope Canyon. We moeten een uur wachten om dan met de volgende groep mee te kunnen gaan. We gaan dus eerst wat eten en we doen dat in de auto met de airco op omdat het zo warm is en nergens een plaatsje met schaduw is. Als het onze beurt is stappen we zoals de anderen in een grote pick up met een grote open bak met daarop twee banken. Hier vertrokken we dan voor een helse rit door het mulle zand richting canyon. Iedereen die achterop zat moest zich overal vastklampen om maar niet van dit camionnetje af te vallen. Voor de auto hadden we al 24 dollar moeten betalen en om naar de Canyon te gaan nog eens 100 dollar (elk 25). Toen we dan de Upper Canyon binnentraden waren we zelfs ontroerd voor al die natuurlijke schoonheid. We hebben constant fotos zitten maken om zoveel mogelijk van dit ongelooflijke vast te leggen. Wat de natuur hier had teweeg gebracht kan ik niet beschrijven. Elke positie gaf een ander zicht. Elke pose bracht een andere foto. Elke minuut bracht een andere kleur, bewerkstelligd door het licht van de zon. In deze Canyon konden we goed rondlopen. Hier was plaats genoeg. Nadien zijn we ook naar de Lower Antilope Canyon geweest. Hier was er weer inkom, 80 dollar (20 elk). Hier moesten we trapjes maken, moesten we ons op sommige plaatsen doorwringen maar wat we hier te zien kregen was nog mooier. We zijn zelfs terug geweest omdat onze batterij van ons fototoestel opgebruikt was. Al deze impressies blijven nu nog nazinderen omdat ze zo overweldigend zijn.
Na deze unieke Antilope Canyons zijn we gaan kijken naar de Horse Shoe Band. Na een inspannend klimmetje door het zand kwamen we bij een zeer diep ingesneden rivierbedding, nog dieper dan de Goosenecks. Qua vorm leek het inderdaad op een paardenhoef. We zijn hierna nog de Glen Canyon Dam gaan bezoeken. Deze dam zorgt voor heel wat energie voor de regio. Hier hadden we terug een Best Western Hotel, Best Western Lake Powel. Onze teller stond die avond op 10246 mijl en we waren via Highway 163 160 en 98 gereden.
30 september
Via Highway 89 en 64 zouden we Tusayan bereiken.
Vandaag zouden we dan de Grand Canyon kunnen zien. We waren erg benieuwd. We waren op tijd op om zeker de zon in de Canyon te zien schijnen. We zijn bij de verschillende view points gaan kijken, Yaki Point, Pipe Creek, Mother Point, Yavapai, Desert View, Navajo Point, Lipan Point. We vonden dit erg groots en overweldigend maar het ontgoochelde ons ook een klein beetje. Het was voor ons zo ontastbaar. We zagen een enorme krater bij wijze van spreken maar we misten het water beneden. We konden de diepte niet voelen en we wilden dit absoluut anders ervaren. Daarom besloten we ook s anderendaags eerst een wandeling te maken naar onder en s namiddags een helikoptervlucht te maken boven de Canyon.
We overnachten in Tusayan in de Hollyday Inn Express Grand Canyon. De teller stond op 10397 mijl.
1 oktober
We hadden afgesproken de Bright Angel Trail te volgen. Omdat het onder in de Canyon behoorlijk warm kon worden hadden we gedacht goed op tijd op te staan, maar dat was een beetje anders uitgevallen. We wisten ook dat zeker voormiddag een zeer groot gedeelte van de Trail in de schaduw lag. Met genoeg drinken en een flinke picknick begonnen we aan onze tocht, onze klok toch in het oog houdend omdat we onze helikoptervlucht hadden vastgelegd. Het was toen 8u15. Wat ons dadelijk opviel is dat er heel wat mensen hier aan t wandelen waren. Het was vrij druk op het pad. Daarbij kwam dan nog dat ook twee groepen van telkens een tiental mensen op paarden de tocht naar onder aan het stappen waren. Dit had natuurlijk zijn consequenties. Heel wat uitwerpselen kwamen op het pad terecht wat helemaal niet aangenaam was. De Trail ging slingerend naar beneden, vaak met trappen gemaakt, voortdurend in het zand dat van zandbruin naar rood kleurde en alzo onze schoenen en benen een rozig tintje gaven. Onderweg was er voldoende mogelijkheid om te drinken. Je kon de flesjes tijdig bijvullen. Tot aan Indian Garden gaf men 6 tot 9 uur aan, heen en terug wel te verstaan. We zijn goed geoefende wandelaars en vonden dat we de 6 uur moesten halen. Alles ging vlot en bij de eerste halte zagen we dat ons doel haalbaar was. We zijn toen nog een beetje sneller gaan stappen omdat we hoopten het Plateau te kunnen halen. Uiteindelijk bereikten we Indian Garden na 2 uur stappen. Het was toen 10u15. We zijn toen nog wat verder gewandeld om te zien of we het Plateau zouden kunnen halen. Achteraf zou dit misschien mogelijk geweest zijn maar ik wou absoluut geen risicos nemen. Het was al heel wat warmer geworden en de zon stond toch al vrij hoog. We beslisten dan toch samen om terug te keren. Het was nog een hele tocht naar boven en de verwittigingen in de folders hadden ons toch ook een beetje angstig gemaakt. Je weet maar nooit. We hebben dan toch eerst wat gegeten en gedronken en zijn toen vertrokken. We wisten dat we stevige stappers zijn maar dat we dit konden was voor ons een flinke opsteker enerzijds maar anderzijds hadden we spijt dat we niet verder waren geweest. We hadden exact 2u15 nodig om terug naar boven te gaan. In totaal hadden we dus 4u15 gestapt en geen 6 tot 9 uur.
We zijn ons toen gaan wassen want we waren geweldig vuil van het stof. We moesten om 3u PM op de luchthaven zijn. Om 3u30 PM zou onze helikopter vertrekken.
We kregen eerst een goede deskundige uitleg van onze piloot. Eenmaal in de lucht scheerden we eerst over het toch wel enorme woud dat zich rond de Grand Canyon bevindt. Prachtige kleuren mengden zich in het groen van het bos. En plots na een count down van de piloot gaapte de Grand Canyon onder ons. De prachtige Colorado weerspiegelde in die grote diepte. Ver beneden kon je de kanos zien schitteren in het zonlicht. Een onbeschrijfelijk gevoel stroomde door onze aderen. Het was net of we één werden met dit schouwspel. We konden er niet genoeg van krijgen. Ook de gepaste commentaar van onze piloot sloot aan bij het verhaal. Deze prachtige vertoning kon niet meer stuk. We waren een stukje van de Grand Canyon geworden en dat bracht ons in een roes heerlijkheid. Dromen gaan we hier nog vaak van. Een geweldige looping van onze piloot bracht ons terug naar de helihaven en terug een beetje met onze voeten op de grond. Het was gewoonweg schitterend.
We zijn die avond op tijd gaan slapen omdat we s anderendaags zeker op tijd op moesten voor een lange verplaatsing.
2 oktober
Een hele trip hadden we vandaag voor de boeg. We moesten via Highway 64 en 40 tot afrit 115 en dan via de Old National Trail en Amboy naar Twenty Nine Palms.
We wisten ook dat we in de buurt van Route 66 zouden komen. Van deze historische route wouden we zeker een stukje doen.
Het eerste gedeelte was vooral snelweg. We konden goed doorrijden en het vorderde goed.
Het stukje Route 66 was al geweest toen we van de snelweg afreden om richting Twenty Nine Palms te rijden via de Historic Way. Zo stond het op de kaart. Vooraleer dat we het goed en wel beseften waren we nu echt op de Route 66 aan het rijden en dit zou een heel tijdje duren.
Het was ongelooflijk maar het leek wel of hier alle dorpjes verlaten waren. We zouden ook nog een keer moeten tanken vooraleer we op onze bestemming konden geraken. Onderweg zijn we zeker nog 3 verlaten tankstations tegengekomen. We werden toch een beetje nerveus want de weg leek oneindig te zijn. Mijlenver konden we kijken. Het was snikheet, 100°F. Tegen onze vrouwen hadden we hierover maar niets gezegd want dat had het waarschijnlijk alleen maar wat erger gemaakt. We moesten alleszins in het dorpje Amboy afslaan om daar via Amboy Road naar Twenty Nine Palms te rijden. We hoopten dus dat daar zeker een tankstation zou zijn. En inderdaad tot onze grote vreugde zagen we in de verte de vormen van een Gasstation. Verschillende motards stonden er om ook te tanken. Dit leek, neen dit was echt Route 66. Daarbij kwam dan nog dat de pomphouder niet wou dat wij zelf benzine tankten. Wij waren dit al gewoon van de andere tankstations. Neen, Mister Cowboy, zo wil ik hem alleszins noemen, kwam zelf om te bedienen. Met de revolver in de holster en een cowboyhoed op het hoofd stond hij daar. We waren op dat ogenblik werkelijk in de Farwest.
Alleszins het was weer een stukje om niet te vergeten, een stukje prachtige weg met mijlenverre horizonten. Langs de Amboy Road zagen we ook dat hier zout wordt gewonnen. Dat hadden we hier zeker niet verwacht.
En toch was het weer onverwachts toen we in Twenty Nine Palms aankwamen. Vanuit de verlaten Route 66 duikt een stad op. Maar dit was toch te begrijpen toen we op de kaart zagen dat er een legereenheid van het Amerikaans leger gekazerneerd was.
Namiddag zijn we dan Joshua Tree National Parc gaan bezoeken.
Het eerste wat ons opviel waren de rotsformaties. Deze waren totaal anders dan wij gewoon waren. Het leken wel grote keien die hier waren neergelegd en toch waren ze zo natuurlijk. Heel speciaal was het en zeer verrassend. De grote cactussen groeiden hier als dennenbomen. We hedden een wandeling gevolgd naar een meertje maar er was geen meertje meer omwille van de droogte. Het was ook een zeer verzorgd park en er waren tal van mogelijkheden om te kamperen.
Het werd al wat laat en we hadden een lange dag achter de rug. We zijn toen naar ons hotel gereden en hebben vooraleer te gaan slapen nog een bubbelbad genomen. Het was ook een Best Western Hotel, Best Western Garden Inn & Suites.
s Avonds hadden we 10832 mijl.
3 oktober
Vandaag zouden we voor de laatste keer moeten inchecken. Het Best Western Hotel Gateway in Santa Monica was ons doel en dit via Highway 62 en 10. Vanuit ons hotel kon je de kust zien. Toen we onze valiezen in het hotel hadden achtergelaten zijn we naar het strand getrokken om een beetje van de zon en de zee te genieten. Dat was heerlijk. We stonden op het strand van Bay Watch. Er waren weinig lichamen te bewonderen maar wel de reddingsboot en de jeep alsook het strandhuisje. De warmte van de zon en de lucht van de zee deden deugd.
Na een paar uurtjes hielden we het voor bekeken en wilden nog een bezoekje brengen aan het plaatsje. De Thirdt Street had de meeste uitstraling met zijn vele winkels. Op de Santa Monica Boulevard zag je niets anders dan autogarages, de een na de ander.
Om deze dag af te sluiten zijn we in een Italiaans restaurant (Californische keten) gaan eten en het was erg lekker.
4 oktober
Deze dag hebben we nog eens uitgetrokken om de gaan shoppen in een Outletcenter.
5 oktober
Vroeg uit de veren hebben we eerst uitgecheckt en zijn dan vertrokken richting luchthaven van Los Angeles. Om 11u zou ons vliegtuig vertrekken.
We hebben eerst onze auto ingeleverd en werden we met de bus naar de luchthaven gebracht.
De teller blijft uiteindelijk staan op 11052 mijl.
Onze terugvlucht is heel goed verlopen. We hebben 2u minder gevlogen dan bij de heenvlucht.
