Meten is weten / werkloosheidscijfers en vacatures VDAB website in Aalst
Via Arvastat (zie link onderaan) kan je tot op het niveau van een gemeente werkloosheidscijfers consulteren.
Ik probeer gewoon de eerste gemeente in de lijst: Aalst.
Voor wie niet de hele analyse wil lezen plaats ik hier de samenvatting; wie wil weten hoe ik aan de cijfers kom kan het hele bericht lezen.
In januari 2014 waren er in Aalst3.553 niet werkende werkzoekenden. Daarvan zijn er 2.569 met een 'uitkeringsaanvraag'.
Nu ga ik eens kijken hoe het zit met de vacatures die daartegenover staan op de vdab website: zoekterm regio Aalst levert 988 vacatureberichten op (8/2/2014).
Van het aantal van 3.553 werkzoekenden, zijn er 1.858 mensen laaggeschoold (d.w.z. geen diploma of getuigschrift secundair onderwijs, of komend uit de leertijd (Syntra) of uit het deeltijds beroepssecundair onderwijs). Eens kijken hoeveel vacatures daartegenover staan in Aalst. Voor laaggeschoolden staan daartegenover 2 voltijdse en 2 deeltijdse vacatures die transparant omschreven worden;
Dan zijn er de jobs voor 'middengeschoolden'. Deze groep bestaat uit 1288 mensen. Ik heb 38 degelijke vacatures gevonden.
De groep van de 'hooggeschoolden' bestaat uit 477 personen. Voor deze groep heb ik meer dan 43 zekere , transparante en degelijke vacatures gevonden.
Dat roept de volgende vragen op:
- hoe groot is dan het aantal vacatures op andere sites en hoeveel worden nog via andere kanalen verspreid?
- hoe groot is de verborgen markt van vacatures?
- welk belang hebben interimkantoren er precies bij om zo weinig transparant te zijn, afgezien van het feit dat er grote concurrentie is en vaak geen exclusiviteitscontract (met een onderneming)? Indien dat het enige is zou dit toch aan banden gelegd moeten worden?
- welk belang hebben werkgevers erbij om zich zo weinig kenbaar te maken (in de hoop dat dit het echte probleem is, want als er echt heel weinig vacatures zijn, dan is al die jobbegeleiding echt wel weggegooid geld )
- hoe meten overheidsdiensten zoals VDAB of RVA het aantal vacatures?
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 4/5 - (1 Stemmen) Tags:Meten is weten werkloosheidscijfers en vacatures VDAB website in Aalst
Belgisch arbeidsmarktbeleid: tendering vervolg
Misschien is het zo dat ...
Als de overheid overbodige dienstverleningen blijft uitbouwen, straks de helft van de mensen werkloos wordt en de andere helft moet werken in de sector die werklozen moet 'begeleiden'.
Als de overheid jobs blijft bijcreëren door het arbeidsmarktbeleid te blijven uitbreiden, dan gaat dit ten koste van andere jobs en gaat groeipotentieel verloren in industrie en wetenschap, in scholen enz. Omdat het leger werklozen op die manier geen lekker brood meer bij de bakker kan kopen (dankzij de prijsafspraken die sommige bedrijven ongetwijfeld zullen blijven maken, daarover later meer) wegens te duur, en het moet stellen met een zak kleffe fabrieksbroodjes uit een warenhuis van minder dan 1 euro (hoewel ook die fabrikanten waarschijnlijk nog te veel betaalden voor hun grondstoffen, of niet?), zullen het aantal bakkers dalen, idem voor gelijkaardige beroepen, net als landbouw- en veeteeltbedrijven, we kunnen immers alles toch goedkoper in het buitenland kopen? En werklozen hebben het toch relatief goed, dus geen probleem?
Ik denk van wel, groot probleem. Terwijl in mijn stad vrolijk verder gebouwd wordt aan appartementen die na een jaar nog leeg zullen staan, of waarvan slechts de helft verkocht / verhuurd zal raken wegens te duur (over een mogelijke vastgoedbubbel in België later meer), overleven werklozen op een laag inkomen en wordt hen de mond gesnoerd door hen zoveel mogelijk actief te begeleiden en zo veel mogelijk ertoe te bewegen om het even welke job aan te nemen. Dat is wat de lepel doet die de tendering medewerker vasthoudt: je om het even wat voeren, je ben tenslotte 'arbeidsmarktklaar', en het maakt niet uit of er gemorst wordt of niet en ook niet echt, ook al beweert men op papier het tegenovergestelde, of het behaalde resultaat oké is, dat valt immers niet eens te meten. De VDAB / le Forem / Actiris blijven ondertussen buiten schot: 'Wij hebben het niet gedaan'
Gisterenavond dacht ik terug aan de Europese Unie en haar ontstaansgeschiedenis. Een van de rapporten die me bijgebleven is, is het Cecchini rapport uit 1988: the 'Cost of Non-Europe' heet het. In het rapport stond te lezen hoeveel nieuwe arbeidsplaatsen zullen ontstaan, en hoeveel nieuwe inkomsten men mag verwachten van het nieuwe Europa met een eengemaakte markt. Jammer genoeg zou er echter ook een schokeffect aan vooraf gaan, waardoor lidstaten rekening moeten houden met een tijdelijke aangroei van het leger werklozen (in 1988 maakt men gewag van 16 mio werklozen in Europa, een Europa dat toen nog veel kleiner was) bovenop hun toenmalige aantallen. Dat vroeg toen ook al om een extra sociaal vangnet, men wist dat er extra werklozen zouden zijn en kon ze moeilijk negeren, of het de schuld ervoor geven. In 1988 opperden sommigen al dat het Europa van 1992 zeker geen sociaal Europa zou zijn.
Vanuit een zelfde denken kan men zich afvragen hoeveel de overheid zou kunnen besparen door overbodige arbeidsmarktinitiatieven af te schaffen.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Tags:Cecchini Cost of Non-Europe Werkloos de kost van het Belgische arbeidsmarktbeleid tendering vdab
07-02-2014
Meten is weten / werkgeversgroeperingen: wetsvoorstel
In de kamer is nog een wetsvoorstel hangende tot bevordering van de oprichting van werkgeversgroeperingen.
Op dit moment kunnen ondernemingsgroeperingen gezamenlijk langdurig werklozen aanwerven. Dit is een voordeel voor de werkloze die een vaste werkgever en een betere bescherming krijgt, en voor de bedrijven in die groepering die op deze manier op een vaste medewerker kunnen rekenen. Het wetsvoorstel is erop gericht om aanwerving van alle soorten werklozen te kunnen doen, of ze nu kort of langdurig werkloos zijn. Kan alleen maar toegejuicht worden denk ik.
De vragen waar ik mee zit zijn:
Hoeveel ondernemingsgroeperingen werden opgericht sinds de wet van 2000 ingevoerd werd? En hoeveel jobs hebben zij gegenereerd? Welk soort profielen?
Het wetsvoorstel spreekt van een forfaitaire tegemoetkoming van 2500 euro bij de oprichting van een ondernemingsgroepering. Wat heeft het gekost aan de huidige ondernemingsgroeperingen?
Het wetsvoorstel heeft het alleen over de voordelen, zijn er nadelen bekend?
Om een antwoord te vinden consulteer ik eerst het Belgisch Staatsblad om te zien hoeveel ESV's (economische samenwerkingsverbanden) er zijn. Een werkgeversgroepering moet immers voor dit doel het statuut van een ESV aannemen.
Resultaat van deze consultatie: er zijn in totaal gegevens over 19 ESV's. Daarvan heb ik de statuten bekeken en daaruit heb ik het volgende geleerd:
- de eerste waar ik een verwijzing vind naar mogelijke tewerkstelling gaat over de bevoegdheid tot het inrichten van een gemeenschappelijk medisch secretariaat
- de tweede, idem
Er zijn slechts 30 aktes beschikbaar, dus ik ben gauw rond.
Verder blijkt op de site van het VBO dat er slechts zo'n 30 werknemers in het systeem aan een job geraakt zouden zijn.
Hoewel er ongetwijfeld voordelen zullen zijn aan het systeem, hoop ik in elk geval dat er voldoende sociaal overleg zal zijn. Maar wie zal zich hiermee bezig houden als het slechts om een handvol werknemers gaat?
De andere vragen krijg ik gewoonweg nog niet beantwoord aan de hand van de weinig beschikbare gegevens. Misschien later. Suggesties welkom uiteraard.
Een vaak gehoord verwijt is dat werklozen soms niet mobiel genoeg zijn. Ze zoeken het te dicht bij huis, terwijl er ocharme iets verderop werkgevers zijn die geen personeel vinden. Is dat zo? Als ik naar mijn situatie kijk, dan stel ik vast dat ik inderdaad met een mobiliteitsprobleem kamp. Ik ben inderdaad niet meer bereid om voor een habbekrats ver weg te gaan werken, omdat ik dan geen oplossing heb voor kinderen die afgehaald moeten worden. Zo heb ik het al meegemaakt dat één van mijn kinderen alleen en buiten de schoolpoort stond omdat de begeleider op school evenmin bereid was om nog overuren te maken, en dat ook niet mag. Mijn mobiliteit wordt verder beperkt door een gebrek aan openbaar vervoer (de Lijn schafte bijvoorbeeld mijn bus af op de uren waarop ik die nodig had naar mijn laatste tijdelijke job, een belbus kon ook niet, want er was tenslotte nog om de zoveel uur een bus), files op de autoweg, en door treinen die vaak vertraging hebben. Als je een strak schema moet volgen ben je daar allemaal niets mee, en lijkt de enige oplossing het vinden van een job bij de deur.
Maar goed, meten is weten, dus de vraag blijft hoeveel vacatures door een gebrek aan mobiliteit bij werklozen niet ingevuld raken.
Ik moet er eens over nadenken hoe deze vraag beantwoord kan worden. Doet iemand eigenlijk de moeite om dergelijke zaken te meten?
Meten is weten / actief arbeidsmarktbeleid: iets over tendering
Het actief arbeidsmarktbeleid toont zich in de vele initiatieven om werklozen te helpen aan een job. Het is moeilijk om een volledig overzicht te vinden, maar feit is dat ook hier interimkantoren steeds meer in de pap te brokken hebben, tenminste sommige toch. Zo vernam ik dat een langdurig werkloze begeleid kan worden door een van de 'partners' van vdab (zie derde link naar de vdab-projectfiche van januari 2013 onderaan dit bericht). Het systeem heet 'tendering' (wat een draak van een naam!)
De aantallen 'arbeidsmarktklare langdurige werklozen' die per provincie toegeleid moeten worden naar het traject van intensieve begeleiding worden ook vermeld.
Ben benieuwd wat het inhoudt. Iemand ervaring mee?
En hoeveel arbeidsplaatsen levert het systeem zelf op?
Wat ik ook gehoord heb, moeilijk voor mij om te checken, is dat steeds meer uitzendconsulenten deeltijds op werkloosheid staan. Misschien moeten ze dit systeem nog wat uitbreiden, de te behalen aantallen werklozen nog wat verhogen, of het uitbreiden naar kortdurig werklozen
Onder dit bericht is er ook een tweede link naar een andere paper uit 2009 in opdracht van Federgon die over tendering gaat. Daarin lees ik dat het systeem het beste van 2 werelden verzoent: de overheid blijft instaan voor de publieke bescherming van deze dienstverlening, terwijl er optimaal gebruik gemaakt wordt van de knowhow van de private dienstverleners. Hopelijk zijn daardoor echter geen jobs van vdab medewerkers gesneuveld, of zijn daardoor niet minder mensen aangeworven bij vdab. Men zal wel zeggen dat dit niet zo is, maar het feit dat geen extra vdab medewerkers aangeworven werden voor intensieve begeleiding van werklozen in tijden van stijgende aantallen, lijkt me toch in de tegenovergestelde richting te wijzen.
In zonet vermelde paper staat verder te lezen dat zowel commerciële als niet-commerciële partners konden meedingen. Opvallend is ook een Nederlands bedrijf 'Alexander Calder arbeidsintegratie' dat erin slaagde een deel van de opdrachten naar zich toe te trekken. Dit bedrijf werkt resultaatgericht, is de marktleider in Nederland, en misschien binnenkort ook op de Belgische markt. Wel krijg ik een beetje een wrang gevoel bij dit "resultaatgericht" zijn. Ten eerste is het moeilijk voor mij om resultaten te consulteren, die zijn niet zomaar op het internet te vinden. Daarmee bedoel ik voor alle spelers die de dienst 'tendering' aanbieden. En ten tweede begrijp ik het eigenlijk gewoon niet. Kan je meten hoeveel mensen niet zonder deze dienst aan de slag gegaan zouden zijn?
Wat als er bijvoorbeeld een gelijkaardige dienstverlening in het leven geroepen zou worden voor pakweg mensen die een woning willen kopen. Deze groep mensen heeft het moeilijk om aan een woning te geraken, en een gelijkaardig systeem zou ervoor kunnen zorgen dat deze mensen, dankzij een 'intensieve begeleiding' aan een woning zou kunnen geraken. Logisch toch dat je eisen stelt aan de woning die ze zullen bewonen, of aan de prijs ervan die ze ervoor moeten betalen, aan de bank of de instelling die het krediet zal toestaan, enzovoort.
Verder lees ik nog de bedragen die zijn uitgegeven. Het cijfermateriaal dateert uit 2009: 32,68 mio werd uitgegeven voor 16 040 trajecten + 1 050 IBO begeleidingen + 4 215 "competentieversterking". Op deze manier werd dus gemiddeld 815,15 euro per dossier uitgegeven. Mijn volgende vraag is dan: wat is de loonkost voor een commerciële dienstverlener per dossier op basis van dit gemiddelde (ook al weet ik dat je de 'trajecten', 'IBO begeleidingen' en 'competentieversterkingen' niet zomaar kan vergelijken)?.
815 euro neem ik als uitgangspunt. Hoeveel arbeidstijd van een tendering medewerker kan een commercieel bedrijf daarmee betalen? Ook niet zo makkelijk te beantwoorden. De meeste loonkostsimulators starten van het brutoloon, terwijl ik wil weten hoeveel uren een commercieel bedrijf een tendering medewerker kan betalen met 815 euro. Stel een startend tendering medewerker met een brutoloon van 2050 euro. De loonkost voor de werkgever zal ongeveer iets onder de 35 000 euro liggen. Stel dat hij 815 euro per (afgewerkt) dossier krijgt, dan moet deze medewerker minstens ongeveer 43 keer zo'n dossier afgewerkt hebben. Dat betekent dat er ongeveer een week werktijd kan besteed worden per dossier. Stel dat ik die langdurig werkloze ben, dan moeten ze echt wel alles uit de kast halen om mij in een week arbeidstijd in een goeie en geschikte job aan het werk te krijgen. Lijkt me niet realistisch eigenlijk en het kan er alleen maar toe leiden dat personen die toch niet zo 'arbeidsklaar' zijn onvoldoende begeleiding krijgen (al vraag ik me af waarom een zogenaamd niet zo snel te plaatsen persoon dit zou willen, het hele systeem rammelt aan alle kanten en dient alleen de werkloosheidsindustrie zelf volgens mij).
Even kijken of ik meer informatie vind over behaalde resultaten. In een volgend artikel uit 2006 (eerste link onderaan dit bericht) lees ik dat 70 % vast betaald wordt per toegeleverde cliënt, en 30% afhankelijk van het behaalde resultaat. Veel andere interessante informatie vind ik niet. Over naar de vierde link onderaan die me interessant lijkt: eveneens uit 2009, evaluatierapport over de behaalde resultaten. Ik ben benieuwd
Op pagina 24 van dit artikel is zijn ook bedragen te vinden (richtprijzen per dossier, nu wel gedifferentieerd per soort begeleiding die geboden wordt).
Op pagina 35 lees ik meer over de resultaten zelf en over het cijferen: waar blijkbaar voordien de resultaatgerichtheid gemeten werd door op 3 momenten te meten, wordt voortaan nog één meetmoment gehanteerd. Fijn natuurlijk, want dit is beter voor de bedrijven die op deze manier sneller uitbetaald kunnen worden (ja, duh , je zou voor minder als je voor die prijs aan 'intensieve' begeleiding moest doen) maar minder interessant dus voor de resultaatgerichtheid zelf, ergo de werkloze/werkende mens, want na één meting kunnen die personen opnieuw werkloos worden. Ook al bestaan er bepaalde heropnemingsplichten, die werkenden die opnieuw werkloos worden, worden opnieuw onzichtbaar in de cijfers.
Pagina 37 geeft dan een overzicht van enkele behaalde resultaten, ook interessant, maar in vergelijking waarmee? Wat als die personen dit zelf hadden kunnen doen? Sorry, maar ik ken maar weinig werklozen die 'arbeidsklaar' enzovoort zijn, die dit niet zelf hadden kunnen bereiken. De vertraging in de economie is misschien de oorzaak voor een vertraging in het resultaat dat een langdurig werkloze zelf behaalt? Waarom moeten belastingbetalers hiervoor betalen? Zou het niet interessanter zijn als wetenschappers in Vlaanderen meer kansen kregen en hier bleven werken om allerlei echte problemen op te lossen en misschien terzijde een heleboel vacatures zouden uitschrijven die bevolkt zouden moeten worden door wat ondertussen langdurig werklozen geworden zijn? Nouja, het is maar een ideetje.
Op pagina 48 lees ik nog iets interessants: het behalen van een goed resultaat zou ook beïnvloed worden door externe factoren. Welke die zijn? Nee, echt, u raadt het nooit Als 'voorbeeld' wordt gegeven: de economische conjunctuur; ook deze aanbieders van intensieve begeleiding hebben er blijkbaar last van, net als de werklozen Misschien moet er in een extra systeem voorzien worden om deze medewerkers die de intensieve begeleiding moeten verzorgen extra en intensief te begeleiden in het zoeken naar werk en mogelijkheden Ik stel me kandidaat en mail morgen naar Frank Vandenbroucke om hierover een projectje op te zetten ! (sympathieke kerel, daar niet van) (ik verwijs naar hem omdat hij in het begin nogal voor het systeem was)
Een volgend punt dat me opvalt is dat voor de algemene offerteaanvraag werd gekozen bij de gunning, wat verhindert dat er onderhandeld kan worden. Een onderhandelingsmogelijkheid biedt het grote voordeel dat aanbieders van dergelijke diensten ook zelf met voorstellen kunnen komen en op een andere manier antwoorden kunnen bieden op de gestelde uitdagingen. Oké, dat vereenvoudigt er de zaken niet op. Maar anderzijds, in tijden van werkloosheid lijkt het me niet opportuun om nog meer geld te verspillen een platgetreden paden. Was het zo erg geweest als hier en daar een innovatief project was opgezet? Wat als al dit geld geïnvesteerd werd in innovatieve projecten, met de blik voorbij gelijk welke grenzen er zijn? Ja, opnieuw, ik weet het, je moet bereid zijn om hier en daar zwaar te verliezen. Maar het verhaal dat me hier verteld wordt, lijkt me één groot verlies voor de samenleving. Misschien vind ik in de volgende documenten meer positieve inspiratie. Natuurlijk is het veel makkelijker voor de uitschrijver om een offerteaanvraag te hanteren, maar dit sluit niet echt aan bij de uitdagingen waar de arbeidsmarkt (werkgevers en werknemers/werkzoekenden) voor staan.
Nog iets interessants op pagina 96: er gebeurt onvoldoende doorstroming van de informatie over de behaalde resultaten door de raad van bestuur naar de regionale afdelingen van de vdab en anderen, de 'markt', maar ook naar mezelf dus, aangezien ik ernaar op zoek ben. Op pagina 93 wordt het overigens in die zin verwoord dat vdab zelf onvoldoende inspanningen deed om leereffecten te halen uit de tenderprojecten (ik begin zowaar te denken dat ze aan sommige gelijkaardige 'ziektes' lijden als langdurig werklozen, ook voor hen een intensieve begeleiding aub !
Nog iets positiefs dat belangrijk is voor werkzoekenden: niet alleen het resultaat telt (aan het werk gegaan of niet?), ook de tevredenheid van de kersverse 'werker' wordt gemeten. Vraag is wel hoe deze tevredenheid gemeten wordt. Wordt verder niet verduidelijkt, lekker veel speelruimte nietwaar ?
Op pagina 125 gaat het opnieuw over de aanbestedingsprocedure en wordt de ongeschiktheid in de verf gezet van bijvoorbeeld de concurrentiedialoog. Nouja, het lijkt me alsof een langdurig werkloze geëvalueerd wordt. De auteur verwoordt alleen maar het standpunt, not blaming him (op geen enkel punt, knap geschreven vind ik eigenlijk). Er is een Europese richtlijn die stelt dat de concurrentiedialoog alleen bij bijzonder complexe problemen gebruikt kan worden. Historisch gezien wordt werkloosheid echter bekeken als iets simpels, wat zich vertaalt in de vele vooroordelen in de media, en ik vraag me af of dit toch niet ook het voorwerp kan uitmaken van een concurrentiedialoog.
Oh ja, er is nog een derde mogelijkheid (na de onderhandelingsprocedure en de concurrentiedialoog) zie pagina 126: de 'marktbevraging'. Wie is die markt? Alvast niet de werkzoekende of werkende. (In elk geval hebben ze deze werkloze hierover nooit 'bevraagd' )
Wat ik me ook net bedenk: het is al regelmatig voorgevallen dat ik een sollicitatie vermijd omdat het te ver weg is en de trein naar Antwerpen of Brussel te duur uitvalt. Ik herinner me een werkloze kennis jaren geleden die me vertelde dat zij dergelijke kosten terugbetaald kreeg. Ik ben het gaan vragen bij de lokale werkwinkel, maar blijkbaar is dit afgeschaft. Misschien moet ik ook intensief begeleid worden op dit punt Intensieve begeleiding: niet meer alleen voor langdurig en kortdurig werklozen, nu ook voor verarmde werklozen en verarmde werkenden! Jammer dat ik niet een stuk van die 815 euro krijg om printpapier, internet, en mobiliteit te betalen. Ik kom blijkbaar nog niet in aanmerking voor 'intensieve begeleiding', maar voel me wel arbeidsklaar , ik kan het me gewoon niet veroorloven om talloze dure en tot niets leidende sollicitaties te doen.
Amai, ik hoop dat ik binnenkort iets tegenkom in het arbeidsmarktbeleid dat me echt vooruit kan helpen en hoop van harte niet langdurig werkloos te worden.
Nog een laatste vraagje waar ik mee zit: kan een langdurig werkloze eigenlijk die intensieve begeleiding weigeren? Niet echt, het is verplicht om begeleid te worden, ook al ben je 'arbeidsklaar', niet mentaal gehandicapt, je hebt geen psychische problemen, enzovoort. Er is dus niets mis met zo'n werkloze, hij of zij is alleen te traag in het vinden van een job
Vraag blijft alleen wie de begeleider uiteindelijk zal begeleiden, nu blijkt dat het systeem geen onverdeeld succes is én nu blijkt dat ook de begeleiders last hebben van externe factoren zoals de economie
Have fun today, ik speur nog wat verder naar leuke initiatiefjes van de overheid
)
