Vandaag is het zover. We gaan naar huis! Het was een onvergetelijk jaar! We hebben super leuke mensen leren kennen, onbeschrijflijke plaatsen bezocht, memorabele avonturen beleefd!! We hebben uit deze reis alles gehaald wat er uit te halen viel! Kevin had ons vanmorgen aan de luchthaven afgezet. We hopen echt dat we hem eens in België kunnen ontvangen zodat we iets voor hem kunnen terug doen. We gaan het reizen zeker missen maar kijken er wel naar uit om terug te keren en al onze vrienden en familieleden terug te zien. Marlies was dan ook zenuwachtig toen we vanmorgen om 6u aankwamen in LAX. We hadden weliswaar nog 24u te gaan met drie vluchten: LA-Dallas; Dallas-Londen; Londen-Brussel. We hebben dit jaar zoveel verplaatsingen gedaan en kilometers afgelegd, dat niets ons nog lang lijkt. Alles ging vlot vooruit. In Dallas hadden we wat vertraging omdat ons vliegtuig platte band had (wat is dat toch met die platte banden! :)) maar aangezien we normaal in Londen vijf uur moesten wachten, hadden we geen stress. De vrouw naast Marlies op het vliegtuig daarentegen had uiteindelijk nog maar een kwartier om haar volgende vlucht te halen. Hopelijk is het haar gelukt. Aangezien we de drie vluchten afzonderlijk hadden geboekt, dachten we aanvankelijk dat telkens opnieuw onze bagage gingen moeten inchecken. We hadden in LA en Dallas echter kunnen regelen dat onze bagage rechtstreeks naar Brussel ging zodat we in transit konden blijven. Chill! In Londen moesten we wel terug door security maar we hadden nog tijd om voor de laatste keer een starbucks te drinken. En dan was het zover. Voor de eerste keer in 11 maanden stond Brussel op ons programma. Toen we onze bagage hadden genomen (Yes! We zijn met alles terug thuis geraakt!!) en richting de aankomsthal wandelden, waren we heel zenuwachtig. De deuren gingen open en daar zagen we ze staan. Mama, Jolin, Tom, Moeke, Vake en Johan. We hebben ze gemist! We besloten samen iets te drinken op de luchthaven en om nadien samen met papa iets te gaan eten in het Fenixhof. Dat klonk aannemelijk. Toen we daar aankwamen bleek echter dat onze families en bezoekers ons stonden op te wachten. Het was een super leuk weerzien! De perfecte afsluiter van een perfecte reis!
Onze allerlaatste dag! We hebben er een hele dag van genoten. Eerst wat uitgeslapen, dan een paar uurtjes naar het strand gegaan en gezwommen en nadien zijn we een laptop voor Marlies gaan kopen (aangezien haar vorige laptop al 7 jaar oud is en de laptops in Amerika goedkoper zijn). Kevin was ons in de computerwinkel gaan halen en nadien zijn we samen naar de winkel gegaan om ingrediënten te gaan kopen voor ons avondmaal. Kevin ging ons leren hoe je echte Amerikaanse hamburgers maakt. Niet zo moeilijk en super lekker. We kropen vroeg in ons bedje omdat we morgen al om 6u op de luchthaven moesten zijn.
Onze laatste uitstap van het jaar zit er spijtig genoeg op. Nadat we voor de allerlaatste keer ons tentje hadden opgebroken, maakten we ons klaar om terug naar LA te rijden. We gingen via Sequoia National Park terug zodat we nog even het museum over de Sequoia's en de grootste boom ter wereld konden gaan bekijken, de Sherman Tree. De boom was gigantisch (83,79m hoog en een omtrek van 31,27m), maar na de voorbije dagen vonden we het toch een kleine tegenvaller. Heel veel toeristen zodat je moeilijk een mooie foto kon nemen en van aan de parking moesten we 500m op een brede asfaltweg wandelen naar de boom. Zoals het informatiebord zei: very strenous ;). Al bij al zijn we blij te kunnen zeggen dat we de grootste boom ter wereld hebben gezien maar dit was zeker niet het hoogtepunt van onze topuitstap naar Kings Canyon National Park. We wouden op tijd terug zijn in LA dus na het bezoek vertrokken we direct met onze auto naar de uitgang van het park. Ohooh! Er brandt een lichtje op het dashboard. Dat kan niet goed zijn. We hadden geen verzekering genomen voor schade aan onze eigen auto dus we hadden wel wat schrik. Blijkbaar hadden we een platte band. Wat is dat toch met Amerikaanse huurauto's en platte banden! We zagen echter niet welke band plat stond. Volgens ons zagen alle banden er hetzelfde uit. Geen paniek, we zouden uit het park naar een tankstation gaan om wat bij te pompen en vlak voor we onze auto zouden indienen opnieuw. Na een uurtje rijden kwamen we aan de uitgang van het park. We moesten over enkel verkeersdrempels rijden en plots ... was het lichtje uit. Ok dan :). Onderweg zijn we voor de laatste keer naar een Burger King gegaan en rond 16u kwamen we aan in LA. Het was spitsuur en dus het duurde wel even voor we terug in Hermosa Beach waren. Daar namen we een langverwachte douche en checkten we vlug onze emails. Beiden hadden we een email gekregen dat we een job hadden. Yes! Nadien vertrokken naar Fox Rental Cars om onze huurauto terug in te leveren. Er was geen enkele schade aan onze auto, oef! Pieter kreeg een zijn waarborg terug maar nadat we dat controleerden, bleek dat het een stuk te weinig was. Typisch! Allee bon, het werd snel aangepast maar met al die in-het-zak-zetterij hebben we het echt wel gehad. Aangezien Kevin vandaag niet thuis was, hadden we opgezocht hoe we met de bus terug van aan de luchthaven naar Hermosa Beach konden gaan. We moesten lang wachten voor er een bus kwam dus we hadden al schrik dat we het verkeerd hadden opgezocht. Uiteindelijk passeerde toch de juiste bus en blijkbaar was het de laatste van de dag dus we hadden geluk. Het duur ongeveer een uur vooraleer we terug in Hermosa Beach waren. Nu hebben we in elk land van onze wereldreis het openbaar vervoer gebruikt maar in LA is dat toch geen topper. Terug in het appartementje van Kevin aten we bokes met pindakaas (overschot van de voorbije week), keken we Game of Thrones en konden opnieuw in een zalig bed slapen.
Vandaag moesten we 13 mijl wandelen tot aan roads end waar
onze auto stond. We moesten onze bear canisters terug afgeven en het permit
station was maar open tot 16u. Uit schrik dat we te laat gingen aankomen, zijn
we vroeg vertrokken. De wekker stond eigenlijk om 5.30u maar aangezien het nog
donker was, zijn we blijven liggen tot 6u. Marlies kwam als eerste uit de tent
en werd onmiddellijk begroet door 2 herten. Ons eerste avondmaal op deze
trektocht was samen met hertjes, ons laatste ontbijt ook. Om 7u vertrokken we
dan aan de lange wandeling. Aangezien het een hele dag bergaf ging, moest het
wel lukken om het in een sneltempo af te leggen. In minder dan een uur waren we
al terug aan Junction Meadow. We besloten deze keer toch maar op blote voeten
de rivier over te steken. Een hachelijke onderneming die gelukkig zonder natte
kleren of blauwe plekken is afgelopen. Snel wandelden we verder. We hoopten
onderweg een beer tegen te komen maar meer dan zijn stront kregen we niet te
zien. 8 dagen in de wildernis, 8 dagen geen beer te bespeuren ... Chance dat we
bear canisters bij hadden. We zagen wel veel hertjes en Marlies werd vlak voor
het einde opgeschrikt door een slang op het pad. Geen paniek. We zijn niet
gebeten dus onze eerste stop in België zal niet het tropisch instituut zijn.
Tegen alle verwachtingen in waren we om 12u al op 2 mijl van roads end. Daar
moesten we een rivier oversteken maar die zag er zo zalig fris uit dat we nog
snel een zwemmeke hebben gedaan. De laatste keer deze wereldreis. Aangekomen
aan roads end, konden we de bear canisters inleveren en zagen we dat onze auto
er nog piekfijn uitzag. We reden naar het winkeltje van Cedar Grove om wat
pasta voor vanavond te kopen. Ze hadden 10 soorten chips maar geen pasta! We
reden dan maar verder naar Grand Grove (waar we de eerste nacht hadden
geslapen) en gelukkig was daar een betere winkel. We gingen in het visitor
centre nog eens kijken naar de film over Kings Canyon (wat was het hier mooi!)
en nadien zetten we onze tent op op ons vertrouwde plekje van vorige week. Na
het avondeten belden we naar Kevin om te vragen of we vrijdag en zaterdag
mochten blijven slapen en dat was geen probleem.
Om 8u 30 vertrokken we van aan de Kearsage Lakes naar
Juntion Meadow. We waren al snel terug aan Bullfrog Lake. We namen er nog een
paar laatste fotos van en wandelden verder. Aangezien het een hele tijd bergaf
ging, waren we al tegen de middag aan de Meadows. Het oorspronkelijke plan was
om hier te overnachten en van hier s morgens terug naar Roads end te wandelen
(10 mijl). Pieter vond het nog wat te vrog om nu al te stoppen met wandelen en
wou nog een side walk maken tot aan East Lake (3 mijl verder en 360 meter
hoger). Marlies had vannacht door de kou niet zo goed geslapen en had daar geen
zin in. Maar na wat twijfelen liet ze zich dan toch overhalen. We waren nog
nier ver weg of we moesten al een rivier oversteken zonder brug of voldoende
uitstekende stenen. We zagen een andere wandelaar zonder schoenen door het
water gaan, maar wij probeerden verderop een betere oversteekplaats te vinden.
Het lukte ons om verder over de rivier te geraken al was het daar ook niet zo
gemakkelijk. Het was waarschijnlijk sneller geweest als we toch gewoon op onze
blote voeten waren overgestoken. Na een klim van 2 uur kwamen we om 15u toe aan
het meer. Marlies wou een dutje doen maar we besloten eerst een badje te nemen
in het meer. De zon was achter de wolken maar gelukkig was het water niet al te
koud. Het heeft deugd gedaan! Nadien deed Lies haar dutje en las Pieter wat in
zijn boek aan de oever van het meer. Na een lekkere pasta met buine saus maakten
we ons klaar voor onze laatste koude nacht.
Vandaag zijn we vroeg opgestaan.we gingen de Glenn Pass
oversteken, het hoogste punt van deze trektocht. Aangezien Marlies niet zo goed
kan stijgen in de warmte, wouden we er vroeg aan beginnen. Om 8 uur waren we al
op weg. Het was een super mooie tocht naar boven. Rondom ons lagen prachtige
bergtoppen en 12 meren. Om 9u 40 waren we boven op de pas. Toen we daar waren
begon het lichtjes te druppelen, maar gelukkig was het snel gedaan. We daalden
aan de andere kant af. Na 15 minuten begon het echter terug te regenen en dit
keer harder dan voordien. Marlies had gelukkig snel een grote rots gevonden
waaronder we konden schuilen. We hebben daar wat snacks gegeten en na een half
uurtje daalden we verder af tot aan Charlotte Lake. We vroegen daar aan iemand
wat de weersvoorspelling voor de komende dagen was... regen vandaag, woensdag
en donderdag... Dat is balen, want dat zijn de laatste 3 dagen van onze
trektocht. Aan Charlotte Lake hebben we nog wat gesnosterd en begonnen dan aan
onze laatste sidewalk van vandaag. We zouden kamperen aan de Kearsarge Lakes.
We besloten de langere van de 2 trails te nemen zodat we morgen via de kortere
konden terugnemen. Het pad ging vrij veel omhoog zodat we een prachtig uitzicht
hadden over Bullfrog Lake. Om 15u kwamen we aan. Marlies vond een goed plekje
om te kamperen terwijl Pieter het eten bewaakte tegen aanvallen van eekhoorns J. Bij het opzetten van
de tent zagen we opnieuw donkere wolken komen. De tent stond net op tijd op zodat
we konden schuilen. We hebben dus heel de dag geluk gehad met de regen, behalve
toen Pieter begon te koken... Hij had alles klaargezet toen het opnieuw begon
te regenen. Met een poncho aan en met assistentie van de sous-chef vanuit de
tent is hij er toch in geslaagd een lekker soepje en spaghetti te maken.
Typisch stopte het met regenen toen alles klaar was. Maar zo hebben we toch in
het droog kunnen eten. Na het eten hebben we nog een mooie kleine wandeling
gemaakt tussen de meertjes en hebben we op een prachtige plek nog een dessertje
gegeten. Marlies had nog maar gezegd dat de wolken er opnieuw donker uitzagen
of het begon terug te regenen. We spurtten terug naar onze tent en besloten er
voor vandaag niet meer uit te komen.
Marlies geraakte geraakte vanmorgen niet goed uit haar
nestje. Pieter is dan maar alleen opgestaan en is ontbijt gaan klaarmaken. Om
8.30 u hebben we dan samen ontbeten. David en Chris hadden ons aangeraden om
verder in het Sixty Lakes Basin te wandelen en dat was inderdaad super mooi. De
zon op het water gaf de meertjes mooie kleuren. We zijn helemaal tot het einde
van het basin gewandeld. Daar aten we een snack voor we terugkeerden naar onze
kampplaats. Rond 12u waren we terug. We moesten onze tent nog opbreken en
middageten. We hoopten om 13u terug te kunnen gaan naar Rae Lakes. We kwamen
echter David en Chris terug tegen en andere mensen bleven maar met ons babbelen
zodat we pas om 14u weg geraakten. Rond 16u waren we terug aan de Rae Lakes. We
hadden gisteren al een plaatsje gespot maar aangezien het vandaag drukker was,
vreesden we dat iemand anders er al zou opstaan. We staken de laatste 200m nog
mensen voorbij en Yes! Ons plaatsje was nog vrij. 2 min later passeerden die
mensen. Oef, juist op tijd. Marlies kroop in haar nestje terwijl Pieter nog
mooie fotos van de zonsondergang ging nemen.
Vanmorgen zijn we lang in ons tentje blijven liggen (allé
maar tot 8u) want vandaag moesten we niet veel wandelen. We gingen een sidewalk
maken tot aan het Sixty lakes basin, slechts 2,5 mijl. We gingen daar
overnachten. Tijdens ons ontbijt kwam Sam, van wie Pieter eergisteren een
biertje had gekregen, afscheid nemen. Hij ging vandaag al de Glenn Pass
oversteken, wij pas overmorgen. Rond 10.30u vertrokken we. We passeerden de
andere Rae Lakes. Super mooi. We zochten ook al een kampeerplekje voor morgen.
Daarna begonnen we aan de klim van 300m richting de Sixty lakes. Rond 13u
vonden we een heel mooi plaatsje aan 1 van de vele meren. We aten ons
middageten, zetten onze tent op en relaxten aan het meer. We lazen wat, deden
een dutje en zwommen in het meer. In de zon was het lekker warm maar als de
wind op stak was het toch maar koud. Na het avondeten was het nog wat vroeg om
te gaan slapen dus we gingen nog een klein wandelingske maken. Ver zijn we niet
geraakt want na 10 minuten kwamen we David en Chris tegen. Een leuk ouder
koppel. Ze zijn al in de 60 maar gaan nog steeds backpacken. Hij werkt in
Hollywood dus ja we hebben nu connecties in de filmwereld J. Toen het donker werd,
keerden we terug naar ons tentje en gingen we slapen.
Hoewel de wekker om 6u stond, zijn we toch tot 7u blijven
liggen. Zalig! We maakten oatmeal en vertrokken om 8.30u. Het was een prachtige
wandeling vandaag. We stegen tot 3110m en hadden een super mooi zicht op de
omliggende bergen. Vandaag moesten we maar 7 mijl wandelen dus we deden het op
ons gemakske. Iets voorbij halfweg kwamen we aan het eerste meertje. Dollar
lake. We deden een kort zwemmeke in het koude water. Heerlijk! We droogden op
in het zonneke en vertrokken nadien verder. We passeerden nog enkele prachtige
meertjes en om 3u besloten we aan het eerste meer van de Rae Lakes een
kampplaats te zoeken. We vonden het perfecte plekje en zetten snel ons tentje
op zodat we wat aan het meer konden relaxen. Marlies las een beetje in haar
boek, deed een powernap en nadien hebben we nog wat gezwommen. We hadden zoveel
honger dat we al om 5u begonnen koken. De enchillada saus was niet echt een succes
maar de snickers als dessert maakten veel goed.
Vandaag hebben we ons een beetje overslapen. De wekker stond
om 6u maar omdat het vanacht zo koud was, waren we zo ingeduffeld dat we de
wekker niet hebben gehoord. Om 7u werden we wakker maar het was zo zalig in
onze slaapzak dat we nog een halfuurtje langer zijn blijven liggen. We maakten
oatmeal maar spijtig genoeg waren er nu geen hertjes te bespeuren. Toen we onze
tent wouden opbreken, bleek dat Pieter gisteren iets te ambitieus de nieuwe
piketten in de grond had geslagen. 1 zat zo diep in een wortel dat we hem pas
na 10 minuten koeffelen eruit kregen. (Hij heeft hem er met een andere piket
moeten uitbijtelen). Om 9.20u vertrokken we. Het was vandaag een tocht van 9
mijl. Na anderhalf uur hadden we de eerste 3 mijl al gedaan en kwamen we aan de
camping waar we gisteren dachten te slapen. Iets verder namen we onze eerste
pauze. We aten nootjes en terwijl heeft Pieter zich laten waksen. J Toen zijn short wou
aandoen was hij met zijn onderbroek in hars gaan zitten en zijn broek plakte
vast aan zijn billen. J. Het was vandaag een hele mooie wandeling. Bij
het stijgen was het wel heel warm. We kwamen sympathieke mensen tegen en 1
daarvan had juist een beer gezien. Wij niet L.
Rond 4u kwamen we aan op de camping. We verfristen ons in de rivier en Pieter
dronk samen met onze buren een biertje.
