Vandaag is mijn thuiskomst uit het ziekenhuis alweer 2 weken geleden. Ondertussen mag ik al wat meer eten en dat doet me echt goed. Ik voel me al veel minder slap en mijn pureepatatjes smaken me ongelooflijk goed. Alleen willen mijn darmen nog niet echt meewerken. Ik heb al naar de dokter gebeld en blijkbaar moet ik me geen zorgen maken maar ik doe dat natuurlijk wel. Nu goed, morgen moet ik op controle bij de chirurg, als er dan echt iets aan de hand is zal hij het wel merken. 12 kilogram is er ondertussen al, te tellen vanaf 1 februari (pre-opdieet) maar na de operatie is er toch al 7 kg af dus. De eerste dagen thuis vlogen de kilo's er werkelijk af, dat is nu wel gestagneerd. Vanaf nu denk ik dan ook dat het beter is om 1 dag in de week te kiezen waarop ik op de weegschaal ga staan in plaats van elke dag .
He, he, het is achter de rug. Op vrijdag moest ik om 8u in het AZ Monica in Deurne zijn maar werd pas om 14u30 gehaald voor de operatie. Ik moest nog eerst een pilletje nemen om te kalmeren maar da's ni simpel zo alleen mat speeksel dat er eigenlijk al niet meer is. Even later werd ik de voorbereidingskamer ingereden en kreeg ik een infuus geprikt. Een stagiaire dieetleer mocht van de dokter mijn operatie volgen en zij hield me dan ook aan de praat tijdens het wachten. Dat viel goed mee tot ze over Thomas en Hannelore begon. Toen hield ik het niet meer en ben onbedaarlijk beginnen wenen. Het kind ging er ocharme van lopen. Gelukkig kwamen toen de chirurgen (jaja een heel team) eraan en die hebben me gerust gesteld, al moet ik eerlijk toegeven dat ik wenend in slaap gevallen ben. Van de recovery herinner ik me bitter weinig behalve dat ik altijd gezegd heb dat ik pijn had. Rond 19u30 werd ik op mijn kamer gebracht en ik weet nog dat Sven zei, ik ga naar huis dan hè, tot morgen. Meer weet ik niet meer van die dag. Later zag ik op mijn gsm dat ik enorm emotionele smsjes gestuurd heb naar heel belangrijke mensen in mijn leven. Maar goed, ze waren misschien wel wat onder invloed van de verdoving gestuurd, ze waren wel gemeend. Op zaterdag was ik al heel wat lucider en kreeg ik bezoek van mijn schoonmama en van mijn vrienden Debby en Bjorn. Ik had nog behoorlijk wat pijn maar kreeg op tijd en stond pijnstillers via een baxter in mijn hals, een centrale lijn zoals ze dat noemen (op TV ;-)). Op zondag moest ik al redelijk vroeg richting RX want er ging een slikfoto genomen worden. Hierbij moest ik een goor drankje drinken en dan werden er foto's gemaakt om te zien of er geen lek was. Als dat allemaal ok was mocht ik beginnen water drinken. Dat was ook zo en een slokje water had nog nooit zo lekker geproefd. Het was wel niet makkelijk zo met een maagsonde maar moeilijk gaat ook. Sven kwam gans de dag op visite en ook onze andere vrienden Bianca en Paul kwamen langs. Later op de dag kwamen ook nog mama en tante Francine langs, samen met Tibo. Alles leek goed te lopen maar zaterdagnacht had ik al lichtjes koorts, op zondag was het nog veel erger, 39° en toch een beetje paniek in de keet. Het kwam duidelijk niet van de maag maar heel zeker waren de dokters er niet van. Ik zei nog tegen de verpleegster, kan het geen blaasontsteking zijn want ik heb dat vorige week ook gehad. Maar volgens de dokter ging het hoogstwaarschijnlijk om koorst veroorzaakt door het grote bloedverlies tijdens de operatie. Ik had gehoopt op maandag naar huis te mogen maar door de koorts was daar geen sprake van en dat maakte me toch behoorlijk triest want ondertussen had ik mijn lieve bengeltjes al 4 dagen niet meer gezien en het begon wat veel te worden. Op maandagavond was de koorst weg dus ik hoopte op een thuiskomst op dinsdag. Maar nee ook dinsdag mocht ik niet naar huis, toen ben ik weer beginnen wenen. Ik heb sowieso al veel heimwee en als ik dan langer moet blijven dan waarop ik me had ingesteld dan wordt het allemaal een beetje veel. Gelukkig mochten dinsdag alle buisjes en zakjes en wat weet ik nog allemaal verwijderd worden dus dat was al een pak van mijn hart. Op woensdag mocht ik dan toch naar huis en wat was ik daar blij mee zeg. Ik ben huilend van geluk binnen gelopen bij ons mama om mijn stomverbaasde kinderen te omhelzen. De weegschaal staat ondertussen op -7,5kg dus we zijn mooi op weg.
Op 1 februari 2011 moest ik nog een laatste onderzoek ondergaan, de psychologe moest mij 'goedkeuren'. Waar het haar vooral om te doen was, was om te bepalen of ik wel genoeg gemotiveerd was, ik voldoende gesteund werd door mijn omgeving, ik geen eetstoornis heb en vooral, of ik al wel voldoende pogingen ondernomen had om eht in mijn eentje te klaren zonder operatie. Vooral dat laatste was absoluut geen probleem want ik heb zowat alles al geprobeerd. Ik heb dus een 'ja' gekregen. Volgende week vrijdag moet ik om 8uur in het AZ Monica te Deurne zijn. Ondertussen moet ik me aan een bijzonder streng dieet houden om mijn lever zo klein mogelijk te maken. Dat betekent geen vet, geen suiker, in de praktijk wil dat zeggen: modifast dus. Daar ben ik nu 2 dagen mee bezig en er zijn al 2 kg weg, dus dat is al meegenomen. De komende weken, maanden, jaren, zal ik mijn verhaal hier blijven vertellen.
Wel, beste lezers, na een dikke maand heb ik al stevig gefaald. Ongelooflijk maar waar. In plaats van af te vallen ben ik nog stevig bijgekomen en enkele weken terug heb ik dan ook beslist dat het genoeg geweest is. Ik heb besloten een gastric bypass te laten uitvoeren. Binnen 9 dagen is het zover, op 11 februari 2011 ga ik onder het mes. Ik ga alvast proberen wat 'voor'-foto's te publiceren, hopelijk zal er een groot verschil te zien zijn op de 'na'-foto's.
Heeeeeel erg lang geleden dat ik hier nog iets postte en helaas is daar een reden voor. U weet nog wel, beste lezer, hoe ik 30 kg kwijtgeraakte? Wel ik heb ze terug gevonden! Helaas ben ik daar niet zo blij mee, diepbedroefd zelfs. Ongelooflijk hoe ik het harde werk helemaal naar de kl** heb geholpen. Maar goed we beginnen terug van voor af aan. Vanaf 2 januari heb ik een doel, -25 kg tegen 1 juli 2011. Hopelijk kan ik nog es herhalen wat ik 2 jaar geleden al es deed.
Vrijdag was het dan zover. Om 7u30 zat ik aan te schuiven aan de inschrijfbalie van het Heilig Hartziekenhuis in Lier. Om 8u30 was ik al geïnstalleerd op mijn kamer. Om de stress weg te werken las ik een boek maar lang hoefde ik dat niet te doen want om 9u kwam er al een verpleegster om me klaar te maken en nog tal van vragen te stellen. Het werd dan toch nog wachten tot 10u30 vooraleer ze met mij richting OK reden. Daar sloeg de grote twijfel pas echt toe. Terugkrabbelen zou ik niet meer doen maar doodsbang zijn, ja dat wel. Was het dit wel allemaal waard? Wil ik nu per se een platte buik? Ga ik ook echt een platte buik hebben? Veel tijd werd er niet meer verspilt, nog voor 11u lag ik op de ijskoude operatietafel en bijna onmiddellijk werd ik in slaap gebracht. Even later, zo leek het toch, werd ik terug wakker op de verkoeverkamer. Alles deed pijn en wakker worden bleek moeilijker dan de vorige keer. Rond 14u30 werd ik terug in mijn kamer gereden maar echt wakker worden zou pas voor de volgende dag zijn. Op zaterdag werd er al 1 'redonneke' verwijderd, dat aan mijn nieuwe navel. Hoewel alles nog gevoelloos was, deed de gedachte alleen al me duizelen. De gedachte dat er een buisje uit mijn buik getrokken werd maakte me zo misselijk als wat maar ik hield me sterk. Rond 16u op zaterdag mocht ook het infuus weg en meteen liet ik ook de blaassonde verwijderen. Dan was ik wel verlost van nog een buisje maar nu moest ik wel uit bed om te gaan plassen natuurlijk. Dat deed ik dan ook voor de eerste keer rond 18u. Ik voelde me net 80 jaar. Rechtstaan was er niet bij want alles, werkelijk alles leek te trekken en tegen te werken. Pompaf van 3 meter te stappen viel ik even later terug op mijn ziekbed. Dat procédé herhaalde zich nog 2 keer en telkens ging eht beter en beter. Op zondag waagde ik het om zelf mijn haar te wassen (twas nodig). Omdat het allemaal goed meeviel mocht ik zondagmiddag, vandaag dus naar huis. De foto's volgen later...
Sinds woensdag zit de GWP naar Engeland erop. Tijd dus om er nu echt voor te gaan. Omdat Bodystyling en Modifast niet echt het gewenste resultaat meebracht ben ik gisteren teruggegaan naar Greet, de kinesiste die me eerder al begeleidde bij mijn proteïnedieet. Het is niet mijn bedoeling om het opnieuw een half jaar vol te houden. Ik wil gewoon zoveel mogelijk kwijt voor de operatie op 10 juli. Ik ben alvast goed begonnen vanmorgend!!
Ik ben dus een beetje het noorden kwijt. Dieetgewijs lukt het niet zo goed meer al geef ik de moed niet op hoor. Maar het is vooral het vooruitzicht naar de GWP (buitenlandse, meerdaagse reis) op school. Ik vertrek maandag en ben woensdag al terug maar dat lijkt me zo onoverkomelijk lang. Ik barst bijna in tranen uit als ik er nog maar aan denk dat ik mijn lieve man en mijn twee lieve schatjes van kinderen twee dagen niet zal zien. Ik voel me dan ook ontzettend onnozel dat ik me als 31 jarige vrouw zo aanstel maar ik kan er niets aan doen. Ik ben nu eenmaal zo. Ik hoop echt dat het heel snel volgende woensdag is, dan ben ik terug thuis ...
.
He, he, het is achter de rug. Op vrijdag moest ik om 8u in het AZ Monica in Deurne zijn maar werd pas om 14u30 gehaald voor de operatie. Ik moest nog eerst een pilletje nemen om te kalmeren maar da's ni simpel zo alleen mat speeksel dat er eigenlijk al niet meer is. Even later werd ik de voorbereidingskamer ingereden en kreeg ik een infuus geprikt. Een stagiaire dieetleer mocht van de dokter mijn operatie volgen en zij hield me dan ook aan de praat tijdens het wachten. Dat viel goed mee tot ze over Thomas en Hannelore begon. Toen hield ik het niet meer en ben onbedaarlijk beginnen wenen. Het kind ging er ocharme van lopen. 
