30-03-2011, 14:01 geschreven door Wendy  

Zo wat meer nieuws uit Malawi!

Zoals ik al had verteld in mijn vorig blogbericht zijn we dat weekend naar Liwonde National park gegaan. 4 uur onderweg ( valt best nog mee). Het is een zeer mooi park waar we 2 game rides hebben gedaan. 1 op water en 1 op land. We hebben heel wat olifanten en nijlpaarden gezien, maar ook andere dieren.  Er zijn al enkele foto’s te vinden op de blog van Selien. Aangezien dit veel uploadvermogen vraagt zal dit niet al te vaak gebeuren.

Terug aan de slag in het ziekenhuis! Het was een vrij rustige werkweek. En dat is ook de reden waarom jullie zo lang moeten wachten op nieuws. Er valt weinig te schrijven J
Er is wel één gebeurtenis dat ik graag met jullie wil delen. Niet geschikt voor gevoelige lezers. Ik begon aan een admission ( een opname) van een vrouw met ernstige HIV, 39 weken zwanger, die voor haar vierde maal zwanger was en al 3 gezonde jongetjes op de wereld heeft gezet. Ik begon zoals altijd, eerst bloeddruk, T°, pols, lichamelijke check ups zoals ogen, tong, oedemen, …. Vervolgens pas ik de handgrepen van Leopold toe op de ligging en houding van de baby te bepalen ( lengteligging en hoofd). A.d.h.v. deze handgrepen had ik ook al vrij snel door dat het kindje veel te klein was voor het aantal zwangerschapsweken! Ik nam er dan ook maar een lintmeter bij voor de zekerheid (26 cm = 30 weken zwangerschap). Ik luister ik naar de harttonen van de baby, deze waren moeilijk te horen dus vroeg ik om bevestiging van de vroedvrouw. Zij hoorde idd ook geen hartslag van de baby. Ik vroeg aan de vroedvrouw of ze voor mij kon vertalen: “voel je je baby nog bewegen?” à “Niet echt, ik voel wel beweging maar geen kikken met armen en beentjes.” à “sinds wanneer voel je geen duidelijke activiteit van de baby meer?” à “begin deze maand.”.  Dat voorspelt niet veel goeds, dat kan iedereen wel al raden. Ik begin contracties op te meten, ik plaats 10 minuten mijn hand op haar fundus ( top van de baarmoeder) en wacht af hoeveel en hoe sterk de contracties doorkomen. Ik meen 3 sterk contracties waar op 10 minuten. Mijn volgende stap is dan een vaginaal touché. Ik informeer de vrouw wat ik ga doen. Ik voel eerst naar de ontsluiting ( Volledig = 10 cm), indaling (2/5 = dus al voorbij het smalste punt in het bekken; de spinae isschiaticae) en vervolgens probeerde ik de stand van het hoofdje na te gaan aan de hand van de fontanellen.
Mijn onrust was al groot voor een Mors in Utero (intra uteriene groei restrictie, afwezige harttonen en geen foetale activiteit sinds begin deze maand) maar nu was ik er al vrij zeker van. De fontanellen waren beiden duidelijk voelbaar, ROT. De meeste aterme schedels die transvers ten opzichte van het bekken liggen kunnen niet voorbij het smalste punt, de fontanellen kan je niet tussen je twee gespreide vingers waarnemen en zijn lang niet zo ingezakt. Ik wilde samen met de vroedvrouw nog de Clinical Officer bellen maar mijn parturiënte begon plots te persen. Ik maakte mij klaar en zorgde voor mijn nodige bescherming tegen HIV! Ik brak de puilende vliezen en er kwam een vies roestkeurig bruin vruchtwater zichtbaar ( wat nu al zeer duidelijk op MIU duidde). Het kind kwam dood ter wereld en je kon zien aan de lichte maceraties buitenaf en a.d.v.h. voelen van de lossen delen in het hoofd dat het kindje al een tijdje dood was in de buik.
Voor de nieuwsgierigen het kindje woog 1600gr.
Sorry voor het misschien iets te uitgebreide onderwerp maar voor mijn collega vroedvrouwen is dit misschien wel interessant.

Verder, ook voor gevoelige lezers is er niet veel gebeurd. Veel onweerbuien gehad deze week. En in de verloskamer vormen Selien en ik een perfect duo. Ze vertrouwen ons al goed en doen nu geregeld op ons eentjes de bevallingen. Wie de bevalling niet doet assisteert de vrouw en doet de opvang van de neonaat. Hechten is een andere zaak. Dan vragen we toch liefst nog om supervisie. Een paar puntjes zetten is niet moeilijk maar een ingewikkelde scheur hechten is een ander verhaal. Toch hebben we het alle twee er al heel goed vanaf gebracht! Mooie hechtingen, al zeg ik het zelf ;). Ik ben fier op ons :D!
Oh ja en we hebben elk al goede tussentijdse feedback gekregen! “Wendy seems to be able to put theory into practical and is able to care for the woman and neonates holistically. Despite having language problems.”  Mijn Chichewa is idd nog niet TOP ;)

Zo dat was het dan weer voor dit blogbericht!

Heel veel groetjes!

X Wendy

16-03-2011, 12:37 geschreven door Wendy  

08-03-2011, 21:02 geschreven door Wendy  

Lieve vrienden en familie

Ziezo, eindelijk wat tijd voor wat meer nieuws aan het thuisfront. Deze week (week 2) hebben we drie nachten gewerkt. Deze duren hier, met wat geluk ‘maar’ 15 uur. Onze eerste nacht was niet al te druk maar we hebben toch elk twee bevallingen kunnen doen. Selien’s eerste bevalling die dag ging goed en heeft voor het eerst gehecht, een echte ervaring! Haar tweede bevalling ging ook vlot maar dat was nu niet echt moeilijk, het kindje woog amper 1,100 kg, een prematuurtje van 28 weken. Terwijl Selien zich verder bezig hield met de mama haar zorgen, ben ik samen met een vroedvrouw uit het ziekenhuis het kindje beginnen reanimeren. Gelukkig was er geen hartmassage nodig. De baby was stabiel, met de mama ook alles in orde. Net voor Selien’s tweede bevalling beviel ook mijn parturiënte. Ze was zo blij met de steun die ik haar gaf tijdens haar arbeid en met de bevalling die zo goed was verlopen, dat ze  mijn naam wou geven aan haar wankazi (meisje). Ik kreeg er rode wangen van…ik heb een kerngezond afrikaans Wendytje op de wereld gezet, woehoew! Mijn tweede bevalling verliep ook vlot en deze was tevens de laatste van de nacht.

De volgende 2 nachten zijn echt vreselijk druk geweest!! Echt niet normaal!
’t Is ni waar zeh ;) Er zijn twee bevallingen geweest in onze laatste nachten (elk één). Onze laatste nacht was immers niet zo heel fijn. Selien en ik hebben het prematuurtje weer moeten reanimeren. Ik ben beginnen ventileren om de ademhaling van het kindje na te bootsen, ondertussen vroeg ik aan Selien de tijd en hartslag verschillende malen na te kijken. Als de hartslag begon te verzwakken tot bijna wegviel heb ik Selien de ballon doorgegeven om verder te ventileren, ik ben begonnen met hartcompressies. Drie compressies/1 inflatie dertig seconden lang en terug herevalueren en herpositioneren. Als zijn hartslag terug steeg zijn we blijven ventileren voor ongeveer 30 minuten. Het is een echt vechtertje! Gedurende die nacht hebben er verschillende reanimatiepogingen plaatsgevonden, allemaal goed afgelopen. Het geeft je toch kippenvel en je krijgt er tranen van in je ogen bij de gedachte dat het kindje hier bijna geen kans heeft op overleven, terwijl in België …! We hopen het beste voor het kindje en de familie.

Vandaag (vrijdag 04/03/’11) hebben we een uitstap gepland met onze buren (twee Hollandse geneeskunde studenten) naar Liwonde national park. Daar zullen we dan blijven tot zondag. We hopen veel dieren te zien, en de eerlijke natuur te ontdekken! Wandelingen, game drives en een boottocht staan op de planning.

Maandag komt iemand ons water aanvullen dan kunnen we wat werken voor school en van’t zonneke genieten  op ons koerke J. In de namiddag moeten we weer naar Blantyre voor onze wekelijkse inkopen in de ‘shoprite’ vervolgens gepakt en gezakt in een veel te vol mimibuske naar Limbe voor verse groenten en fruit. Met nog meer gevulde pakken en zakken met nog meer mensen in 1 buske terug naar huis! Woensdag begint onze werkweek terug in dag shift.

Meer info over de uitstap zal waarschijnlijk nog volgen.

Zonnige en heel heel heeeeel warme groeten daar in ket koude Belgenlandje!

Xx Wendy

04-03-2011, 12:36 geschreven door Wendy  

Hey lieve vrienden en familie!

Ik ben hier nu al een week in het mooie Afrika… en heb al zoveel indrukken opgedaan, ongelooflijk!
Selien en ik hebben elk al 2 afrikaantjes ter wereld gebracht. Selien heeft altijd de trage bevallingen en ik de snelle ;). Op twee dagen hebben we arbeiden en bevallingen opgevolgd van HIV ptn, pré-eclampsie, stuitbevallingen, postpartum bloedingen, verschillende keizersnedes bijgewoond, Selien heeft de verntillatie bij een reanimatie op zich genomen (jammer genoeg heeft het jonge leventje het niet gehaald) en ik heb al kunnen plaatselijk verdoven en hechten van een scheurtje.

De meeste vrouwen geven hier ook geen kik tijdens hun arbeid, indrukwekkend! Anderen tellen dan weer voor 3 ;).
De sfeer op de “delivery ward” is echt fijn. Er wordt veel gelachen en ze vertrouwen onze handelingen. De infrastructuur is daarintegen heel wat minder fijn. Blauwe plekken dat wij al hebben van tegen die bedden en kasten e.d. te lopen, t’is geen zicht !

Dit weekend hebben we vrij t.e.m. dinsdag avond. Om 17.00h start dan onze nacht shift tot ten minste 8.00h ’s ochtends, met wat geluk, idem woensdag en donderdag nacht.

Nu we vrij zijn profiteren we wat van het goede weer, de was te doen ( op zen Afrikaans natuurlijk J), inkopen gaan doen in’t stad.

Later meer … en check zeker Selien haar blog ;)

Zonnige groetjes!

X Wendy

28-02-2011, 10:42 geschreven door Wendy  

Bon een beetje over mijn leven hier…
gisteren hebben we voornamelijk geobserveerd en twee bevallingen bijgewoond. Ze wijken hier echt niet van de zijde van de vrouw, om het half uur doen ze vanalle controles zoals, BD, foetale harttonen, temperatuur, contracties over 10 min. Enzovoort. Dus eigenlijk wordt de vrouw nooit met rust gelaten, wel spijtig dat ze zo nooit efkes kan rusten en haar ogen sluiten.

De dag start hier altijd om 7.30h met een ochtendmis van ongeveer 15 min. Vervolgens wordt er algemeen gebrieft aan de personeelsleden over alle care units van het hele ziekenhuis! Echt zot! Als er dan nog een presentatie volgt gelijk gistere en vandaag (woensdag) begint onze werkdag pas rond 9.00h. Als we op dienst aankomen krijgen we nog eens een uitgebreidere briefing van de nachtploeg.

Vandaag was er een vrouw in arbeid, Selien en ik hebben al heel wat meer mogen doen. Het ding is hier gewoon DOEN, als we vragen stellen over hoe zij het doen, moeten we het ook effectief zo doen. Maar, als je dan gewoon doet zoals wij het bij ons geleerd hebben zeggen ze er ook niets op als dat dan verschilt met hun methode :S wel vreemd. J

Om 12.O0h is het middagpauze, wat afwassen, eten en wat dingen in orde brengen. Als er dan nog wat tijd over hebben liggen, zitten of staan we nog even in de zon ;) !

Na onze middagpauze staan we weer paraat in de “ delivery ward” . De vrouw in arbeid was gelukkig nog niet bevallen J want Selien zou de bevalling doen. Zij heeft ook een vaginaal onderzoek gedaan en zou dan verder de evolutie van de vrouw opvolgen tot na de bevalling. Heel tof is dat ze soms ook onze mening vragen over welk plan er zou moeten uitgevoerd worden. Vb: de vrouw was in 4h tijd 2 cm vooruit gegaan ( nl 1cm/h) maar omdat het een eerste kindje was, gaven we ze wat het voordeel van de twijfel. We wachtten af. De vroedvrouw stelde voor om na 3h terug te onderzoeken maar ik zag het van een ander perspectief. Stel dat ze helemaal niet vooruit meer zou gaan in de cm’s dan waren we al 2h over de actie lijn ( dat is een standaard lijn waar er moet ingegerepen worden) dat vond ik te lang en stelde voor om na 1h terug te onderzoeken. We hebben onderhandeld en het is 2h geworden. En  jammer genoeg is er gebeurd wat ik dacht. Ze is blijven hangen op dat aantal cm’s, we zaten over de actie lijn maar alles ging nog goed met de baby, mama was ongerust en had veel pijn. De dokter is vervolgens langsgekomen en heeft weer onze mening gevraagd over wat de reden was van de niet vorderende ontsluiting en wat we zouden moeten doen. Weer zaten we er pal op ;) Goed eh?!

Het is uiteindelijk een keizersnede geworden ( wat hier trouwens verticaal gebeurd, tussen navel en schaamstreek). Spijtig voor Selientrien, haar eerste bevalling in Malawi is voor haar neus ontsnapt. Een moeilijke verlossing. De baby is helemaal in orde en de mama hebben we zorgvuldig opgevolgd, alles in orde.

Voor de rest, wat eten we? :D Restjes van dagen geleden. ’s Ochtends eten we brood ( droog, we hebben het thans vers ingevrozen), we hebben dus wel degelijk elektriciteit, frigo met eronder een vriezer. Brood met boter en confituur en een banaan. ’s Middags eten we weer (droog) brood met stukjes tomaat met zout ( peper hebben we nog niet maar we hebben wel brown vinegar ;)) eventueel nog een banaan. ’s Avonds dus de restjes d.w.z. overleven op rijst, tomaat, ei … en als dessert een stukje fruit ( ananas, banaan, mango). We kopen ons water in 5L flessen, de plaatselijke bevolking vraagt zich wel af waarom we dit niet uit de “waterput” halen :D! Om af te wisselen persen we wat limoenen uit ( alle tot nu toe Selien) mengen met rietsuiker en aanlengen met water. Mnjam mjam…

Naast onze dagavonturen hebben we er ongewild ook ’s nachts :s :D! Zoals je al weet of niet hebben wij een bewaker aan ons huis, hij achtte het nodig de hele nacht rond ons huis te vegen, boogjes vegen in het zand...

Zo, weer een beetje nieuws, binnen enkele dagen wat meer nieuws op één van onze blogs.

23-02-2011, 00:00 geschreven door Wendy  

21-02-2011, 19:54 geschreven door Wendy  

18-02-2011, 10:22 geschreven door Wendy  

Je loopt over straat

denkend aan de mensen
je snapt niet hoe het gaat
de ene zijn verdriet zijn de ander z'n wensen

snapt niet hoe het komt
hoe kunnen ze hier lachen
met in afrika zoveel verdriet
veel mensen daar ongezond
dat niemand dat zo ziet

weinig hulp uit landen
doet het hun dan geen pijn
als hun zo waren gestranden
zouden ze dan erna een beter mens zijn

meer geld geven aan kinderen
met de ziekte aids
help een middel te vinden
de seconden tikken voorbij net als in een race

veel kinderen sterven
familieleden huilen
Gaat er dan geen lampje branden?
niemand wil zoon leven ruilen

maak het leven aangenamer
denk ook eens aan een ander
hun krot bij jou een grote kamer

als iedereen nou ietswat geeft
gaat het steeds weer beter
al is het maar een euro
het staat niet op een meter

kleinen beetjes helpen
je red er levens mee
zijn dat geen goede redenen?
of zeg je nog steeds nee!

04-02-2011, 20:00 geschreven door Wendy