Mijn naam is Andrej, ik ben 19 jaar oud en woon te Antwerpen. Ik hoop door middel van deze blog het mogelijk maken voor anderen om met mijn poëzie in aanraking te komen. Eerst had ik ook de bedoeling om een soort dagboek te gaan bijhouden maar uiteindelijk zou ik dat te genant vinden.
Mijn allereerste bericht is een gedicht dat ik geschreven heb om één hoofdzakelijke inspiratie en één ondergeschikte. Het gedicht gaat over een vrouw die ik ontmoet heb en waar ik op verliefd ben geweest. Nog nooit in mijn leven heb ik zo iemand ontmoet als haar, zij is bijna even belangrijk voor mij geweest als de zon, mijn koningin. Daarom durf ik die vrouw ook wel eens "prinsesje" te noemen, en ook omdat zij van sprookjes hield. Het dramatische is echter dat ik nooit dat voor haar ben geweest wat zij voor mij is geweest. Op dit moment hebben wij geen contact meer. Het gedicht is ook lichtelijk gebaseerd op een magisch kunstwerk dat naar mijn mening er perfect bij past. L'amour et le psyche, enfent van Bougereau.
Het gedicht gaat over mijn liefde voor het "prinsesje". In de eerste strofe beschrijf ik eigenlijk onze ontmoetting. We zagen ons voor de eerste keer in een buskotje in de Nationaalstraat, ter hoogte van de Lange Vlierstraat. Ik was eigenlijk gewoon nieuwsgierig naar hoe zij zou zijn. Via een gezamelijke kennis zijn we eigenlijk in contact gekomen. Ik zag natuurlijk onmiddellijk haar schoonheid stralen en daarmee de buurt ver-lichten, maar ik was echt weg van haar tot in de oneindigheid toen ik met haar begon te praten. Ze is een enorm verstandig meisje. Ik kon de wijsheid die zich had voelen en dat stemde me gelukkig. Onze eerste ontmoetting was snel en kort maar zal me altijd bij blijven, het is hoe dan ook een zegen voor mij geweest. In de tweede strofe beschrijf ik hoe ik, zelfs voor mezelf, ongemerkt verliefd werd op haar. In de derde strofe begint stilaan de twijfel en onekerheid te komen boven drijven. Omdat ik mezelf een buitenbeentje vind in vergelijking met deze maatschappij, ben ik de engel. Zij is de vlinder omdat ze meer met haar voeten in deze wereld staat, positief als negatief. De situatie schiet niet goed op waardoor we allebei op onze eigen (verschillende) honger blijven zitten, de witte gedaante is een metafoor voor een wolk. Maar, ik was voor de eerste keer in mijn leven vast besloten niet direct te gaan afhaken en ervoor te gaan vechten. Daarom droom ik van de vleugels van een albatros, want die kunnen haar wel naar mijn hemel die ik voor wil creeren vliegen. Een vlinder kan niet zo hoog vliegen. De vlinder vliegt dus heel nuchter en sec liever van bloem tot bloem, of van fuif tot fuif. (Aanklacht tegen deze maatschappij en zijn peers) In de vierde strofe vel ik het oordeel over mezelf. Namelijk dat ik niet geschikt ben voor haar en dat ik ergens altijd een loser zal blijven op seriueze relationele vlakken. Ik ben een Einzelganger die met zijn boeken en idealen vertoeft op eenzame hongingrijke hoogten, ik denk dat de "prinses" zo naar me keek soms. Zij is de kilte en de kou van deze maatschappij gewend, waardoor ze zelfs kan dansen op glad ijs, zo goed kent ze haar wereld. In de vijfde strofe verdwijnt ze stilaan uit mijn leven, maar op een vriendelijke manier. En ze neemt daarbij iets fundameteel van mij mee. Heel ironisch gaat ze weg maar zal ze ook altijd bij mij blijven, al is het maar in mijn herinnering. Maar op het einde moet ik aan mezelf toegeven dat ik niets ben zonder haar en dat nu zij mijn hart heeft meegenomen er niets anders opzit dan deze wereld te verlaten. Dus heel dubbelzinnig val ik voor haar (laat ik me vallen) van mijn bescheiden wolkje. Ik ben dus aan het vallen door de lucht en ben verbaasd over het feit dat je ook kunt vliegen zonder je vleugels te bewegen. Vlug echter, realiseer ik dat ik niet aan het vliegen ben maar begonnen ben aan mijn doodsval. Ik vraag dan ook de lezer maar vooral het "prinsesje" niet te wenen wanneer ik sterf omdat alles ergens voor een reden gebeurt en ik geloof dat de dood even scheppend is als het leven. Ik sterf. Omdat ik een dialecticus ben en de gezegde "Ce que compte c'est pas la chute mais l'atternisage" alle eer wilde aandoen, moest ik nog kort afronden. Net voor ik sterf, om dus aan te geven dat zij het enigste is in mijn gedachten wanneer dan ook, zeg ik nog dat ik van haar hou. Dan sluit ik mijn ogen voorgoed en ga ironisch genoeg terug naar God, want engelen zijn eigenlijk al bij God. Maar hier bedoel ik een andere soort God. Ik verplicht mezelf eigenlijk het geloof in haar los te laten door te geloven in een oppergod die de negatie van god is waarmee ik willen zeggen dat ik me terug met de waarheid moet bijhouden. Heel zinloos eigenlijk, dat gebeurt als je tegen jezelf liegt. In de tiende en laatste strofe maak ik een pointe. Wat ook gebeurt moge zijn, en wat mij ook te wachten moge staan, zij zal altijd op mij kunnen rekenen. Ze heeft tenslotte mijn hart kunne veroveren, en dat kunnen er niet vele zeggen...
De titel is Russisch net zoals de Prinses. Ze heeft niet de mogelijkheid om liefde te ontvangen, om de blijdschap ervan met zich mee te dragen.
