Mijn eerste kind verlaat het huis.

Maanden zijn we bijna elk weekend bezig geweest zijn stekje in orde te krijgen.  Stiekem ben ik trots op het resultaat, ik zou het niet anders gedaan hebben.   30 jaren geleden vroeg ik me af hoe hij er later zou uitzien. Nu is de dag dat hij het huis verlaat.  We hebben afgesproken dat hij Thorgal, zijn hond, nog even bij ons mag laten tot zijn tuintje in orde is en hond-veilig gemaakt is. Ik maak me geen zorgen,  hij kan koken en zeker zijn plan trekken.

Vandaag de laatste spullen verhuist, het meeste netjes gemaakt en zo kan hij verder. Morgen gaat hij weer aan het werk,  dan wordt de balustrade ook nog gezet, woensdag komt hij Thorgal halen voor de training op de hondenschool, waarschijnlijk komt hij dan eten, of misschien ook niet? Nu naar huis nog even genieten van de zon en dan eten maken voor ons allen -1.  Oei had hij al eten? Moesten we nog niet even langer blijven om te helpen?  Hadden we niet moeten helpen die laatste spullen naar boven te brengen?

Het zal wel lukken.  Ik bel hem nog even om te zeggen dat hij niet mag vergeten zijn bed nog klaar te maken,  of neen,   ik zal hem maar laten.   Na een berichtje van hem heb ik dan toch een uitvlucht nog even te bellen, maar er komt geen response.   Hij zal wel bezig zijn met een en ander langs de trap, zonder balustrade, naar boven te brengen.  Ik stuur dan maar een berichtje. Ook daar wordt niet op gereageerd. Dan maar eerst eten. Waarom belt hij niet terug?   Waarom antwoord hij niet op berichtjes?  Waarom staat die balustrade er nog niet?  Waarom?

Dan komt mijn afschuwelijke onrust naar boven.  Ligt dat nu aan mij of gaat het 'mama'-zijn nooit over?

Hij belde terug,  had zijn telefoon niet gehoord.

Slaapwel.