Horas !!

Horas, de wel bekende verwelkoming van de Batakkers.

Een van de grote volkeren van het Sumatraanse hoogland.

In het hart van dit gebied ligt het weelderig eiland Samosir

temidden van een gigantisch kratermeer dat ontstaan is tijdens

een prehistorische vulkaanuitbarsting,zo’n 100 000jaar geleden.

Volgens wetenschappers heeft deze explosie de laatste ijstijd op aarde ingeluid.

Als je van Medan komt neem je de ferry in Parapat om zo het eiland

Samosir te bereiken.

Vele toeristen en ook wij zoeken een onderkomen op het schiereiland Tuk-Tuk.

Tuk-Tuk heeft zich volledig toegespitst op toeristen, wat met zich meebrengt dat het er overladen is met guest housses, restaurantjes, winkeltjes, scooter rentals, enz…

en de veel te weinige bolé bolé’s daarvoor ( blanke toeristen).

Al bij al blijven het vriendelijke en niet opdringende mensen.

Jaja van thuis hoorden we de crisis overwaaien, maar ook hier zitten ze er

midden in.

Maar ja ze hebben hier één voordeel, als de honger het grootst is kunnen ze

zo weer overstappen op hun kannibalisme. Grapje!!

Maar dat de Batakkers kannibalen waren is geen grapje, tot midden de negentiende eeuw

was dit de meest hanterende zaak van hun cultuur.

Binnendringers werden opgepakt gemarteld en daarna lekker klaargestoomd samen

met chili en look.

Daarna werd hij bij de megaliet stenen onthoofd en in stukken gehakt om samen met buffelvlees gekookt te worden.

Omdat dit nog niet luguber genoeg is dronk de Radja er nog eens bloed bij!!

Selamat Makan!! Smakelijk Eten!!

In het plaatsje Ambarita kun je deze megalieten gaan bewonderen tevens hun ontbijt tafel.

En gelukkig ook de graftombe van Radja Siallagan, anders waren wij nu ook aan het pruttelen.

Gelukkig is er destijds een Duitse missionaris in gelukt om hen op ander gedachten te brengen en het kannibalisme op te geven waardoor ze nu een mix van animisme en katholiek geloof bezitten.

Maar het animisme heeft de bovenhand, waaruit sterke familiebanden ontstaan.

Iedereen is er voor iedereen. Ze springen in de bres waar nodig is.

Een trouwpartij wordt een grote ceremonie waar ze van heinde en ver voor afkomen

om het echtpaar alle geluk toe te wensen.

Het mooiste cadeau dat je kan geven is een prachtige Ulos, een geweven ikat die gedragen wordt bij ceremonies of later als geluksbrenger in hun huis wordt opgehangen.

Het meest bekende plaatsje voor zijn handgeweven doeken in Shu shu.

Als je van Ambarita naar Simanindo rijdt kom je de prachtige Batakhuizen tegen.

Ze zijn gebouwd op palen en hebben een zadelvormig dak.

Vroeger bedekt met natuurlijke materialen maar nu met de modernere maar aartslelijke roesten golfplaten.

Toch ze weten hun schoonheid nog steeds uit te drukken met de voorgevels te versieren met prachtig houtsnijwerk waar demonen en andere goden worden op afgebeeld.

In Simanindo weet je één van de oudste huizen te vinden, ondertussen wel ingericht als musea.

Als men verder doorrijd, niet altijd even makkelijk omdat nog niet alle bruggen zijn aangelegd. Soms is het halsbrekend om over de bruggen van boomstammen heen te rijden.

Maar het lukt hen al jaren, wij gaan er met iets mindere souplesse over maar het lukt!!

De weg, deze richting uit, is naar Indo normen, een prima weg.

We komen aan in Pangururan, daar steken we een brug over die Samosir met het vaste land verbind. Na een aantal kilometers komen we aan de warmwaterbronnen. Air Panas!!

Een teleurstelling vond ik het, had gehoopt van in zo’n lekker natuurlijk rost badje te kruipen maar deze waren ondertussen vervangen door lelijke zwembaden.

Daar gaat de natuur, alleen het warm water blijft over.

Wat toerisme niet met zich meebrengt!!

De volgende dag hebben we de andere kant van Samosir aangedaan.

In Tomok hebben ze een mooi staaltje van een bootvormige graftombe, hebben we niet bezocht genoeg van al dat…..

Wij verkiezen het hoogland in te gaan en te rijden en genieten van de klim naar boven.

Van hieruit krijg je een prachtig uitzicht op het meer en het schiereiland Tuk Tuk.

Nu pas merk je dat Samosir geen klein eiland is. We blijven verder klimmen tot we aan wegenwerken komen.

Alles is door de werken en de felle regen van de laatste dagen veranderd in een gigantische modderpoel.

Hadden geen zin in een robbertje modderworstelen…

Hebben dan wijselijk rechtsomkeer gemaakt en nog verder van het landschap genoten.

Onze avonden werden rijk gevuld met de plaatselijke Batakliederen die ze met alle plezier speelden op hun gitaar en vergezeld van bongs. (houten  drums)

De ene stem al iets vaster dan de andere maar al bij al zijn het geboren muziekanten.

Zo is er stilaan een einde gekomen aan ons bezoek : Samosir.

Spijtig genoeg was de regen ook van de partij, en heeft zij af en toe voor spelbreker gespeeld.

Toch is het hier rustig vertoeven, bij zon kan je een frisse duik in het diepe helder meer wagen of de scooter op springen in de regen gewapend met een goed regenpak.

Wil je het rustig houden, duik in een boek, luister naar de plaatselijke Bataksongs of gaan shoppen in de kleine souvenirwinkeltjes.

Gegarandeerd kom je dan met veel te veel hebbedingen terug. Maar ja!!

Het blijven leuke souvenirs aan een nat Samosir.

Selemat Tingal!!

Selemat siang,

Hier zijn we dan weer !!

Na het shoppen in Medan hadden we de stad voor bekeken gehouden en trokken

richting Bukit Lawang.

Op naar de jungle en z’n bewoners.

Ten noord-westen op een hobbelige drie uur rijden van de stad kronkelt de weg door de beboste vallei van de Alasrivier.

Doorheen palmolie – en rubberplantage voorbij het plaatsje Binjai bereiken we Bukit Lawang.

Hier vinden we onze vrienden terug!!

De Orang-Oetang, deze uit gevangenschap bevrijde huisdieren krijgen in het Bohorok Orang-Oetang Rehabilitation Centre een nieuwe kans.

De dieren krijgen er hun natuurlijke vaardigheden terug aangeleerd, zoals eten zoeken, nesten bouwen, klimmen, enz.

Maar natuurlijk hebben sommigen toch nog venijnige trekjes en vinden het gemakkelijker om er vandoor te gaan met de rugzak van de plaatselijke gidsen.

Mina is één van hen, ze wordt geliefd en gevreesd door iedere gids.

Ze is een bijtgrage tante die al verschillende malen haar tanden heeft laten voelen.

Tom en Dirk hadden deze meid tien jaar geleden ook al eens ontmoet en toen had ze al een sterke reputatie die ze tot op vandaag tand blijft bij zetten!!

Maar tevens zorgt ze ook voor de verdere uitgroei van haar soort want we mochten haar ditmaal terug ontmoeten met een baby onder de arm.

Je kan de oerwoudmens van dichterbij bewonderen door een bezoek aan de voederplatforms te brengen.

In de vroege ochtend worden de dieren die nog niet helemaal op eigen krachten overleven in de jungle een stukje geholpen en een banaantje toegeworpen.

Het zijn echte prachtdieren, hun rood oranje kleur, hun mystieke ogen, hun grappige bewegingen kortom ze weten me te fascineren.

Na het vrienden bezoek is het tijd voor het echte werk.

Survival in het Tropisch regenwoud, gewapend met een gids en een kleine rugzak beginnen we onze tweedaagse trek.

Na een uurtje voel ik dat het gene kak is. Zweten is het en met een hoofd als een tomaat en een hartslag als een tgv-trein zwoegen we ons een weg door de jungle.

Gelukkige worden we afgeleid door de bewoners van de hoge toppen en vergeten we het zware werk een beetje.

We ontmoeten verschillende Orang-Oetang’s, gibbons, bavianen, en zelfs de longtale makkaken komen ons nieuwsgierige blikken toewerpen.

Na geklauter, geslip en geslier komen we aan een waterval waar we twee waterschildpadden in ons vizier kregen. Das leuk meegenomen.

De beestje hadden prachtig getatoeëerde schildjes maar algauw moesten we afscheid nemen en een klim naar het dak van het oerwoud beginnen.

Al zijn de mieren hier heel groot toch voel ik me er als eentje, zeker als je opkijk tegen de reuzen van het woud.

Eenmaal de top bereikt is het uitzicht fantastisch, een echte beloning!!

En wat raad je na een klim komt er als vanzelfs een afdaling en wat voor ene…………..

Vasthoudend aan takken, wortels, rotsen zetten we de afdaling in.

In de verte hoorden we de rivier en ons doel was dichtbij wat me weer moed gaf.

Had mezelf al de vraag gesteld “meid waar ben je aan begonnen”.

Maar neuten staat niet in deze woordenboek en doorzetten is de enige oplossing.

Het kamp bereikt en na een frisse duik en droge kleren voelden we ons weer kiplekker.

Het eten werd op onze schoot geserveerd, kwestie van een beetje luxe in de jungle.

Ons nestje was voor ons als geprepareerd en we konden met het geluid van junglemuziek bij volle maan en een lekker kampvuurtje aan een verdiende nachtrust beginnen.

De volgende dag keerden we via de rivier terug.

Op vier aan elkaar vastgemaakte truckbanden lieten we ons glijden doorheen de rivier met zijn verschillende rapids wat af en toe wat adrenaline liet stromen doorheen mijn lijf.

Ik kreeg het er warm en koud tegelijkertijd van.

Maar na een tijdje bereikten we ons doel en vond het spijtig dat we eraf moesten.

Nu ik het net leuk begon te vinden.

De jungleboys hebben goed zorg voor ons gedragen en we zijn heelhuid terug aan ons vertrekpunt “Jungle Inn” gearriveerd.

Het was super!! Weer een ervaring rijker!!

Bij het verlaten van Bukit kwam Sacha nog afscheid nemen en gaf nog een staaltje van agressie weg. Ze wist het oversteek bootje te piratiseren en beet een vrouw in de arm en hand.

Na deze vrouw te hebben verzorgd was het tijd om ook Bukit te verlaten.

Maar Sacha kon het niet laten en kwam nog een stapje dichter tot aan het restaurant.

Nee meid een afscheidskusje krijg je niet, ook al geef je een big smille (liet haar tandjes gevaarlijk glinsteren in de zon).

Bye, bye Bukit!! Bye, bye Sasha!!

Het was leuk en we zijn weer een verhaal rijker.

Sampai Jumpai!! Tot ziens!!

Hey iedereen,

Eindelijk internet dat werkt naar behoren.
Wij stellen het hier voortreffelijk en ja hoor de geplande reisroute hebben we weer eens onderste boven gehaald.
  
Hier is het meer dan warm genoeg, je wordt er zo loom en lui van...
Maar genieten is onze doelstelling, dus dat doen we zeker.
 
We zijn de eerste oktober aangekomen op Sulawesi namelijk in Makassar
Daarna met een luxe bus naar Indo normen richting Toraja, waar we getuigen mochten zijn van de begrafenis ceremonie.
Met een scootertje onder de billen zijn we doorheen Toraja land getrokken.
De typische begraaf plaatsen, de mooie togonanhuizen, de vele buffels, de vriendelijke mensen, enz...
 
Dan werdt het tijd om de reis verder richting noorden te zetten.
Namen de bus vanuit Toraja richting Pendolo, Tentena.
Amaai, van een busritje gesproken......dat was me er eentje!!
Zoals gewoonlijk met hun hebben en houden trekken ze met z'n allen de bus op.
Zitplaatjes worden niet geteld alles wat op en in de bus kan wordt opgeladen.
Eindelijk zijn we dan weg.
Doorheen bergachtig landschap.....je kan het raden.....mijn tourestillekes vrijwaren me niet van reisziekte.
Dus heb ik maar hetzelfde gedaan als de helft van de bus en plastiek zakjes gevuld, wel vier.....niks in je maag en toch.....
Wouden eerst in Pendolo stoppen maar hebben de reis uitgezongen tot Tentena.
s Nachts aangekomen, ons in een bed gestort en geslapen tot rond de middag.
 
Een paar uurtjes in Tentena rondgelopen, een kijkje gaan nemen bij Lake Poso.
Daarna met een koppel dat we vanop de bus kenden een wijzelijk besluit genomen en een Kijan gecharterd (jeep)
om ons naar Ampana te brengen.
Meer dan een super besluit was dat...weer s nachts toegekomen bedje in en de volgende dag vroeg uit de veren om
op de ferry te springen naar het Paradijs.....
 
In de namiddag stonden we op de Togians, namelijk Wakai
vandaaruit trokken wij naar Black Marlin op Kadidiri om er een weekje te blijven....
Een weekje hadden we gezegd...jaja het werden er drie...
Dat zegt meer dan genoeg niet!!
Afgesloten van de buitewereld zitten we op een zonovergoten strand, lekker eten (vis, rijst en groeten maar steeds anders bereid)
vriendelijke mensen, kortom super gezellig.
De dagen tikten voorbij met lezen, zwemmen, snorkelen, luieren, kletsen, eten, zot doen!!
Ahja nog iets, mijn ventje had een romantisch onderonsje geregeld en met de boot van Lenny me naar het
nabije verlaten strand gebracht.
Leuke namiddag gehad....tot we terug keerden...
Hij kon het weer niet laten om voor sensatie te zorgen..en liet onze boot zinken.....
Zijn het geen beren dan gooit hij me wel bij de vissen in the deep blue....
Na een paar dagen hoorden we dan ook nog dat we ontsnapt zijn aan een tsunami, alle leuk om te horen
achteraf....
De laatste week was aangebroken: Abo, Lenny en oome Henkie zijn als familie geworden ....en brachten veel tijd met ons door
evenals ook met Kris en Lauren de duikmasters and Michiel en Mali maakten we fijne tijden mee.
Ja de tijd was aangebroken en op maandag 3 nov namen we de ferry richting Gorontalo.
Afscheid nemen viel moeilijk en er vloeiden traantjes alsof de oceaan al niet genoeg water bevatte........
Doeiiii Kadidiri!!  Doeiiiii Togians!!  Het was super!!
 
Na vijftien uur varen bereikten we Gorontalo,
waar Yasser ons stond op te wachten om ons naar de luchthaven te brengen. (had Lenny voor gezorgt)
Eerst een koffietje bij hem thuis en ondertussen was het acht uur, tijd om een ticket te gaan kopen.
We vlogen eerst terug naar Makassar en vanuit Makassar richting Jakarta om dan verder door te steken naar Sumatra.
Na een ferrytocht en drie vluchten bereikten we  s' nachts Medan.
Een luxe hotel genomen om een trip van meer dan vijvendertig uur reizen te verteren.
Vandaag iedereen op de hoogte gebracht van ons doen en laten en straks shoppen in Medan!!
 
Hoop dat het met iedereen zo goed gaat als met ons...
 
Tot tot!!
Big kisses from Sumatra