Waarschijnlijk de laatste blog. Voor u althans. Want dra gaat allicht letterlijk het licht uit in België en is het gedaan met het internet en Facebook. Als ik bovendien Coene -je weet wel die van de Centrale Bank- moet geloven, zal de Belgische regering bovendien niet veel centen overhouden om zaklampen aan te kopen voor iedereen.  Het zal een kampvureke van kerstbomen worden met Kerstmis. Het Kerstmaal bedenken we er dan bij, puur voor de gezelligheid.

Misschien zijn we trouwens wel van de partij, want ook voor ons kan het hier de laatste blog gaan worden. Nee, niet gezeverd, om in de sfeer te blijven, de kaars is bijna opgebrand en ik voel me als ware ik genageld aan één of ander kruis. Het was een droom, dit avontuur, een geschenk waar de meeste cadeaus onder de Kerstboom bij zouden verbleken:  “Miami, here we come; Success, I’m meeting you soon; Our once-in-a-lifetime opportunity, yeah let’s grab it”. En toen ... waren er ook Brazilianen bij betrokken, je weet wel, die gasten van de B van BRIC met voor de gelegenheid, de R van rampzalig, de I van Incompetent en de C van Crazy. De kruistocht was ingezet.

Bij wijze van therapeutische bevrijding omschrijf ik enkele hoofdlijnen.

1.       We hebben – en ik snor het even op – 42 versies van het business plan gekend waarvan 5 officiële tussentijdse versies.

2.       Deze volgende Grote IBOPE goden – onze Braziliaanse partner- zijn reeds de laan uitgestuurd –geheel terecht trouwens:

a.       De CTO van IBOPE, bijgenaamd een totaal misplaatste titel voor deze 68 jarige, die graag als “Expert Online Onderzoekstechnologie” zijn carriëre had willen afronden.

b.      De CEO van de hele groep, een soort van George Bush, genre grootsprakerige onbenul die weliswaar Amerikaans Engels sprak omdat hij heel zijn carriëre in de Chemie had gewerkt, waarvan ook 1 jaar op schoolreis in Texas, maar die van het runnen van een marktonderzoeksbureau, geen bal, en ik herhaal, geen bal afwist. Hij liet zich kenmerken als een heel bezige man die welgeteld 45 minuten de tijd had, niets opschreef en in het geheel niets had voorbereid,  vervolgens met enkele rake beslissingen en compleet onrealistische beloften 7 maanden nutteloos werk meebracht voor ondergetekende. “We will close the USA but we will support you” (whatever that means).

c.       De CEO van IBOPE USA, de Krimson van de groep. Zie vorige blogs voor een beschrijving van diens verwezenlijkingen.

d.      De hele Grote International Business Development Executive Director, de Cargamel in het hele verhaal, die macht wilde, jaloers was, maar te dom was om valsstrikken te verzinnen.  

e.      Het hele arsenaal personeelsleden IBOPE USA, ik noem ze de Overlopers, die eerst opgingen in de leugens van de CEO van de USA, zich zodoende tegen mij keerden, waarna ze met vereende krachten nadien duidelijk begrepen dat leugens enkel kunnen zegevieren todat de waarheid boven komt drijven.

Daar sta ik dan, alleen in de USA, dat super grote land, zonder enige startbasis -zoals voorzien in het business plan- van een minimum $500,000 aan jaarlijkse inkomsten voor ons gezamenlijk bedrijf CONNECT, aangebracht via de klanteportefeuille van IBOPE met de B van BIG zoals ze zich altijd hebben geëtaleerd, zonder een sales team bij IBOPE USA in Miami, Washington en New York zoals voordien, die onze online onderzoeken zouden verkopen, zelfs zonder enige resterend geïnvesteerd kapitaal om zelf de boer op te gaan.

Maar de klap op de vuurpijl moest echter nog komen afgelopen week. IBOPE had gaandeweg de rit ook plots een onderzoekspanel via een ander IBOPE bedrijf. 330,000 Amerikanen groot. Waaauw, dan toch! Ok, IBOPE investeert minder kapitaal en brengt het panel in. Verleden week moesten we helaas vaststellen dat cijfers relatief kunnen zijn. 12212 man blijkt effectief te antwoorden op onze online enquêtes. De rest zijn e-mail adressen waarvan sommige out-of-office berichten aangeven dat de man in kwestie gestorven is, of al 3 jaar niet meer werkt bij dat berijf. Van de actieve panelleden is 72.3% vervolgens ouder dan 50. Dat worden leuke onderzoeken over pacemakers en viagra. Een “kat in een zak gekocht”, zo gaat het spreekwoord. Een nieuw panellid kost zo’n $5 om te recruteren. Men telle uit. Bloemen noch kransen, en nu stop ik of ik beschouw mezelf nog als de Calimero in deze saga.

Of toch nog dit: moest ik ooit op een onbewaakt moment in een vorige blog beweerd hebben dat den Amerikaan nen toffe beleefde pé is, wil ik dit graag even nuanceren.  Lanceerden we dan toch een peiling over de Amerikaanse politiek op ons groteske panel. Krijg je daar dan van die opmerkingen als – en ik citeer: ‘Obama sucks and so do you’; ‘fuck your mama’, ‘take me off your fucking mailing list or you’re gonna regret it’,  en nog van dat moois. Maar er zijn er ook wreed toffe, zeer leuke zelfs.

Hoog tijd voor de tofste rubriek, met daarin De Feiten En Niets Dan Feiten.

·         Zongen wij vroeger nog liedjes als ‘klein klein kleuterke’, en wat later in onze kleuterschoolcarriëre ‘ik zag 2 beren’ en van die dingen. Niets van dat hier: Lowik en Lander zingen heel de dag vrolijk: Flag of America, red, white and blue, Flag of America, we welcome you. (1^ste stroof). Vriendelijk zijn ze wel, onze Amerikaantjes, maar die vlag, God beware ons voor die vlag en al dat patriotisme en nationalisme. Zie je ons de Brabaçonne al kelen op schoolreis? Moest hij nog Minister zijn, Leterme zou er een wet tegen verzinnen.  

·         Mats en Manu houden het gelukkig bij de gewone dingen des levens. Met gemak kunnen ze nu -op aanvraag- zowel hun neus als hun piemel aanduiden. Die neus dat begrijp ik, die is in onze familie redelijk groot uitgevallen en is daarom direct aanduidbaar. Over dat andere spreek ik me trouwens niet publiekelijk uit, maar het schijnt dat er verbanden zijn tussen die 2.

·         Het belooft bovendien spannend te worden. In welke taal zullen Mats en Manu voor het eerst een volzin uitspreken? Ze hebben immers al keuze tussen 4 talen. Sinds kort krijgen onze prutsen van 1.9 maand ook Chinees op school! Daarvoor moet je uiteraard Amerikaan zijn om zoiets te bedenken en om dit in te lassen in het programma om het niveau van de school op te krikken. Gewoon doen ligt immers niet in hun aard. Met moeite zeggen ze de eerste letters van bal (“ba”) en poes (poe/pie) of ze beginnen aan hun volgende taal.

·         De Amerikaanse scouts is ons ding niet. Van Lowik (3) en Lander(5) wordt verwacht dat ze binnen 2 weken de Scouts Eed kunnen aframmelen. Toen we de oudere Scouts groepen hebben betrapt op gedurende een half uur oefenen om de Amerikaanse vlag te dragen in een stoet, hebben we besloten om de zaak volledig af te bouwen.

·         Lowik is een liegebeest: Eerst liegt hij tegen mamalief dat hij zware oorpijn heeft. Nadat de oorarts helaas moet vaststellen dat er werkelijk niets aan de hand kan zijn, onthult Lowik dat de dokter altijd lekkere lollies heeft die thuis in het geheel ontbreken en dat de drang zo sterk was. Verder vertelt hij in alle ernst aan zijn juffrouw dat hij de volgende dag opnieuw naar de oorarts moet. Wanneer Lowik met de feiten geconfronteerd wordt bij het afhalen van de school, merkt hij op in het Engels: “but mommie, don’t you know it, I really have a lot of pain in my ear”. Hij zou moeten solliciteren bij IBOPE. Hij zou er snel opklimmen naar de top.

·         Onze Lander zijn punten in de klas zijn allesbehalve. Laten de Amerikanen  zich weer van hun meest extreme kant zien: onze Lander (5 jaar) moet kunnen lezen en schrijven, voorlezen aan andere kindjes, elke week een boekbespreking maken van 5 zinnen, elke week naar de bilbiotheek gaan voor een nieuw boek, elke avond oefenen op synoniemen, antoniemen. Last but not least moet hij feiten van opinies kunnen onderscheiden.  Daar heeft zelfs de doorsnee Belgische politicus het nog moeilijk mee. Niet te schatten toen ik zijn rapport van 4 volgeschreven bladzijden las. Maar hij krijgt wel de uitzonderlijk hoogste score op progressie.  Laatst testen we hem zelf eens op Engelse woorden. Kent hij daar begot spontaan elk woord dat we hem vroegen.

·         En toen waren ze nog met 3. Gingen we met ons mannen vissen eten geven in een visboerderij. Zonder zever, 1.30 meter lang waren die Tarpons. Hilariteit. Zeker met ons 4 mannen die stinkende vissen in die muilen kapten, waren de zowat 50 neuzen op het aanhorige caféterras op ons gericht. Nu, om de suspens nog wat op te drijven besloot Lowik om ongewild in het water te vallen. Zware paniek bij de 4! Maar papa wist Lowik te redden, zo een beschermende papa dat hoort te doen.

·         En duur dat het was: op basis van het geluid dat onze Lander maakte zou ik hebben gezworen dat zijn voet gebroken - wat zeg ik half verpletterd- was. Maar de röntgenfoto’s van het ziekenhuis spraken dit fel tegen. Een ware contasion whatever that is. Een verstuikingske. Betalen we voor onze medische gezinsverzekering in totaal $25000 + €8000 per jaar (!) dan nog heb je een franchise van minimum $250 per bezoekje aan het ziekenhuis. Dat hij me dat niet nog eens lapt.

·         Het was trouwens op de radio laatst: het leven met met kinderen in de USA is zeer duur. Het begint al bij de zwangerschap. Kindlief is nog niet geboren of de kosten lopen al op. Zwangerschap en bevalling kosten al snel 25.000 tot 30000 dollar. Toink. Om over de “operationele kosten” tijdens hun verdere leven nog maar te zwijgen. Niet voor niets zijn de Amerikanen kampioen dezer dagen in de 1 kind gezinnen. Met 4 kinderen worden wij dan ook aanzien als zeer welgestelde burgers.  Ze zouden eens moeten weten. J

27-09-2012 om 04:26 geschreven door Elke  

Ja, het gaat van kwaad naar erger, op meerdere fronten, dat lijdt zelfs geen twijfel meer. Was er afgelopen keer al behoorlijk lang overgegaan tot de volgende blog, deden we er dit keer nog wat langer over. Alles slijt, zelfs de moed om een blog te onderhouden. Niets blijft zoals het was, zelfs Times Square in New York gaat mee met z’n tijd. Zo bleek althans toen ik er 2 weken geleden vlakbij op hotel zat. Kom ik daar tegenwoordig zowat elk jaar, niet gezeverd, ziet dat stadspleintje (naar Europese normen klein dus) er toch telkens flitsender en flitsender uit zeker. Man man, wat een mega TV schermen, overal op alle gebouwen 360° rondom, en dito animated advertising en bulletin boards. Te zot gewoon. Daar kunnen de Tokiaantjes (je weet wel, die uit Tokio) niet tegen op.

Maar ook verjaardagsfeestjes gaan van kwaad naar erger als je mee wilt doen met den hoop. Werd ons Lowikje uitgenodigd op een verjaardagsfeestje, belanden ze daar zowaar op een feest waar een doorsnee Belgisch trouwfeest bij verbleekt: vooreerst worden alle aanverwante zielen van de familie uitgenodigd. broers, zussen, vaders, moeders, minnaressen, schoonzussen,  aangetrouwden, stiefbroers, enz. kom maar af, het is feest. Vervolgens draait het verder voornamelijk om het op een zo kort mogelijk tijd je vol te boefen met tal van lekkers van chips tot een speenvarken dat verdwaald ligt rond te wapperen aan zijn stok. De levende variant van zo’n varken kan je dan weer terugvinden in de mobiele kinderboerderij. Toet toet, daar is de vrachtwagen al met geitjes, lammetjes, varkentjes, kippen, schapen,…  die alle voor de gelegenheid een tour de force doen in de tuin van het feestvarken. Behoren verder tot het boordevolle programma: professionele schminkster  springkastelen -zo van die hele grote en varianten erop, gehuurde verkleedkleren, … het is allemaal te verkijgen die dag. Kostprijs loopt soms gemakkelijk op tot een $3000-$5000 en meer. Vrienden vertelden van een feestje waarbij elk kind een beer mocht maken van elk $30 en dan mocht je die aankleden met accessoires van elk $15 met een maximum van 5 stuks per beer, dat spreekt voor zich. Nodig je dan zo’n hele bende uit op één of andere gehuurde feestbestemming, dan ben je gauw zo’n bedragen kwijt.  Elke was licht aangedaan toen ze thuis kwam. Ook de nodige stress was van de partij aangezien er nog een verjaardagsfeestje van Lander moest plaatsvinden. Maar principieel en te gierig als we zijn, zou ons feestje maar $400 kosten, basta. Gewoon 10 spelletjes verzinnen van bij ons in de Chiro, ouders mochten meedoen als ze wilden, Dikke Berta spelen, voilà. Natuurlijk al seen Belg een feestje organiseert in een park dan begitn het uiteraard plots hevig te regenen. Zelfs in de Sunshine State dus ook uitgeregende feestjes. Maar “1,2,3 pia-a-a-no” was een mega-hit en ook “schipper mag ik overvaren” scheerde hoge toppen. De rest doen van het repertoire (Chinese voetbal, de lach je rot quiz …) houden we voor een volgende keer.   

Stress kan dus van alle kanten komen, we denken bijvoorbeeld aan technostress: kwamen papa en mama Deketelaere op bezoek, eerst helemaal uitgelaten bij het wederzien van al dat klein kindergeweld. Nadien overvalt hen dagelijks de stress dat ze op hun verdere reis in Californië allicht niet meer constant bereikbaar zijn per Skype op hun smartphone, dat hun ingebouwde GPS het niet meer doet bij slecht signaal en dat vooral het thuisfront in België hun rreal-time afgelegde reisroute niet meer tot op de seconde kan volgen op een interactieve kaart en dit via een speciale ‘app’.  Nu, ik zie enkele gelijkenissen met die exorbitante verjaardagsfeestjes, maar pa en ma vinden het een noodzaak J. Maar het was een blij weerzien na zoveel maanden, gelukkig als ik een klein uk liep ik rond in die dagen bij momenten, als hun stress wat gaan liggen was.

Stress hebben ze hier alvast niet. Op tijd komen, wij maken er ons bij momenten nog zorgen om in Europa. In Florida vegen ze er hun broek aan. Iedereen komt steevast te laat, 30 min tot 1,5u te laat. Zo gaat dat hier. Ook taxi’s die je naar de luchthaven moeten brengen zijn die mening toegedaan. Of stel, je wilt met je online banking ook overschrijvingen kunnen doen (standard gaat dat namelijk niet hier, de checks indachtig) dan vraag je toch wel iets heel bijzonders:  16 dagen van aanvraag tot uitvoering, 3 contactpersonen van de bank en 17 e-mails rijker. No stress of toch?

En tot slot in de meest populaire rubriek, deze bijzondere lijst van feiten en niks dan feiten met op kop:

1.     Die ene kans op 1,000,000 die ik toch maar weer greep: je kan in ons nieuw huis zowat overal een gat boren om een kadertje op te hangen, er is immers maar op één onooglijk plaatsje 1 belachelijke waterleiding achter de muur te vinden. Nu, als ik een kans zie, hoe klein ook, ik grijp ze meestal, met een enorme stroom water in ons huis als gevolg, zeker als je weet  dat we de algemene waterkraan niet vonden omdat die hier simpelweg buiten het huis is geïnstalleerd en niet binnen.

2.     Het vermoeden tolt rond in m’n hoofd dat 30% van de Miameesjes zelfs geen letter Engels verstaat. Van inburgering gesproken.

3.     Lowik blijft met stip de grootste plantrekker van de bende: wordt hem spelenderwijs (want zo zijn we dan) de vraag gesteld welke kleur Hopla’s broek heeft, dan antwoordde hij recent: “denk zelf eens heel goed na mama”   

4.     Mijn naam is complex, dat geven we grif toe. Voor een Amerikaan des te meer, zeker voor de iets dommere variant, die toch rijkelijk vertegenwoordigd is in dit deel van de US. De volgende vermeldingen werden reeds teruggevonden in briefwisseling en consoorten: Mr Dekaliter, Mr Dekelar, Mr Stephane Dekltaer

06-09-2012 om 03:12 geschreven door Elke  

Het is lang geleden, voor sommigen te lang, we beseffen het.  Het is zelfs van ons vorig woonst  geleden, zowaar.  Inderdaad, u leest het goed, we vertoeven, in goede gezondheid zelfs, eindelijk in ons nieuw huis!! Praise the lord, call Jesus, beep me up Scotty.  Wat een Huzarentocht, annex Processie van Echternach was me dat! Verkocht die klojo ons in april verleden jaar nog een huis dat op 4 maanden zou gebouwd worden. Ok, dat kan misschien in theorie, maar dat was dan zonder alle inspecties gerekend en het zou dan een huis betreffen dat in dat geval in de beruchte “free-style” modus zou gebouwd geweest zijn, en dat bijgevolg in ’t geheel niet zou overeenkomen met wat we hadden besteld. Want ja, het liep al eens mis, zo hier en daar. Maar vooral die inspecties tarten werkelijk elke verbeelding. In onze vorige blog maakten we nog gewag van een 20-tal inspecties door de overheid. Nu, dat was complete horse shit. Het zijn er in realiteit meer dan 40! Ook een stuk hypocriete inspecties trouwens, waaronder deze: stel dat er in je tuin een van orgine niet-Florida plant of boom staat, dan wordt je huis afgekeurd. Geen vergunning. Faunesk racisme noem ik dat. 3 inspecties voor je oprit, stel dat hij scheef ligt, of te hoog, of er simpelweg niet ligt, de buurt zou verkommeren en dan gaan we allemaal de dieperik in. Mag dus niet. verder moet je gras helemaal af zijn (grasmatten dus!) vooraleer je het pand veilig kan en mag betreden. Enzovoort enzoverder. ZO-O-O-O-T word je daar van.

Nu, al die inspecties ten spijt,  4 in totaal voor electrictiteit, loopt men alsnog de kans dat het huis niet wordt opgeleverd zoals het op papier beschreven staat. Zo springt onze plafondverlichting met de regelmaat van een klok aan en uit, steeds in een bepaald patroon gaan die dienstdoende spotjes dan één voor één aan en automatisch terug uit. Handig wel, en al zeker in tijden van Kerstmis. Onze Jacuzzi in onze badkamer springt geheel willekeurig aan en uit, heel de dag en nacht door. Ook bijzonder, zo’n special effect. Vandaag werd dan geheel plots al het water afgesloten. Was de bouwfirma vergeten een nieuwe account aan te vragen bij de overheid en ging de kraan onherroepelijk dicht. Geen water meer, daar sta je dan. Net nu onze Manu “water” kan zeggen, zij het wel alleen in het Spaans. “Aqua” is één van z’n eerste woordjes zowaar,  een polyglot in huis van bij de start. Prachtig. Onze Lowik heeft het dan weer altijd over de “toj-let” waar hij immer dringend heen moet. Na zijn boodschap zegt hij altijd: ik wil de flush doen. Doorspoelen dus.   Nu “sjashen” is ook niet je dat natuurlijk, edoch.

Maar we zitten in ons huis, met meubelen en al. En prachtig dat het is!! Man man. Heerlijk! Die meubels hebben we wel eerst nog een week in de garage moeten stockeren omdat we uit ons vorige huis vlogen toen het nieuwe wel af was, maar nog niet gezegend door de plaatselijke paus. Waren we daar genoodzaakt om eerst nog te verhuizen naar een vakantiehuisje ver weg van huis, en vervolgens naar een vriendin en hotel. Ellende (dat hotel dan toch). Nog een geluk dat we onze gastarbeiders uit België op bezoek hadden. Niet die van Marrokaanse afkomst, wel van Hofstade city, in de volksmond beter bekend als Bobonne en Bompa. Zonder hen hadden we dit niet overleefd. Met oprechte eeuwige dank. Hun welverdiende vakantie begint allicht binnenkort, als ze terug zijn in België, na 4 weken zware arbeid hier in onze nieuwbouw, om de finesses af te werken (gordijnen, ingebouwde kasten installeren, zwembaden in orde brengen, meubels verhuizen, ...). 

Nu 1 ding hebben ze mee geïnstalleerd dat in feite al terug mag worden afgebroken. In heel Florida mag namelijk GEEN trampoline staan in de tuinen want dat willen de verzekeringsmaatschappijen niet verzekeren. Geen huis- en brandverzekering te bemachtigen met een trampoline in de tuin! Dacht ik daar nog onlangs de trampoline-markt gevonden te hebben waar ik binnenkort op zou springen (hi hi springen). Soit. Te gek, wederom. Lawsuits, liabilities, het houdt niet op hier.

Het houdt verder ook niet op met de Brazilianen, die springen van het één naar ‘t ander. T’ is te zeggen, het mag ophouden dat oponthoud. 13 maanden zijn we kwijt. Dag op dag, 13 maanden geleden vloog ik naar Sao Paulo om 3 dagen dagen aan een stuk marathon meetings te houden met de Brazilianen over de contracten en het business plan. Nu, 2 weken geleden hebben we opnieuw, tot in de kleinste details AL het werk overgedaan, zij het met een hele nieuwe lokale managementploeg. De oude was corrupt en versleten. Het verlies in geld uitgedrukt komt neer op, ... ik durf er gewoon niet aan denken. Het is veel, heel veel. De hele saga kan ik gewoon niet navertellen omdat het zo onwaarschijnlijk is. Door dat oponthoud dreigt de verleging van mijn visum ook in het gedrang te komen! Mocht ik immers van Uncle Sam het land binnen omdat ik hier mensen zou aannemen en hen zou onderwijzen en opleiden in de wereld van online marktonderzoek. Aangezien ik nog geen kat heb kunnen aannemen, wegens de knoeiboel van de Brazileiro’s, ziet die zaak er dus redelijk pijnlijk uit. Deadline 18 augustus 2012! Aargh. En zo gaat dat hier, je gaat op avontuur en je komt wat tegen, elke dag op nieuw. Aja, toch nog even dit: hadden we in Sao Paulo ook zo’n keibelangrijke meeting met de Financieel Directeur van de hele groep van alle bedrijven van onze partner (63 bedrijven (!) in totaal over 14 landen) en met de CEO en nog wat ander belangrijk volk. Een meeting waar ik en mijn business partner zo lang naar hadden uitgekeken. We hadden in dat verband heel de kerstvakantie gewerkt aan een zeer serieus fundamenteel voorstel over de hele samenwerking van 25 pagina’s dat we dan presenteerden en waarop we op die moment feedback verwachten. Serieusheid troef dus. Zit die CFO daar toch wel plots wat te gniffelen en vraagt hij om even te komen kijken naar dit filmpje (http://www.youtube.com/watch?v=JCJ8vbKcVgs) en zegt hij: op wie trekt die? “You” zei hij. Blijkt dat ik volgens hem veel weg heb van een lokale ster, Michel Télo! Had hij tevens tijdens die belangrijke vergadering een powerpoint gemaakt met daarin foto’s van mij die hij had gevonden op Facebook, en naast die van die Télo en naast die van Sting geplakt. “Amazing” ging hij maar verder. Hij had blijkbaar al een paar telefoons gedaan voor die vergadering om het aan collega’s te vertellen dat ik op Sting trek (het zingen gaat me wel beduidend minder af). “Steven reminds of someone” had hij zich al zo vaak afgevraagd en hij was gaan zoeken op het internet. Geheel grappig uiteraard, maar het kwam zo hallucinant over in die meeting. De man in kwestie is trouwens uit het goede hout gesneden en wilt van onze business verder een succes maken, dus we vergeve het hem met graagte. 

Niet altijd kommer en kwel hier, het leven kan ook bijzonder wrede fun zijn. Wat dacht u van een geweldige boat party, de tweede al in 7 maanden, met zo’n 300 Belgen, Nederlanders en Amerikanen. Tot u spreekt de Vice-President van de gloednieuwe Belgian-American Chamber of Commerce, Chapter Miami.  Astamblief. Samen met de Nederlandse Kamer van Koophandel ons lanceringsevent gedaan. Geweldig. De Nederlanders konden er wel niet mee lachen toen ik in mijn speech alle Belgen aanwezig uitnodigde om een goeie mop te komen vertellen over de Hollanders. (écht!). Kreeg ik daar de Hollandse Consul-Generaal achteraf op mijn dak en ook wat Nederlanders. Ik moet eens leren mijn mond te houden. Maar het is ook zo fun altijd dat niet te doen. De Nederlanders hadden trouwens bijzonder weinig mee geholpen qua organisatie, ook tijdens het event zelve waren alle Belgen naarstig aan het werk als slaafjes, daarbij allerlei Belgisch lekkers voor te  schotelen aan onze gasten. De Nederlanders hadden niet eens Heineken bij (terecht trouwens, geheel terecht, maar toch) en vertikten het iets te doen. Mijn immer aanwezige liefde voor de Nederlanders is door de jaren heen business gewijs helaas pindakaas flink afgebrokkeld.

In onze rubriek “niets dan fait-divers en de bittere waarheid om de boel wat op te vrolijken” deze keer hetvolgende:

1.       GPS’en zijn dingen van de toekomst en zijn duidelijk niet weggelegd voor mensen die waarvan we anno 2012 met enige stelligheid kunnen zeggen dat ze meer dan de helft van hun leven zullen geleefd hebben in het huidige verleden: ook al werd het thuisadres duidelijk aangegeven op de gps, slaagde bompa erin om er 3 volledige uren over te doen van de nabij gelegen supermarkt tot aan ons huis, waar de supermarkt in werkelijkheid net niet zichtbaar is vanop het balkon. Volgens hem lag het volledig aan het machien in kwestie dat last had van de warmte. Want het is warm, zo’n 27°C zoals altijd trouwens.

2.       Disneyworld was GROOVY. Check it out Blizzard beach summit plummit. Een hyper steile waterglijbaan van 12 verdiepingen hoog afglijden in 3.5 seconden. Crazy! Ik ging mijn kinderen en vrouw eens imponeren zie. Man man, toch even schrikken. Maar ook the Magic Kingdom was bangelijk. Die Amerikanen weten wat entertainment is. Geweldig. En die parken zijn altijd zo af ook. Mooi. Suspens.

3.       Seaworld dan in datzelfde entertainment mekka dat Orlando is. Prachtig de attracties die je daar ziet. Hier geen oudbakken zeeleeuw show zoals in Oostende waarbij de zeeleeuw een visje komt halen of waarbij een dolfijn hoog boven het water uitspringt om de uitgestalde vis vastgehouden door de man op de ladder op te smukkelen. Oh nee! Dit hier is suspens met de G van Groot! Een hele show genre Cirque du Soleil of ingebed in het betere theaterwerk van het Kaaitheater. Prachtig. Maar dan, weer dat miljaarde Amerikaanse trekje dat om de hoke komt kijken en waar ik van in mijn broek doe. Vooraleer die prachtige orka show begon kondigde de presentator aan dat met deze show hulde werd gebracht aan zij die voor het Amerikaanse leger werkten en waarbij hij de aan de massa (en het was een massa volk) vroeg dat die mensen even opstonden die voor het Heiligdom werkten. Stonden daar een paar sneusjen recht, met zo’n petje, ... enfin, van die echte US officers. Geen kik gaven ze, toen de massa hen luidkeels toeriep en hen bedankte. In alle ernst dus. Man man. Ik beelde me de Belgische variant in. Net voor de zoveelste Plosaland show vraagt Plopperdeplop ons om allemaal even recht te staan om vervolgens hulde te brengen aan André Flaugaut en Crembo (ook bekend als Pieter De Crem). Hilariteit zou dat zijn.

05-03-2012 om 03:08 geschreven door Elke  

De Kerstvakantie is aangetreden. Niet zozeer het weer doet dat vermoeden,  sommige bronnen fluisteren van 28°C en zelfs meer -compleet te gek is dat trouwens- maar vooral de hysterie die met deze periode gepaard gaat. Enkel Amerikanen weten hoe dat moet. Excuus, ook de Noord-Koreanen kunnen er wat van, getuigen deze hilarische beelden http://t.co/pnCiWiuL naar aanleiding van de dood van hun opperhoofd, alias klootzak Kim Jong-il.

In feite is het één grote herkansing, een tweede zit zeg maar. Had je met Thanksgiving je huis net niet genoeg ingewikkeld in akelige mega spinnenwebben, stonden er geen massa’s heksen in je tuin, hingen er geen kilo’s en kilo’s pompoengezichten aan een stok, dan kan je nu nog eens volledig plankgas geven, uit je dak gaan en je buren lik op stuk geven. Normatievelingen als ze zijn. Kerstmis dat staat hier voor: al de stammen van je bomen op jouw terrein volledig (uit te spreken als: VOL-LE-DIG) inhullen in kerstverlichting. Bij zeker 1 huis in onze buurt duurde de voorbereiding minstens een hele week lang met een paar man. Maar achteraf is het genieten, want het staat pal aan een kruispunt. Dubbel genot zowaar. Nu, hun budget laat dat toe, zoveel is zeker.  Extra generatoren erbij, adaptors, transistoren, schakelaars, regelaars, ... die op hun beurt ook mooi verpakt zijn, enfin, compleet, zoals alleen de Amerikanen dat kunnen en helemaal in het teken van Kerstmis zoals De Heer dat gewild heeft.

Nu geheel tussendoor, Astrid Bryan, het moet gezegd, dat zag er een redelijke koei uit, zeker op een iPAD, tijdens Blokken For Life in haar match tegen Bart De Wever. Aangezien ze in de US woont, had ze, bij haar intro, echter wel over één ding gelijk, de Amerikanen staan zot van charity. Gimme a C, Gimme an H, enz. Kom je op je werk, lap charity time, Word je uitgenodigd voor een bedrijfsevent, hey hey charity baby, sta je aan de kassa in de supermarkt. “En hoeveel mag er bij voor charity?”.  

Nu charity is allemaal geweldig, maar we geven dit jaar al veel vind ik. $140 om exact te zijn. Zoveel was de waarde van mijn splinternieuwe GPS die nu van eigenaar is veranderd. Zekerheden, ze zijn er niet meer. Woon je dan in een zogeheten verstevigde burcht, ook wel “gated community” geheten, dan nog breken ze in in je auto. Zo’n alarm, u weet wel, die met die vervelende rode pinkende lichtjes die boeven en consoorten afschrikken, dat is nu eens werkelijk nergens nuttig voor. Je auto op slot doen evenmin,  compleet boerenbedrog zo kan men terecht stellen. Geen schade of niks, die mannen pinken ernaar en die auto floept meteen open. 3 seconden ’t schijnt.  Al tweede keer trouwens in die 5 maanden dat we hier zijn. Gated my ass dus, en een community is het hier verder ook niet echt. Community staat enkel voor kostendeling en een “zeker gevoel van veiligheid”. Meer moet je daar niet bij inbeelden. Zelfs goeiedag zeggen aan je buur zit niet in het pakket. We stelden het reeds voorheen, het blijft een bizarre cocktail: Latino’s die nog zwalpen met “standen” in hun achterhoofd en die hier in de US de rijke tist komen uithangen. Parvenu’s dus volgens Wikipedia: Iemand die te snel rijk geworden is/  Iemand die zich op zijn rijkdom laat voorstaan/ Iemand van lage afkomst die rijk is geworden.  ’t Zijn bovendien parvenu’s met een hoog m'as-tu vu gehalte, dus ook een irritante cocktail. De zeldzame autochtoon die hier nog vertoeft, de witte, sluit zich verder op in z’n kot en leidt verder een redelijk éénzaam leven. Edoch edoch,  vooraleer die belerende Europese vinger weer de lucht inschiet, nooit eerder, tenzij op vorige missies naar de US zo’n vriendelijke en open mensen tegengekomen zoals hier in de US. The land of extremes.

Die vieze andere culturen en racisme. ‘t is nooit veraf, zelfs niet bij een inbraak. Neem nu dit verhaal: maakte ik in mijn korte bestaan reeds volgende criminele daden mee: minstens een stuk of 7 autoinbraken, 1 gestolen jas op een fuif en 1 inbraak in mijn huis waarbij tal van interessante en minder interessante spullen gepikt werden, waaronder 2 Marrokaanse CD’s. Nu had men de keuze uit 220 prachtige CD’s waaronder sommige zelfs van Vlomsche makelij, nemen die gasten toch wel die mee die ik in Marrakech had gekocht.

Maar algoed, het is Kerstvakantie, een periode van vrede en vreten op aarde. Of zoals onze papa vroeger altijd zei: Kerstvakantie Pestvakantie! Omdat wij met ons vijven mekaar steeds maar stonden te pesten vond hij dat ook hij hierdoor gepest werd met zo’n ‘vakantie’ met niks dan ellende. In deze volgende generatie, manfisteert het zich blijkbaar vooral als een ware tuttenoorlog: Lowik de snoodaard is verlekkerd op de tut van Manu die op zijn beurt steeds de tut van die immer brave Mats afpakt. De geschiedenis herhaalt zich: Mats trekt immers geweldig op mij, en ik werd in die tijd ook geweldig gepest door broer en zus lief. Oh! My! God! Wat een analogie! Over analogiën gesproken, geheel in diezelfde orale trant zou de volledig vrijgevochten moppenmaker in u allicht gewag maken van: aha, nu een tuttenoorlog, later met z’n vieren een dikke tettenoorlog ja, waarbij ze om de haverklap mekaars lief afpakken.

Maar zover zijn we gelukkig nog niet. Onze Manu neemt al stevig de benen, maar Mats is zoals zijn papa (wederom) en doet het rustig aan. Als het nu nog niet kan, zal het later wel gaan. Geduld is een schone deugd beseft ook hij.

Onze Lowik heeft dan weer veel meer de neiging van zijn moeder. Verleden week aan Miami Beach, toen hij plots wat water op zich kreeg van de branding ook al had ik hem in mijn armen vast: “ta kan nu toch ni te betoeling sein, seker!” Lowik spreekt nog steeds met een uitgesproken Kwak en Boemeliaans accent.

Zijn mama riep van verbazing trouwens net hetzelfde, zij het zonder accent, toen er plots voor haar auto een zwaar stuk PVC geworpen werd dat hard tegen de voorkant van de auto smakte.  In de ban van een Franse coleire zou ze die dader eens even gaan uitleggen wat voor een compleet asociaal gedrag dit wel is. Maar wordt ze daar toch wel uitgescholden als een bitch, en een k**, en weet ik wat allemaal door een 2-meter hoge gespierde kerel? Moet je écht niet doen hier uit je auto stappen, lieten vrienden ons achteraf weten. Ik heb haar daarna 2 mogelijke opties voorgesteld: “Schattenbol, wil je dat ik excuses ga opeisen met de kans dat ons mannen me niet meer gaan terugzien of zullen we eens goed gaan pissen tegen zijn voordeur als de gelegenheid zich ooit voordoet?” 

Een andere arrogante zak kwam ik laatst tegen toen die kwam solliciteren. Nu, iedereen doet zich wel wat beter voor dan hij of zij in werkelijkheid is en verkoopt zich dan op z’n best, maar dan valt dat altijd zo op en dat het zo ergens ietwat gespeeld is. Niet met deze gast! Die was gewoon zichzelf. Fu***** arrogant van nature uit! “And what about sales activities, like cold prospecting, do you like it and are you experienced in that space?”, floepte ik er wat uit om wat belangrijk te doen. “My set of skills allows me to succeed and to close deals faster than random sales guys. I simply got that talent to create successes, which others don’t”.  Alsof hij een soort van laatste nieuwe snufje van Apple was inclusief een giga processor waar de andere bij verbleken en waarbij hij zichzelf steeds update via een USB in z’n oor, wat zeg ik, wireless gaat dat bij hem want hij is tenslotte een sophistico.

Het tegenovergestelde vinden we terug bij de bouwers van ons nieuwe huis hier in Miami. Gesophisticeerd werken is hier niet bepaald de juiste omschrijving. Elke heeft huisarrest, ze mag niet meer op de werf komen of de werken worden stil gelegd. Bewijst ze die klungels in feite een dienst door hen op fouten te wijzen (mijn vrouw kan dat geweldig goed trouwens), dan wordt ze afgeblaft aan de telefoon door de aannemer en wordt gesteld dat hij die fouten ook wel zou zien de volgende dagen en dat ze dat dan wel in orde zouden brengen. Niemand van de locals hier gelooft dat het huis op tijd klaar zal zijn, ook al staan we op 1 februari met ons 6 op straat. En op basis van de feiten op de vloer kan ik hen geen ongelijk geven: muren werden per ongeluk zonder de door ons gevraagde geluidsisolatie gestoken, na een controle door meine frau, werden alle muren verkeerdelijk van geluidsisolatie voorzien terwijl we enkel de slaapkamers wilden isoleren, dat moet er dus terug uit, verkeerde schakelaars werden gebruikt, draden worden vergeten, ramen worden verkeerd gestoken, plannen worden gewijzigd zonder medeweten, enfin, een beetje zoals de Brazilianen zaken doen met Belgen dus.

We zijn dus terug van Sao Paolo waar we lekker van ons gat zijn gaan maken en waarbij we eindelijk enkele interessante grote heren hebben gevonden. Nog steeds werknemers maar alvast een stap vooruit. Immers onze “evenkniën”, de andere aandeelhouders van ons gezamenlijk bedrijf hebben we niet kunnen treffen. Ze hebben naast ons gezamenlijk bedrijf nog 62 andere bedrijven te managen (slik!).Nog tweeënzestig! We hebben bij onze gesprekken een paar kalibers aangetroffen van het genre “Pietje de Leugeneir”, maar dan de gevaarlijke variant ervan. Enfin, zoals de Quickie het bij de val van de Belgische regering van alweer een tijd geleden twitterde: alea iacta est!

In onze populairste rubriek vertoeven deze week:

·         De Ticket clinic: heb je een boete hier in de USA die je totaal niet bevalt (en zo zijn er wel wat), breng ze dan naar de ticket clinic http://www.theticketclinic.com  die je overal langs de weg vindt. Een stel advocaten maakt het de ordehandhavers dan lekker moeilijk, en zeker als je veel geld hebt, krijg je soms nog een bonus bovenop. Waanzin.

·         Disney World heeft een boon voor de rijken: Een beetje zoals de NMBS, toen treinen deed rijden,  hanteert Disney 2 klassen, 1 wachtrij voor het plebs en 1 voor die die er meer voor betalen. Van jongsaf aan worden kinderen groot in de wereld van de verschillen. Zeer educatief ook.

·         De kids “musea of discovery and science” hier zijn allesbehalve musea zoals wij ze kennen maar ongelofelijke verbeterde versies van Technopolissen waarbij kinderen op fantastische manieren met alles kunnen kennismaken. Schitterend! http://www.mods.org

·         In België wordt ik in de haute couture omschreven als nen “driekwart”, ne “korte dikkere”. (letterlijk (!) toen ik m’n trouwkostuum ging passen tot groot jolijt van m’n aanstaande). Hier ben ik echter zeer normaal, ja zelfs wat skinny en vind ik eindelijk overal mijn maat: 33W 30L. Dat geldt ook zo voor onze El Gordo, onze dikke, onze Mats dus, en ons ander mannen: vielen ze in België soms uit de statistieken (Lowik: kleiner dan een P1, kleiner dan de kleinste op de 100!), hier zijn ze bij de groteren. Gemiddeld 25 punten vooruit ivm La Belgique de papa! Jippie. De latino’s zijn dan ook kleine mensen met uitzondering van die reus die Elke deed verbleken.

·         Mijn herboren tand van ondertussen meer dan $3000 doet nog zeer. Op naar de 5000?. Net naar kinderarts geweest: $1500 voor 3 kids.

23-12-2011 om 04:52 geschreven door Elke  

’t was erop of eronder. 15 moesten we halen op 20, voor beide theoritische rijbewijstesten. In het totaal versleten gebouw  en op dito computers legden we het examen af. Ons Elke net naast mij, haar zenuwen kon ik net niet horen vloeken van pure ellende. Zat ze aan vraag 12 en ze had al 4 fouten op haar conto. Vloeken dat ze deed, nog even en ze trekken extra punten af dacht ik. Antwoord “C” riep ik haar snel toe, zo stommelings vanuit mijn neusgaten, toen ze bijna neigde een spreekwoordelijke verkeerde richting in te slaan bij een volgende vraag. Een race met zware hindernissen was het, maar ze was wonderwel geslaagd voor die eerste test. “Mijn beurt”, dacht ik toen ik het ook even niet wist, en ik vroeg mijn wettige wederhelft geheel onwettig om hulp. “A” kon ik nog net opmaken uit de wat warrige grondtonen die ze als een volleerd proffesional uitblies uit de holte onder dat deel van haar lip dat ze voor de gelegenheid licht omhoog had getrokken. TEEEEEUUUT zei die computer. “Miljaardezju” riep ik zoals alleen een Vlaming dat kan verstaan in een zaaltje vol met Amerikanen. mijn wederhelft deed  het bijna in haar broek, veel minder van de angst die nog steeds parten speelde, maar veeleer uit puur leedvermaak, dat spreekt voor zich. Edoch, tot u spreekt een man die nu met enige fierheid op zijn CV in de verf kan zetten dat hij eigenaar is van een Florida rijbewijs. En ja, zo ook mijn vrouw. De rijtest zelf was zoals we verwacht hadden een lachertje. Die was bovendien veel sneller gedaan dan het lange wachten aan het loket totdat eindelijk alle documenten waren ingegeven die ik diende voor te leggen om te bewijzen dat ik wederom ik ben. Dat proces had ik al een paar keren ondergaan bij andere ontmoetingen met de US authorities. Maar ook al heb ik dan al 3 rijbewijzen op zak (een Belgische, een Indonesisch en nu dus ook een Amerikaans) écht leren rijden heb ik blijkbaar nog niet echt want ik had eergisteren bijna een serieus accident met die verdomde stopborden ook overal, vaak voor de 4 richtingen, maar ook vaak enkel voor 1 richting, enkel een klein bordje geeft aan dat het er 4 zijn. Aangezien ze hier niet veel wegverlichting kennen, neigt een mens dat onderscheid met of zonder ‘s nachts al eens niet gezien te hebben. Mijn vrouw deelt die mening en had het ook al bijna vlaggen.

·         ’t leek alsof het er dik onder was trouwens toen ons madam al roepend naar me toeliep en me het sms bericht liet zien van onze aannemer die ons huis bouwt hier, net nadat er een belangrijke tussentijdse inspectie gebeurd was: “The total house is 850. We have to break it down”, stond er exact te lezen. Had die kerel  wat té enthousiast staan metsen of zo, zodat het te groot was en daarom nu afgebroken moest worden? Sjeezes!  Panieeeek! Telefoon naar die aannemer, bleek vals alarm te zijn. Een normaal verstaanbare mens had immers geschreven:  “de extra isolatie voor het hele huis zou op een $850 komen, maar we zullen het opsplitsen want jullie willen alleen de muren extra isoleren”.

·         En isoleren niet alleen om ons groen imago bij te poetsen, maar ‘s nachts is het effectief ‘koud’ geworden en de winter bereikt stilaan ook Miami. Het is ’s morgen soms een griezelige 17°C bij prachtige zon evenwel maar jawel dat voelt wreed koud aan. Een mens past zich blijkbaar snel aan, aan z’n omgeving. Zou dat ook in de omgekeerde richting zijn, stel ik me dan de vraag? Stel, je wordt als een die-hard Eskimo wakker op een zwoele zondagmorgen met een gezwinde -10°C op de teller. Doorgaans is het -40°C en dan plots, patat -10°. Zou die dan spontaan een gat in het ijs breken, zijn poten erin om af te koelen en dan wat zonnecrème op z’n tronie? Ik vraag me dat af want het is écht een bizarre ervaring. Ik kijk soms 2, 3 keer naar mijn thermometer in mijn auto en stel dan vast dat het toch inderdaad nog 23°C is en het voelt toch koud aan. Wreed bizarre sensatie.

·         Erop of eronder, zo zal het ook business gewijs zijn. Volgende week naar Brazilië om de kaarten eens te gaan schudden en om die pipo’s de levieten te lezen. Kent werkelijk geen grenzen.  Leugens, ‘witteboorden’ diefstal zoals dat mooi heet, machtspelletjes, ... We gaan een aantal mensen een serieus ons gedacht zeggen, en terecht ook. Zelfs de paus zou er mee instemmen. ’t Zijn bovendien Joodse Brazilianen dus de Witte van Rome zou zich zeker een kriek lachen en instemmend met zijn wit petje wild heen en weer liggen te wippen.

·         Over die andere folklore traditie gesproken, die met z’n mijter en zijn rode pet dit keer, zeg maar gerust een serieuze hoed, Sinterklaas dus. Alom bekend in Nederland en België en totaal onbestaande in de rest van de wereld op enkele gekoloniseerde plaatsen na. Elk jaar is het van dattum, Sinterklaas komt langs bij onze bevriende broeders der Nederlanders hier in Miami. De Belgische club (Het Stropke geheten –God beware ons ) mag evenwel van de overheid geen Sinterklaasfeestje meer organiseren want die kregen de zwarte piet toebedeeld omdat ze met hun pieten de zwarte bevolking stigmatiseren. En hebben dus een lawsuit aan hun rekker gehad! Ik liet me bovendien vertellen dat het ook kwam omdat een pas ingeweken Belg die nog niet zo geweldig Engels sprak aan enkele Engelstalige kinderen uitlegde dat hij straks naar “the party of Saint Nicolays with his black penises” ging en dat dat niet zo gesmaakt werd door de ouders, maar dan kan evengoed een wat belachelijke mop zijn die ik me hier voor de geest haal zo laat op de  avond als het nu is. Hans de Witte van het centrum voor racismebestrijding is dan wel veel linkser dan menig Amerikaan.Hier zou hij zowaar een tevreden man zijn. Geen apartheid hier.

·         Het blijft me parten spelen: waar is het nu beter georganiseerd allemaal de samenleving, hier of in Europa? Dat druist werkelijk zeer geregeld door m’n kop. Ik ben van plan in een volgende blog mijn eigen burgermanifest te gaan beginnen schrijven, veel beter dan die van Verhofstadt uiteraard destijds, dat spreekt voor zich.  Want nu ik zie dat zelfs een Di Rupo op de voorgrond kan treden en een regering kan vormen, moet ik toch ook de ideale maatschappij op papier kunnen zetten: onder het motto “let’s take the best of all Worlds”. Ik zou het trouwens niet alleen aanpakken, ik schakel de burger in.  Een beetje zoals het g1000 project www.g1000.org dat we met iVOX mee hebben begeleid, waar 1000 Belgische burgers het woord namen en samen het ideale Belgische beleid vorm konden geven door interessante ideeën van  elkaar te bespreken en te evalueren.  Toegegeven, misschien voor sommigen gepercipieerd als een project met een ietwat “romanticistisch links-Belgicistisch project met een Frans-revolutionistische geïnspireerde inslag. Maar zo’n gelijkaardige website maak ik nog ooit zelf want geweldig qua concept. Zoiets dus maar dan op wereldniveau, de g100000.org of zoiets als die website nog vrij is. Anders doe ik er een nul of 2 bij. Hoe meer zielen hoe meer vreugd en vooral meer input van verschillende landen. Iedereen kan er al de “goede dingen des levens op plotten die door het land in kwestie zo georganiseerd zijn en dan leidt dat finaal tot een soort van “überland traum” of iets dergelijks. Dat moet ongetwijfeld tot inspiratie leiden voor vele politici die het goed bedoelen en zo zijn er velen, dat weten we.

Deze week behoren tot de shortlist van onze populairste rubriek, feiten en niks dan feiten en weetjes:

o   Het is onze vast overtuiging dat een blog af en toe ook wat experimenteel vastgestelde waarheden dient  te verkondigen om het geheel de nodige serieux te geven. Tekst is belangrijker dan de vorm. een waarheid als een bus dus: toen ons Bobonne nog hier in Miami was bleek haar kredietkaart niet te werken, zo beweerde ze. Immers toen ze steeds maar op de rode knop bleef drukken waarop “clear” stond, volgens wereldreiziger Bobonne  de Engels versie van “klaar” verdwenen alle ingegeven codes en gebeurde er verder niets. De groene knop waarop enter stond, was haar verder niet opgevallen, zelfs niet na 10 keer proberen. We overdrijven in deze niet.

o   Ik had al een zwaar vermoeden, maar nu is het met stellige zekerheid vastgesteld, mijn immigration attorney was niet enkel arrogant en veel te duur, en heeft me slecht begeleid, hij heeft me ook nog met een verkeerd visum opgezadeld. De kans is zeer groot dat ik in augustus dus terug naar huis moet om dan eventueel in oktober terug het land binnengesmokkeld te worden.

o   Voor ons is het stilaan duidelijk: Mats en Manu zijn een twee-eiige tweeling. Menig bezoeker van onze kleurrijke fotoboek op Facebook stelt echter het omgekeerde vast en stelt dat ze zeer sterk op elkaar gelijken, wat ons eerst deed vermoeden dat we allicht de foto’s 2 maal hadden opgeladen wat voor de nodige verwarring zou kunnen hebben geleid, maar dit blijkt wonderwel niet het geval te zijn.

o   Nog wat heugelijk nieuws om mee af te sluiten. Ons Manu’ke loopt en ons Matske zag al zittend dat het goed was. ‘t Loperke en el Gordo dus.

11-12-2011 om 15:08 geschreven door Elke  

Ik zie de Lucas van den Eynde hier al staan –jep, de In De Gloria dagtripper van het eerste uur- zo in de Everglades net naast een krokodil. “Welke kant gaan we op, m’n allerbeste kameraad? Schud eens heftig rondom je heen, zo met je gekke bek en in de richting waarin je dan een prooi denkt te vinden, daar gaan we heen. Een prachtige dag wordt het”. Zo hadden we onze trip ook zowat aangevat toen we de Glades in reden. Nu veel richtingen kan je wel niet uit daar. ’t Is in feite één grote kromme baan dwars doorheen het ietwat groot uitgevallen Zwin van Florida, want zo noemde ik het meteen als ik het zag. Miami doet dan dienst als Knokke maar dat was al duidelijk in een vorige blog. Je vervangt enkel de Zwinse konijnen door krokodillen, excuseer alligatoren -maar zeker niet allemaal want het aantal viel wreed tegen-  We zagen er slechts hier en daar eentje die verdwaald was en die blijkbaar niet mee mocht op reis naar The Pantanal in Brazilië waar er beduidend veel meer zijn. En groot waren ze ook niet écht, dus ook dat viel wat tegen.

Over kleine dingen gesproken, een breast augmentation kost $2800. Die zondermeer interessante info viel althans te lezen langs de weg, op een groot bulletin board die hier 2-3 keer groter zijn dan die van bij ons. Dus die borsten die getoond werden, daar kon je echt niet naast zien, zeker die van die 2^de foto, die van na de behandeling. Voilà, dat weten we dan ook weeral. Een blog moet af en toe ook praktische informatie doorgeven aan haar publiek. Ik krijg geregeld vragen in die zin. Breng dat eens mee, stuur dat eens op, hebben ze dat daar ook? etc. Nu voor breast augmentations kan ik alleen advies geven, dat spreekt voor zich. Ik moet nog wel eens nagaan of dat ‘per stuk’ is of niet. Zouden er trouwens vrouwen zijn die eerst eens willen proberen met 1 borst om te zien of het wel schoon is en om de kosten te drukken?

Nu dat zijn de afleidingen des levens als je in de file naar je werk rijdt. Op dat werk aangekomen is het echter meteen bittere ernst. Ik val met de deur in huis. Tot u spreekt iemand die wreed ontgoocheld is in de hele set-up van deze business die we hier  en in Brazilië aan het opstarten zijn. Nog even en ik trek de stekker eruit en dan zien we wel of ik nog net op tijd terug in België ben om het moment mee te maken dat de kersverse Belgische regering opnieuw valt. Want ik ben onze business partner grondig beu en terecht. Pas op het zou hier allemaal goed kunnen draaien want de markt en de vraag is er, maar ja. Nu, omdat een blog doorgaans doorspekt moet blijven van één en al positieve geluiden en niet mag vervallen in een soort van virtuele klaagmuur, zal ik het hier bij laten: het is gewoon kak en pis en stront, die onderneming op dit moment.  

De trouwe lezer in u heeft ongetwijfeld gemerkt dat ik de laatste tijd nogal veel bewoordingen uit mijn goede oude anale faze frequenteer. Niets is minder waar. Maar wat wil je: ik heb 4 zoontjes waarbij het de helft van de tijd over de meest elementaire dingen des levens gaat: pis, kak en stront. “Jij bent kaka papa” en dan een proesten en protten -nog zo’n woord- dat het niet schoon is. Onze Lander en Lowik’s favoriete liedje is dia-dia-ree van stront en kak, dia-dia-ree van stront en KAAAK! Zo gaat dat dan in de auto op weg naar school. Onze Mats en onze Manu schommelen en friemelen dan zo heftig instemmend mee in hun stoel, daarbij de daad bij het woord voegende.  We zitten nog steeds aan een pamper of 20 per dag vermoed ik.

Geheel in dezelfde sfeer en dit op meerdere vlakken, de US blijft het pampering land bij uitstek. The land of the free & the opportunities. My ass! (daar ga ik weer). We zijn immers verplicht om een Florida rijbewijs te halen. Nu goed, daar doen we niet moeilijk over, de Amerikanen zijn immers superieur op deze planeet en het is al bewezen in vorige blogs dat ze uitstekend kunnen rijden, beduidend beter dan wij, die domme Europeanen. Gewillig als we zijn nemen we bijgevolg zo’n rijbewijs leerboek ter hand. We noteren:

·         de Amerikanen leggen bijvoorbeeld relaties die een gemiddeld begaafd mens niet direct wilt inzien. Pik je bijvoorbeeld iets in een winkel, een snoepje bijvoorbeeld, in de winkel, dan kan je rijbewijs worden afgenomen. Zo ook als je sigaretten rookt onder de 18 jaar. Stel immers even dat je als een Johnie zit te paffen in je auto met je raam open en met  je arm uit het venster met aan het eind een brandende sigaret. Je arm uit het venster is alvast één misdrijf,maar dat je met je stoere rookgedrag hoopt dat die die passerende grietjes waarnaar je zit te loeren jou als een held aanschouwen en door die waas niet meer op de weg let is nog veel erger, zeker als je dan 10 meter verder zo onnozel tegen een paaltje rijdt of zo. Of als je teveel spijbelt op school, hier dat rijbewijs.

·         Een dreiging is nooit ver af in zowat ELK overheidsdocument en het woord ‘jail’ wordt zodoende een 40-tal keren hier en daar vermeld bij het begaan van tal van misdrijven, de ene al wat zwaarder dan de andere. Nu, als je ze allemaal effectief zou uitvoeren zou meer dan de helft van de US bevolking in de gevangenis zitten. En in België zouden enkel de échte heiligen vrij rond lopen allicht.

·         De verkeersregels tav schoolbussen en veiligheid zijn gewoonweg te overdreven om hier zomaar even hier beknopt weer te geven. Een blog moet ernstig ondanks alle positieve geluiden. Zoals reeds meerdere malen gezegd: kinderen zijn voor de Amerikanen als wat het opstellen van de begroting is voor Di Rupo: iets wat heel veel ellende met zich kan brengen. We onthouden dat je gewoon een grote omweg doet als je in de verte een autobus ziet. Je bent er dan veel sneller en vermijdt mogelijks veel problemen.

·         Ben je een pedofiel en/of een verkrachter, een door de staat (h)erkende althans, dan staat dat netjes op je rijbewijs als je er dan nog een krijgt want we weten allemaal wat rijdende pedofielen en verkrachters doen. Pastoren en consoorten, ze blijven beter in België. Let wel, dit geldt enkel voor de niet gecastreerde verkachters.

·         Temidden al die wetten en de regelneverijen staat er dan geregeld advies in van de belerende staat: Emotions can have an effect on driving safely. By the way, if you are worried, down or upset about something, give yourself time to cool off. Take a short walk. Some find listening to the car radio helps.

·         Ben je een veteraan - liefst ene die veel gevochten heeft- dan krijg je overal privilèges. Een veteraan hier is zoiets als meneer pastoor en de politici bij ons. Heiliger dan de paus – wat het eerste type betreft vooral in de periode vooraleer André Leonard zijn bek voor de eerste keer in het publiek open deed. Hier speelt een veteraan die rol van lokale ubergoeroe en krijgt overal achterpoortjes.

·         Een Amerikaanse nummerplaat is er één van tijdelijke aard: ze vervalt telkens op de dag van je verjaardag. Zeer logisch allemaal. Koop je een auto een week voor je verjaardag, het zal je maar overkomen, dan is die nummerplaat niet zo’n geweldig lang leven beschoren want je moet ze vernieuwen.

Nu het moet gezegd worden, er staan een aantal goeie dingen in. Een puntensysteem bijvoorbeeld en dat van die gecastreerde verkachters. En ja, ze hebben gelijk zoals ze zeggen in de eerste paragraaf, de Florida wegen zijn een geschenk van de staat en je moet het verdienen, elke dag opnieuw. Mooi zene.

Op Black Friday is het trouwens de drukste shoppingsdag van het land, vooral wanneer die net begint en dat is om 12u ’s nachts. Dan staan ze en mass te drummen tot de deuren van de winkels opengaan. Alé, van horen zeggen, want uw reporter kan dan wel tijd vergallen aan deze blog, al zijn waarheden verifiëren is een andere zaak. Black Fridaywas gisteren en is de dag na Thanksgiving, alweer de zoveelste vrije dag. Ik dacht Amerikanen ALTIJD moesten werken, maar nee. Er is immers altijd wel ene die is geland op Amerikaanse bodem destijds. Met Thanksgiving zijn het de aangestrande Pelgrims uit Europa die zogezegd van de Indianen hulp kregen (waarvoor ze dankbaar zijn dus) om te kunnen overleven daar; dan is het weer Columbus day. De echte versie is trouwens dat de Pelgrims de Indianen verdreven en hun vrouwen verkrachtten (ha, dus geen rijbewijs mannen) en dat de Indianen zelf dit als de zwartste dag van het jaar bezien.

Rest me nog te melden:

·         Los van de kl*** troubles op het werk gaat hier alles goed en is deze streek en het leven hier werkelijk prachtig. Al onze vrienden en familie zouden naar hier moeten komen, zo simpel is dat. Dan zou het pas ideaal zijn.

·         Onze Vlaamse vriendenclub wordt alsmaar groter. Onlangs nog naar de ‘Flemish get together in Miami’ avond geweest georganiseerd door Bieke, een wreed leuke actieve advocate/artiest/organisator van vanalles die heel Miami kent. Leuke mensen ontmoet want zo zijn Vlamingen natuurlijk. Een van de doelstellingen is een Belgisch-Amerikaanse Business club op te richten.

·         Dat ik en mijn vrouw op cruise zijn geweest naar de Bahamas ... voor 1,5 dag.De Bahamas zijn scheunekes, maar nu ook weer niet mega. De Perhentians in Maleisië zijn bijvoorbeeld vele malen schoner. Maar ’t was ontspannend die volle 40uren, los van de rip offs namens de organisator van het gebeuren. En zo’n cruise is wel eens de moeite zeg!

·         Dat Bobonne, mijn schone schoonmoeder een kleureke heeft opgedaan tijdens haar verblijf hier. Ik zou graag de integrale reconstructie van het ongeval willen meemaken want het moet wat geweest zijn. Ze is gevallen, onnozel uitgeschoven zo gaat haar uitleg, waardoor ze met haar voorhoofd met een serieuze knal onderaan tegen onze slaapkamerdeur is geknotst. Naar eigen zeggen zou de enorme hoeveelheid gesmaakte wijn van die avond er geen sikkepit mee te maken hebben.  en nu staat ze vol blauw plekken.

·         Ook naar The Keys  geweest. Het visueel verslag vindt een handige harry in ons fotoboek op Facebook. Schoon, vooral die naar verluidt de mooiste zonsondergang van de USA die we weliswaar net gemist hadden want met 4 kinderen geraak je nergens op tijd.

·         Ik ben terug beginnen joggen, eindelijk terug sport, was dringend nodig. mens sana in corpore sano. Is eigenlijk non stop genieten van de serotonine. Zeker met zo’n weer op zo’n mooie paden, bij zo’n geweldig weer. 27°C. En met onze lander op z’n fietske naast mij. zweten wel, daarna in het zwembad wel wat koud nu, 23°C. en dan chillen. Iedereen zou dat moeten doen.

·         Net zoals de Australiërs  “Lock it or Loose it”, “Rest or rest in peace” langs de weg hebben de Amerikanen van die geweldige uitspraken soms  “If you want to win, you need to be in” bij de loterij.

27-11-2011 om 17:48 geschreven door Elke  

Jep, jep het is alweer even geleden. Ook trouwens dat onze 2 jongste telgen voor het eerst in hun geschiedenis het levenslicht zagen. Exact 1 jaar geleden verdubbelde ik het aantal kinderen dat ik voorheen al op deze planeet had gebracht. De harde labeur was toe te schrijven aan m’n vrouw, dat hoeft geen verder betoog. En zodoende vieren we vandaag Mats en Manu’s 1^ste verjaardag. Speciaal voor de feestelijkheden zijn Bobonne en Bompa afgezakt naar Miami. Het schitterende weer dat beide senioren op leeftijd hier tevens kunnen meepikken waarbij ze eveneens genieten van een prima ‘private’ hotelservice, genre 4 sterren of zelfs meer, is in’t geheel een bijkomstigheid. Mats & Manu (M&M voor de vrienden) genieten met volle teugen, in het bijzonder als ze eens wakker zijn, want de heertjes hebben hun slaap zeer nodig, ook overdag. 

Konden ze 1 jaar geleden nog het best vergeleken worden met een ‘afgestroopt konijn’ (Mats) (dixit Elke) en met ‘een verre neef van E.T’ (Manu) (idem), dan is dat 1 jaar later geenszins nog het geval. 

Mats gaat immers in de Spaanstalige crèche door als El Gordo. Zo noemen de oppasters hem. Vrij vertaald is dat: de vette. Ne vetzak dus. Hij reageert zelfs spontaan op die nick name en begint dan eerst spontaan te lachen waarna hij -met al z’n vet- naar je toe zwalpt telkens als je El Gordooooo roept. Manu is dan weer de rebel van de hele school en spuwt elke dag z’n eten uit, allemaal voor de grap, want zo is hij dan: het leven is voor hem één grote moppentrommel en er moet bijgevolg permanent gelachen en geproest worden. De vette en de grapjas dus.  

Over gordos gesproken. Net naar Disneyland geweest. Niet om Mickey Mouse eens aan de tand te voelen over z’n schimmige relatie met Minnie maar voor een onderzoekscongres. No kidding. Zowat alle congressen in de US worden in het Zuiden gehouden, want warm weer stimuleert het denken en werken. De Grieken, de Italianen en de Spanjaarden kennen daar alles van. Daar vind je pas vunzige gordos, in het Studio 100 Plopsaland van Amerika. Vette vissen als De Wever en Dehaene zouden daarmee vergeleken als eerder skinny kunnen worden bestempeld. Nu, we kennen ze uit alle Amerikaanse breedbeeld films, de papzak Amerikaan. In een gesprek met een Amerikaanse US onderzoekscollega dacht ik bij dit aanschijns nog even uit de intelligent sociologische hoek te komen door er prompt een verklaring voor te geven: “typisch de lagere sociale klassen uit de US die zich vergalopperen aan al dat zoet en vettig eten zoals Mac Donalds en die naar dit soort van artificiële parken komen rollen”. (het samengaan van obesitas en lagere klassen is bewezen in de rest van de wereld). Ik vond mijn uitleg redelijk gordo, vet zelfs, of ‘fet’ zoals de Nederlanders het tegenwoordig overal gebruiken. Alles is ‘onwijs fet’ daar. Fet is de meer trendy opvolger van gaaf dat we vroeger al kenden.  “But no Stevie”, stelde de veel slimmere US collega-onderzoeker, “this prefectly represents the US. Wat jij te zien krijgt als je hier komt in NY, Washington, Los Angeles etc is meer bewuste mondiale hogeropgeleide burgers die joggen en Europeser zijn maar die eigenlijk niet zo’n goede afspiegeling zijn van Amerika”. Lap, zo zat het dus. Die vette gordossen ook. 

Een archetype van een zogeheten “vooze gordo” kwam ik tegen toen ik met het vliegtuig naar Chicago moest. Vooraf liet ik me door een US collega eerst vrolijk wijsmaken dat ik geen internationaal paspoort nodig had voor een binnenlandse vlucht. En zodoende kwam ik daar aan de security met mijn Belgische identiteitskaart. Miljaar, miljaar mocht ik niet op dat vliegtuig zeg. Niettegenstaande mijn Belgische ID in 4 talen toont dat ‘ik’ wel degelijk ‘ik’ ben, mocht het toch niet baten. Eerst ne supervisor erbij, dan ne superintended die wat belangrijk kwam doen, ne super mario vervoegde hen, enfin, de hele US garde dacht dat ze aan mij vette punten konden scoren op hun volgend rapport. Intussen merkte ik tussen de wat neerbuigende opmerkingen van die opperhoofden door dat andere reizigers al schuddend gewag maakten van: “oh nee, weer zo ne terroristische Islamiet, die op zoek is naar wat aandacht van zijn opperchef, en die zich voor de verandering heeft verkleed als een compleet debielige Europeaan die van niets weet. Goed gevonden”. “Nope, you’re not a US Citizen buddy” zei de zonder enige twijfel slimste onder hen. Nu, als de nood het hoogst is, dan kan ik zo’n geweldige sneuïge bibberlip trekken, waar mijn zoons jaloers zouden op zijn als ze nog eens zitten te snikken voor een koek. En zodoende, voor het eerst in de vaderlandse Amerikaanse geschiedenis, een Belg helemaal illegaal een Amerikaans vliegtuig op in het post 9/11 tijdperk zonder paspoort. Nog maar net op tijd dat vliegtuig op. Terug op kantoor vroeg een andere slimme US collega me: “But Steven, what were you thinking dude? Use your brains man. Don’t you need to take your passport too, when you take domestic flights in Belgium?” Ik liet spontaan een prot, bij wijze van intern afleidingsmaneuver, omdat ik hem anders allicht als ignorante Amerikaan zou beginnen uitlachen door hem te vragen waar België ligt. 

Nu te laat zijn. De meesten onder ons verzinnen een smoes wanneer het weer zover is. Het verkeer zat vast, de spoorwegbareel bleef blokkeren, de kinderen wilden weer eens niet meewerken, .... Niets van dit alles hier. In Florida zijn ze ALTIJD te laat trouwens, maar ze zijn tenminste eerlijk. Was die tandarts te laat zeg, veel te laat zelfs. Zijn uitleg: “Ik was een goed boek aan het lezen in m’n bed en kon daarom niet opstaan en daarna ben ik nog wat gaan joggen want van lezen word je terug zo moe”. Nu is mijn Belgische tandarts ook een vrolijke Frans en een lolbroek eerste klas en één van m’n beste vrienden als afsluiter, maar méér dan een half uur te laat komen, nooit. Hooguit 25 minuten maar hij heeft dan ook kinderen en zit vaak vast in het verkeer. Misschien had hij zijn uren in bed meegerekend, ik ben het vergeten vragen, maar het was $1200. De eerste keer was het $270 voor een vullingske dat hernieuwd moest worden. Omdat ik met zoveeeel pijn blijf zitten, heeft nadien een andere tandarts zijn rommel nog opgekuist voor $1300. 

Om af te sluiten rest u nog onze populaire rubriek “het leven zoals het is, hier in de US” waarbij de focus op feiten en de enige waarheid ligt en niets anders. In deze editie een aaneenschakeling van de  volgende onderwerpen: 

Van zodra je 3 maand in het buitenland verleer je al snel je moedertaal, zo bleek: 

• Lander, in een indoor kinderparadijs dat prachtig was ingericht trouwens: “Mira Mira papa, die thomastrein is so cool. 
• Elke bij het eten : snol (=ikke), snol, ons mannekes die genieten al net zo van goed eten als gij. Het is eraan te zien. Ze houden van een Nourmanische levenstijl. 
• Lowik elke dag ‘s morgens in de badkamer: “MiHoan mama en papa”. Dat zou moeten neerkomen op ‘dag mama en papa’, op Chinese wijze. Schattiger dan dat is moeilijk te vinden.

Van de andere kant introduceren Vlamingen in het buitenland vaak nieuwe inzichten inzake Engelstalige grammatica:

• Bobonne wanneer ze weer eens zou willen Skypen naar België: ’t zal niet gaan, ze zijn niet onlijn. ( en dat zegt ze nu altijd). 
• Diezelfde bobonne in een druk gesprek met Lander over de vele landen van de wereld die Lander allemaal kent: Lander hier zijn we in Florieeeda. 

De VTM wint van de VRT, toch zeker in het buitenland. Elke dag zie ik tegenwoordig naar Het Nieuws op mijn iPAD met de speciale applicatie van de VTM. Goed gedaan. De VRT kan er nog wat van leren. 

De Brazilianen hangen dik mijn kl*** uit. Incompetentie in combinatie met megalomanie op een bedje van arrogantie omringd door een verwaandheid en overgoten door onzekerheid die ze trachten te compenseren door zichzelf als het middelpunt van de aarde te beschouwen.  

15-11-2011 om 03:29 geschreven door Elke  

Eindelijk, nog eens een tekst in het Nederlands kunnen bijeen typen. Wat zeg ik, in ’t Vloms. Want onze Lander kon recent zowaar live ervaren dat dat geouwhoer van een Hollands toch net iets anders klonk dan. We waren op bezoek bij de Consul met de grote C van Nederland in Florida. Zo zijn er 4 in de US en wij hebben er alvast ene van gevonden. Dus bij de consul lekkeuj geselleug op de BBQ. Naast onze Lander zijn geweldige American accent als hij het heeft over zijn soccer (‘sokeurrrr’) of over Amerika (‘Eumereka’) beoefent hij nu naarstig de Taal Der Kezen. Ook den Deutsch zal hij dra met enige fierheid het woord kunnen staan en zelfs hier en daar een paragraaf kunnen wijden aan Angela Merkel’s ‘neukgat’, zoals alleen een Berlusconi dat recent -in het Italiaans zowaar- nog aan een journalist toevertrouwde. (onwaarschijnlijk maar waar – en meteen ook excuus voor de gevoelige lezer).

Over kuisheid en etiquette gesproken. Was me dat even schrikken toen ik daar een Powerpoint slide liet zien aan die preutse Amerikaantjes bij de eerste prospectiemeeting, waarop één van onze producten het onderwerp van gesprek was. 

Ziedaar –hierboven op de slide-, onze interactieve stemtest waarbij een vlijtige participant zijn of haar mening kan vergelijken met die van zijn Facebookvrienden of, waarom niet, met die van de kersverse premier in wording Elio Di Rupo (benieuwd of Berlusconi binnenkort een opmerking maakt over diens gat wanneer hij zijn taalgenoot voor de eerste keer ontmoet -daar worden banden gesmeed, zeker weten) of die van Lady Gaga, gesteld dat die laatste een mening heeft in het algemeen en ten aanzien van de materie in kwestie in het bijzonder. En dat ze kan lezen, wat in ’t geheel nog niet zeker is.  Welnu, om het geheel kracht bij te zetten werd daarbij een ‘piscijn’  getoond, waarbij een mannelijk duo –en menig mannen herkennen dit fenomeen meteen- mekaars ‘Free Willy’ vergelijken, waarbij doorgaans nadien de ene zich weer veel beter voelt, waarna de andere zich afvraagt waar het fout is gegaan doorheen de jaren. ‘No Steven, this is NOT done. You can’t do that here’, zo liet de dame mij verstaan. Ik deed het spreekwoordelijkgewijs bijna in m’n broek, om in de sfeer te blijven. Nee, dat product kan dan de hemel op aarde zijn om zo massa’s respondenten een dienst te bewijzen, als dàt wordt bedoeld met CONECTA (NVDR: naam van ons nieuwe bedrijf hier), dan kiest een Amerikaan liever voor een meer ordentelijk bedrijf.

Waar een Amerikaan dan weer helemaal geen probleem mee heeft is dat we in onze enquêtes prompt vragen bij de eerste kennismaking of ze Afro-American zijn, Hindu, Hispanic of ze blauwe ogen hebben, of ze een sneusjsh hebben of combinaties van deze. Een Hindu met een 90° krullende Antwaarpse sneusj met blauw ogen met zo’n geweldige lelijke Arafatsjaal om z’n nek. Zo’n dingen weten ze hier in elke onerzoeksdatabase. Zo van: “Patat, even opzoeken of ik hem vind: voilà, da’s de Jos zie, ne zwette zonder werk, die wekelijks gaat shoppen in de Amerikaanse vestiging van den Delhaize, The Lion is dat hier en die met ne nieuwe Mercedes rondtoert met GPS en al”. Onthutsende gedachte bij de politiek correcte en vergeleken met de US socialistische Europeaan, en aldus consternatie alom bij iVOX Belgium toen ik het liet weten. Want: “die klojo van een Hitler die deed hetzelfde”. Edoch, edoch denk ik dan. Waarom ook niet, àls het met goede bedoelingen is, of alleszins als er geen kwaad mee gemoeid is? Ze organiseren hier ook Latino media festivals, hebben Latino sportschannels, Latino clubs ... je moet die kunnen aanspreken toch, ik zie dat allemaal als megamarketing opportuniteiten. In die zin is die Amerikaan veel vrijer in z’n denken, minder getekend ook in het omgaan met minderheden, het is hier een melting pot, by definition. Een kleur hangt samen met een cultuur. Een cultuur heeft bepaalde consumptiegewoonten. That’s it en we moeten daar verder niet pejoratief over beginnen doen. Het is dat en niets meer. Boeiend. By the way: de Antwerpse socialisten focussen zich met hun plakborden en communicatie wreed op de Noejrd-Afrikoan, om het eens in het scheun Antwaarps te zeggen, and why not. Maar hou geen database bij waar je vraagt of ze van Noord-Afrikaanse orgine zijn, want dat mag niet van de wet. Want we zouden ze kunnen identificeren, misschien zelfs vastleggen dat er daar wat meer criminaliteit gebeurt in die contreien, hen vervolgens viseren en bekogelen en van die dingen.

Terug naar het meer licht verteerbare genre. Een gemakkelijk, onderwerp: we denken meteen aan opvoeding bijvoorbeeld. Varianten van volgende discussie vinden geregeld plaats in de kamer van onze Lowik:

Ikke: komaan Lowikske schatteke, in bed man

Lowik: nee, ik wil ni

Ikke: alé man jo, in uwe koffer, ’t is al 8u mateke, kom

Lowik: neej papa, ik zeg, ik wil ni.

Ikke: moet je water hebben, nog k*k* doen, zè de verliefd of wat ist?

Lowik: ik wil ni slape, ik wojt da altij zo mottig van.

Voorlopig vinden ze gelukkig nog plaats in het Nederlands dit soort dingen, maar dra, zo stellen menig onrustmakers der expats, neemt Engels en Spaans de bovenhand. Dat wordt  gillen.

Zoals het deze blog reeds eigen is, eindigen we met het leven zoals het is in de US en de waarheid, niets dan de waarheid:

·         Kinderen die ergens bij een vriendje gaan spelen, waarna de moeder naar de Colruyt rijdt, het kan simpelweg niet in de US. Niet alleen omdat Jef Colruyt een typische Vlaamsche kerktoren man is en hier nog geen voet aan de grond heeft gezet maar wel veeleer wegens de volgende reden. Men rade het al: de boosdoener, de haar in de boter van dienst heet liabilities. Want een mogelijke rechtszaak is immers nooit ver af. Men beelde zich bijvoorbeeld in dat uw kind gaat spelen bij een vriendje samen met wat andere kindjes, waarna uw kind zijn broek plots naar beneden doet om zijn piemel te vergelijken met die van een vriendje van het populaire vriendje van uw kind. Vervolgens klaagt de moeder van het kindje met de veel te kleine, compleet belachelijke en bovendien scheve piemel de organiserende moeder aan, omdat zij dit had kunnen voorkomen. Want moeders zijn immers alziend, zeker hier in de US. Of een meer realistisch voorbeeld: uw zoon schuift bij die vriend uit met z’n fiets, tegen nen auto die geparkeerd stond maar waarvan de handrem niet opstaat. Aangezien die auto op een lichthellend vlak stond bolt die plots vooruit waarbij deze na enige acceleratie over een oud overstekend manneke rijdt waardoor deze voor een serieuze tijd in de kliniek belandt waarop diens vrouw door de gedachte hieraan de geest geeft.

·         Halloween, bij ons misschien beter bekend als een soort pompoenenfeest, is hier overal aanwezig. Het fenomeen kennen we ook wel in Europa: die overbezige kaukasiër, de ‘goei witten’ van bij ons, die hun tuinen en huizen met Kerstmis omtoveren tot een soort gebedsoord met zo’n  overdreven grote kerststal, Las Vegas style kerstverlichting, met van overal die grote kerstbollen waarbij ze van achter hun gordijn stiekem staan te wachten tot de mensen langskomen om dan oh, waauw te zeggen, waarna hun dag weer de moeite waard was. Welnu, de lokale evenknie hangt zijn huis vol met mega spinnenwebben in de tuin, onnoemelijk veel lichtgevende pompoenen met bijhorende uitgesneden tronie, heksenpoppen in de bomen en zo mogelijks nog meer geraamten. Idemdito in de supermarkten, de betere doe het zelf zaak en consoorten. Het is om uw kinderen schrik te doen krijgen.

·         De kerstmannen voor buiten zijn er! Geheel opblaasbaar met slee en al, en kerstbomen in alle kleuren. Dat is zo al een 3-tal weken. Ze staan naast de BBQ’s en de tuinmeubelen in hal zeven in de supermarkten. Geweldig zicht.

·         Lowik heeft een vriend. ‘Mack’ heet hij. Fier dat hij is! Mack gaat overal met hem mee in de klas en hij speelt heel lief met hem, elke dag, zo getuigt onze zoon quasi elke avond bij de haard met lichtknipperende ogen waar engeltjes jaloers op zouden zijn. En lachen dat ze doen, ... all the time, zo stelt hij ons verder gerust. Bij enige navraag bij de juffrouwen blijkt dat er geen Mack te bespeuren is in zijn klas en dat zijn vriend ook helemaal niet bestaat. Kinderen doen dat vaak. Onze Lander had het ook en dat is gelukkig ook redelijk goed gekomen.

·         Los van de liabilities zijn de Amerikanen zot op kinderen, Miami heeft dan ook een kindermuseum. Schitterend gebouwd. Wreed leuk voor kinderen die voor 1 keer, als ware het volwassenen, zelf in een kinderziekenhuis iedereen kunnen opereren, die een zeehaven mogen leiden, die een bank mogen runnen (geld is nooit ver weg hier) en die ook naar hun op maat gemaakte kindersupermarkt kunnen gaan. Lowik kon zijn geluk niet op want eten is z’n ding en kaas is zijn specialiteit. Al die fakekazen ingeladen in zijn mandje. Oeps nog even een hele hamblok of 10 vergeten. En dan die onoplettendheid van hem die hem zo eigen is. Was daar een vrouwelijke tijdsgenoot daar even met z’n mand aan de haal gegaan.boel dat die gemaakt heeft. Hij had zijn kazen rap terug. J

·         Recent kwam Elke een krab tegen, niet op het strand, niet op de ‘pier’ die hier toch niet bestaat, maar wel op de parking van de supermarkt al toen de nacht haar intrede had gedaan.(mensen gaan hier zeer laat naar de winkel). Een krab minstens zo groot als een kreeft.  Meteen enig begrip voor de bijzonder hilarische verklaring die Elke in eerste instantie voor zichzelf verzonnen had: waauw, die is die supermarkt uitgevlucht nu het nog kon (dat dacht ze dus ECHT). Ik begin echt te denken dat ze teveel naar kinderfilms kijkt in het algemeen en naar Nemo in het bijzonder. De scene waarbij de vissen uit die aquarium van die tandarts springen hebben we dan ook iets te vaak moeten ondergaan. Gelukkig kwam een mevrouw haar terstond ter hulp met de nodige uitleg terzake: dat is hier normaal. we zitten hier ook in vogelvlucht slechts een paar kilometer van de oceaan en het is hier een subtropisch gebied. Minder heroïsch allemaal dan eerst gedacht, maar weten we dan ook weer.

·         We hebben sidns korte tijd een pad in huis. Het beest is echter de bijzonder kleine variant van die kwab die wij thuis kennen. Een pinknagel groot maar springt een halve meter als het moet. 3 keer buiten gezet reeds, we hopen dat hij het nu door heeft.

23-10-2011 om 14:17 geschreven door Elke  

We zeggen en schrijven 1 maand na de laatste blogpost. What happened with the six guys in the US?, vraagt een wakkere Belg zich dan af.

Zoals het een marktonderzoeker pure blood betaamt (pur sang klinkt toch wat beter geven we toe), stel ik deze problematiek voor als een onderzoeksvraag:

·         Hebben ze misschien de States al vaarwel gezegd, alle hectische toestanden indachtig van de voorbije weken?

·         Is den business zo aan het boosten misschien dat er geen tijd overblijft om andere dingen te doen? Tenslotte een blog is ook maar een blog en “Wie leest hem?” is de terechte vraag in deze, te denken dat sommige bloggers verplicht zouden moeten worden om ze eens voor de spiegel af te vuren.

·         Of, of, of, ... hebben ze misschien al wat vrienden gemaakt daar zo onder die palmbomen, met die blakende zon op de achtergrond en met al die BBQ’s, wat toch zo leuk is allemaal en zodat ze het thuisfront al wat vergeten zijn?

En het juiste antwoord is ... 3 maal raak, 3 maal is scheepsrecht zowaar met uitzondering van dat vergeten thuisfront. Nu, ik zeg er meteen bij en wel zeer duidelijk: aan alle taalpuristen onder u, begin niet stante pede te proesten, te kuchen en protten te laten. 3 maal is scheepsrecht is hier uiteraard volledig uit z’n context gerukt, wat zeg ik, ja zelfs compleet verkeerd gebruikt. Maar vind maar eens een uitdrukking met een 3 erin als je ze nodig hebt om je verhaal kracht bij te zetten. Maar dit terzijde.

Terug naar de kern: ja, we waren even in België zowaar om onze familie en beste vrienden te zien (voor zij die vooraf niet zijn aangeschreven, laat staan dat ze ons gezien hebben tijdens ons blitsbezoek met teveel dingen aan onze kop, u weet waar u staat). Maar we hebben veel mensen gezien, onnoemelijk veel, zo op die 9 dagen en met zoo weinig tijd, ja zelfs de vrienden uit Holland gezien hup hoi nou seg, ook die dus. Edoch, het mocht geen toeval zijn want er was ook een marktonderzoekscongres waar we hier en daar al aan de grote klok hingen dat we in de US gestart zijn. Die Hollanders een poepke laten ruiken ook. Maar bovenal, ons heilige visum gaan ophalen op het US consulaat, een stom velleke papier in ons paspoort. Maar vooraf eerst nog wat ruzie maken met die klojo van een immigration lawyerde dag voor het interview, nog wat buigen en knielen naar de consul, nog wat extra geld op tafel smijten –lap, al 31062 dollar (!!) is de stand voor die grap alleen- om dan eindelijk binnen te geraken. En ja ik mag een VOL-LE-DIG jaar (in feite maar 11 maanden) compleet legaal in de US werken ... om de kosten van mijn visum terug te verdienen denk ik er dan soms bij (want over 11 maanden gespreid geef je net geen 3000 dollar per maand af – ik duizel wat plots). En ondertussen gooien ze de Cubanen met trossen binnen hier.

Maar goed, we zijn terug thuis. Gek ‘thuis’, onze US thuis dan. Misschien nog even stilstaan bij het feit dat zo’n 9-daagse heen-en-dan-toch-maar-weer-terug vlucht, toch niet zo sterk aan te raden valt met gezinnen met 4 jonge kindjes. Maar alé, voor de lol, we zijn nu bezig, in steno dan: lange vermoeiende vluchten, terug dat omschakelen naar Belgische tijd, en dan oh nee, toch weer terug US tijdszone. “ik wil niet naar Miami” (*56), “Neeeee, ik ga niet naar die stomme school, ik wil mijn vriendjes in België” (*132). MAAR, 2 maal is net geen scheepsrecht, dat lijkt allemaal weer heel lang geleden.  Want sinds kort: no no,... no more tears, lachende gezichten, all over the place… nadat de juffrouw van onze Lander hem buiten had gezet wegens “te veel en te luid wenen” en onze Lowik uiterst vriendelijk doch daadkrachtig werd aangemaand: “don’t cry Lowik” en joeps, in 1 second gedaan, zoals een blijtende barbiepop waarop je eindelijk de ‘uit’ knop vindt, zo onder haar rok net op haar poep. Er is zelfs vandaag een vriendje komen spelen bij Lander. En boos dat Spencer was dat hij terug naar huis moest. En zijn andere vriendjes wilden ook komen spelen bij Lender zoals hij hier beter bekend is. Jawohl, Mr Popular himself.

Onlangs kwam de juffrouw van onze Lowik babysitten en onthulde dat onze Lowik zeer goed zijn plan trekt in het Spaans en het Mandarijns en combinaties daarvan! Astamblief, zeg ik dan, da’s mijne zoon zie. Hij kan de Chinese liedjes die ze zingen geweldig naäpen, hield ze verder vol. Nu, ik moet bewijs hebben voor mijn blog liet ik haar weten en we mogen binnenkort eens een camera afgeven en dan gaat ze filmen. Stel je voor, Piet Piraat hoi hoi maar dan in het Chinees. Onze Lowik gaat zo al uit zijn dak als er nog maar ietwat muziek uit de boxen van de TV komt. Dan springt hij altijd recht en doet hij zijn eigenste groovy moves. Wat moet dat in het Chinees wel niet zijn? Can’t wait.

De US vrienden tot slot, lekker gaan BBQ’en. Nu, ’t zijn Belgen, ik zeg het direct, allemaal zonder uitzondering volbloed Vlamingen zelfs. Toffe, zeer toffe, ook al zijn ze van Kortrijk en Nieuwpoort. Nu gelukkig spreek ik vlot West-Vlaams, met dank aan alle ex-lieven uit die streek, zodat ik me toch min of meer tot hun ‘cleub-tje’ kon rekenen. Geweldig toffe mensen, we zijn van plan om een mannenclub op te richten, we zoeken nog 2 niet West-Vlaamse mannen en we zijn er. Helaas pindakaas spraken de rasechte Vlaamse kindjes ondereen vaak Engels, met een lichte ontgoocheling van onze Lander tot gevolg. De bastards, al meteen hun Vlomsch inruilen voor ‘yea right buddy’ en ‘you motha fucka’.

Behaalden voor deze blog een plaats in het geweldig handige overzicht van de stand der dingen in de US:

·         Die Amerikanen zijn zot van die cheques -zeker als ze uitgeschreven zijn met hun naam als begunstigde. Cheques dus, die wij al jaaaaaren geleden geleden verbrand hebben, samen met die 5.000.000 BEF van Vandenbroecke in die kluis toen destijds. Cheques, men gelove het niet. hier zie, een checkske menneke, loop wel eerst naar de bank en ga dan pas wat snoep kopen.

·         Webbanking dan, ja dat is hier ook nog middeleeuws: een login en een paswoord (dat automatisch verschijnt als je Firefox hebt tenminste) en je begint geld te verschepen naar believen. Geen bankkaart in dat kastje, geen unieke code, nada.

·         Maat wat erger is, een online betaling gebeurt niet écht online soms zag ik al. Komen daar toch weer die miljaardedzu checks weer aan te pas zeker! Klik je op zo’n icoontje bij een “online” overschrijving, zie je daar na verloop van tijd toch zo’n handgeschreven check verschijnen gedomme. En de overschrijvingen arriveren pas zo’n 7 dagen later als’t mee zit... want de slaafjes die daar checks moeten schrijven aan de lopende band kunnen niet volgen. En dan te weten dat zo’n modern machien als Dexia toch wel 30% achteruit gaat zeker op de beurs? Financiën en zekerheid en logica, dat gaat niet samen.

·         Ja, den business draait al. Gisteren nog een diner met prospecten, $645 betaald. Mijn mede- Amerikaantjes-collega’s zijn wel geweldige: net op le moment suprême gaan ze toevallig naar het toilet.Dat kwam bij mijn weten, alleen voor in Nederland vroeger... en bij enkele niet nadergenoemde vrienden en wat steenrijke kennissen van ons, meende ik tot gisteren dus.

So long België, leve de herfst aan 31°C!

06-10-2011 om 05:27 geschreven door Elke  

Dat ik dit nog zou meemaken. In dit millenium waarbij snelheid, en nog liefst de digitale versie ervan, troef is en waarbij spitstechnologie, inclusief onze eigenste onderzoekssoftware (kuch), ongekende successen boekt, en waarbij ik me tenslotte in het rijkste en ‘most powerful’ land van de wereld bevind, schrijf ik deze blog hier bij kaarslicht. Lap, Florida zit zonder stroom, of toch zeker Sunset, de regio waar we hier wonen in Miami, maar waar de sunset helaas al heeft plaatsgevonden een uur geleden. Pikkedonker hier en hilariteit ten top, de buren geraken immers niet meer binnen want de electrische toegangspoort doet het niet van onze ‘gated community’. Jammer wel voor al die Maserati’s, Porsche Cayenne’s (3 stuks), Ferrari’s (1 rode), BMW750i’s, en nog van dat moois, die nu buiten moeten blijven staan en hun bazen nu, helaas pindakaas, over het hek moeten klimmen. (Grinnik).

Brengt ons naadloos bij het volgende onderwerp, auto’s en verkeer in Florida en de Amerikaanse verkeerswetten en wegcodes. Men beelde zich vooreerst in dat Miami en omstreken in feite een combinatie is van 1) een belachelijke uitvergroting van Knokke en dit over een veel grotere oppervlakte zo groot als 2 keer Brussel -overal in en rondom Miami vind je  poepsjieke buurten met megahuizen, wat zeg ik paleizen- en 2) de uitgestrekte Miami Vice buurten in het noorden van Miami waar de armoede troef is, maar waar je dan ook beter niet zo vaak rondloopt, gesteld dat je zinnens bent om niet beroofd te willen worden.

Recent leerde ik dat Miami blijkbaar staat voor Money Is A Major Issue. Nu Florida is ook wel 40% duurder dan de rest van de USA  en dat blijkt te kloppen want Elke is net weer zeer boos teruggekomen van de supermarkt met lege handen omdat onze 4^de credit card leeg is. Pfff. Maar dit terzijde.

Een groot huis is belangrijk hier en een auto is dit evenzeer, niet enkel als vervoermiddel van A naar B maar ook en vooral als statussymbool. Dat is overal misschien ietwat zo, maar niet zo fel als hier. We wisten al langer dat Amerikanen in het algemeen een (veel te belachelijke) grote krachtige motor hebben in hun auto’s (alles op benzine trouwens want diesel bestaat niet in de US en dan nog motoren tot 4000cc of zelfs 6000cc en meer (Mercedes 650 bijv). Dit is hier allemaal normaal. Zuipbeesten dus. Maar hier in Florida, en Miami regio zeker, is een funky auto je van het. Ons huis is een huis in de rij, zonder tuin, en zo zijn er een 40-tal hier in deze community. Maar allemaal poepsjieke bakken. In wat volgt spreekt de Socioloog-onderzoeker  tot u: Florida = vele Latino’s (Venezolanen, Colombianen, Cubanen, Haitianen,  ...) die het armere Zuid-Amerika zijn afgetrapt of zelfs ontvlucht en hier slechts 1 doel hebben: rijk worden en vooral de rijke uithangen. Nu, de Cubanen, dat zijn de armeren die hier niet echt aan de bak geraken en eigenlijk gewoon massaal worden toegelaten omdat de Amerikanen den Baard (niet Vandelanotte, maar de Castro) bij zijn pitje willen pakken en willen aantonen dat hun land beter is of course. Kom maar af Cubo’s, laat die zak ginder nog maar wat aan zijn baard flurken met zijn Grote Gelijk. De veel rijkere Venezolanen en Colombianen zetten zich hier maar wat graag van af en pakken eens graag goed uit met hun weelde en soms drugsgeld want anders kan ik dit niet verklaren. Ook de Spanjaarden willen laten zien dat ze van Europa zijn en dus beter af zijn. Kortom, een en al getouwtrek in dat latino wereldje waar standen en uiterlijk vertoon nog veel meer tieren dan in Europa waar we daar gelukkig grotendeels van zijn afgestapt. Komt daar nog bij dat de inheemse bevolking, de blanke aborginals van Florida, de overspoeling al 30-40 jaar met lede ogen aanzien en zich wat in hun schelp kruipen ... en aangezien die al tot de rijkste Amerikanen behoorden ook blijven sjiek doen. Maar voor de rest zijn het toffe mensen hier die graag praten. Vooral de latino’s die toch wel beduidend vriendelijker zijn dan de blanke Amerikaan die eerder wat uit de hoogte doet.

Maar we dwalen bijzonder af, bijna zoals Elke op de highway onlangs: “nee snol (NVDR: ik ben snol), je moet die GPS niet volgen, snol, ik zeg het jou nog één keer, doe maar niet onnozel, volg die GPS niet, ik doe dat ook niet, je moet helemaal links aanhouden,maar alé  links zeg ik u, ook al zegt die rechts, als je rechts aanhoudt moet je betalen, dat is toch stom, ik ken een binnenweg”, zei ze heel local-achtig. Gelukkig besefte ik dat een GPS altijd gelijk heeft en zag dat de linkerkantroute een geheel apart traject is enkel voor de houders van een Sunpass die bepaalde privéleges hebben en die al vooraf hebben betaald voor die tolweg. Ons Elke had dus een binnenweg gevonden zoals alleen zij die kan vinden en die ons dan ook $100 per inbreuk oplevert. Met dank aan... Nu, die Sunpass is wel handig want de normale wegen staan vaak stil wegens accidenten. Ik vermeldde het al, het zijn er hier veel en we zien er nog steeds elke dag opnieuw. Pinken moet hier blijkbaar niet als we de lokale gewoontes mogen geloven. Nu goed, ze hebben een punt, stel dat je zo voor de lol dan toch eens pinkt, dan merk je het toch niet want een pinker is hier niet oranje maar rood in de meeste gevallen. Bellen in de auto, no problemo, handsfree bellen, nog nooit van gehoord hier. rechts aanhouden is al helemaal onbestaande en men zwalpt wat rond. Moto’s rijden hier zonder een helm in korte broek en t-shirt, vooral de berijders ervan. Laatst reed ik naast een moto op een zeer drukke baan, was die kerel zeer druk aan het sms’en ondertussen, zonder helm uiteraard en in t-shirt en zo zwalpen tussen dat 3-baansvak. Crazy. Ook het begrip “volle lijn” is onbekend in het Floridiaans woordenboek. Zelfs de politie scheurt er hier z’n broek aan en ook aan de snelheidsregels trouwens zoals iedereen hier in schril contrast met de rest van de Amerikanen. Gemiddeld 10 miles te veel rijden ze hier. maar ze stoppen allemaal (!) voor 2 dingen: voor een stop-bord en voor kinderen. Heb je dan toch een accident, dan bel je gewoon de aggressive lawyer zoals grote borden overal adverteren langs de straat.(zie foto's).

Rest me af te sluiten met te zeggen dat het hier verder super aan toe gaat, bewijze de foto’s van een geslaagd verlengd weekend. Het weer is hier toch wel super duper (maar hot)! Vele leuke dingen te doen, man man man en ons mannekes genieten er ook van. En eindelijk beginnen we ons hier goed te settlen en hebben we het ook naar onze zin.

Ook is men begonnen aan de bouw van ons huis. Jippieeee. In december verhuizen we als alles meezit!

08-09-2011 om 04:11 geschreven door Elke