Het was weer feest, maar achteraf gezien was dit feestje toch wel het slechtste van dit semester, met voorsprong! En dat alleen al omdat er veel te veel volk was! Afgezien daarvan was de sfeer er wel, maar niemand amuseert zich als er een continue stroom van bier smossende mensen langs je passeert. En zeker ik niet! Terwijl iedereen net zat begon te worden, was ik al aan het ontnuchteren, want op een feestje met tien gratis vaten neemt niemand toch geld mee! Bummer toen om elf uur de vaten al alle tien op waren. Kwestie van aan te tonen dat er echt wel veel volk was!
Ook leuk volk welliswaar!
Zo waren Ralph en Benjamin weer de lachende vrienden die ze altijd zijn en ze stonden allebei rond mij! Ralph deed uiteraard sec, want die is schijnbaar van't straat en Benjamin deed vriendelijk, want diens vriendin ( hoewel het niet eens officieel op facebook staat dat ze samen zijn en als het niet op facebook staat is het niet officieel, regel uno!) was ook aanwezig. Zoals ik al had verteld in wat ben ik toch een pussy, had ik Benjamin al twee keer deze week gezien, maar heb ik geen enkele keer tegen hem gesproken en hij ook niet tegen mij, maar van zodra we elkaar daar zagen, deden we net zo vriendelijk als we vorige td hadden gedaan. En hij bracht meteen ter sprake dat hij naar mij gezwaaid had maandag en ik zie dat ik achter hem zat donderdag, en dat wist hij. Hoe raar de wereld kan gaan. Maar volgende week zouden we tegen elkaar spreken en die verlegenheid opzij zetten, spannend!
Zaterdag, terug thuis van een vermoeiende week op kot, meteen gaan werken en 's avonds toch nog de energie hebben om een stapje in de wereld te zetten. Dit keer organiseert Charlie een feestje bij hem thuis, iets kleins, onder vrienden. En ik ben uiteraard ook uitgenodigd. Rond een uur of tien stuik ik binnen en tref in zijn living al mijn allerliefste speelpleinvriendjes. Ik had gedacht dat er een deel nieuwelingen zou bij zijn, maar nee, alleen maar alle toffe mensen die ik ondertussen al door en door ken, joy! En we praten eerst even om vervolgens een spelletje te beginnen: ik heb nog nooit/ik heb al ooit. En het is grappig en fijn en elke keer iemand iets al ooit heeft gedaan wordt er door die persoon fors gedronken. Naar mate de avond vordert, begint de alcohol te werken en worden de tongen dus wat losser. Arne, die naast me zit, zegt dan ook plots 'ik heb al ooit op meer dan een persoon op het speelplein een crush gehad' en wonder boven wonder drinkt iedereen! Vevolgens wil iedereen natuurlijk weten wie een crush had op wie. Arne begint en zegt dat hij een crush had op Barbara, zijn ex, en op mij. Pardon! Vervolgens geeft Ollie toe dat hij een crush had op Veerle, ook zijn ex, en op mij. Pardon alweer! En ook Bart geeft toe dat hij mij ooit wel eens zag zitten, wat ook logisch is, want ik ben zijn ex. Drie mannen dus, drie! En ironisch genoeg de drie mannen waar ik zelf ook een periode van zot liep! Wat kan de wereld toch raar in elkaar zitten! Vreemd!
Om er nog een schepje bovenop te doen, speelden we vervolgens blackbox, een spel waarbij er vragen worden gesteld over de toekomst van de aanwezigen: wie er als eerste trouwt, kinderen krijgt, dakloos wordt, etc... Een van de vragen was wie van de aanwezigen het mooiste koppel zouden vormen. Na die ene vraag over crushes, zou jz verwachten mezelf met Arne of Ollie, maar ik kwam er wel uit, maar gekoppeld met Charlie!! Mey Charlie!
Wat een vreemde avond! Vreemd vreemd vreemd! Alweer wat stof om over na te denken. Terwijl ik momenteel wel nog steeds stiekem zit te geilen op Benjamins verschijning. Wat een week was het al weer en wat een week belooft het te worden!
Zelfde dag, nog steeds aan 't bekomen van gisteren, stilaan aan mijn energiereserves begonnen... Drie uur slaap is werkelijk te weinig, maar ik zie Benjamin in de hal zitten! Hoera! Mijn hart skipt geen beat, maar ik ben wel vrolijk want hij vindt mij mooi :). En terwijl ik hem voorbij loop om me terug te trekken in het kleine kamertje, bedenk ik dat ik bij het buitengaan op hem af ga stappen en simpele openers ga vuren als nog lang gebleven gisteren of amai ik ben kapot enz. En terwijl ik mijn gevoeg doe check ik of er iets tussen mijn tanden zit, nog een laatse blik in de spiegel en gaan! Ik stap vol goede moed op hem af, maar wanneer ik binnen de miliseconde geen oogcontact kan maken, buig ik af en keer met even snelle, vals vastberaden tred terug naar mijn vrienden. Wat een seut ben ik toch, waar is mijn lef!
Gisteren was het de legendarische cocktailparty, of toch legendarisch volgens de organisatoren, want vorig jaar vond ik er niet veel aan. Ik stond teleurgesteld in de kou te wachten op mijn toenmalige crush. Toen die eindelijk kwam opdagen stond ik te praten met nummer twee, ook een vriend van die crush, waardoor die laatste met een goedkeurende blik knipoogde en vervolgens naar binnen ging zonder boe of ba. Leuk feestje? Eh, nee. Maar deze editie kon het achteraf gezien nog wel goed maken... Ik heb namelijk weer met nummer 6 gekust.
Ik weet maar al te goed dat ik vorige keer niet bijster fier was om wat er toen was gebeurd, maar dat was nu anders. Maar laat me zoals altijd beginnen bij het begin.
Het enige feestje deze week was de cocktailparty, in tegenstelling tot andere weken, wanneer er twee of zelfs drie parties zijn. Erg, dat zeker, maar daardoor keek iedereen wel ontzettend hard uit naar dat ene event, als ook mijn roomies en ik. Om zeven uur al begon de feetvreugde met een gezamelijke kooksessie en een aperitiefje. Daarna was het tijd voor hygiene en hair and make-up. Voor de gelegenheid maakte ik me tijdens het scheren onder de douche all the way klaar, als je begrijpt wat ik bedoel, dus door die extra gladde lichaamsdelen voelde ik me opslag botergeil. Vervolgens hielp onze gay roomie ons met ons haar en raadde hij me aan om voor los haar te gaan, veel wulpser, wat voor nog meer geilheid zorgde. Een ding was dus zeker, sletterig of niet, deze avond zou ik me makkelijk gedragen! ( niet dat ik anders moeilijk ben ofzo, maar ik nam me voor om alles op alles te zetten om toch iemand te doen, bij voorkeur Arnout) Na een korte facebookcheck vernam ik dat die laatste slechts misschien aanwezig had aangeklikt en de loser is uiteindelijk helemaal niet komen opdagen, boehoe. En omdat er voor de rest geen mogelijke prooien te bespeuren waren, besloot ik even dag te zeggen bij nummer zes: Ralph. Deze omhelsde me vriendelijk en toen ik mijn arm niet liet zakken, hield ook hij zijn arm rond mijn middel. Zo makkelijk als hij mij de vorige keer te pakken kreeg (binnen de halve minuut, weet je nog) zo makkelijk deed ik dit keer hetzelfde met hem. Het ging perfect en het was geil en in zag mijn doenbare fantasie (ken je dat als je fantaseert en een onderscheid maakt tussen fantasieen die effectief werkelijkheid zouden worden en fantasieen die voor eeuwig in je hoofd zouden zitten, parenclub: fantasie for ever; friend with benefits: fantasie for real) werkelijkheid worden. Even later strompelde ik naar buiten met Ralph, lekker romantisch hand in hand. We gingen zitten en kusten nog wat verder ( wel jammer dat die nog steeds slecht kuste, bijten hoeft echt niet heel de tijd hoor). En we lachten en amuseerden ons en even dacht ik ktsjing, na zeven maand eindelijk nog eens van bil, maar toen bedacht ik dat mijn roomies hun jassen in mijn fietszakken hadden gestoken. Ik kon dus niet naar huis voor hen, en ze waren er allemaan nog, bummer! Maar ook Ralph stelde niets voor in die zin en uiteindelijk gingen we terug naar binnen. Hij bleef staan bij zijn vrienden, waarop ik liet weten dat ik naar de mijne ging. Waar is dat dan, vroeg hij. Bij de discobol, zei ik. Nog even dacht ik dat hij me zou volgen of achteraf zou komen zoeken, maar ik heb hem voor de rest van de avond niet meer gezien. Ik vroeg hem die avond nog wat heg betekende dat we voor de tweede keer al kusten, maar daar kon hij geen antwoord op verzinnen. Stomme vraag, want uit ervaring weet ik dat dat niets wil zeggen. Arnout en ik hebben slot per rekening ook twee keer gekust. Ja, want een tweetal weken na Aparty spronk de vonk weer over op een feestje. Nja, op een feestje, misschien moet in ook eens mannen beginnen zoeken als het niet donker is.
En alweer is je vermoeden juist! Gisterenavond ben ik erin geslaagd om (binnen de week!) een nieuw slachtoffer te vinden. Of gevonden te worden door. En alweer ging het niet van een leien dakje. 't Is te zeggen, op dat moment zelf wel, maar achteraf was de vernedering weer groot. Hoewel ik me er toen eigenlijk ook al van bewust was hoe groot die vernedering de volgende ochtend zou zijn. Het betrof namelijk een op het eerste gezicht normale kerel, maar wanneer hij zijn bek opende zag je - met dank aan de blacklights - een soort van stud in zijn tong zitten. En de grootste spijt kreeg ik op het ogenblik dat hij ongegeneerd in zijn bloot bovenlijf stond te springen. Niet dat hij een bierbuik had, of hangtieten. Nee, in principe veel erger dan dat: hij had twee gigantisch belachelijke tatoeages net onder zijn schouders. Toen ik hem daar zo zag dansen, luttele minuten nadat we hadden gekust, overviel mij een golf van ellende. Totaal gefaald zocht ik troost bij Jens. Jens zit in hetzelfde jaar als ik en we kunnen het behoorlijk goed vinden met elkaar. Maar eerder die avond liet hij al vallen dat hij sinds juli van 't straat is. De troost die ik dus nodig had, kon ik bij hem niet vinden. Wat ik wel vond, was een verrassend positieve Jens, die me bekogelde met zinnen als 'Maar Britt toch, jij kan zoveel beter krijgen' en zelfs 'Britt, jij kan beter krijgen dan dat zonder er zelfs moeite voor te moeten doen!' Waarom hij plots zo deed, is nog steeds een raadsel voor mij, maar hij ging zelfs verder en legde me uit hoe ik zoiets dan moest aanpakken. Iemand eerst leren kennen, en echt goed leren kennen, vooraleer je er iets mee begint. Hij gaf zichzelf als voorbeeld. Hij en zijn kersvers lief hebben het afgelopen schooljaar samen in leiding gestaan bij de scouts. Dan bouw je natuurlijk wel een mooie vriendschap op. Maar ik geloof er niet in dat ik het op die manier kan bereiken. Vandaag nog zag ik Arnout. Hij liep naar zijn auto en langs achter gezien dacht ik nog 'hee die kerel ziet er niet slecht uit'. Toen bleek dat het Arnout was, was ik blij verrast. Hij had me gezegd dat hij gisteren ook zou komen, maar ik heb hem niet gezien. En dan slaat bij mij de angst toe. Heeft hij me vorige week zien muilen met Ralph? En zo ja, was hij gekwetst? Want als dat het geval is, ben ik hem voor goed kwijt. Een zelfde soort angst overviel mij gisteren, maar dan met Ralph in de gekwetste positie. Mijn voornemen was om me niet te laten verleiden door hem. Hij was even komen dansen met me, maar ik werd gelukkig gered door een paar vrienden die van mijn voornemen op de hoogte waren. Maar om daarom meteen een wildvreemde marginaal binnen te draaien... Dat was dan weer niet de bedoeling. En net nadat ik mijn kussessie met die mofo had beëindigd, ging ik op zoek naar Ralph om de schade te kunnen rechtzetten met op zijn minst een gesprekje, misschien wat meer, zodat ik toch niet als totale hoer de avond zou afronden. Maar ik kon hem nergens zien. Dus nu vreest een klein deeltje van mij dat hij me zag kussen met die kerel en dat hij in tranen (of zoiets) naar buiten is gelopen. Want als dat het geval is, breng ik een monsterlijke domino teweeg. De twee kerels die me op dit moment het nauwst aan het hart liggen, heb ik de ene na de andere kapot gemaakt. Ik moet gewoon het lef hebben om een date(je) te arrangeren met één van beide, of desnoods allebei. Dat is de enige manier om mijn geluk terug te vinden, want eerlijk gezegd. Nu voel ik me ellendig. De titel van dit bericht is niet voor niets eenzaamheid. Ook al krijg ik elk feestje weer een andere kerel aan mijn lippen, uiteindelijk slaap ik elke nacht alleen, ga ik overal single naartoe en krijg ik geen romantische verrasinkjes. Ik ben eenzaam. Ik ben misschien geliefd, maar ik ben verdomd eenzaam.
De titel verklapt het al, mijn teller staat sinds gisterenavond op 6. En het vreemde is dat ik me niet gegeneerd moet voelen omdat haast niemand nummer 6 kent, maar ik voel me wél gegeneerd. Ik heb er spijt van dat ik terugkuste, want ja; nummer zes kuste mij. Het klinkt zo mooi en ik wachte hier sinds mei vorig jaar al op, maar de setting... Het klopte niet. Maar laat me beginnen bij het begin. Het was 6 oktober, de weddenschap is ondertussen al een dikke 2 maand bezig. De stand is nog steeds 5-1, maar ik doe niet alle moeite om te winnen, ik heb ook nog mijn trots. Hoewel dat gezien het onderwerp van de weddenschap vrij onmogelijk lijkt :). Dus het was 6 oktober, een fijne donderdagavond, een fijne feestavond. En feesten deed ik dan ook. Met een aantal vrienden ging ik naar een feestje van mijn eigen studentenclub en daar liep ik Ralph tegen het lijf. Ik had Ralph een paar weken geleden leren kennen op een cantus en daarna waren we facebookvriendjes geworden, eigenlijk meer kennissen. Dus toen ik hem daar zag, begroette ik hem zoals ik dat doe met al mijn kennissen: een kus, een nutteloze hoe gaat het en ongemakkelijk excuus verzinnen (of helemaal geen) om je uit de voeten te maken als er onmiddellijk na de 'met mij ook alles goed' een stilte valt. Hij was ook niet het type waar ik de hele avond naar zou staren of wiens aanwezigheid ik overal zou opzoeken. zo'n type was natuurlijk nummer 5, die sinds mei al de hele tijd door mijn hoofd spookte. Ik stuurde hem dan ook gisteren of hij naar dat feestje ging, maar hij zou kroegentocht doen met zijn studentenclub. Nu weet ik uit ervaring dat een kroegentocht meestal rond een uur of 1 gedaan is, dus hoopte ik stiekem om hem toch nog te zien. En inderdaad, om half 2 wandelde hij rustig binnen terwijl ik hem (hart steeds sneller bonzend) nastaarde. Even later ging ook ik naar binnen (ik was even buiten gaan staan, binnen was het niet te houden van de warmte) en passeerde subtiel voorbij hem, porde hem in zijn zij, waarop hij zich omdraaide. Ik begroette hem helaas zoals ik dat met Ralph had gedaan: een kus, een hoe gaat het en na de 'jaja met mij ook' liep ik gewoon de andere kant op. Dat was het. En eerlijk gezegd was ik niet zo swepped away van zijn verschijning. Ook Arnout is niet direct uiterlijk gezien mijn type. Maar na 5 maand gek lopen van de gedachte aan ons weerzien, werd ik er toch niet koud van. Wat me wel koud liet, was een scene die zich een aantal uur later afspeelde... Arnout was al lang verdwenen maar ik wist dat er toch niets zou gebeuren die avond, dus ech teleurgesteld was ik niet. Daarom ging ook niet op zoek naar een nieuwe prooi, maar stond ik gewoon een beetje te dansen, me te amuseren, toen plots Ralph daar stond. Hij nam me vast, begon ongewoon soepel met mij te dansen, trok me dicht tegen zich aan en draaide me onverschrokken binnen. En dat alles in 30 seconden. Nog nooit was het mij gelukt een slachtoffer zo snel binnen te draaien, maar hij deed het alsof het niets was. Ik kon niet anders doen dan toegeven, hoewel ik vanbinnen lichtjes panikeerde. Want om dat te kunnen doen, moest hij sowieso wel wat op hebben gehad, maar dat was bij dus niet het geval. Oké, recht lopen was een heuse opgave, maar helder denken kon ik nog net. Dus stond ik daar - met zijn tong in mijn bakkes - te twijfelen of dit wel geoorloofd was. Ik nuchter, hij zat. Hij niet mijn type. Waarom liet ik dit dan toe? Maar als ik nu denk dat ik ook gewoon nee had kunnen zeggen, lijkt me dat erger. Dan had ik hem harder gekwetst dan wat ik dus wel deed. En dat was de kus beëindigen en simpelweg naar huis vertrekken. Ik wou weg. Dat was wat het was. Ik wou weg van de hele situatie. Arnout die me zo goed als genegeerd had en Ralph die zijn poten niet kon thuis houden en tijdens het kussen en dansen naar al mijn 'verboden zones' greep. Kortom, weer een awkward weerzien in het verschiet. Hoezee!
En dan die weddenschap. Ik geneer me niet erg hard, maar toch zodanig dat ik overweeg om het gewoon niet aan Charlie te vertellen. De hele 'hem en mij' situatie kan dit niet aan. Alle andere kussen waren van voor het bestaan van de weddenschap, die waren er al. Maar om nu aan Charlie te bevestigen dat ik effectief doorga met het hele gedoe... Nee, dat lijkt me te erg. Zowel voor hem als voor mij.
En nu is het wachten geblazen... Wachten tot het feestje van dinsdag, waar ze alledrie gaan zijn (Charlie, Arnout én Ralph) en wie er dan de Britt-Trophee wegkaapt. Iemand, niemand? En wie dan?
Ergens in mei 2011 organiseerde één van de grotere stundentclubs hét hoerenfeestje van het jaar: Aparty. Het concept was als volgt: er zijn twee van elkaar afgesloten zalen: 1 voor de mannen, 1 voor de vrouwen. Tot 23u zitten beide sexen gescheiden. Om de fun erin te houden en de wangetjes al te doen blozen treden in beide zalen strippers van het andere geslacht op en worden er typische drankjes en voedsel geserveerd (bitterballen en duvel bij de mannen, sangria, cava en cupcakes bij de vrouwen). In beide zalen hangen posters met daarop de mededeling dat de studentenvereniging niet verantwoordelijk is voor diefstal, verloren voorwerpen fo SOA's opgedaan op dat feestje. Je begrijpt dus wat ik bedoel met hoerenfeestje... Want om 23u stipt wordt de doorgang naar beide zalen opengesteld. En van zodra er mannen verschijnen in de vrouwenzaal breekt het feestje pas echt los. Als ook voor mij. Omdat dit zo'n populair en vooral 'what happens op AParty, stays op AParty'-event is, zijn de tickets na amper 2 dagen compleet uitverkocht. Een geluk én een ongeluk was het dan voor mij dat ik de laatste kaart bemachtigde, en mijn vrienden helaas kaartloos liet. Ik was genoodzaakt om een paar vage kennissen bijeen te zoeken, of nieuwe vrienden te maken op het feestje zelf. Ik koos voor het laatste. Met de vage vrienden die ik uiteindelijk toch vond, stond ik rond een uur of elf gezellig op één van de podia te dansen, terwijl de eerste venten binnenstroomden. Een van hen was de fling van mijn bff geweest, dus ik zei vrolijk (lees: half dronken, want oh ja er was heel de avond gratis drank :) ) dag tegen hem, en sprong van het podium om hem een smakkerd te geven. Hij had een aantal vrienden bij en met 1 van hem klikte het quasi onmiddellijk fysiek. En voor ik het goed en wel besefte stak zijn tong in mijn mond. Je weet hoe dat gaat op zatte feestjes. Zijn naam was Christoph, en ik wou eerlijk gezegd niets meer van hem horen. Hij was niet alleen lelijk, maar kon ook langs geen kanten kussen. Helaas toen ik de volgende dag op school verscheen, vroeg iemand (niet zomaar iemand eigenlijk, maar de zak van de klas) hoe het was met Christoph. Maar na lang genoeg te doen alsof mijn neus bloedde, haakte hij af. End of story, en niemand moest er verder iets van weten. Wa-aant. De enige persoon die ik van de avond wou onthouden was adembenemende Arnout.
Na die marginale episode met Christoph, was het tijd om even te chillaxen. En gelukkige was de mannenzaal ondertussen zo goed als leeggelopen. De enige mensen die er wel nog stonden kende ik van ziens, van school. Ik deed dus alsof ik hen heel goed kende, en begon enthousiast mee te dansen op D&B, terwijl ik stiekem op zoek was naar een stuk manvlees om die eerste blunder te vergeten. En nog geen half uur later, klikte het met een kerel. Hij bewoog naar mij toe, ik naar hem; en mooi als dat gaat op feestjes, groeiden we naar elkaar toe, in elkaar passend, zijn buik tegen mijn rug, zijn armen rond mijn buik, zijn kin zachtjes leunend op mijn schouder. Even aftellen, dan zachtjes omdraaien en... lebberlebberlebber. Het ziet er zo vulgair uit, maar het is zo mooi. Zo magisch. Drank doet zoveel slechts, maar ook zoveel goeds. Zoveel magisch. Ik heb er geen ander woord voor. Dus nadat we daar een paar minuten stonden te tongen, vroeg ik om even een luchtje te scheppen. En weg waren we. Eerst buiten, dan verder buiten, tot uiteindelijk onderweg naar mijn kot.
Nu je moet wel weten dat ik zo'n dingen niet regelmatig doe. Er zijn nog maar 4 mannen blijven slapen op mijn kot en ik heb met geen van hen seks gehad. Zo ben ik niet. Ik knuffel gewoon graag, en hoewel ik enig kind ben, hou ik er niet van om alleen te slapen. Nood aan affectie, op een gezonde manier. Arnout was dus nummer 4. En het was magisch! Alweer! Hoewel hij eerst wel de indruk gaf om all the way te willen gaan, was een wacht niet te snel, genoeg om hem te doen afremmen. Na een uurtje rotzooien, viel ik in zijn armen in slaap en weer 2 uur later werd ik - nog steeds in zijn armen - wakker. Ik kuste hij wakker, hij opende zijn ogen en glimlachte. Zo lagen we daar dan, minuten lang starend in elkaars ogen. En al die tijd wou ik zeggen, fak ik zie u graag, maar dat zou té bizar geweest zijn. Ik had nog geen deftig woord met hem gewisseld, ik kende hem helemaal niet...
Toen hij uiteindelijk naar de les vertrok (vrijdagochtend, naja, suuuckt!) spraken we af om het zo te laten. Het was ook mei, de examens kwamen te dicht in de buurt om een relatie te beginnen, daarin kon ik hem geen ongelijk geven.
Op een zilver wolkje vertrok ik die dag naar school. Met stralende ogen vertelde ik mijn male and female bff over mister magic en de nacht van mijn leven.
Gisteren (dag 15) wou ik Charlie nog een keer zien. Dus vertrok ik naar ons speelplein, waar ze volop bezig waren met opruimen, want de zomer zit er zo wat op. Maar toen ik daar aankwam, bleek dat hij al vertrokken was. Dus bleef ik daar maar wat hangen met the guys en Silke, Charlies ex.Op een gegeven moment stonden we even te pratenbij het opruimen en Silke en Chris (één van de speelpleinbuddy's) zaten op een tafel, en dat volledig in elkaar verstrengeld. Daar was iets aan de hand... Dus smste ik ogenblikkelijk naar Charlie of hij er iets meer van wist, bleek dat die twee sinds gisteren een koppel zijn. En plotseling begon hij een beetje bitchy te sms'en. Hij wou niet terugkomen naar het speelplein, hij wou morgen apart afspreken, etc. Maw: hij zat er duidelijk mee in dat zijn ex een relatie was begonnen met toch 1 van zijn betere vrienden, want ja: ironisch genoeg zijn Chris en Charlie pretty goeie vrienden... Arme Charlie.
Maar deze ochtend, dag 16, werd ik wakker gemaakt door een prachtig berichtje van Arnout. Arnout? Wel daarover zal je nog meer horen in Britt 5 :). De vorige keren dat we smsten, was ik degene die het eerste berichtje stuurde, nu stuurde hij, volledig uit zichzelf!, hoe mijn herexamens gingen. Niet het meest romantisch getinte berichtje, maar toch een fantastisch iets, want het is weer al een paar weken geleden dat ik nog iets van hem had gehoord... En eerlijk gezegd dacht ik al dat er nooit iets zou kunnen gebeuren met hem. Maar nu... Het nieuwe academiejaar zal nog een paar mooie verrassingen meebrengen...
