“And I wonder if anyone is really happy. I hope they are. I really hope they are.”[1]

Beste vriend,

Ik lig hier nu al twee weken in het “Thomas King Psychology centre”. Ik slaap slecht, want ik beleef het moment steeds over en over en over.

Het was op kerstdag. De hele familie was net de deur uit. Plots kreeg ik het gevoel dat tante Hellen me voor de deur stond op te wachten met een groot pak met een grote rode strik. Ze zou zeggen: “Zalige Kerst, Char.” Ze hield er altijd van om me “Char” te noemen. Ik barstte in tranen uit en besefte dat ik niet te recht kon bij Susan. Ook niet bij jou, Michael. Ik kan het moment gewoon nooit vergeten wanneer we telefoon kregen en hoorden dat jij jezelf had opgehangen. Ik geloof nog steeds dat ik zelf ook schuld tref, omdat ze je niet op tijd konden helpen en ik je niet op tijd kon helpen. Ik ben compleet in de war. Ik hoorde de dokter tegen mijn ouders zeggen op de gang zeggen dat ik last heb van een posttraumatische depressie.

Ik ben compleet in de war.

Ik weet niet wat te doen.

Het liefst van al wil ik hier weg.

Veel liefs,

Je niet zo goede vriend Charlie