't Begon gisterenavond al. Dat snapte ik niet. Het was toch een leuke namiddag geweest? Ook al was ik aanvankelijk eerder aan de stille kant. Het was vooral leuk met de kleintjes. Voor de rest voelde ik geen aansluiting. Alsof ik er niet meer toe doe voor de anderen. En is het wel 'alsof'?

Ik werd geconfronteerd met allerlei dingen die me raken. Ik begrijp deze samenleving niet meer. Er is geen tijd meer voor de ander, geen verbondenheid. Ik ervaar in mijn omgeving zo vaak eenzelfde mentaliteit als in een supermarkt, waar iedereen alleen aandacht heeft voor het lekkerste, beste, hetgeen het leukste is, het interessantste en wat het minste moeite kost. En daar hoort je naaste niet meer bij... .

Gisterenavond, terug thuis... plots was er die pijn... door dat te voelen... de koude, de onverschilligheid. Alsof je niets meer bent dan een ding dat er nu eenmaal bij moet gevraagd worden.

Hoe is het zo ver gekomen? Het is zinloos die vraag nog verder te onderzoeken. Na allerlei gebeurtenissen, na dit laatste jaar, gaf ik de moed op.