't Begon gisterenavond al. Dat snapte ik niet. Het was toch een leuke namiddag geweest? Ook al was ik aanvankelijk eerder aan de stille kant. Het was vooral leuk met de kleintjes. Voor de rest voelde ik geen aansluiting. Alsof ik er niet meer toe doe voor de anderen. En is het wel 'alsof'?

Ik werd geconfronteerd met allerlei dingen die me raken. Ik begrijp deze samenleving niet meer. Er is geen tijd meer voor de ander, geen verbondenheid. Ik ervaar in mijn omgeving zo vaak eenzelfde mentaliteit als in een supermarkt, waar iedereen alleen aandacht heeft voor het lekkerste, beste, hetgeen het leukste is, het interessantste en wat het minste moeite kost. En daar hoort je naaste niet meer bij... .

Gisterenavond, terug thuis... plots was er die pijn... door dat te voelen... de koude, de onverschilligheid. Alsof je niets meer bent dan een ding dat er nu eenmaal bij moet gevraagd worden.

Hoe is het zo ver gekomen? Het is zinloos die vraag nog verder te onderzoeken. Na allerlei gebeurtenissen, na dit laatste jaar, gaf ik de moed op. 

17-03-2019 om 17:42 geschreven door Emm

Hoe ellendig voelde ik me na afloop. Was ik nu de boosdoener? Had ik haar aan het huilen gebracht? Wist hij dan wat er aan vooraf was gegaan, degene die de hulpverleenster was gaan inlichten? En die -zo werd me verteld- over een bijzondere empathie beschikte? Waarom dacht ze er dan niet aan om zich even te vergewissen van de context? Of simpelweg niet te ver-oordelen of voorbarige conclusies te trekken?

Al die pogingen om tijdens wat er was voorafgegaan mijn grenzen te trekken, werden genegeerd. Vreselijk was het. Ik kon dit niet, niet nu. Voor de ziekte lukte me dat meestal goed. Maar de ziekte en de medicatie hebben bepaalde zaken meer dan bemoeilijkt. Er waren momenten dat ik wou vluchten, en het ook schreeuwde in mezelf. Ik werd letterlijk én figuurlijk achtervolgd door haar. Zelfs een vrij gevaarlijk apparaat bedienen kon ik niet eens met volle aandacht, al vroeg ik erom.

Het ging maar door en door. Ach, ze stelde me wel af en toe vragen... maar hoe ze zich van de antwoorden af maakte (ik ga ervan uit dat het onbewust was) maakte het voor mij nog zwaarder.

Op een bepaald ogenblik gaf ik het op.

Ergens gaf ze aan hoe ik haar geholpen had. Ikzelf voelde me ook geholpen... maar dan wel naar de verdoemenis.

Twee uur lang werd ik zowat gedwongen te luisteren... in een razend tempo.

Ik had kunnen vluchten maar leek wel aan mijn stoel vastgebonden.

Wat er op het einde gebeurde maakte de hele nachtmerrie af... .

Hoe ik dat beleefd heb, daar heeft geen van ze een idee van, ik geloof zelfs dat ze daar niet eens toe in staat zijn, om zich dààr een voorstelling van te maken.

De pijn die ik die hele rit gevoeld heb, hoe ik onderweg moest uitstappen omdat ik het niet langer uithield... .

Hoe ik me die avond en de dagen erna gevoeld heb....

En hoe het me nog achtervolgd, weken erna.

Erover praten met de betrokkenen? Geen denken aan... omwille van een gebrek aan vertrouwen in hun oprechtheid en empathie. De eerdere pogingen gaven nog meer pijn, het werd bedekt met de mantel van liefde, dat het toch goed bedoeld was, of dat het zo niet bedoeld was (? nochtans duidelijk hoe het door haar bedoeld was), andere keren wordt het botweg ontkend.

Om mezelf in de toekomst te beschermen zal ik mijn grenzen harder moeten maken, het moet.

Het is bijzonder pijnlijk hoe ik dààr nergens terecht kan, niet heus. Dat mijn problemen niet ernstig genomen worden door ze, is één, dat ze me daarom vaak op een wrede manier afwijzen is twee. Ooit liet ze me midden in een gesprek staan omdat er ergens een rekje was omgevallen.

Het kon tellen als ernstig genomen worden, of empathisch reageren op een zwaar probleem.

Een andere keer werd ik op een vreselijke manier over een zelfde kam geschoren als haar schoonmoeder... in bedekte termen... sindsdien nam ik me voor nooit nog een probleem aan haar voor te leggen, nooit nog raad te vragen. Die krijg ik immers niet, maar snijdende veroordelingen of wrede negaties.

15-03-2019 om 14:34 geschreven door Emm

Het vertrouwen is hersteld.

En de pijn geheeld.

Ik kon de mens opnieuw zien

die ze in wezen is.

En zo anders dan de vorige nare ervaringen

met mensen uit de medische wereld

werd hier niets ontkend

werd ik niet belachelijk gemaakt.

Integendeel.

Daardoor voel ik me zo opgelucht,

en het voelde zo fijn om opnieuw dat vertrouwen te voelen

dat er bij aanvang ook was.

De oprechtheid, de menselijkheid... deed me deugd.

Ik ben er dankbaar voor...

dankbaar voor de erkenning van wat was,

dankbaar voor de verklaring, de verontschuldigingen.

Ik heb nu gewoon nog meer respect voor haar...!

En het heelde ook de wonden geslagen door die dat niet deden...

en die daardoor de vereiste medische zorg blokkeerden... .

Ik ben nu in goede handen... .

De twee die me in die mate 'mis-handelden' in plaats van 'be-handelden'...

liet ik voor wat ze zijn... en dat ik die stap zette... was niet zo vanzelfsprekend...

na meer dan 20 jaar bij de ene en enkele maanden bij de andere...

Ook toen probeerde ik het vertrouwen te herstellen door een gesprek...

maar ik werd gewoon nog meer belachelijk gemaakt,

en alles werd ontkend. Die spottende lach terwijl hij naar zijn papieren bleef kijken... ik kan het nog niet uit mijn geheugen bannen.

Voor die persoon heb ik totaal geen respect meer.

Misschien later... dat ik het kan begrijpen... hoe het ego meer betekende voor die persoon

dan de zorg voor zijn patiënte.

03-01-2019 om 11:07 geschreven door Emm

VOORBEELDIG IN DE MALLEMOLEN

EN TOCH VERMORZELD

DE ENE ZORGVERLENER WIL HET ZO

DE ANDERE NET NIET

EN AAN DIE BALIE MOET JE DAARVOOR ZIJN

EN NEEN VOOR DIT MOET JE DIE ANDERE NEMEN

DE ENE VRAAGT WELKE ARTS MOET VERWITTIGD WORDEN

DE ANDERE ZEGT DAT HET AL INGEGEVEN IS

IEDERE KEER MELD JE HET TOCH OMDAT ER IN HEEL DAT STEEDS OMSTANDIGER SYSTEEM TOCH

WAT MIS KAN LOPEN

MAAR GISTEREN VERGAT JE HET

IN DE WAR VAN DE SNELHEID VAN DE INFORMATIE DIE ZE OP JE AFVUREN

WAT MAG JE VRAGEN ,

MAG JE WEL WAT VRAGEN?

ALLERLEI WAS MISGELOPEN IN DE COMMUNICATIE

WAARDOOR MEDICATIE NIET TIJDIG WERD AANGEPAST

NOCHTANS HAD IK DAAR VERSCHILLENDE KEREN OM GEVRAAGD

BIJ MIJN BEZOEK AAN DE HUISARTS

WANDELEN GESTUURD MET EEN REACTIE DIE ME ZIEKER MAAKTE

DAN IK ER BINNENKWAM

IK KOM ER NIET EEN KEER TEVEEL

MET VEEL RESPECT

VOOR HEN EN HUN MANIER VAN WERKEN

EN TOCH

KWAM IK ER GESLOOPT BUITEN

EN DIE ANDERE DAG

WAAR IK NOG NIET OVER KAN SCHRIJVEN

DAN ALLEEN DIT

JE VERGAT VOOR HET EERST DOOR TE GEVEN OM DIE ENE ARTS OOK TE VERMELDEN

EN WENDDE JE TOT DIE ENE BALIE

WANT JE WOU DE DRUK BEZETTE ARTSEN VOORAL NIET STOREN

EN LEGDE HET PROBLEEM VOOR

TOT WIE JE JE WENDEN KON OF DOORGEVEN WAT JE VERGAT

VERVOLGENS VOLGDE JE OP WAT ZIJ JE AANRAADDEN

MET VEEL RESPECT

BLEEF JE WACHTEN

IEMAND VAN DE DIENST WAS OP ZOEK NAAR EEN ANDERE ARTS

EN KLOPTE OP DIE ENE DEUR

DIE ANGST VAN ME... ZO.N SITUATIES ZIJN ME AL BEKEND

DAT IK NU MOGELIJK DE IRRITATIE HIERVAN OVER ME ZOU KRIJGEN

VANDAAR DAT IK ME NA ONGEVEER 45 MINUTEN STIL WACHTEN IN DIE HAL

METEEN VERONTSCHULDIGDE EN MELDDE DAT IK HET NIET WAS DIE OP DE DEUR HAD GEKLOPT

WAT ME VOORAL SCHOKTE EN ZO ZIEK HEEFT GEMAAKT IS DAT DE PERSOON DIE DAAR BINNEN ZAT

TERWIJL DE LAATSTE PATIENT NET ZO LANG ALS IK WACHTTE_ 45 MIN DUS_ BUITEN WAS

BLIJKBAAR HAD GEHOORD HOE IK IEMAND DIE ME VROEG OF ZE KON HELPEN HET PROBLEEM VOORLEGDE.... HET VERGETEN DOORGEVEN

EN DAT DIE PERSOON ME DESONDANKS 45 MIN. LIET WACHTEN OM DAN ALS EEN HOND WEG TE STUREN

ALLERLEI NAAR MIJN HOOFD SLINGERDE EN HARD LIET WETEN DAT NIET TE NOTEREN... DAT IK DAARVOOR AAN DIE ENE BALIE MOEST ZIJN WAAR

IK NET 45 MIN. ZELF SPONTAAN WAS GAAN VRAGEN OM HET DOOR TE GEVEN...!!!!

ZELFS BIJ DE MELDING DAT IK DAT NET HAD GEDAAN KWAM GEEN ANTWOORD MAAR VERDERE KILLE REACTIES

IK KAN ER ZEKER BEGRIP VOOR OPBRENGEN DAT DIT MOGELIJK MOEILIJK IS MAAR IK BEGRIJP NIET

WAAROM ME DAT NIET METEEN KON MEEGEDEELD WORDEN OP EEN 'MENSWAARDIGER'  MANIER.

DE GEDACHTE DAT DIE PERSOON AL METEEN WIST OVER WAT HET GING... EN ME DESONDANKS LIET STAAN GEDURENDE DIE HELE TIJD OM  SPONTAAN

KIL TE LATEN WETEN DAT BRIEFJE NIET TE ZULLEN AANNEMEN WAAROP IK DE GEGEVENS VAN DE OOK TE IN TE LICHTEN ARTS AL NETJES HAD GENOTEERD

VRESELIJK WAS HET.... EN IK WIL NIET MEER HET GEVOEL OM MET ZULK GEVOEL 'ZORGVERLENERS' OP TE MOETEN ZOEKEN

HET VOELT ALS NAAR EEN RUSSISCHE ROULETTE TE GAAN... WORDT HET SLACHTBANK VANDAAG OF .... ?

DE MENSEN VAN DIE BALIE VERONTSCHULDIGDEN ZICH... EN IK DIE ZO GOED TRANEN KAN BEDWINGEN KON DAT NU NIET

WANT NIET ZIJ DIE AARDIG WAREN SLOEGEN MIJN BENEN ONDERUIT

MAAR DEGENE DIE ME NET ERVOOR ALLERLEI VERWETEN MAAKTE

OMDAT IK NIET OP DE HOOGTE WAS VAN AL DIE VERSCHILLENDE ONZICHTBARE REGELS EN DE EIS BIJNA DAT JE ALLES IN DIE SNELHEID

METEEN KAN VATTEN... DE VRAAG OF HET OPGESCHREVEN KAN WORDEN... ZELFS DAT IS VOOR INTERPRETATIES MOGELIJK...

IS GEBLEKEN... WANT ELDERS MOEST DIT OPNIEUW BEVRAAGD WORDEN

HET DEKSEL OP JE NEUS KRIJGEN... OMDAT ELDERS EEN DIENST MOGELIJK NET DOOR DE VERSCHEIDENHEID IN REGELS ... ME VERKEERD INFORMEERDE

OP EEN ZULK AFSCHUWELIJKE MANIER DAT IK DAT GEBOUW NIET KON VERLATEN ZONDER ME HEEL

LANG IN EEN VAN DE TOILETTEN DAAR TE VERSCHANSEN TOT IK WEER IN STAAT WAS OM ZONDER TRANENVLOED EN BENEN DIE ME NIET MEER

SCHENEN TE KUNNEN DRAGEN NAAR BUITEN KON GAAN... NAAR HUIS...  .

OP ZULKE MOMENTEN... IS DIE NARE BEHANDELING IETS WAT JE DE GROND ONDER DE VOETEN WEGMAAIT

EN JE DOET WENSEN DAT HET STOPT... WANT VECHTEN KAN IK... DE MOED NIET OPGEVEN OOK... BEHALVE NA ZULKE BEHANDELINGEN

WAARTEGEN IK ME NIET WEET TE BESCHERMEN OF WAPENEN

NIET MEER BIJ ZORG GERAKEN... OF DURVEN... IS DAAR EEN GEVOLG VAN... OMDAT ZULKE BEHANDELINGEN JE NEKKEN

EN JE DIE NET DAN WIL VERMIJDEN.

17-10-2018 om 09:32 geschreven door Emm

Juni. Een golfslag. En andere slagen. Zo voelden ze niet eens, als slagen. Wel als golven, die me optilden, naar beneden duwden, en naar boven gooiden. Strompelend de trappen op. Vreemde pijnen. Ziekte. Nogmaals griep? Twee keer griep na een vaccin? Bizar. Die abnormale vermoeidheid. En waarom hield die 'griep-spierpijn' niet op? Duurde, duurde... werd erger... en op zo'n andere plaatsen dan die ik kende. En vanwaar die hoofdpijn die blijkbaar verergerde in plaats van af te nemen eenmaal die griep de ergste fase had. Plots dook die nekpijn op. Dat hoofd dreunde, klopte. Soms liep ik met mijn twee handen mijn hoofd vast te houden in een warenhuis. Ik begreep er niets van. En die spierpijnen. Waarom kon ik niet meer de trap af zonder best wel heftige pijn? En niets meer van de grond rapen? Ik klemde mijn tanden op elkaar want natuurlijk moest ik dat wat viel oprapen. Buiten keek ik eerst of er 'getuigen' waren, want ik wou niet dat iemand me zo zag... goh wat deed dat pijn. Na een dik uur verminderde het. Oeffff. En dan plots dook het weer op... als ik op een stoel zat, terwijl ik verdomme gewoon neerzat deden die spieren pijn. Doodmoe, kon ik nu niet even rusten? Bang om dan weer 't zelfde te hebben. 's Avonds werd het opnieuw erger. En dat rothoofd... ik wist niet meer hoe te liggen in de zetel, alsof mijn schedelwand net zo'n pijn deed. Pijn in mijn oor... en overal klopte dat hoofd. Mijn ogen deden pijn. Ik wist niet wat dit allemaal te betekenen had. Lezen lukte me niet meer. Ik begon steeds meer mijn bril nodig te hebben waar ik die vroeger niet voor hoefde te gebruiken. Doodmoe ging ik elke avond vroeger naar bed, in de hoop dat het daar beter zou gaan. Het ging er beter maar dat hoofd deed me pijn. 's Morgens was het onbegrijpelijk waarom ik na een lichaam in rust opnieuw zo'n pijn had in armen, benen, schouders. De hoofdpijn ging ook nooit uit mijn systeem voor lang. 'k Heb gewag gemaakt van die pijn, in juni al... eind juni nogmaals... met een kluitje in het riet gestuurd. In juli... werd er wel naar me geluisterd en wat ik aangaf ernstig genomen door een apotheker. Ik was aan het einde van mijn Latijn, erg onzeker geworden door de hele situatie. 'k Wil over die traumatische ervaring nu niet schrijven (dat was ze voor me, dat niet ernstig genomen worden door mijn arts, die pijnen die ik voelde waarvan ik wist dàt het geen 'gewone' spierpijnen waren, en die hoofdpijn al helemaal niet) Wat een afschuwelijke periode was dat. De hele vakantie heb ik niet eens beseft dàt het schoolvakantie was. Die maanden zijn weg. De maand ervoor net zo. En deze maand, ze is bijna ten einde en het voelt of ik in geen van die maanden zat, geen van die maanden aanwezig was. Goed, ik ben deze blog begonnen. Om wijs te geraken uit alles waarvan ik de draad kwijt ben. En ik denk, dat ik alle draden kwijt ben vàn alles.,

23-09-2018 om 20:19 geschreven door Emm