Gisteravond ben ik bij een vriendin iets gaan eten. Het was diezelfde vriendin die er - samen met een paar andere vriendin - ook bij was op mijn improvisatievoorstelling. Ze had de moeite genomen om te komen kijken, maar doordat A. - die ook was gekomen - na de voorstelling onmiddellijk naar huis ging, had ik teveel pijn om te genieten van het avondje. Ik was geen fijn gezelschap geweest.
Ik heb dan ook een flesje wijn meegenomen en ben vooral blij dat ze het begrepen toen.
We hebben nog even nagepraat over diepmenselijke dingen als verliefdheid en ik besef nu ook heel goed dat als ik eerlijk ben tegenover A., vriendschap echt wel niet langer zal mogelijk zijn. Zij kan me nog die kans willen geven, maar er komt dan ongetwijfeld eenmoment dat haar partner, J., vraagt om me niet meer te zien.
Misschien is daar nu ook al iets over gevallen, want zoals je weet, heb ik al even de indruk dat ze koeler is geworden in haar berichtjes.
Ik was er nooit uit of ik eerlijk moest zijn tegenover haar. Ik wil dat wel, want ik wil haar niets voorliegen. Maar ik wil ook haar vriendschap niet verliezen, want die is me erg waardevol. Maar nu besef ik ook dat zij misschien niet alles zal te kiezen hebben. Soms zal ze misschien moeten kiezen voor de gemoedsrust van haar man. En daar zal ik niets tegenin kunnen brengen.
Misschien dus beter dat ik de waarheid voor mij houd.
Het is ondertussen ook nog precies een maand tegen dat ik haar terugzie. Deze periode lijkt me vreselijk lang. Het lijkt alsof ze al maanden aan de gang is, maar ik zit nog niet eens halverwege.
Soms gaat het even beter, maar ik besef heel goed dat mijn hart kapot is.
Ik haat ze. Die veel te lange weekends. Ze beginnen met een vrijdag dat ik niet werk. En 2 dagen is al te lang. Het geeft teveel ruimte tot nadenken. Ik heb mijn 4/5e opgezegd, met twijfel in het hart. Ik wil alvast de pijn inkorten.
Veel dingen die ik doe tijdens het weekend, laten mijn hart niet rusten. Het is alsof mijn gedachten elk moment willen beleven dat ik niet bij haar kan zijn.
Ik blijf strijden, maar het is zo moeilijk. Ik wil in de eerste plaats voor A. geen verdere verwachtingen hebben. Ik wil dat ze geen druk voelt. Ze heeft al gezegd dat we "vrienden voor het leven" worden. Maar dat was een tijd geleden. Ik weet niet of ze er nu nog zo over denkt.
Wat ik meemaak, maakt het allemaal zo vreselijk moeilijk.
Ze is in mijn hart, en ik weet niet hoe ik ze daar uit moet laten. Ik vind het poortje niet. Of de sleutel om het open te zetten.
En dan lees ik over Stefaan Degand, de acteur die zijn 31-jarige vrouw verloor aan hersenvliesontsteking. Ik heb het al zo moeilijk om A. 7 weken te missen. Hoe moet hij zich voelen? Hij weet dat hij haar nooit zal terugzien. Noch zijn ongeboren kind.
Alles lijkt altijd zo relatief als je het in perspectief plaatst.
Maar waarom blijft het dan zoveel pijn doen?
Het moment dat volgens mij alles is veranderd, is het moment dat ze aankondigde dat ze begin volgend jaar met haar man naar Colombia gaat.
Is het dan wel verliefdheid?
Is het niet gewoon bindings- of verlatingsangst? Tot kort voor het moment van de "aankondiging" dacht ik er precies op een andere manier over. Ik herinner het mij alsof goede vriendschap een fluitje van een cent zou zijn.
Ben ik in paniek geslagen?
Ik weet dat ik een probleem heb met intimiteit. En A. heeft het mij plots toch toegelaten. Ze verdroeg het als ik bijna alles deelde met haar: mijn verdriet, mijn angst, mijn vreugde.
Het doet zo'n deugd wanneer ze er is voor mij. Ik heb te weinig liefde gekend en heb een enorme schrik voor het moment dat ze uit mijn leven verdwijnt.
Zou ik zonder die schrik hetzelfde voelen?
Op momenten dat het even beter gaat, weet ik dat ik er beter niets van zeg tegen haar. Toch niet zolang ik niet zeker ben hoe dit verder moet.
Ik heb vandaag dan ook half besloten dat ik hulp ga zoeken. Professionele hulp. Ik zit in de knoop met de zeldzame gevoelens die bij mij steeds op de verkeerde momenten lijken los te barsten.
Ik mag het niet zien als een zwakte als ik hulp zoek. Ik moet het zien als een kans om er meer vat op te krijgen.
Als een kans om misschien eindelijk eens genoegen te nemen met iets dat niet kansloos is.
Maar hoeveel tranen moeten er eerst nog vloeien? En zal ik ze tegen dan al uit mijn leven verloren zijn?
Ik had net afgesproken met één van mijn vrienden om een weekend ineen te steken. Daarbij heb ik een Chouffeke teveel gedronken. Het deed mij nog even wegdromen van haar. Ik heb mijn eigen blog eens herlezen.
Ja, het is duidelijk dat dit meer is dan gewone vriendschap.
Minstens 2 jaar was ik er in geslaagd om niet meer te zien in haar. Het is zo vreemd. Plotsklaps is alles veranderd, en ik weet eigenlijk niet eens wanneer precies.
Is het toen ze zei dat ze binnen een klein jaar naar Colombia zou gaan? Heb ik dan echt bindingsangst? Is de onmogelijkheid van een relatie tussen ons dan een voldoende trigger om plots voluit voor haar te smelten?
Het zou zo zonde zijn...
Er is ook een andere vrouw in mijn leven, G. Met haar spreek ik ook graag af. En soms denk ik zelfs dat ze ook meer zou overwegen. G. is een mooi meisje, een fijne, dynamische verschijning ook.
Maar zou ik ooit meer kunnen voelen voor haar? Of is ze daarvoor te bereikbaar? Soms ben ik bang dat ik gewoon de pijn verkies.
De vrouwen die mijn hart openen zijn echt zo zeldzaam. Voor hen zou ik alles doen.
Mijn gedachten waaieren alle kanten uit. Er is geen eind aan vast te knopen. Elke dag kom ik op tientallen ideeën over hoe ik met A. moet omgaan. Ik wil haar vriendschap behouden. Maar is die vriendschap mogelijk? Is het niet zo dat als één van beide partijen iets voelt, elke vorm van vriendschap uitgesloten is?
Ik twijfel ook aan haar wil om vrienden te blijven. Ze zegt van wel, maar zijn haar sms'en niet korter geworden? Of is dat mijn inbeelding?
Het is zeer moeilijk om de dingen nuchter te zien, maar op zijn minst besef ik het. Ik heb geleerd uit het verleden; je ziet alles door een bril. Je filtert de waarheid.
Als ik denk aan hoe haar man, J., met haar door het leven gaat... aan hoe hij weet dat hij volgend jaar nog steeds bij haar zal zijn. Ze zullen alweer samen in Colombia zijn. En tussendoor samen in België. Maar hun levens zullen niet wijken, ze hebben elkaar op elk moment. Ik ben zo jaloers.
Ik word verdrietig bij het idee dat het voor mij binnen een paar maanden gedaan zal zijn.
Ik begin stilaan wat inzicht te krijgen in waarom ik het moeilijk heb. A. is nu een goeie week weg en elke dag nog mis ik haar. Nochtans zal ze er nooit voor mij zijn. En toch is ze tegelijkertijd overal aanwezig. Toch in mijn hoofd. In gedachten. Ik denk veel aan haar. Constant eigenlijk.
Maar ik besef vooral dat zij het leven leidt dat ik had willen leiden.
Met haar man ging ze in Argentinië wonen. Met haar man komt ze naar België. En volgend jaar gaat ze met hem in Colombia wonen.
De liefde is groot. En ik had in zijn plaats willen zijn. Overal aan haar zijde. Ik zou haar willen verrassen. Er zijn voor haar. Haar plots trakteren op een etentje. Haar een cadeautje geven. Gewoon in haar ogen kijken en zeggen "ik hou van u".
Diep in mij zit er een groot romanticus. Eén die met haar de wereld wil delen. Die overal met haar wil komen.
Maar diezelfde wereld zal voor ons gesloten blijven. In het beste geval zie ik ze nog af en toe volgend jaar. Maar de kans is minstens even groot dat dat niet het geval zal zijn.
De kans is groot dat er een grote leegte zal ontstaan, want mijn vriendschap wil meer. Ik wil haar een knuffel kunnen geven. Zeggen dat ik er altijd zal zijn voor haar.
Ik heb nog niet geweend vandaag, maar de tranen stonden toch even nabij.
En terzelfdertijd voel ik me een egoïst. De vrouw van een collega pleegt binnen een paar uur euthanasie, en hoewel het mij meer zou moeten bezighouden dan al het andere, blijf ik met mijn eigen kleine zorg zitten. Een kleine zorg, omdat ze vervalt in het niets tegenover de gigantische zorg die die collega moet doorstaan.
Het is raar hoe je in je eigen wereldje zit en dat wereldje zo belangrijk lijkt. Soms denk ik dat A. niet zo is. En dat maakt haar net zo speciaal.
Zij heeft ongetwijfeld al berichtjes gestuurd naar die collega. Woorden van troost in donkere dagen. Ik heb ook een berichtje gestuurd, maar diep vanbinnen hoop ik vooral op een berichtje van haar. Ze is nu al een week weg.
Hoe egoïstisch kan ik zijn.
Maar hoe menselijk is het ook om in de eigen zorgen te verdrinken...
Ik haat pijn. Haar verhaal blijft door mij heen gaan. Ze verdient het als geen ander om een droom te zien uitkomen, maar voor mij doet het pijn. Ik heb het gevoel dat ik dit nooit zal meemaken.
Ik heb er moeite mee.
Alleen afleiding helpt.
Ik mis haar.
Af en toe voel ik een traan opborrelen. Soms vecht ik er tegen. Andere keren laat ik mij gaan.
Vandaag kocht ik La Trappes voor haar. Een verrassingspakketje.
Zelf zit ze in Colombia ondertussen. Of toch tenminste op de vlucht daarheen.
De eerste dagen na haar afreis verliepen emotioneel vrij rustig. Het is de eerste keer sinds lang dat ik haar 6 weken zal moeten missen en ik had er al fameus schrik voor.
Maar tot hiertoe viel het mee, want ik heb me op mijn werk kunnen storten.
Maar vandaag - zoals elke vrijdag - werk ik niet. En dat is een pak moeilijker. De tijd gaat langzamer. Ik heb meer tijd om aan haar te denken. Het is niet gemakkelijk. En toen ik in een drankencentrale passeerde, heb ik even echt mijn hart gevolgd en heb ik haar een La Trappe pakketje gekocht. Mijn idee is nu om het op haar bureau te zetten voor wanneer ze terugkeert. Ik denk er een boodschap bij te leggen: "Om de overgang naar het werkleven wat te verlichten..." Op het moment dat ze het pakketje zal vinden en de boodschap zal lezen, zal het nog 2 weken duren eer we elkaar terugzien, want ik zal net zelf op reis zijn vertrokken. Maar het gaat wel goed voelen om haar even te verrassen.
OK, ik geef toe, ik weet niet of dit allemaal een goed idee is, dus misschien moet ik het presentje maar gewoon houden tot haar verjaardag begin september. Dat is de veiliger optie.
Ik moet het nog even laten bezinken...
In elk geval, niet lang geleden heeft A. mij het verhaal verteld over hoe ze haar grote liefde, J., in Peru heeft leren kennen. Dat is echt een verhaal uit de films. Een pure coup de foudre. Ik zou er alles voor over hebben om dat ook zelf mee te maken, maar spijtig genoeg lijkt dat enkel weggelegd voor een paar uitzonderingen. Ik koester vooral zelf niet langer de hoop dat ik ooit tot die uitzonderingen ga behoren. Al is en blijft het mijn levensdroom. Een verhaal waarin de harten van 2 partijen volledig overhoop worden gegooid. Waarin 2 partijen passioneel kiezen voor elkaar. Dat is zo fenomenaal. Daar ben ik zo jaloers op.
Mijn coup de foudre, I., is een ander soort verhaal. Ik heb het haar onlangs ook gedaan. Het is ondertussen meer dan 15 jaar geleden. Helaas was het een verhaal met een redelijk dramatisch einde en heeft het voor mij juist alles kapot gemaakt. Sindsdien heb ik veel verdriet gehad en heb ik uiterste moeite om nog te geloven in iets moois voor mijzelf.
Ik breek volledig wanneer ik A.'s verhaal hoor.
Ze heeft onlangs ook laten vallen dat ze een blog bijhield in die periode. Die ben ik dus eens gaan opzoeken. Hij bleek makkelijk terug te vinden. Het is misschien niet slim, maar ik kon het niet laten om het hele verhaal eens te lezen.
Het is zo mooi om te lezen hoe enthouasiast ze is over alles: natuur, drankjes, eten, mensen... Ze schrijft niets of weinig over haar toenmalige vriend, G., die ze na Peru verlaten heeft voor haar nieuwe liefde J. Maar ik kan het tussen de regels lezen en het is alsof ik G.'s pijn aan den lijve voel. Als zo'n vrouw je verlaat, dan stort je wereld in. G. heeft haar liefde ooit gekend, ik niet. Maar ik voel al zoveel verdriet zonder die ooit gekend te hebben...
En af en toe lees ik in haar blog een commentaar van G. De woorden die hij in de mond neemt, zijn pure liefde. Zelfs als je droomvrouw je verlaat, kan je niet anders dan van haar blijven houden.
Dat is ook de story of my life: de zeldzame vrouwen die mij kunnen bekoren, zal ik altijd diep in mijn hart blijven dragen. Zelfs wanneer ze mij keihard kwetsen. Mijn liefdesleven is niet gemiddeld. Het is geen referentie van hoe het hoort te zijn. Maar de emoties hakken diep in en zijn authentiek. Ze zijn niet gebonden aan tijd en ruimte.
Ik ben zeker dat A. het al die jaren geleden heel correct en liefdevol heeft aangepakt naar G. toe. Ze is toen een paar weken in Patagonië gaan rondtrekken om voor zichzelf de balans op te maken alvorens haar nieuwe liefde J. in Colombia te gaan opzoeken. Het moet een emotionele rollercoaster zijn geweest om te moeten kiezen voor een nieuw leven waarover je zo weinig zekerheid hebt.
Maar zij doet het. Zij vindt in zichzelf de energie om haar leven over een totaal andere boeg te gooien.
Het klinkt raar, maar meer dan 10 jaar na de feiten voel ik het pijnlijke verhaal van een man die ik nooit heb gekend. Het is alsof ik G.'s fantoompijnen ervaar. Hij is meer dan 10 jaar geleden datgene kwijtgeraakt wat zoveel voor hem betekende: een droomvrouw. De pijn snijdt zelfs bij mij, die nooit haar liefde heb gekend. Het verhaal van een onbekende beweegt mij tot tranens toe.
Door een samenloop van omstandigheden (ik verving A. tijdens haar bevallingsverlof) heb ik haar uiteindelijk ook leren kennen. Maar ik kan niet anders dan jaloers zijn op al wie ooit zoveel meer voor haar betekende. Bij mij was het bij A. geen coup de foudre, eerder iets dat over verschillende maanden is gegroeid. Eerst zonder dat ik het zelf doorhad, daarna iets bewuster. Ik weet nu zelfs niet meer hoe ik in hemelsnaam niet verliefd op haar had kunnen worden. Deze vrouw is lief, knap, aantrekkelijk en heeft het hart vooral zo op de juiste plaats. Het is alsof ze net dat kleine beetje liefde aan mij geeft dat een plant nodig heeft om te groeien. Dat kleine beetje liefde dat ik volgens mij zelf nooit heb gekregen. Het doet zo'n deugd om dat te krijgen van een persoon die zo belangrijk voor je is.
Ik kijk naar haar op, ze is een inspiratiebron, iemand van wie je eindeloos blijft leren en met wie je al snel je diepste emoties (te veel) durft delen. En dan weet ik dat ik een klein beetje verloren ben...
Het was een poosje windstil. Na mijn laatste blogbericht zag ik haar inderdaad terug maandagochtend. Het lukte mij relatief goed om gewoon te doen tegen haar, maar ik kon het niet lang stilhouden. Al snel brak mijn hart en wist ik dat ik er toch iets van moest zeggen.
En ja, ze heeft zich verontschuldigd. Blijkbaar was het haar vriendin die slecht in haar vel zat en die snel weer naar huis wou.
Jammer, want het heeft gemaakt dat ik niet meteen het fijnste gezelschap was voor mijn eigen vrienden die avond.
Zoals elk verhaal van liefhebben, komt ook in dit verhaal de donderslag bij heldere hemel.
A. en ik bouwen al een tijdje een fantastische band op. We gaan af en toe iets drinken of gaan samen iets eten op de middag. En vorige week - op de tweedaagse teambuilding in De Haan - gingen we ook samen een eindje lopen op het strand. Daarna doken we een paar minuten in de nog veel te koude zee.
Het was nog vroeg en de hele zee was enkel van ons. Voor mij was het genieten. Ook al had ik tot kort daarvoor het plan opgevat om niet mee op te staan wegens het ontiegelijk vroege uur. En omdat ik niet zeker was of het een goed idee zou zijn. Maar mijn biologische klok had daar een stokje voor gestoken: 10 minuten voor vertrek werd ik plots wakker. Ik wist dat ik niet meer zou slapen als ik bleef liggen. En dus ging ik toch maar mee.
Het is sowieso altijd fantastisch om in A.'s buurt te kunnen rondhangen. Ik ben erg trots op haar aanwezigheid bij mij. Ze is een graag geziene collega en ik ben erg blij net met haar een bureau te kunnen delen.
Diezelfde trots voelde ik ook wanneer A. een paar weken terug voorstelde om naar mijn improvisatieoptreden te komen. De druk was meteen hoog, maar het deed mij wel veel plezier dat ze de verplaatsing naar Brussel wou maken.
Ze stelde zelfs voor om na het optreden nog een stapje in de wereld te zetten en ging gretig in op mijn aanbod om eerst bij mij te komen aperitieven.
Tot zover het goede nieuws.
Waar het beduidend minder ging, was dat ze lastminute liet weten dat ze nogal veel vertraging zou hebben. De aperitief viel meteen al in het water. En een half uurtje na het optreden besloot ze ook al huiswaarts te keren. Ze gaf geen reden op.
Mijn hart vulde zich met pijn en ik stuurde haar een ontgoochelde sms, waarop ze liet weten dat het "niet de moment" was geweest om een stapje in de wereld te zetten.
Het laat me niet los waarom ze zo plots veranderde. Ik zoek de oorzaak bij mezelf. Wellicht weet ze dat ik haar liever zie dan wat zou mogen.
Maar ik zit vast: morgenvroeg zie ik haar weer en ik weet niet hoe ik me moet gedragen. Ik denk objectief dat het best is om meer afstand in te bouwen en gewoon te doen tegen haar. Maar ik ben bang dat ik haar ga laten merken dat ik haar dit kwalijk neem.
Vandaag houden we het kort. Ik heb vooral wat zitten peinzen over de vraag: waarom deze blog? Maar ik heb geen antwoord gevonden. Nog niet.
Is het omdat ik hoop dat zij hem ooit zal lezen?
Is het omdat ik mijn gevoelens van me af wil schrijven?
Soms twijfel ik als ik haar aankijk op het werk. Mag ik wel verliefd zijn op haar? Ze is getrouwd en heeft een dochter. Maar ik kan het toch niet kiezen? Of moet ik harder vechten tegen dat gevoel?
Zou ze de verliefde blik in mijn ogen zien?
Het is weinig waarschijnlijk dat ze op korte termijn mijn beslommeringen in deze blog zal lezen. Maar toch doet het vreemd, want ergens heb ik het gevoel dat ik haar ooit - wanneer ze echt uit mijn leven dreigt te verdwijnen - wil laten lezen wat er allemaal in me om ging. Wellicht is dat binnen minder dan een jaar, wanneer ze haar vlucht richting Colombia opstapt. En ja, ik mag haar komen bezoeken. Dat heeft ze al gezegd. Maar is dat een goed idee? Ze moet toch zien dat ik haar net iets meer dan super vind?
Dit is niet enkel nog uiterlijk. Haar persoon maakt haar zo mooi. Haar liefhebben, haar 'luisteren naar', haar 'gewoon er zijn voor jou'.
Ja, ik denk elke dag dat ze het moet zien. Net als alle collega's rondom ons. Als ze het verkleinwoord van mijn naam gebruikt, dan smelt ik gewoon. Ik kan het niet tegenhouden. Ik denk dat ze mijn hart dan net dat tikkeltje sneller moet zien slaan. Of nee, ik denk dat ze moet zien dat het er dan bijna uit springt...
