We zijn het er allemaal over eens dat spoken niet bestaan, maar wat als ze nu eens wel bestonden? Stel dat ik voor het ontbijt nog even in de fauteille zou gaan zitten en stel dat hij plots naast me zat in de fauteille links van me. Hij zou zwijgen, maar dat zou niets uitmaken, want ik zou hem kunnen zien zitten. Hoewel het niet moeilijk zou zijn zijn iets nazale, scherpe en diepe stem met een huig r te herkennen. De stem, net zoals de man zelf, was uniek.
Misschien dat hij daarom zweeg. Bang om herkend te worden, bang om wie hij altijd geweest was. Nu zag hij wie hij was en reduceerde hij het leven tot alleen de waarheid overbleef. Hij had het moeilijk en zat te schuifelen op zijn plaats, zijn hand af en toe voor zijn mond. Zijn aanwezigheid viel echter niet te ontkennen. "Ik kan toch niet bij je langskomen en op die manier bewijzen dat ik het heel de tijd fout had?" Het spook was doorschijnend en in de war. "Dat er nog meer is tussen hemel en aarde wat niet wetenschappelijk bewezen is?" Oh, wat hield ik er van om zijn sonore, schorre stem opnieuw te horen. Ik had hem bij leven raar bekeken omdat hij een rare snuiter was die zich liet aanspreken met zijn initialen. Ik had altijd consequent Patick gezegd, want dat was zijn naam. Ik liet hem praten en zweeg, want hij kende mij op dit moment beter dan wie ook. Als je dood bent, zie je de waarheid en dat is makkelijk. Verantwoording is er niet mee bij, want je wéét hoe het in elkaar zit. "Facebook is dikke bullshit voor leeghoofden die zich vervelen. En jij, jij kan de waarheid nooit vertellen, want dan krijg je mensen zoals ik tegen. Waarom maak je geen blog met als titel: Wat als spoken wel bestonden?" Dit idee moest ik even laten bezinken, maar ik kreeg amper de tijd, want hij ging vrolijk verder. Vrolijk is een groot woord, laat ons stellen dat hij opgewekt was en goed gezind. Hij keek naar de dood zoals hij altijd naar het leven gekeken had, met weinig illusie. "Je viel op, weet je dat? Omdat je altijd Patrick tegen me zei. En dat deed me aan vroeger denken toen de initialen nog niet waren uitgevonden." "Ik ga je mee beschermen," zei hij me. "Blijf je dan bij me voor altijd?" "Nee, ik blijf nog even hangen en dan moet ik verdomme terug."
Als spoken echt zouden bestaan zou hij het uitgieren van het lachen op het moment dat mijn blog op facebook kwam. Zijn bulderlach zou de hemel vullen en hij zou meer plezier hebben dan alle stand-up comedians samen. Zo zou het kunnen geweest zijn.
