Het wordt moeilijk in huis, al voor de tweede keer beeld zonder klank in korte tijd. Waar komen de problemen vandaan? De obsessie om alleen met zijn cafeetje bezig te zijn ( ik noem het nog altijd het kot in den hof) en absoluut niks in het huishouden te willen doen. Hij kan boren, timmeren, zagen, verven, vernissen en wat er nog allemaal bij komt, maar om ne patat te schillen is hij te ziek. Laat staan eten maken of boodschappen doen (voor het huishouden). Dus moet ik als ik thuis kom van het werk nog eerst naar de winkel en dan eten maken. De was en de plas is natuurlijk ook voor mij. Gelukkig heb ik mijn goesting doorgezet en een afwasmachien gekocht, moet ik dat toch niet meer doen. Als ik dan gedaan heb en TV wil zien, ligt hij in de zetel, want hij is moe van zo hard te werken, de zapper is hoogsteigen bezit, ik kan niet kiezen wat gezien wordt, er staan dus al een helehoop programma's op de digicorder te wachten om gezien te worden. Op een ander is hij hoogst plezant (alhoewel ik zijn grappen soms heel genant vind) en de positiviteit zelve. En hij wentelt zich natuurlijk in de aandacht en de bewondering van het publiek, want hij is zone sterke man! In huis zitten we voor de moment weer met emmertjes tegen de lekken, er is een beerput aan het afbrokkelen en de nieuwe buren die nu nog heel erg vriendelijk zijn, zouden wel eens heel erg ambetant kunnen worden. Als ik er iets over zeg, is het precies een briesende kat met de klauwen gereed om toe te slaan. Ik vermoed dat hij letter(lijk doodsangst heeft en er gene weg mee weet. Het is nooit een praterke geweest, triese dingen gaat hij uit de weg. Alleen is het nu niet mogelijk om te vluchten, het zit in zijn eigen lijf. Nochthans zijn de uitslagen van de onderzoeken goed: de tumor is gekrompen en de bloedanalyses geven goede waarden. Er worden nog twee sessies van 3 weken chemo gegeven en in juli wordt er geopereerd. Is hij daar bang voor? Voor de eventuele beperkingen? Maar ik ben er ook nog en ik wil nog wel wat meer dan alleen maar huishoudster zijn. Ik wil ook zijn vrouw en zijne kameraad zijn zoals vroeger. Het lijkt hier wel alsof er niks goed is aan hem voor de moment, maar dat is niet waar, ik moet efkes mijn hart luchten om weer verder te kunnen. Hopelijk kan ik hem ook zo ver krijgen dat hij in het ziekenhuis eens met de psycholoog wil praten. Alle hulp is welkom, want als dit blijft duren, zou het wel eens heel erg poeilijk kunnen worden, ook om de draad achteraf weer op te nemen. Hopelijk ben ik er binnenkort weer met vrolijker nieuws. Zondag zitten we in ieder geval met ons voetekes onder tafel voor de kommunie voor Stein en op het einde van de maand heb ik hopelijk weer ne gezonde kleinzoon.
Heerlijk weer de laatste tijd. Laat de zomer nu maar officieel beginnen en duren tot eind november, ik heb er niets op tegen. Wel af en toe een beetje hemelvocht laten vallen voor den hof. Zo tussen 3 en 5 in de nacht, dan slapen de meeste mensen en zijn de meeste terraskes toch leeg en hebben we er t minste last van. En we kunnen fris opstaan. Ook veel centjes opgedaan de laatste tijd. Gelukkig is dat voor vrouwen geen opdracht, het is gewoon genetisch megegeven. Verleden zaterdag was weer eens een heerlijke shopping dag. Met mijn dochter ben ik de geboortelijst gaan leggen, wat een heel plezante taak is, we hebben spulletjes bekeken en gekeurd. Natuurlijk wist ze van het meeste wat ze wou, ze had zich goed voorbereid. En dan moesten we ook nog spulletjes halen voor de suikerbonen. Voor de kinderen maken we snoepzakjes, veel plezanter voor de rakkers dan wat suikerbonen. Voor de kinderen in de klasjes van Stein en Robbe hebben we potloden gekocht om aan de zakjes te hangen, Stein heeft helpen kiezen. Voor Stein zijn kommunie binnen 3 weken hebben we ook wat spulletjes gekocht, dooschijnende balletjes (bijna kerstbollen) om doopzuiker in de vorm van smarties in te doen en kaartjes om de foto's in te plakken. Daar zal vaart moeten achter gezet worden, de kleren moeten nog gekocht worden, de foto's moeten nog gemaakt worden. Heidi heeft beslist om de hele familie dan toch te laten komen, we stonden er een beetje afwachtend voor in verband met de toestand van mijn ventje, maar het lijkt wel goed te blijven gaan, dus nemen we her risico. Ik wou nog een printertje gaan kopen om foto's te kunnen printen van de nieuwe spruit in het ziekenhuis en zo iedereen die op bezoek komt een prentje mee te geven. Als ge mijne schoonzoon meeneemt, kunt ge zeker zijn dat er ongelukken van komen. Ik kwam niet alleen met een printertje thuis, maar ook met een afwasmachien. De eerste moment was t ventje er absoluut niet kontent mee. Maar hij heeft er zich dan toch bij neergelegd. Zaterdag leveren ze en komt de schoonzoon het installeren en dan zullen we eens uitproberen. Zowel ik als t ventje hebben een hekel aan de afwas, dus het zal een aangename verrijking van het huishouden zijn. Dindag was weer wisselen van de chemo. De bloedanalyse is nog altijd goed, er is nog altijd de verwondering dat al het haar er nog is. De algemene toestand is goed, t ventje zegt wel dat de maag af en toe wat tegenstribbelt, maar dat er voor de rest niet al te veel moeilijkheden zijn. Hij wordt wel stillekesaan meer vermoeid, hij slaapt veel meer dan vroeger. Maar voor de rest doet hij het goed, hij is opgewekt, doet leuke dingen en gaat op zijn tijd een terrasje doen. Het is voor de moment kalm, volgende week is er een scan en een gastrocopie, dan is het weer efkes nagelbijten tot de uitslag. Is het goed gegaan met de behandeling? Komt er nog een chemosessie voor de operatie? Wat ik veel doe de laatste tijd is gewoon zitten kijken naar hem, gewoon zitten kijken hoe hij ligt te slapen, hoe hij zit te prutsen in zijn cafeeke. Alsof ik zijn gezicht in mijn geheugen wil branden. Alsof ik wil aflezen van zijn gezicht hoe hij zich emotioneel voelt. En dan komen dikwijls de natte ogen. Het blijft een wilde rit!
Het is efkes geleden, het Kwoord heeft toegeslagen in ons gezin. Er was tijd nodig om alles te verwerken, maar nu zijn we stillekesaan terug overgegaan naar alledaags. Omdat mijn echtgenoot last had van oprispingen heb ik hem naar de dokter gestuurd en die heeft hem dadelijk doorverwezen naar het ziekenhuis voor een gastroscopie. Een week later wisten we het: slokdarmkanker. Ik kan u verzekeren dat de wereld efkes stopt met draaien. Ik was kompleet van de kaart en weet eigenlijk niks meer van het hele gesprek dat daarop volgde. Mijn ventje had er zich blijkbaar al op voorbereid en was in staat om nog wat vragen te stellen. Etr zijn nog een hele week onderzoeken gevolgd en toen was de hele toestand zo een beetje duidelijk geworden. Het goede nieuws bij het slechte nieuws is dat er geen uitzaaingen zijn gevonden. Het is een flinke tumor aan het eind van de slokdarm en het begin van de maag. En de behandeling is ondertussen gestart, eerst een flinke dosis chemo (hij loopt voortdurend met zo'n pompje rond), dan een loodzware operatie en dan nog maar eens chemo. En dan hopelijk genezing, als ge daar bij kanker wel echt van kunt spreken. Hier zal in ieder geval een flink stuk van maag en slokdarm worden ingekort. En ik denk dat ge geestelijk nooit meer de oude wordt. Nu gaat hij er fantastisch mee om, in het begin was er natuurlijk angst om te sterven, het ergste was om hem te zien wenen en niet te kunnen troosten. Ik heb hem maar onder zijn voeten gegeven dat hij zo niet moet beginnen. Gelukkig heeft hij geen bijwerkingen van de chemo wat misselijkheid betreft. Na de eerste reeks heeft hij zijn haar nog, al hebben we het toch gekortwiekt en nu begint het stillekesaan dunner te worden. Da's niks, we gaan ne schonen hoed kopen om zijn bolleke te beschermen tegen het zonneke. En da staat nog sjiek ook. Hij is heel optimist en zoals altijd de eerste om het zotteke uit te hangen. En hij heeft nu de tijd om zijn pub vanachter in den hof af te werken. Alhoewel ik begin te merken dat de vermoeidheid toch begint te spelen. Terwijl hij zijn best moet doen om zoveel mogelijk bij te komen (de gelukzak zit op zijn ideaal gewicht) om wat reserve te hebben bij de operatie, zijn de zorgen en de administratie voor mij. Er is heel wat te regelen kwestie van hospitalisatieverzekering en opnames. Er is natuurlijk ook het loonverlies want hij is nu op ziekenkas. Terwijl ge eigenlijk toch de centjes nodig hebt op zo'n moment. Nu ben ik de hoofdverdiener in huis, maar na de operatie schekel ik toch efkes over naar halftijds om een beetje aan verzorging te doen. Geluukig kan ik dan terugvallen op een premie vzn de VDAB. Omdat ge nu echt niks meer kunt plannen, ben ik een tonneke stress. De operatiedatum is nog niet gepland, volgende maand hebben we een kommuniekantje en er is natuurlijk ook de geboorte van onze derde kleinzoon. We hopen dat hij dan ook niet in het ziekenhuis ligt en dat hij niet te veel last zal hebben van nevenverschijnselen. Het zijn in ieder geval lichtpunten waar ge u kunt aan optrekken. Er komt een hele waaier van emoties bij te pas. Ongeloof (nu nog altijd, ge ziet niks aan de buitenkant en ge kunt moeilijk geloven dat er aan de binnenkant iets groeit dat er niet moet zijn), boosheid omdat de wereld blijft draaien en ge wel mee moet (wat eigenlijk niet zo erg is omdat het uw zinnen wat verzet), bezorgdheid omdat ge niet weet of hij zich groot houdt en zijn eigen emoties opkropt om de rest van het gezin te sparen, ongeduld omdat het niet snel genoeg gaat en altijd een beetje angst op de achtergrond omdat het ook slecht kan aflopen, hoe goed de prognoses ook zijn. En dan is er nog de onmacht, aan de kant moeten blijven staan en toekijken terwijl dat ge niks kunt doen, dat is misschien nog wel het ergste.
Het onderwerp van de suikerbonenzakjes is dus bekend, het eerste is genaais, een baby goofy. Het valt mee, op 1 avond was hij af, hopelijk kunnen de andere op evenveel tijd afgemaakt geraken. Ik zal gas meoten geven, er kan natuurlijk niet alle dagen genaaid worden wegens andere activiteiten en ook in het weekend is er niet altijd tijd wegens nog meer activiteiten. Mijn vader is weer niet goed. Enkele jaren geleden heeft hij een zwaar hartinfarct gehad met een hartstilstand en sindsdien is zijn gezondheid maar een kwakkel. Twee jaar geleden kwam er een operatie bovenop wegens poliepen in zijn blaas die toen een beetje is foutgelopen, dus veel pijn en kwaad bloed. Nu waren er opnieuw poliepjes in zijn blaas gegroeid en moets hij weer onder het mes. Hij bleef enorme pijn hebben, kon niet genoeg pijnstillers binnenkrijgen wegens zijn hart toestand en was een paar dagen van de wereld. Na veel luide woorden van de familie kon hij dan toch onder de scanner en bleek de chirurg een gaatje in zijn blaas te hebben gebrand en was er urine in zijn buikholte terecht te zijn gekomen. Gelukkig was het nog net geen buikvliesontsteking. Intussen was het beter en mocht hij naar huis. Maar nu heeft hij weer opflakkeringen van enorme pijn en zal er weer eens moeten gekeken worden wat er aan de hand is. En zo blijft het maar bezig en wordt de frustratie alleen maar groter. Als uw ouders iets mankeren is het toch altijd wat paniekvoetbal, ge hebt er maar twee en ge wilt ze absoluut niet kwijt. Bij mijn vader is het elke keer weer paniek, kan zijn hart het nog aan, het is toch niet kwaadaardig, enzovoort. Nog een week en half en we zijn op citytrip, we gaan karnaval vieren met onze vrienden in Koblenz en onze jongste kleinzoon gaat mee. Hij is al druk aan t oefenen om danku en alstublieft en smakelijk en allerlei begroetingen in t duits te kunnen zeggen, al lijkt het soms wat chinees of arabees of zo. We zullen nog lachen!
Hier is dan nummer 2 van het duo Tom en Jerry. Even weg geweest uit bloggersland wegens ziekenverlof. Een jaar geleden heb ik een werkongeval gehad, heel stom op mijne gevel gevallen, gevolg: geschaafd van boven tot onder. Na een jaar is mijn knie nog altijd dik en pijnlijk, dus nog maar eens naar de kinesist enzovoort. Nu pillen bijpakken en maar hopen dat het helpt. Fijn weekend, vrijdag algemene vergadering van de boogschuttersgilde. Op sommige momenten nogal woelig maar in het algemeen vruchtbaar. Navergaderen nog plezanter, ik heb toch een half bakske Palm soldaat gemaakt. dat is het voordeel als ge te voet zijt op nog geen vijf minuten van huis, dan kunt ge de beest nog een uithangen. Zaterdag heel lang geslapen om voorbereid te zijn op het volgend feestje. Op 25 januari was het Burns Night, de feestdag van Robert Burns, de Schotse nationale dichter. Het wordt overal in Schotland en door Schot-o-fielen gevierd. Wij hebben dus ook hieraan meegedaan, maar dan op zaterdag. Mijn ventje speelt zelf (Schotse) doedelzak, bijna 25 jaar in een pipeband, nu al meer dan 15 jaar solo. Maar hij geeft ook les en samen met de leerlingen en hun wederhelften zijn we lekker gaan eten bij McGilby, een Schots restaurant in Eksaarde. De menukaart staat vol Schotse specialiteiten en op zaterdag is er lifemuziek als er genoeg klanten zijn. Deze zaterdag was niet mijn ventje aan de beurt om te spelen, maar hij kon zelf eens genieten met het gezelschap. En toch heeft hij het niet kunnen laten om toch een paar deuntjes weg te geven. Natuurlijk was de alcoholconsumptie heel wat minder dan, er moest met de auto een flink stuk gereden worden en dan nemen we ook onze verantwoordelijkheid. Regelmatig komen we alcoholcontroles tegen en moet er geblazen worden en we zijn heel flink, het is altijd dik in orde. De Schotse cultuur en Schotland zelf is heel belangrijk voor ons, onze jaarlijkse vakantie brengen we door in dat mooie land en het hele jaar door gaan we met plezier naar allerlei activiteiten die ermee verband houden. De eerstvolgende is de Schotse Beurs in Gent op 10 en 11 februari. Deze week moet ik echt alle borduurwerken af te maken waar ik me internationaal voor ingeschreven heb, want het is de allerhoogste tijd dat ik suikerbonenzakjes begin te maken, ik ga weeral eens in tijdsnood geraken!
't Is efkes geleden, niet veel goesting en niet veel tijd, als t kind maar ne naam heeft. Donderdag gelukkig geen schade gehad van de storm, hoewel hij in de omgeving toch t een en t ander beschadigd heeft. De poezen lagen gezellig dicht bij ons, ze hadden het duidelijk nodig om geristgesteld te worden. Vrijdag gaan shoppen in de Fnac, een boek over Van Gogh, ik heb er al een hoop, maar ik moet dit jaar voor de academie een eindwerk maken en het is echt wel een van mijn lievelingsartiesten. Ook een boek over Gaudi, ik vind zijn bouwwerken wel mooi en mysterieus. Ik had nog niks van hem en er lag iets in de aanbieding. Nog een boekje gekocht voor de kids over hoe babietjes gemaakt worden, ze beginnen er naar te vragen en met een boekje erbij is het toch makkelijker uit te leggen, dat zal dus heel plezant worden met die twee varkskes, ze hebben een levendige fantasie en hun hartje ligt op hun tong. Ik was eigenlijk op zoek naar een computerprogramma voor Stein om hem te helpen met de tafels van vermenigvuldiging, hij heeft het er echt moeilijk mee. Hij is een beetje een zorgenkindje, zijn dyslexie maakt alles een tikkeltje moeilijker. Gelukkig is hij intelligent en doet hij extreem zijn best. Maar dat maakt hem dan weer prikkelbaar en dat mondt nogal eens uit in woede uitbarstingen. In het weekend niet te veel uitgespookt, wat gelummeld en een beetje bezig geweest met het handwerk. Want handwerk is ook een heeeel grote hobby. Voornamelijk kruisjessteek dan. Voor Stein en Robbe heb ik de suikerbonenzakjes geborduurd, nu er een derde op komst is kan ik natuurlijk niet achterblijven. Alleen hebben we lang moeten zoeken naar iets dat Heidi mooi vond, het zijn de Disneybabies geworden. Ik ben bezig om de patronen op een kruisjessteek programma uit te tekenen en dan kan ik aan de slag, ze moeten begin mei klaar zijn, dus ik zal volle gas moeten geven. In het weekend heb ik Tom en Jerry afgekregen, allebei gratis pakketjes die bij een Engels tijdschrift zaten. Ik slaag er alleen niet in om alletwee te fotos bij dit blogske te zetten, nu staat Tom er op, ik zal proberen om morgen het ander fotootje erbij te zetten. Verder doe ik mee aan internationale Round Robins en Mailart. Een Round Robin is een lap waarvan ge het thema vrij kiest, dan verdeelt ge de lap in evenveel vakken als er deelnemers zijn. En in een van de vakjes borduurt ge zelf iets van dat thema. Dan wordt op een voorafgesteld tijdstip de lap doorgestuurd naar de volgend en krijgt ge de lap van de vorige. En zo gaat het verder tot de cirkel rond is. En dan krijgt ge uwe lap volgenaaid terug. Een mailart is een geborduurden enveloppe, alleen de postzegel moet wel echt zijn. En ze komen echt op hun plaats terecht, hoor! Ik maak natuurlijk ook nog "gewone" doeken, helemaal alleen voor mijn eigen goesting. Ik ben zot van vuurtorens en heb een heleboel pakketjes liggen van dit thema. En ik heb ook favoriete ontwerpers waarvan ik veel pakketjes heb, nu nog alleen tijd vinden om ze te naaien.
Sinds vorig schooljaar ga ik naar de tekenacademie. Het was al lang een droom om eens iets te kunnen tekenen wat de mensen herkennen . Alhoeweld dat tegenwoordig niet meer nodig is, als ge een kakmachien bouwt komt dat ook in het museum terecht, en een puntje op een wit doek is hoogedelekunst. Neen, ik wil absoluut natuurgetrouw kunnen tekenen. Ik heb ondertussen al ondervonden dat ik geen natuurtalent ben en dat academies nogal voor het experimentele gaan. Er zijn eerst twee voorbereidende jaren, ik zit dus in het tweede jaar. We leren vanalles, tekenen met verschillende mediums, schilderen in verschillende technieken. Voor het moment ben ik nogal tevreden, we zijn juist begonnen met portret tekenen. De eerste les was een regelrechte confrontatie met mezelf, jongens toch, dan ziet ge pas hoe dat ge er echt uitziet. Nu kijk ik smorgens wel eens in de spiegel, maar dan zitten mijn ogen nog half dicht en ik heb het al lang opgegeven om nog oorlog te voeren met die sprieten op mijne kop. Dus om nu eens diep in mijn eigen ogen te kijken, was toch effekes slikken. Het is uiteindelijk gelukt om iets te tekenen dat op mij gelijkt. Dan heb ik Stein en Robbe getekend, ze trekken er nog niet eens op, de tekeningen op zichzelf zijn zeker niet slecht, maar een portret moet toch enige gelijkenis tonen. Ik heb nog een vriendin getekend en dat was alweer wat beter. Vorige les mochten we mekaar tekenen, en ik moet zeggen dat er toch vorderingen inzitten. ik was het eerste proefkonijn-model en dat heb ik me toch beklaagd, als ik er zo uitzie door andere mensen hun ogen, dan ben ik blij dat ik niet naar mezelf moet kijken, zo ne lelijke kop! Gisterenavond waren er een paar oudere mensen die model kwamen zitten, en weer ging het weer wat beter. Nu zijn oudere mensen beter geschikt om te tekenen, ze hebben geen glad velleke meer en dus kunt ge hier en daar wat meer schaduw leggen. Nadien mochten ze kiezen van wie ze een kopie van de tekening wilden en eentje van mij is er toch uitgekozen, ikke weer blij. Er waren vijf mensen, ik heb vijf tekeningen gemaakt en ik ben blijkbaar de enigste die ze alle vijf getekend heeft. Misschien ben ik te rap en verlies ik teveel oog voor detail, ofwel ben ik ne veelvraat. Tussen de tekeningen van mijn medeleeerlingen zaten toch wel echt pareltjes, ik heb een halfuur per kop gedaan, als ge natuurlijk een uur per kop doet, dan kunt ge er meer van maken. Volgende week doen we nog eens portret, nu gaan we houtskool en contékrijt uitproberen en ik heb mijn ventje als chinese vrijwilliger voorgedragen, zijne kop is echt geschikt om te tekenen. eerst was hij er niet echt voor te vinden, maar na een tijdje was hij er toch mee verzoend. Al bij al ben ik blij dat ik aan de academie begonnen ben, ik heb er al veel plezier aan beleefd en al veel dingen geleerd, tekenen zal ik altijd blijven doen, met een potlood en een velleke papier is er veel pleziet te beleven!
Ik heb nogal wat hobbies, eigenlijk teveel want alles brengt nogal nen hoop rommel mee. Mijn dochter Heidi zegt altijd dat ze ne container of vijf zal moeten bestellen om alles te dumpen wat we verzameld hebben gedurende ons leven, als er ooit iets met ons gebeurt. Amai, wat ne zin. Ik lees nogal graag, in de taal van de schrijver als dat al mogelijk is. Wat tijdschriften betreft, wekelijks komt Dag allemaal voor den TV over de vloer en de Libelle omdat dat al zo lang een gewoonte is. Er is natuurlijk ook alle dagen de gezet, die van Antwerpen, vroeger was dat het Belang van Limburg, maar dat is nogal absurd als ge in Antwerpen woont. Wat maandelijkse tijdschriften betreft, die zijn voornamelijk engelstalig, gelukkig zijn er in Antwerpen winkels waar ze internationale tijdschriften verkopen. Eerst en vooral is er Country Walking, een engels tijdschrift over wandelen, die gebruiken we al eens op onze vakanties, maar de fotos zijn mooi en de artikelen zijn interessant en de moeite waard ook als ge niet wandelt. Dan is er History, ook een engels tijdschrift, betreft de geschiedenis van het Britse rijk, elke maand weer wat nieuws geleerd. Ik mis dit bij ons, ik ben nogal geïnteresseerd in geschiedenis en het zou plezant zijn om wat te lezen over ons eigen. Misschien is er wel iets en heb ik het nog niet gevonden. National geographic, we hebben al een lange relatie. Vroeger was dat ook in het engels te doen, nu is er gelukkig een nederlandstalige versie. Ik heb direkt een abonnement genomen en voor de klein mannen is er National Geographic Junior, daar heb ik mijn kleinzonen Stein en Robbe ook een abonnement voor kado gedaan. Ze hebben er plezier van. Voor de rest zijn de meeste tijdschriften die ik koop van engeltalige oorsprong en gaan voornamelijk over handwerk, met name kruisjessteek. De nederlandstalige zijn zo oudbollig als wat, ik heb ook al franstalige en italiaanse geprobeerd, maar ze zeggen me niks. En een tijdschrift voor artiesten, Amerikaans dit keer. Lezen is heel belangrijk voor mij en ik probeer ook de rest van de familie te doen lezen. Heidi heeft vroeger veel gelezen, nu is dat heel veel minder. Gelukkig zet ze wel de kinderen aan om te lezen. Stein zit nu in het tweede leerjaar, maar heeft problemen door zijn dislexie, toch stimuleren wij hem om alle dagen te lezen. Hij is echt wel gek op boeken, maar er moeten zeker prenten bijstaan. Robbe zit nu in het derde kleuterklasje, maar wil absoluut leren lezen en schrijven, hij kon zijn naam al schrijven toen hij drie was, was in september heel teleurgesteld dat hij niet naar het eerste mocht. dat zal dus wel loslopen volgend schooljaar. Op zolder staan nog een hoop dozen vol met boeken van onze verhuis vijf jaar geleden. Mijn hobbiekamer is een rommelkot vol met boeken. Tegenwoordig is het vooral detective gericht, ik heb een paar nieuwe (oude) schrijvers gevonden uit Engeland en ik ben ook bezig met James Patterson (in het engels). In de dozen zit heel veel geschiedenis, Schotland, James Michener (Amerikaans schrijver) en stripverhalen. De laatste tijd koop ik nogal wat boeken in verband met kunst, daarover meer in een volgende blog. Ik verschiet weeral van al wat lezen betreft, ik lees veel en gulzig, letterkes eten is even lekker als echt voedsel, wat me eraan doet denken: kookboeken heb ik ook al in overvloed (kilo's ook). De kids hebben ook veel boeken, bij ons thuis is dat wat algemeen: een kinderatlas, een kinderencyclopedie, boeken over dinosaurussen en draken (grote interesse van Stein), sprookjes en auto's voor Robbe. En wat leesboeken op niveau van Stein. Ook een enkel voorleesboek, dat is nooit vergeefs gevraagd van de kinderen. Bij hen thuis hebben ze hun eigen bibliotheek en ze zijn er regelmatig in bezig. Helaas kan ik van mijn huisgenoot niet zeggen dat hij veel letterkes eet, hij leest de gazet en af en toe eens een tijdschrift over whisky of bier en dan hebben we het gehad.
Tis hier precies nogal een epistel geworden, als ge der nog zijt, voor vandaag stop ik er mee, morgen zullen we t over andere dingen hebben, Hobbies lijkt me wel wat.
Hier bennekik dan, den eerste keer en hopelijk nog veel keren. Wie dakik ben zult ge wel zien als ge regelmatig terugkomt. Of misschien ook niet omdat kik teveel zever en zaag en dan komt ge natuurlijk niet terug. Deze blog zal gaan over mijneigen, mijn familie of ze dat nu willen of niet, mijn hobbies en dingen die mij bezig houden, wat waarschijnlijk nogal ne keer gal spuwen zal zijn. Ik probeer niet te hollands te schrijven, dus jij en jou zult ge niet vlug tegenkomen want ik heb het niet zo voor bekakt nederlands, tenslotte zegt ge in het dagelijks leven ook niet jij en jou, allee, bij ons toch niet. Kik woon in de polders van groot Antwerpen, maar ben nen inwijkeling uit de limburgse kempen, ik woon hier nu al 19 jaar en voel me een beetje van alletwee, hier zeggen ze dak nie van hier ben en ginder zeggen ze dak nie meer van daar ben. Ik ben nogal Anglofiel, heb ook een blog in t Engels, maar tis ook plezant om ne keer in eigen taal te kunnen schrijven, de nuances zijn een beetje subtieler, ik zal hier ook al eens ne keer meer schrijven, denk ik. Kik zit al op tram 5, nog in den eerste helft, heb ne man die in in den helft ervan zit. Helaas kunnen we geeneen van de twee de eerste jaren van pensioen of prepensioen dromen omdat onze firma's daaraan niet meedoen, dus draaien we nog maar mee op de arbeidsmarkt, wij geraken wel aan een volledige loopbaan, wie kan dat nog zeggen in dezen tijd. Hopelijk draaien we daarna ook nog nen helen tijd mee. We hebben 3 poezebeesten in huis, onze Wellington voelt zich de grote baas, ons Nessie is de dikste van de drie, ons Puma is een kneus en zal het rapste iets gedaan krijgen en de beste hapjes toebedeeld krijgen, zo is de zwakste zijn nog eens een voordeel. Ik heb een dochter die t huis uit is, maar er nog veel komt met haren aanhang, dat wil zeggen hare vent (eigenlijk hare vriend, maar voor ons is da geen verschil) en haar twee kinnekes, twee varkskes van jongens. Na mama worden is bomma worden t beste wat mij is overkomen. Mijne vent zal t weer graag horen Ze heeft ook nog ne jongen hond die af en toe ons katten de stuipen op t lijf komt jagen, of ook al eens omgekeerd. Voor de rest komt ge nog maar ne keer terug, da vertel ik nen andere keer!
Gelukkig is dat voor vrouwen geen opdracht, het is gewoon genetisch megegeven.
. Alhoeweld dat tegenwoordig niet meer nodig is, als ge een kakmachien bouwt komt dat ook in het museum terecht, en een puntje op een wit doek is hoogedelekunst.
Of misschien ook niet omdat kik teveel zever en zaag en dan komt ge natuurlijk niet terug.
