Net voor het afrekenen zie ik haar hand reeds naar de producten babyvoeding reiken. Ze heeft het zakje babyvoeding al in haar hand wanneer ze vraagt: 'kleine kindjes mevrouw?'
Helemaal onverwacht verschiet ik en antwoord gewoon met 'neen'.
De shock is groot, en de hele rit naar huis kan ik het niet uit mijn gedachten zetten.
Waarom ben ik hier ondersteboven van? Komt het omdat ik er nu uitzie als iemand die wel kinderen heeft (lees: iemand die de leeftijd heeft om kinderen te hebben)?
Het is tijd om mijn eicellen te tellen. Tegenwoordig kan dit via een bloedafname. Wie had ooit gedacht dat wanneer je 30 bent het toch tijd is om te kijken hoeveel reserve je nog hebt? Morgen krijg ik hier antwoord op. En hopelijk op nog vele vragen.
Ter info: ik heb Danone yoghurt in de plaats gekregen. Ze zei ook nog: 'hier zal je wel iets kunnen met doen'.
Awch, de pijnlijke prikjes zitten daar waar je ze niet verwacht.
de hormonen beginnen hun werk te doen. Gisteren was het al meteen prijs: de eerste huilbui voor.... fruitsap. Het fruitsap stond niet in de ijskast zoals ik het wou, met de nodige discussie tot gevolg en daar waren ze... de eerste tranen.
Mijn partner wist niet goed hoe te reageren (echt kwalijk kan ik hem dat niet nemen!) maar hij heeft uiteindelijk toch beslist dat mij troosten de beste oplossing was, de schat.
Tegen de tijd dat mijn avondeten klaar was kreeg ik het niet binnen omdat ik misselijk was, maar daar gaan we niet over klagen, want dat zal de 'gewichtstoename' misschien een beetje tegenhouden.
Hopelijk is het dit allemaal waard en gaan mijn 'eitjes' nu toch een beetje groeien!
Deze morgen akelig vroeg uit bed, zodat ik op controle kon naar de gyn voor het werk.
Vandaag was het weer tijd voor een controle-echo, heerlijk toch, ongesteld in die stoel liggen en een inwendige echo laten nemen.
Daarna het hele eind te voet naar de ziekenhuisapotheek (nog een ommeweg mogen nemen dankzij de goede instructies van de vroedvrouw) en dan snel snel snel naar het werk (uitgehongerd) en uiteraard nog mogen overwerken ook zodat je maar om 20u thuis komt.
Vanaf morgen begint het ganse circus dus opnieuw, voor de 7de keer, na bijna 4 jaar sukkelen...
Nadat ik mijn vriend heb gewaarschuwd voor het goede humeur dat de komende twee weken zeker zal volgen zei hij: deze keer kan je zagen tegen jezelf (ik ben soms echt onuitstaanbaar). Toen bedacht ik, als hij niet wil luisteren, zullen er wel on-linertjes zijn - met al dan niet hetzelfde probleem - die met veel plezier mijn ellende willen lezen.
Dus vanaf heden - in stukjes en beetjes - mijn verhaal over inseminaties, artsen die na 20 bezoekjes nog steeds je naam niet kennen, verdriet, hoop en geluk!
