Hoe pesten je leven beïnvloed en hoe het is om als gebroken jong volwassen de weg naar het volwassen zijn te bewandelen. Life is to short not to enjoy it.
28-11-2013
Over mijzelf
Laat mij me even voorstellen.
Ik ben een jonge vrouw van ongeveer 21 jaar.
Ik studeer momenteel voor leerkracht in het secundair onderwijs met als onderwijsvakken geschiedenis en aardrijkskunde (professionele bachelor) en doe dit in Antwerpen.
Ik ben afgestudeerd in 2010 op een katholieke school, hierop ben ik 6 jaar lang het slachtoffer geweest van pestgedrag. Ik werd vooral gepest door meisjes en dit vooral door middel van indirect-pesten: sociale isolatie en uitsluiting. Hierdoor is mijn rebellerende kant vaak naar boven gekomen en ik heb mij toen gekeerd naar een subcultuur die maatschappelijk niet voor de hand lag. Dit vergemakkelijkte uiteraard mijn situatie niet. Vaak werd ik niet begrepen, door leerkrachten en medestudenten en ik hoorde er nooit bij. Mijn klachten bij de leerkrachten keerden steeds als een boemerang terug. Ik moest mij aanpassen aan de meerderheid en mijn eigen persoonlijkheid opzij schuiven om aanvaard te worden. Pas op ik was geen racistische, relschoppende, agressieveling maar ik geef toe dat ik omdat ik in die tijd dikwijls dit etiquette opgeplakt kreeg deze rol ook ging vervullen (waar ik telkens van terug kwam omdat dit tegen mijn aard indruiste) (Self-Forfilling Prophecy). Ik heb uiteindelijk mijn diploma Humane Wetenschappen behaald wat ik nog steeds ingekaderd houd en wat voor mij een persoonlijke overwinning betekende. Het laatste jaar heb ik enorm diep gezeten en ik heb doorheen mijn schoolloopbaan dikwijls met suïcide gedachten gezeten en had weinig vrienden op school.
In 2010 ben ik dan gestart met mijn opleiding tot leerkracht aan een katholieke hogeschool. Dit was turbulent. Ik kroop vaak terug in de rol van gepeste en had vaak (verkeerd) het idee dat ook deze schoolsituatie vijandig was. Ik voelde mij niet veilig. Ik heb desondanks mijn theorie van het eerste jaar succesvol afgelegd. Echter.. Voor mijn stageperiode werd ik terug naar mijn oude school gestuurd. Hier kreeg ik van de stagecoördinator te horen dat ze mij nog kende, ik was dat 'probleemkind' en ik zou me moeten gedragen. Ik kreeg een preek van ongeveer een uur over hoe ik mij moest kleden, dat dit niet gepast was (Ik had een jeansbroek en een grijze polo aan (achteraf gezien misschien iets te diep uitgesneden). Zij zou desnoods wel eens met mij gaan winkelen als mijn ouders niet zagen dat ik zo niet deftig was. Ik was woedend, furieus maar vooral gekwetst. Ik was niet in staat daar stage te lopen.
In het volgende schooljaar heb ik mijn opleiding vervolgt. Dit jaar ging al minder van een leie dakje. Ik voelde mij emotioneel ongelofelijk onstabiel. Daarbovenop kreeg ik nog een longontsteking waardoor ik een groot deel van mijn eerste semester in zelfstudie moest leren. Mijn tweede poging van de eerste stage vatte aan. Ik panikeerde, kreeg een paniekaanval, maar wist toch deze angst te overkomen en ging les geven. Ik voelde mij op dat moment sterk en dacht eindelijk ik heb de stap gezet om na al die jaren van gepest te worden en vernederd te worden terug voor een klas te staan. Ik kreeg van mijn ongelofelijk lieve mentoren (dit keer op een stadsschool) goede punten. Echter was dit niet volgens mijn hogeschool. Ik was er niet klaar voor volgens mijn praktijkcoördinator (die trouwens les geeft op mijn oude school) en hij twijfelde aan mijn motivatie of ik wel leerkracht wilde worden... WAT?! Na mijn mislukte stage, mijn irrationele doodsangsten heb ik doorgezet en dit werd niet eens erkend... Ik was een wrak.
Ik besloot dus om het jaar daarop van school te veranderen. Met mijn geslaagde punten van de eerste twee jaar trok ik naar een andere school. Geen katholieke deze keer. En ik had een rustig eerste jaar (aangezien ik de theorie al op de andere hogeschool had afgelegd) en had veel vrije tijd. Ik behaalde mijn bedrijfsbeheer in avondonderwijs, behaalde mijn getuigschrift van filosofie en levensbeschouwing en ben momenteel nog steeds bezig voor mijn diploma sociale psychologie en cultuur(kunst) geschiedenis. Ik verloor 20 kilo (Ik woog 90 kilo als gevolge van stresseten) en wat belangrijk is... Ik vervolledigde eindelijk mijn eerste stage! Zonder probleem. Het is te zeggen ik twijfel nog steeds of ik wel capabel ben om voor de klas te staan ook al beweren mijn ouders en lectoren anderzijds.
En zo komt het dat ik nu in het jaar 2013-2014 aan mijn tweede jaar bezig ben. Ik heb net mijn eerste deel van mijn stage afgerond en dit ging 'vlot'.
Wat je verder moet weten over mij is het volgende.
Ik ben ongelofelijk eigenwijs, koppig en een doorzetter.
Ja, ik noem mezelf een doorzetter omdat ik denk dat ik ondertussen het recht heb om mijzelf zo te noemen.
Geen groot zelfvertrouwen. Ik heb het gevoel dat ik mijzelf continu moet bewijzen en dit vooral tegenover mijzelf.
Ik ben ongelofelijk gevoelig en voel andere mensen goed aan.
Het gaat zelfs zover dat ik durf te stellen dat ik een diep vanbinnen een goed mens ben.
Niet onfeilbaar, gewoon iemand die met anderen rekening houdt. Ik hou van lezen en van gamen (ik weet het twee grote vormen van escapisme!). Maar ik hou ook van sport.
Maar het allerbelangrijkste wat belangrijk is om te weten is dat ik nog steeds opzoek ben naar mezelf.
In deze grote wereld die ik als een wonder van de natuur beschouw voel ik me nog steeds niet op mijn plek.
Het enige wat ik doe momenteel is ronddwalen, de puzzelstukjes van mijn verleden op zijn plaats leggen en observeren.
Veel observeren, kijken en proberen te genieten van elk moment.
Tot de volgende,
AYoungAdultWhoWantsToBeATeacher
PS: Ik zal in de loop van de maand buiten mijn dagelijkse/wekelijkse bedenkingen ook chronologisch een kort relaas schrijven over de gebeurtenissen (in verband met pesten) die mijn huidige zijn toch wel hebben beïnvloed.
Het is 4 jaar geleden dat ik nog zelf achter de middelbare schoolbanken zat en het sociale isolement heb moeten meemaken...
Waarom alles neerschrijven op het internet, waarschijnlijk als één van de zovelen.
Omdat ik nu pas besef hoe weinig mensen een idee hebben van wat het is, pesten.
En welke invloed dit heeft.
Welke invloed dit heeft op je eigen sociale en emotionele ontwikkeling, hoe dit je tegen kan houden in het leven.
Welke invloed dit heeft op alles wat je doet in je leven en hoe vaak je ermee geconfronteerd wordt.
Waarom vandaag starten... Deze ochtend was ik bang, doodsbang. Niet omdat er iets vreselijks stond te gebeuren of omdat er iets vreselijks gebeurt was. Nee ik was bang. Bang omdat ik wist dat er sociaal van mij verwacht werd dat ik opstond, naar school ging en daar in de les naar de lector ging luisteren. Bang omdat ik diep vanbinnen wist dat ik niet naar de les kon. Niet omdat ik niet wil leren, maar net omdat ik wist dat er vandaag op school weer niets te leren viel. Dus ik bleef in bed liggen , wakker tot de klok 10 uur voorbij gestreefd was.
Uit bed, greep ik mijn laptop, zocht ik mijn cursus op en begon ik samen te vatten.
Ik leerde mezelf over de energiecrisis en het proces van kernsplitsing. Uren gingen voorbij. Cursus aardrijkskunde voor het examen klaar. Naar de volgende cursus.. Ook hier ging ik vlijtig te werk en leerde ik over het hele nature-nurture debat (alweer), het omgaan met probleemgedrag in de klas en agressief gedrag... Dit zal ongelofelijk best saai en irrelevant klinken voor de meeste onder jullie (als mijn blog al gelezen wordt), maar nu komt het belangrijkste. Hoofdstuk 6: Pesten. Ik vatte samen en toen ik aan het samenvatten was begonnen de stukjes in elkaar te vallen. Mijn angst voor wat anderen denken van mij (zeker in een schoolcontext) en ik werd boos.
Geen woede die plots opkomt en weer uitdooft, geen boosheid waardoor je uren zit te mokken maar een woede die altijd aanwezig is en sluimert ergens diep op de bodem van mijn hart.Woede die ik had bedolven met schuldgevoel en verdriet. Woede die nu toch weer de kop op steekt... Ik herkende mijzelf in de theoretische woorden die hier op papier stonden! Ik herkende heel het fenomeen! De lichte opluchting die ik voelde haalde het niet bij de woede. Nogmaals dit is geen woede van "Waarom ik!" maar woede die schreeuwde "Waarom zagen mijn leerkrachten dit niet!", "Waarom deden zij er niets aan!".
Het besef te weten dat mijn medestudenten deze theorie ook in de mond gelepeld krijgen en dat de jonge leerkrachten die ik had die waarschijnlijk ook hebben gezien en dan nog dat er leerkrachten zijn die niets doen maakte me moedeloos. Ik heb ondertussen ook goede leerkrachten gezien, begrijp me niet verkeerd en ik ben niet plots de know-it-all... Maar ik heb anders meegemaakt en ik weet van getuigenissen dat er op sommige scholen nu nog met de doofpot-methode wordt gewerkt. Ik moet iets doen. Mijn blog is misschien een druppel op een hete plaat, of misschien stelt het helemaal niets voor. Maar ik moet het vertelt hebben. Ik moet aan de wereld laten weten hoe het is om als gepeste later aan de andere kant van de klas te staan. En ik moet vertellen wat dit met een mens doet...
Dit is het begin. Ik weet dat ik nog niets vertelt heb over wat er nu is gebeurt of dat het misschien niet duidelijk is waar ik nu naartoe wil met deze blog, maar laat ik je vertellen... Misschien weet ik het zelf nog niet allemaal.
Ik ben Anonymous
Ik ben een vrouw en woon in (België) en mijn beroep is Studente.
Ik ben geboren op 01/02/1993 en ben nu dus 32 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lezen, gamen, studeren, sporten.
