Het is me gelukt. Het is me eindelijk gelukt mijn plaats te vinden hier op aarde.

Ik was het allemaal zo moe en ik voelde me zo schuldig tegenover iedereen, dat ik een belangrijke beslissing nam. Ik leerde de dokter van de groep hoe een Ziel te verwijderen uit een menselijk lichaam, zodat Mel haar lichaam terug kreeg, Jamie zijn zus en Jared zijn geliefde. Enkel Ian moest ik achterlaten, maar ik was ervan overtuigd dat hij er wel over zou raken. Hij is een knappe, sterke man, hij zou zeker zijn afleiding vinden.
Dus ik nam afscheid van iedereen zonder dat ze het zelf beseften, behalve Mel natuurlijk. Ik was zo verrast toen ze zich zo verzette tegen mijn wens. Ik dacht dat ze haar lichaam en leven terug wou, en dat was natuurlijk wel zo. Maar ze wilde mij houden, als het moest dan maar als schaduw in mijn gedachten. We waren de afgelopen maanden als zusters geworden, en het afscheid deed ons allebei pijn. Maar ik controleerde nog steeds het lichaam. Mijn wil was wet. Dus ik teken naar de dokter, die me beloofd had mijn wens te volbrengen en werd verdoofd.

Toen mijn ogen weer opengingen was ik verward. Ik had dood moeten zijn! Een Ziel heeft geen eigen lichaam, wij leven van onze gastlichamen. Maar ik had nog steeds een lichaam, al werd het me al snel duidelijk dat het niet Mels lichaam was.
Wat er gebeurd was, is het volgende: nadat mijn vrienden te weten kwamen wat mijn plan was, konden ze de dokter net op tijd stoppen. Ze gingen op zoek naar een ander gastlichaam, een lichaam wiens innerlijke stem volledig verdwenen was, in tegenstelling tot Mel. En ze vonden een lichaam. En dat werd het mijne.
Het was zo ongelofelijk vreemd. Ik kon naar Mel kijken, die doodgelukkig was dat ze weer haar lichaam en leven terug had. Zonder Mels dwingende stem in mijn hoofd, voelde ik ook niks meer voor Jared. Maar echte vlinders had ik wel nog als ik naar Ian keek.
Hij bleek gelijk te hebben: hij keek niet meer naar Mel, enkel naar mij. Ik was van hem, en hij van mij. En de eerste keer dat hij me kuste voelde ik een gloed over mijn lichaam gaan die ik nog niet vaak in dit leven heb gehad: geluk.
Ik ben nu eindelijk gelukkig, met mijn nieuwe familie. Mijn leven op de planeet aarde kan nu eindelijk beginnen.

09-03-2014 om 22:01 geschreven door Jade  

Ik ben verward.

Ik woon nu al een paar maanden in de grotten, en de dingen zijn een beetje veranderd. Zacht uitgedrukt.
Het eerste en misschien ook belangrijkste voor mij en Mel, is dat we onze band terug hebben met Jamie. Hij geloofde ons meteen toen we voorzichtig probeerden duidelijk te maken dat Melanie nog steeds hierbinnen is. Ons kleine broertje is weer van ons, en het is alsof het nooit anders is geweest.
Mijn naam in de groep is nu Wanda, uitgevonden door oom Jeb. Hij vond Wandelaar nogal lang, dus kortte hij het af tot Wanda. Mij maakt het niet veel uit.
Ik lig al makkelijker in de groep. Jeb besloot al snel dat ik gewoon moest blijven, een bewoner als de anderen. Dat werd niet altijd even goed opgenomen, maar we zijn waar we zijn. Ik heb zowaar al echte vrienden gemaakt. Het is een vreemd gevoel. Deze mensen, zo harteloos en gewelddadig als ze kunnen zijn, kunnen evenzeer goed en vriendelijk zijn. Ik draai mee in de groep, ik heb mijn taken en zorg ervoor dat ik niet te veel opval.
Jared weet niet wat hij moet doen, ik zie het in zijn ogen. Uiteindelijk heb ik hem kunnen overtuigen dat Mel nog steeds leeft, en hij lijkt daar ook oprecht blij mee te zijn. Maar hij kan niet naar haar kijken zonder mij te zien, en daarom hangt er altijd een gloed van haat rond hem als hij naar me kijkt. Zijn geliefde en zijn grootste vijand in één en dezelfde persoon. En het doet pijn. Mel maakt zich er natuurlijk niet al te druk om, maar ik voel ook nog steeds hetzelfde voor Jared. En de haat in zijn ogen kan ik maar moeilijk verdragen. Het verplettert me.
Aan de andere kant twijfel ik. Ik ben niet echt vertrouwd met deze gevoelens, en er is een extra schaakstuk in ons spel gekomen. Ian.
In het begin haatte Ian me ook. Maar ik zag dat hij veranderde. Dat zijn ogen vriendelijker stonden en dat hij me hielp als ik iets niet opgetild kreeg. Hoe hij met me praatte en naar me lachte. Langzaamaan groeiden we naar elkaar toe, tot hij bekende dat hij verliefd is op me. Ik neem dat niet al te serieus, dat zei ik hem ook. Mel is een heel mooi meisje, met haar lange benen en bruine haren. Het is niet moeilijk om verliefd te worden op dit lichaam. Maar hij is dan ook niet verliefd op MIJ. Hij is verliefd op dit lichaam, en dat ben ik niet. Mel vindt het niet leuk, zij denkt alleen aan Jared. Zij snapt niet wat Ian in mijn gedachten doet. En Jared vindt het dan weer niet leuk als Ian te veel naar me kijkt. Of naar Mels lichaam kijkt.
Het is zo verwarrend allemaal.
Ik voel me meer en meer een parasiet. In Melanies lichaam, maar ook in de levens van anderen. Ik neem zoveel af: een grote zus, een geliefde, een nichtje. En ik verwar Ian, ook al zegt hij dat dat niet waar is. Dat hij verliefd is op de dingen die ik zeg, niet de stem die de woorden vormt. Op mijn handelingen, niet op het lichaam die de handelingen uitvoert. Ik vind het zo moeilijk allemaal. Ik weet niet wat te doen of wie te kiezen.

09-03-2014 om 21:41 geschreven door Jade  

Ik heb toegegeven aan mijn zwakte. In plaats van te doen wat ik moést doen, ben ik op zoek gegaan naar Jamie en Jared. Ik kon de pijn in mijn borst niet meer verdragen, en de zeurende stem van Melanie in mijn hoofd hielp niet veel. Dus zijn we vertrokken, op zoek naar de jongens waar we allebei zo van houden. Ik moest gewoon de route uit haar herinneringen volgen en verder doen wat ze zei. Volgens haar zouden ze vertrokken zijn naar de geheime schuilplaats van haar gekke oom Jeb. Ze had de kaart in haar hoofd geprent, we zouden er wel geraken. 
Dit bracht ons uiteindelijk verdwaald in de woestijn van Arizona.

We zijn er wel geraakt, uiteindelijk. Maar op wat voor manier. Halfdood, uitgedroogd, niet meer de energie hebben om op onze benen te staan. Zo zonken we neer, eigenlijk klaar om te sterven. We hadden er vrede mee. En toen werden we gered. 
Wat voelde ik toen ik die fles water aan mijn lippen kreeg? Ik weet het niet. Opluchting, natuurlijk. Het zou zo’n zonde zijn om dit leven weg te gooien. De aarde fascineert me. Het is zo anders dan op de andere planeten waar ik al geleefd heb. Ik vind het interessant hoe het menselijk lichaam in elkaar zit, als de perfecte machine. Maar aan de andere kant ben ik zo ongelofelijk moe. De constante inbreng van mijn zintuigen, de verstikkende gevoelens ten opzichte van Jamie en Jared, de extra persoonlijkheid in mijn hoofd… Ik ben zo ongelofelijk moe dat de dood bijna rustgevend zou zijn. Eindelijk stilte, geen spanningen meer. 

Onze redder, oom Jeb in hoogsteigen persoon, bracht ons naar zijn geheime schuilplaats in de grotten. Wat we daar zagen, deed onze mond openvallen. Een grote groep van zeker dertig mensen. Zielloze mensen. Overlevers, volgens Melanie. Ze was stil geworden van zo’n grote groep, nooit gedacht dat er nog zovelen zouden zijn.  
En ze had gelijk gekregen: in die agressieve, kwade groep die riep om mijn dood, herkende ik onmiddellijk twee gezichten. Ik dacht al maanden aan die gezichten, dus herkende ik ze ook direct. Jamie staarde me verward aan. Hij herkende het lichaam van zijn zus natuurlijk. Ze had hem bij haar vertrek ook beloofd dat ze terug zou komen, dat hij altijd op haar kon rekenen. En nu stond ze hier, maar met vreemde lichtgevende ogen en een parasiet in haar lichaam. Zijn gezicht keek zo verdrietig dat mijn hart zich in meerdere bochten wrong.  
Jared staarde ook, maar niet verdrietig. Hij keek me aan met een haat die noch Melanie noch ikzelf ooit had gezien. Kon ik hen maar uitleggen dat Melanie nog steeds aanwezig was! Maar niemand zou me ooit geloven. Toen ik Jareds geliefde gezicht zag en de pure haat die erop gebrand stond, kon ik niet meer doen dan luidop beginnen snikken. Het antwoord was een slag in mijn gezicht, die minder pijn deed dan de uitdrukking op zijn gezicht.

En nu zit ik hier, opgesloten in één van de grotten die normaalgezien als voorraadkast fungeert. Jared zit als bewaker aan het einde van de gang, want hoewel hij me duidelijk meer haat dan welke persoon hier dan ook, hij wilde niet dat ik vermoord werd. Jeb was zijn enige medestander, en ik weet zelfs niet waarom. Zelfs Melanie is er stil van. Ik weet niet wat de toekomst brengt…

09-03-2014 om 21:19 geschreven door Jade  

09-03-2014 om 14:46 geschreven door Jade  

Ik ben nu één dag op aarde. 
Vreemd om zoiets te zeggen, waarschijnlijk. In mijn hoofd klinkt dit logisch, maar het lichaam zelf begrijpt het niet. Mijn lichaam nu, bedoel ik. 
Ik heb honderden jaren in hibernatie gezeten om van de ene planeet naar de andere te reizen, dus moe ben ik niet. Al is het wel een hoop informatie om in één dag te verwerken. Misschien dat een blog helpt om alles op een rijtje te zetten. Te beginnen van het begin.

Mijn naam is Wandelaar. Ik ben een Ziel. Parasieten, noemen de mensen ons, maar zo mogen ze het niet bekijken. Parasieten maken het organisme waar ze van profiteren kapot, wij doen net het omgekeerde. Wij maken de mensen weer beter. Want elke Ziel is van nature vriendelijk, eerlijk en behulpzaam. Kwaliteiten die de mensen blijkbaar al lang niet meer bezitten, want toen wij hier aankwamen was er niet meer dan oorlog, moord, de gruwelijkste zaken in een klein kadertje in de krant. Niemand keek nog van vreselijke vormen van agressie op, het was iets normaals, iets alledaags geworden. Zelfs de aarde zelf, die grote blauwe bol met onschadelijke witte dampen, liep gevaar door hun toedoen en onverantwoordelijkheid. De Zielen helpen alleen maar het mensenras en de aarde te beschermen. Mensen kunnen dat niet, daarvoor zijn ze te gevoelloos en te gewelddadig.  
We zijn nu al zo ver met de kolonisatie dat er bijna geen mensen meer zijn. We nemen hun lichaam zachthandig over, met hun herinneringen en kennis, en leven hun leven verder. Maar bedachtzaam, vriendelijk en geweldloos. Een aards paradijs, maar dan echt.

Ik heb al op zeven van onze gekoloniseerde planeten gewoond. De aarde is iets volledig nieuws, zeker talloze jaren op een waterplaneet. Dit leven is zo verschillend: zintuigen die ik nog nooit heb gehad, gevoelens die zo overweldigend zijn. De eerste keer dat ik buiten kwam, moest ik een paar tellen op adem komen. Geur! Wat een vreemd zintuig! Het went snel, maar informatie krijgen via je neus is iets vreemd en ongewoon voor mij. En gevoelens, duizenden keren uitvergroot dan op mijn andere planeten. Ik huil voor het minste, en voor iemand die redelijk koel blijft, wat ongewoon is voor een Ziel, vind ik het onprettig. Maar dat zou eveneens snel wennen, werd me verteld.

Ik moet nog aan zoveel wennen op deze nieuwe planeet. En iets zegt me dat het niet zo makkelijk zal worden als ik gehoopt had. 

19-02-2014 om 00:00 geschreven door Jade