Het recht is er om aan de bevolking rechtszekerheid te geven. Wetgeving moet dan ook eenvoudig zijn zodat zij gemakkelijk door iedereen kan begrepen worden en aldus ook gemakkelijk toegepast. Wetgeving moet echter ook standvastig zijn! Voortdurende wetswijzigingen zijn zoals een diarree, er zit geen consistentie in. Je spoelt het door en het enige wat overblijft is de stank. Alles begon toen op 10 februari 2020 de huisartsen de richtlijn kregen om de patiënten die symptomen hadden van griep niet alleen minstens één week ziekteverlof voor de schrijven maar tevens dat deze periode in quarantaine zou moeten worden doorgebracht. De huisartsen kunnen echter geen quarantaine opleggen. Toen reeds was het duidelijk dat de ziekenhuizen vol liepen en in de verzorgingsinstellingen tientallen doden te betreuren waren. Het duurde tot 18 maart 2020 vooraleer de wetgever ingreep en een lockdown oplegde. Ondanks het feit dat we al maanden keken naar de maatregelen die China nam en iedereen daar met een mondmasker liep vergat men om ook voor de Belgische bevolking mondmaskers te bestellen. Nadat de eerste lockdown kon opgeheven worden (we hadden toen nog geen vaccins) werden ook alle beperkingen opgeheven. Het stond toen in de sterren geschreven dat bij de opening van het nieuwe schooljaar in 2020 de pandemie opnieuw zou toeslaan met opnieuw overvolle ziekenhuizen en talrijke doden. We zijn inmiddels aan onze vierde golf bezig en nog steeds werd geen duidelijk wettelijk kader vastgelegd. Ouders weten niet als ze in de ochtend gaan werken of ze 's avonds zullen vernemen dat hun kinderen moeten thuisblijven. Er is geen rechtszekerheid maar complete onzekerheid. Het lijkt dan ook duidelijk dat er een Code Rood en een Code Oranje moet opgesteld worden met duidelijke wetgeving. Deze maatregelen moeten voldoende aan de bevolking worden medegedeeld zodat de burgers automatisch weten wat zij moeten doen bij respectievelijk de rode en oranje code. Code rood is een lockdown totdat de reproductiewaarde (R) van het virus terug onder één is gedaald en ook de ziekenhuisopnames en overlijdens onder een bepaalde grens zitten. De code rood mag en kan nooit gevolgd worden door een groen licht met opheffing van alle maatregelen. Code rood dient steeds gevolgd worden door een code oranje. Deze code bevat maatregelen (zoals vb.. mondmaskerplicht indien minder dan 1,5 m afstand niet kan gewaarborgd worden) die ertoe strekken elke opflakkering te voorkomen. Pas na enkele weken (maanden) code oranje kan dan groen licht gegeven worden. Het omgekeerde is ook waar! De wetgever hoeft niet te wachten tot de situatie dramatisch wordt. Zij kan tijdig overschakelen naar een code oranje zodat een lockdown kan vermeden worden. Na twee jaar pandemie leeft de bevolking nog steeds in onzekerheid, over werk, gezin, vakantie en hobby's. Niets kan nog gepland worden omdat een duidelijk wettelijk kader ontbreekt. Akkoord, we leven in een federale staat met gewestelijke bevoegdheden. Dit kan echter geen excuus zijn om op federaal vlak, binnen de perken van haar bevoegdheden, een code rood en oranje op te stellen. Indien de Gewesten verschillende aanvullende maatregelen willen nemen is dat hun verantwoordelijkheid. Niet alleen de bevolking heeft nood aan rechtszekerheid maar ook onze economie. Investeerders die geen duidelijk wettelijk kader krijgen zullen terughoudend zijn om nieuwe projecten op te starten. Laat ons hopen dat de beleidsmakers in de aanloop van Kerstmis 2021 ook het licht zien en samen met de virologen een gedegen wettelijk kader zullen scheppen.
Een van de mooiste synoptische verhalen uit wat wij het Nieuwe Testament noemen (volgens sommigen het Nieuwe Verbond) is wel de genezing van Bartimeus. De lezer die de pracht van de semitische talen (Hebreeuws, Aramees en Chaldees) die voorkomen in het N.T. een beetje kent voelt onmiddellijk aan dat de 'naam' in feite geen naam is maar een begrip. Bar Timeus wil in feite zeggen : zoon van een hooggeplaatste! Welnu deze zoon van een hooggeplaatste zat langs de kant van de weg te bedelen wat in feite wil zeggen dat hij nogal 'laag is gevallen'. Hij zit trouwens ook nabij een dieptepunt vermits volgens het verhaal hij op de weg van Jericho naar Jeruzalem zat op het ogenblik dat Jeshua van Nas'rat daar voorbijkwam met zijn volgelingen. Jericho is de oudste permanent bewoonde handelsvestiging ter wereld en aldus een symbool voor het 'aardse'. Bovendien ligt Jericho nabij de dode zee die op het diepste punt ligt ettelijke honderden meters onder de zeespiegel. Jezus ging dus van het aardse dieptepunt naar het hemelse Jeruzalem dat op een heuvel ligt. Bartimeus was bovendien 'blind' hetgeen in feite een synoniem is voor 'zondig'. In die tijd geloofde men immers dat een handicap een teken was van zondigheid, was het niet van de persoon zelf dan wel van zijn of haar ouders. Maar blind zijn kan ook het tegenovergestelde betekenen van de 'ziende' mens zijnde de 'gelovige' mens. Kortom gaat dit verhaal over de zondige ongelovige mens die laag gevallen is en hulp nodig heeft (het bedelen). Dit verhaal is geen 'wonderverhaal' vermits de bedelaar aan Jezus niet vraagt om hem 'te genezen'. Hij vraagt Jezus 'ontferm u over mij', 'maak mij weer ziende'. Jezus bemerkt de bedelaar echter niet en het is pas na herhaaldelijk roepen dat de leerlingen hun Rabbi attent maken op de bedelaar. Het zijn de leerlingen die de bedelaar bij Jezus brengen. Het is dus de taak van de christenen om de ongelovigen tot geloof in de Christos (Messias) te brengen. De bedelaar werpt echter zijn mantel af alvorens men hem bij Jezus brengt. Ook dit is een prachtig symbool vermits de mantel het enige bezit was van de bedelaar en het dankzij deze mantel was dat hij enige warmte had tijdens de koude nachten in het Oosten. De bedelaar doet dus afstand van zijn enige aardse bezit om zijn verlosser tegemoet te treden. Men kan zich de vraag stellen of het afwerpen van de mantel juist niet de geloofsdaad is die zorgt voor het feit dat de bedelaar weer ziende wordt. Nadat Jezus de Bartimeus gevraagd heeft wat hij wil zegt hij ook : 'word ziende, uw geloof heeft uw behouden' (Luc 18;42). Jezus gaat verder naar Jeruzalem en de bedelaar wordt zijn volgeling. Dit verhaal is dus geen wonderbaarlijke genezing maar een voorbeeld van de pracht en de kracht van de evangeliën (Marc. 10:46-52 ; Matt. 20:29-34 ; Luc. 18: 35-43) Het is een geloofsverhaal waarbij de auteurs ons willen duidelijk maken dat de Christos er voor ons is als we zijn hulp nodig hebben en we afstand moeten kunnen doen van het zuiver materiële bezit om voorrang te geven aan het geloof. Het verhaal bevat echter ook een verholen kritiek op de volgelingen van Jezus (en dus ook op ons). De volgelingen negeren de bedelaar immers en het is pas na herhaaldelijk roepen van Bartimeus dat zij hem naar Jezus brengen. Ook de moderne mens 'ziet' de noodlijdende niet altijd en negeert deze. Wij moeten dus aandachtig zijn voor de hulpbehoevende. Het heeft geen zin om zich christen te noemen en aldus volgeling van Jezus als wij geen mede'leven' en mede'lijden' hebben met onze medemens. Gelovig zijn begint met caritas en diaconie!
Enkele weken voor de Gemeenteraadsverkiezingen stijgt de verkiezingskoorts en aldus ook de drang om toch maar even wat zendtijd te krijgen. De Vlaamse minister van cultuur vond het blijkbaar nodig dat ook hij nog even in het nieuws kwam door de uitzending van een eucharistieviering te bekritiseren omdat bij de lezingen een brief van 'Paulus aan de Efeziërs' werd voorgelezen (Ef. 5, 21-33). De uitzending gaf aldus aanleiding tot een uitzending maar spijtig genoeg niet tot een 'zending' Volgens Gatz is deze brief vrouwonvriendelijk en de voorlezing ervan bewijst dat godsdienstige uitzendingen niet meer via de openbare omroep mogen gebeuren. Dit standpunt is vreemd te noemen om twee redenen. Ten eerste is het juist de taak van de openbare omroep om zendtijd te geven aan de diverse godsdienstige stromingen vermits zij dit niet kunnen via de private (lees commerciële) zenders. De diverse levensbeschouwingen (ook de atheïstische) dienen in een democratische samenleving vrije toegang tot de media te hebben. De aanval op de brief van 'Paulus aan de Efeziërs' is echter totaal ongepast omdat deze juist niet vrouwonvriendelijk is. Vooreerst dient gesteld te worden dat dit geschrift ook door de katholieke theologen en exegeten niet aan Paulus wordt toegeschreven omdat zijn brieven dateren uit de jaren 50 van onze jaartelling en dit geschrift vermoedelijk in de jaren 90 tot stand is gekomen. Bovendien was de brief niet zozeer enkel aan de christelijke inwoners van Efeze gericht maar aan alle christelijke gemeenschappen (ecclesia). De onbekende auteur van deze brief werd geconfronteerd met enerzijds de grauwe realiteit van de positie van de vrouw in de Romeinse samenleving en anderzijds met de christelijke boodschap van naastenliefde en aldus gelijkheid van alle mensen. Hij diende aldus de woorden van Jeshua van Nas'rat over te brengen naar de christenen toe zonder teveel afbreuk te doen aan de Romeinse idealen die bij gebreke aan respect ervoor tot de doodstraf konden leiden. De auteur heeft om zijn boodschap over te brengen de woorden van de Messias zelf in gedachte genomen. Op de vraag van een schriftgeleerde wat voor Jezus het allereerste gebod is antwoordde deze : 'U zult de Heer uw God liefhebben met heel uw hart en met heel uw ziel, met heel uw verstand en met heel uw kracht...U zult uw naaste liefhebben als uzelf' (Marc. 12, 28-33) Jezus maakt hier heel duidelijk dat alle mensen gelijk zijn vermits men zijn naaste dient lief te hebben als zichzelf. Meer nog verbindt hij dit gebod aan het eerste (joods) gebod om God lief te hebben. De liefde voor de naaste dient dus zo krachtig te zijn als de liefde voor God. De auteur past deze woorden van Jezus (ipsissima verba Jesu) toe in zijn omzendbrief om duidelijk te maken aan de pas gevormde christelijke gemeenschappen dat man en vrouw gelijk zijn ondanks hun wereldlijke situatie. In de Romeinse wereld had de vrouw zelfs geen rechtspersoonlijkheid en werd het gezag over haar (bezittingen) uitgeoefend door haar vader tot het moment dat zij huwde waarna dit gezag overging naar haar man. De vrouw was dus totaal onderworpen aan de mannelijke willekeur. In de Joodse gemeenschappen was het niet beter en bestond de doodstraf voor de vrouw zelfs uit steniging. De auteur begint dan ook zijn brief met te stellen dat de vrouw zich naar de man dient te schikken vermits de man het hoofd is van de vrouw. Dit is dus de omschrijving van de juridische situatie van de vrouw bij de Romeinen. Maar onmiddellijk daarop brengt de auteur de christenen de woorden van Jezus in herinnering namelijk de man zijn vrouw dient lief te hebben als zichzelf. 'Mannen heb u vrouw lief......Wie zijn vrouw liefheeft, heeft zichzelf lief' (Ef. 5, 25;28) Vermits volgens Jezus (Christus, Messias) alle mensen elkaar moeten liefhebben en dus gelijken zijn geldt dit in het bijzonder in een relatie tussen man en vrouw. Vervolgens past de auteur ook de link toe die Jezus heeft gemaakt tussen de naastenliefde en de liefde voor God. In zijn omzendbrief stelt hij immers : 'Mannen heb uw vrouwen lief zoals Christus de kerk heeft liefgehad' Ook hier vinden we dus een koppeling tussen twee vormen van liefde maar dan nu tussen de naastenliefde en de liefde van Jezus voor zijn 'kerk' Dit laatste is een ongelukkige vertaling vermits de 'kerk' in de betekenis van een internationale vennootschap met maatschappelijke zetel in het Vaticaan, Sint Pietersplein 1, natuurlijk nog niet bestond. 'kerk' is hier de letterlijke vertaling van het Griekse 'ecclesia' dat echter 'gemeenschap' betekent. Het begrip Kerk staat hier dus voor de eerste christelijke gemeenschap namelijk deze van de leerlingen van Jezus. De man dient dus zijn vrouw lief te hebben zoals Jezus zijn leerlingen lief had (en nog steeds heeft). Dat deze liefde wederzijds is hoeft geen verdere uitleg. De boodschap van deze brief is bijna 2.000 jaar na datum nog steeds brandend actueel namelijk in welke cultuur de christen ook leeft hij zal steeds zijn vrouw als zijn gelijke dienen te beschouwen en aldus lief te hebben. Dat een minister van cultuur dit niet snapt is onbegrijpelijk maar ja de verkiezingskoorts' zal de man misschien doen ijlen. Hij is niet zozeer de uitverkorene maar misschien toch de verkozene....
Velen onder U kennen Luther (1483-1546) als een Duits protestant en theoloog.
Het was deze Augustijner monnik, in 1507 tot priester gewijd, die de lont in het kruitvat van de reformatie zou steken door zijn pamflet tegen de aflaten (1517).
Luther formuleerde als professor in de moraaltheologie heel duidelijk zijn klachten tegen de wanpraktijken van de toenmalige Katholieke Kerk in 95 leerstellingen.
Dermate duidelijk dat het protestantisme zich als een olievlek verspreidde en Luther door Paus Leo X in 1521 werd geëxcommuniceerd en het concilie van Trente (1545-1563) drie zittingen nodig had om weerwerk te bieden aan deze beweging maar dan wel in de geest van Anathema sit.
Nadien zijn er niet veel concilies geweest (in de 17 en 18de eeuw zelfs geen) die een poging tot toenadering zouden betrachten. Het was pas na het tweede Vaticaans concilie (1962-1965) dat een hand werd uitgestoken naar de andere christenen. Deze uitgestoken hand is voor dominee Dick Wursten vaak heel vernederend en wordt dan ook niet altijd in dank aanvaard.
Het was echter mooi om zien dat Kannunik Rik Hoet en ds. Dr. Dick Wursten broederlijk naast elkaar zaten om de oprechtheid van de wil tot hereniging in Christus te betrachten.
Dit was 500 jaar geleden onmogelijk zoals vicevoorzitter van de Antwerpse Raad voor Kerken, Hans Neels, terecht uiteenzette in zijn openingsrede.
Hans Neels had, in een kapucijnerpij gehuld , een pamflet geschreven waarin hij oproept om meer diepgang en breedte te geven in de geest van Augustinus om ervoor te zorgen dat de kerk het lichaam van Christus op aarde mag zijn. Rik Hoet verkoos om niet in te gaan tegen de 95 stellingen van Luther maar wel 12 stellingen uiteen te zetten waarvoor de Katholieke Kerk thans staat en waarin zij hoopt dat ook de Protestantse christenen zich kunnen vinden.
Voor een meer grondige uiteenzetting verwijst Rik Hoet naar het boek van Kardinaal Walter Kasper Maarten Luther een oecunemische perspectief
Volgens Rik Hoet is het duidelijk dat voor alle christenen de verdeeldheid een bedroevend feitelijk gegeven is vermits een kerk juist zou moeten staan voor het delen in de geest van Christus.
Nochtans kan verscheidenheid ook een positief feit zijn. Belijden alle christen immers hun geloof niet vanuit hun culturele verschillen. Geloven is juist vertrouwen dat de weg die Jezus ons gewezen heeft de juiste is. Dat vertrouwen en geloof alle verschillen moeten kunnen overstijgen. Kan ons denken over God ons scheiden als we het eens zijn dat we gewoon moeten doen wat hij ons zegt door zijn Zoon en diens geest die verder leeft in ons ?
Rik Hoet stelt duidelijk dat de Kerk voortdurend moet hervormd worden en stelt aldus dat het niet bij een éénmalige hervorming mag blijven maar het voorwerp dient te zijn van een voortdurende dynamiek. Dick Wursten vult hem hierbij gepast aan door te stellen dat een Kerk die niet dient, tot niets dient.
In zijn achtste stelling raakt Rik Hoet het wezen van de christen aan door te stellen dat een christen begint met zichzelf te bekeren en dus zijn wijze van handelen aanpast aan de weg die Jezus ons gewezen heeft.
Rik Hoet legt de nadruk op het feit dat de handelingen van de christen een gevolg zijn van de liefde van Christus (en van God) en niet de voorwaarde zijn om tot geloof te kunnen komen. Deze twee stellingen zijn samengenomen brandend actueel voor elke gelovige in welke godsdienst ook.
In een godsdienst die de liefde voor God gelijk stelt aan de liefde voor zijn schepping passen geen handelingen die strijdig zijn met deze liefde en waarbij deze handelingen als voorwaarde worden gesteld om tot geloof te kunnen komen.
Rik Hoet bevestigt in zijn laatste stellingen dat iedere christen altijd wel zijn eigen nadruk zal leggen in zijn geloofsbelijding maar hierbij de dialoog en niet de discussie vooropstaat. Is het niet juist God die voor dialoog staat. Liefde is immers de dialoog tussen Hem en Ons , tussen de Vader, de Zoon en de Heilige Geest.
Dick Wursten pikt gevat in op deze uitnodiging tot dialoog en stelt dat de wil hiertoe zeker niet ontbreekt maar dan wel op voet van respect en eerbied voor elkaars meningen en niet in de vorm van je mag .
Vaak komt een dialoog vanuit de Katholiek kerk heel degenererend over bij de andere christenen en dit bemoeilijkt een dialoog op een christelijke manier.
Dick Wursten stelt dat Luther niet tegen Christus vocht maar tegen een Kerk die in de zestiende eeuw uitblonk door haar misbruiken, en wantoestanden veroorzaakte
die niet meer aanvaardbaar waren. De 95 leerstellingen, die nu misschien niet meer actueel zijn, waren een aanklacht en een uiting van verontwaardiging door deze toenmalige Katholieke moraaltheoloog. Tot op heden is het bijzonder droevig te moeten vaststellen dat juist deze Katholieke Kerk beweerde dat alleen zij sprak uit naam van Christus en uit zijn naam Luther veroordeelde.
Luther stelde volgens hem terecht dat Jezus nooit een Kerk heeft willen stichten zoals de institutionele kerk van de 16de eeuw eruit zag (of nog uitziet ?)
Jezus was een Jood en de apostelen gingen van Synagoge tot Synagoge om zijn leer te verkondigen die gesteund was op de Joodse geschriften die toen het Oude Testament vormden (TeNaK).
Dick Wursten geeft aan dat Luther zelf vrij vlug geconfronteerd werd met diverse stromingen binnen het protestantisme en het Calvenisme vaak even vurig bestreed
als het Katholicisme.
De geest van de leerstelling van Luther wordt tot op de dag van vandaag beleefd door de protestantse christen door het belang van de ritus weg te laten of op de
achtergrond te stellen. De uitgebreide ritus bij de Katholieke Kerk neemt teveel de innige samen-beleving in Christus weg tijdens de samen-komst.
In deze tijden van geestelijke armoede zoeken de mensen meer naar inhoud dan naar ritus. Rik Hoet merkt fijntjes op dat na de terroristische aanslagen van de laatste
maanden de mensen spontaan samenkomen maar tevens bepaalde rituelen samen uitvoeren ter nagedachtenis van de slachtoffers en ter ondersteuning van de familieleden.
Dick Wursten treedt dit bij maar stelt dat deze rituelen spontaan zijn ontstaan en niet opgelegd door een Kerk. Jezus was ook een Jood en deze godsdienstbeleving is sterk ritueel gebonden. Maar het is juist Jezus die inging tegen deze overdreven ritus van de schriftgeleerden en Farizeëen en de nadruk legde op de oprechtheid in innigheid van de godsdienstbeleving. De Hebreeuwse godsdienstbeleving is vooral gericht op één volk daar waar Jezus staat voor een geloof in JHWH voor alle mensen.
Het christendom is er voor alle volkeren waarbij elk volk zijn gevoeligheden heeft. Het protestantisme wil meer duiding geven, een taal spreken voor seculiere mensen en juist een brug vormen tussen alle volkeren zonder een vast verhaaltje te vertellen en een uitgebreide ritus.
Na een uitgebreide vragenronde besloot de Voorzitter, Diaken Jozef Van Glabbeek om een slotwoord te richten tot de aanwezigen.
Voor de apostelen begon alles met Pinksteren maar al vrij vlug was er een concilie nodig (Jeruzalem) om de eenheid te bewerkstelligen tussen de gemeenschappen en volgelingen. De Kerk moet er dus juist zijn om de eenheid te bewaren tussen de christenen. Luther ging zijn eigen weg als een reactie tegen de machtsmisbruik van de toenmalige Katholieke Kerk.
Willen we terug tot een eenheid komen dan zal dit enkel mogelijk zijn door elkaar beter te leren kennen in een geest van wederzijds respect.
De aanwezigen zullen zeker, na deze uiteenzettingen, beseffen dat in de geest van Jezus van Nazareth alle christenen nog steeds één zijn maar tevens dat zij hun geloof steeds zullen belijden in verscheidenheid die niet mag leiden tot verdeeldheid.
Welke land heeft geen naam ? Stel deze vraag aan familie, vrienden en kennissen. Met een beetje geluk krijg je als antwoord 'niemandsland'. Nochtans vormen de USA (VSA of VS) een land zonder naam. In de eerste plaats zijn er meerdere verenigde staten in het werelddeel Amerika. Denk we maar aan Brazilië dat officieel de Federale Republiek van Brazilië heet (26 staten). Vervolgens stellen we vast dat ook in Noord-Amerika er een land is bestaande uit verscheidene staten nl. Mexico (31 staten en Mexico stad). De Verenigde Staten van Amerika vormen dus een land zonder eigenlijk een naam te hebben. Bovendien maken er ook staten deel van uit die niet tot het werelddeel Amerika behoren nl. Hawaï. Ironisch is wel dat Trump (of moeten we hem bij de naam van zijn Duitse voorvaderen aanspreken 'Trumpf') de Mexicanen als ongewenste personen beschouwd. De staat Texas maakte oorspronkelijk deel uit van Mexico. Het is pas toen de Engelssprekende immigranten de overhand haalden dat Texas de aansluiting verkoos bij de VSA. Eerst verloren de Texanen trouwens bij de slag van Alamo. Nadien werd met oorlogsgeweld Texas ingelijfd bij de VSA. De latino's maken 15 % uit van de bevolking van de VSA en samen met de Afro en de Aziatische gemeenschap bijna 50 %. Hoe ver staat het huidige standpunt van de VSA leiders niet af van de tekst op het vrijheidsstandbeeld : "Give me your tired, your poor, your huddled masses yearning to breathe free. The wretched refuse of your teeming shore. Send these, the homeless, tempest-tost to me, I lift my lamp beside the golden door." (Emma Lazarus, 1883) Het standbeeld was een symbool voor een natie die vluchtelingen zou opvangen maar nu lijkt de vlam gedoofd, is het licht uit en komt een periode van duisternis. De tactiek van Trump is nochtans eenvoudig, zoek een externe vijand en maak aldus intern terug samenhorigheid. Hij vergeet hierbij één zaak. De samenhorigheid zal er wel komen maar dan niet achter zijn persoon. Wil hij de president worden van alle burgers van de aangesloten staten dan zal hij intern geen verdeeldheid mogen zaaien en burgers tegen elkaar opruien. Wij kunnen en mogen ons niet bemoeien met de politiek van deze verenigde staten maar kunnen wel er onze lessen uit trekken. Dichter bij ons zien we in Turkije eenzelfde beweging ontstaan onder Erdogan. Elke politiek tegenstand werd uitgeschakeld na de zogenaamde staatsgreep door het leger. Zuiveringen werden uitgevoerd in leger, politie en magistratuur en bovenal de pers. De concentratiekampen zijn thans gewoon gevangenissen waar mensen zonder vorm van proces worden vastgehouden. En als ze al moeten verschijnen voor een rechtbank zal deze oordelen volgens de wetten van Erdogan. Zoals een vulkaan oprijst uit de zee, zo is een nieuwe dictatuur ontstaan in onze voortuin. Net zoals in de jaren 30' keken we ernaar en deden niets. We leven in een wereld waarin we ervan uitgaan dat ons dit nooit meer zal overkomen. Mogen we daar wel zeker van zijn ! Laat wij ons niet verleiden tot het geven van alleen maar kritiek maar integendeel gewoon het goede voorbeeld geven. Niet trachten te overtuigen maar getuigen. Een gezond vluchtelingenbeleid is hiervan één van de werkpunten. Een maximale en menswaardige opvang van diegene die gevlucht zijn voor geweld en onderdrukking of armoede die tot de dood kan leiden is een absolute noodzaak. Anderzijds mogen we dit stelsel niet ondergraven door de deur open te zetten voor misbruik van het systeem zodat het systeem zelf in twijfel kan worden getrokken. Zodra de situatie in het land van oorsprong is gestabiliseerd moeten we de vluchtelingen vragen om terug te keren en een plaats in het 'hotel' vrij te maken voor nieuwe vluchtelingen. Diegene die inmiddels blijk hebben gegeven van intergratie kunnen in aanmerking komen voor het verkrijgen van een verblijfsvergunning op een andere wettelijke basis. Voor diegene die daarna niet voldoen moeten we streng zijn. Doen we dat niet dan zal het statuut van vluchteling zelf in gevaar worden gebracht en gaan we naar toestanden zoals die zich thans in de VSA voordoen. Een VSA dat een land is zonder naam, een totum pro parte.
De studie van 'deviant behavior' (afwijkend gedrag) is enkel mogelijk in samenloop met de studie van 'deviant thinking' (afwijkend denken). Willen we onderkennen wat 'afwijkend gedrag' is dan moeten we eerst bepalen wat 'normaal gedrag' is. Het definiëren van normaal gedrag hangt af van ons denken (perceptie) over al dan niet het normaal zijn van gedrag. Iedereen beseft dat dit cultuur en tijdsgebonden is maar ook genetisch of traumatisch kan bepaald worden. Kortom wat normaal gedrag is hangt af van de cultuur waarin men leeft op een bepaald tijdstip en hoe deze cultuur en de tijdsperiode alsmede de gebeurtenissen en bepaalde genetische kenmerken ons denken over 'gedrag' beïnvloeden. Op zich aldus een complexe materie waarmede men ganse bibliotheken kan vullen. Nochtans is dit slechts de eerste stap in een proces dat ons heel ver kan leiden. Laten we uitgaan van het feit dat een bepaald gedrag als afwijkend kan beschouwd worden, volgens ons denken dat wij als normaal beschouwen. Hoe kunnen of zullen wij op dit 'afwijkend gedrag' reageren ? Vooreerst kunnen we hierop niet reageren. Ons als normaal denken aangenomen uitgangspunt laat ons dus toe dit 'afwijkend gedrag' te negeren. Wij kunnen ook hierop reageren opnieuw volgens ons als normaal denken aangenomen uitgangspunt door een 'bepaald gedrag'. Hieruit kan een conflictsituatie ontstaan indien ons 'normaal' denken een gedraging veroorzaakt die door de observanten als 'afwijkend' kan worden beschouwd. Ons als normaal denken beschouwd leiddt ons dus tot een gedraging die door anderen als 'afwijkend' wordt beschouwd en kan dus een trauma veroorzaken. Laten we een voorbeeld nemen : een collega op het werk dient voor het uitoefenen van zijn/haar taken op regelmatige basis een conference call te houden. Dit op zich 'normaal' gedrag kan gelet op de situatie (werken in landscape) als 'afwijkend' gedrag worden beschouwd. Hierop kan men reageren door te negeren maar niet iedereen kan dit niet voortdurend doen (persoonsgebonden). De reactie hierop kan desgevallend als 'afwijkend' worden beschouwd door de observanten. Nochtans wordt dit gedrag veroorzaakt door een wat het subject beschouwt als 'afwijkend' gedrag. In het recht kan deze reactie die overeenkomstig de geldende normering als 'afwijkend' wordt beschouwd dan ook bestraft worden. In bepaalde gevallen kunnen verzachtende omstandigheden in aanmerking worden genomen. Het als 'afwijkend' gedrag beschouwde kan zich tevens op collectief niveau manifesteren. Een bevolkingsgroep kan reageren met een genocide op een bevolkingsgroep die volgens hun 'afwijkend' gedrag vertoond. Een samenleving kan vanuit een volgens hun 'normaal' denken een overheid verkiezen die voor ander samenlevingen als 'afwijkend' wordt beschouwd. De Duitse samenleving van de jaren dertig vond algemeen de door haar verkozen overheid als 'normaal'. Ook andere samenlevingen hadden vaak geen problemen met overheden die men nu als gevolg van 'afwijkend' denken beschouwd. Mussolini was een door het volk verkozen dictator (duce) die door andere overheden als 'normaal' werd beschouwd omdat hij orde bracht in een chaotisch land. Ons denken en gedrag zowel als samenleving maar ook als individu kan thans als 'afwijkend' worden beschouwd maar in de toekomst in de samenleving waarin het denken en het gedrag zich manifesteerde als 'normaal' worden aangenomen, of zelf in het 'nu'' door andere samenlevingen als 'normaal' worden beschouwd. Of dit thans 'afwijkend' denken of gedrag dient veroordeeld te worden hangt af van andere factoren die te maken hebben met 'verdraagzaamheid' en vooral de 'grenzen' hiervan. Kan u nog volgen ?
De Bijbel een vrij zinnige lezing is de titel van een recent boek van Ludo ABICHT. Deze eminente filosoof geeft een aantal praktische tips voor het lezen van "de bijbel". Dat de bijbel dient gelezen te worden door vrijzinnigen volgens een positief atheïsme kan ik echter niet bijtreden. Wij onderscheiden Fauna en Flora. Bij de Fauna maken we een onderscheid tussen de diersoort(en) zonder zelfbewustzijn en rede en de diersoort(en) met rede en zelfbewustzijn die wij de mens noemen. Natuurlijk zijn er in beide soorten gradaties zodat wij vaak aan een dier bijna menselijke kenmerken toeschrijven en spijtig genoeg ook soms omgekeerd. Onder de diersoort "de mens" kunnen we de "religieuze" mens onderscheiden van de "niet religieuse" mens. Met "religieuze mens" bedoelen we de mens die in staat is zich te verbinden met meer dan alleen het "eigen ik". Religie komt immers van het Latijn "re-li-cire" nl zich verbonden voelen met. De niet religieuze mens vinden we terug bij de narcisten, egoïsten, psychopaten enz... nl deze mens die alleen met zichzelf een verbondenheid voelt. De religieuze mens daarentegen heeft gevoelens van liefde, vriendschap, leven met de natuur en..... een bovenmenselijke kracht. . De religieuze mens die naast zijn gevoelens van verbondenheid met zijn medemensen of natuurlijke omgeving ook een verbinding voelt met een bovennatuurlijke kracht noemen wij de "gelovige". Bij gebrek aan een dergelijke verbondenheid spreken we van de niet-gelovige mens. De gelovigen kunnen ruwweg onderverdeeld worden onder de polytheisten en monotheisten (hebreeuwen, moslims, christenen enz....) De niet gelovigen kunnen we tevens ruwweg onderverdelen in enerzijds de agnosten en anderzijds de atheisten. De agnosten gaan uit van de stelling dat het bestaan van een bovenmenselijke kracht niet wetenschappelijk kan bewezen worden maar men daar ook niet kan uit afleiden dat "God" "Al Ilah" "Jahweh" niet zou bestaan. De atheisten daarentegen menen dat als men het bestaan van "God" niet kan aantonen deze kracht ook niet bestaat. Bij de agnosten dienen we wel rekening te houden met het feit dat sommige agnosten zich toch verbonden kunnen voelen met deze kracht waarvan ze terdege beseffen dat zij hiervan geen enkel bewijs kunnen leveren. Geloven betekent immers "de verbondenheid zonder bewijs". Sommige agnosten zijn dus agnostische theisten. Anderzijds zijn er agnosten die dergelijk gevoel van verbondenheid niet hebben en men kan rekenen onder de agnostische atheisten. De atheisten "puur sang" aanvaarden het bestaan van een God dus totaal niet. Er kan dan ook volgens mij geen positief of negatieve atheistische lezing worden gemaakt van de Bijbel vermits een positieve of negatieve atheist gewoonweg niet bestaat. De agnosten en atheisten vinden elkaar wel onder de noemer "vrijzinnigen" Deze kunnen aanhanger zijn van een bepaalde levensbeschouwing (vb Boedhisme) maar ook wars zijn van elke levensbeschouwing (liberteinen, anarchisten enz...). Zoals volgens Abicht "de bijbel" een boek (verzameling van) is die voor elke mens interessant kan zijn ongeacht het feit dat men gelovig of niet-gelovig is, zou ik durven stellen dat het boek van ABICHT ook voor elke mens interessant is als voorbeschouwing van de lezing van de Bijbel.
het offerfeest of hoe het afschaffen van mensenoffers kan leiden tot het onverdoofd slachten van dieren 4000 jaar later
HET OFFERFEEST, een feest of een wreedheid ?
U zal het misschien niet geloven maar het offerfeest, meer bepaald het slachten van een schaap, is eigenlijk ontstaan door de vindingrijkheid van een bekend stamvader nl Abraham (Ibrahim). Deze had schrik dat zijn enig geboren zoon op een bepaald ogenblik slachtoffer kon worden van de wrede gewoonte om mensen te offeren. Dit was ongeveer 4000 jaar geleden helemaal geen uitzondering. Hij bedacht het plan om gebruik te maken van de godsdienst om juist deze mensenoffers te vermijden. Zodoende ging hij tijdens de nacht met een schaap naar de woestijn en bond het beestje vast aan een dorre struik. In de ochtend deelde hij aan de stam mede dat hij van Jahweh (Allah, Al Illah) de opdracht had gekregen om zijn zoon te offeren. De stamleden toonden veel respect voor hun leider omdat hij zijn enig geboren zoon ging offeren. Eenmaal in de woestijn, stak Abraham de struik in brand en nam het schaap en zijn zoon terug naar de stam. Aldaar aangekomen verklaarde hij dat Jahweh tot hem had gesproken en dat hij niet zijn zoon maar wel het schaap diende te offeren. De stamleden waren verheugd omdat zij nu een lekker stuk vlees zouden eten en natuurlijk ook omdat hun leider zijn zoon en opvolger niet moest doden. Door de koppeling van het afschaffen van de mensenoffers aan hun godsdienst verkreeg het schapenoffer en aldus ook het verbod op mensenoffers de status van de wil van Jahweh. Indien Abraham dit zonder deze koppeling had beslist zou na zijn dood deze wrede gewoonte misschien terug ingang vinden. Thans 4000 jaar later behouden de islamieten nog steeds de gewoonte van het schapenoffer maar hebben zij de oorspronkelijke bedoeling totaal vergeten. Meer nog gaan zij uit van de stelling dat vermits Abraham het dier onverdoofd slachtte dit tot op heden nog altijd zo zou moeten gebeuren. Hierbij verliezen zij uit het oog dat het beschavingspeil van een bevolking onder meer kan worden gemeten aan het respect voor de dieren. Vermits deze geen rechten hebben leggen de mensen zich verplichtingen op voor het welzijn van de dieren. De "poorten van de interpretatie" van de islam werden bovendien reeds 500 jaar geleden gesloten en in die tijd bestond evenmin het onverdoofd slachten. Veel respect voor de herdenking van de wijsheid van Ibrahim, veel ongenoegen over de wijze waarop de moslim totaal verouderde gebruiken blijft in stand houden zonder nog rekening te houden met de oorsprong van dit gebruik.
Leven wij nu werkelijk in een haat en wraak maatschappij. De laatste jaren halen wij alle volgens ons verwerpelijke feiten uit de gracht. Eerst hadden we het over de bisschop van Brugge die 30 à 40 jaar geleden een misdrijf had gepleegd en die nog steeds gechanteerd werd om geldbedragen te overhandigen. Volgens het wereldlijk recht waren de feiten verjaard en kon het misdrijf niet meer vervolgd worden. Integendeel kon volgens het strafrecht het zogenaamde slachtoffer die gedurende al die jaren geen aangifte had gedaan ondanks zijn graad van volwassenheid wel nog vervolgd worden wegens chantage. Vermits het gerecht niet meer kon ingrijpen heeft de Kerk zelf het initiatief genomen. Volgens haar Kerkelijk Recht bestaan er geen verjaringstermijnen. De man werd aldus gedegradeerd doch noch tot de Kerk toegelaten mits hij zijn straf aanvaardde. Deze straf is zelfs middeleeuws vermits het ging om de verbanning. Nu komt een vrouw opzetten met een gedwongen adoptie van meer dan veertig jaar geleden. In die tijd bestond een ander recht over adoptie en was toevallig 19 jaar nog minderjarig (nu niet meer). Waarom zoveel jaar na de feiten nog terugkomen op deze adoptie zonder overleg met het kind die nu een volwassene is. De mensen die voor de adoptie gezorgd hebben en de pleeghouders hebben gemeend het juiste te doen. De meeste zijn nu al overleden. Het instituut van de Kerk aanvallen 40 jaar na de feiten is nogal laag bij de grond. Maar ja wij vragen vergeving van onze zonden zoals ook wij onze zondenaren vergeven. Binnenkort gaan wij naar Duitsland om de huidige Duitsers de tweede een eerste oorlog te verwijten. En dan gaan we naar de Fransen voor de oorlogen met Napoleon enz.. Kijk zozeer niet naar wraak, haat en nijd voor het verleden maar leer van onze fouten voor de toekomst. Of je nu Christen bent of humanist, vergiffenis schenken is het mooiste wat er is.
Vele politici moeten thans met een gewetenscrisis zitten, tenminste als ze een geweten hebben. Wat doe je als een sector helemaal niet vraagt om geregionaliseerd te worden en je toch een politiek akkoord moet uitvoeren dat tegen de belangen van de sector ingaat ? Op zich nog geen drama in tijden van economische voorspoed maar als er een diepe crisis is met pessimistische vooruitzichten kan een regionalisering de zaken voor bepaalde sectoren vooral in het transport alleen maar erger maken. Juist nu heeft vb. de binnenvaart een goed werkend administratief apparaat nodig dat de volledige sector kan ondersteunen. Als deze steun wegvalt door de regionalisering kan dit de gevolgen van de economische crisis nog gevoelig verergeren. Het zou dan ook van doorzicht en voorzichtigheid getuigen als de politici enkel de plaatsgebonden materies regionaliseren en voor de andere materies de zaak onbepaald uitstellen. De Europese commissie aanvaardt trouwens enkel de federale staat als gesprekspartner waardoor bij volledige regionalisering van de sector deze ook op Europees niveau monddood zal gemaakt worden. Buiten dit kan een volledige regionalisering van de binnenvaart enkel indien de Gewesten niet alleen hun volledige administratie hebben op orde gebracht maar ook een federaal platform werd opgericht om de materies de het Gewestelijk niveau overschrijden kan bespreken en overeenkomsten treffen. Dergelijke operatie vergt geen maanden maar jaren. Veel binnenschippers hopen dan ook dat de redelijkheid mag overheersen boven de politieke agenda. Het zou de politici sieren om dergelijke politiek moed op te brengen. Het vertrouwen van de binnenschippers in hun politieke verantwoordelijken zou hierdoor hersteld worden. Anders komen we in een Kafkaiaanse situatie dat de mensen uit ongenoegen stemmen op een partij die juist de volledige regionalisering wil in plaats van voor diegene die tot op de dag van vandaag hun belangen daadwerkelijk hebben verdedigd maar hun thans in de steek laten. Trouwens wat zal een regionalisering veranderen voor sectoren wanneer men nu al weet dat er federale overlegplatforms moeten opgericht worden die in de plaats komt van de federale administratie. Veel kosten op het sterfhuis maken noemt men dat....
RECHT ETHIEK EN MORAAL
