|
t Wordt avond (13)
De jaren gaan in t wit, in t rood, in t grauw
Op de kadans van t epos der seizoenen...
Fantastisch als in bijbelse visioenen
Of monotoon en loom en futloos blauw!
Twee kleine mensen zwalpen zwijgend...n nauw
Gekend...! maar in de maalstroom van millioenen
Zijn ze verrukt om elke zonnestraal! Ze zoenen
Licht en leven, vreugd, illusies, zelfs rouw
Om t even...dankbaar om wat hen weet te beroeren
Ent niets-te-wordenuitstelt voor een korte stond!
De lange nacht ligt gulzig grijnzend reeds te loeren...
Op t oude lichaamwacht een drassig stukje grond.
De avond moet verlengd!! Niets mag de rust nog storen.
Schoonwas nochtans de dag..hun dag bijna verloren.
Maurits Decuypere
|
