Jeugdgedichten vanonder het stof.
Bescheiden stapjes op weg naar...
11-03-2021
Als zelfs onze oude bomen
trouw elkaars lief en leed delen
en tesaam hun bladeren neerdwarrelen
om opnieuw met elkaar hun nieuwe tooi te delen
Zo is t aan ons mensen om
trouw elkaars lief en leed te delen
in voor ons ongekende tijd
een woord van liefde
een luisterend oor, een uitgestoken hand
En morgen
weer sterk en fier allen tesaam.
Samen zijn wij sterk, samen is het goed
. Walter D
11-03-2021 om 16:06
geschreven door Walter
25-01-2021
Poëzieboekje van een meisje. (2)
De jeugd vult ieder blad van t leven met haar poëzie:
t ontluiken van de roos; het springen van de knoppen;
het opgaan van de zon op witbesneeuwde toppen...;
dat alles saamgewerkt tot éne grootse sympfonie
van kleur en licht, muziek... in éné heldre melodie!
Die hemel brengt geen spoor van donkere onweerskoppen
Geen schijn van grauw verdriet, dat zwaar is om verkroppen.
Maar levensvreugd en toekomstdroom in zoete harmonie!
Zo blijft het boekje niet? De lucht wordt stilaan grijzer.
De zon is hooggegaan, maar daalt nu langzaam in deemoed neer.
De onbezonnen jeugd wordt ouder...soms ook wijzer...
De roos wordt dof van kleur, valt af, verwelkt.. is kwijnend heen;
De sneeuw van hoge toppen zijpelt druppeltellend neer!
Gedeng dan... in dit boek, het mooie uit een blauw verleên.
Maurits Decuypere
25-01-2021 om 13:27
geschreven door Walter
Borstbeeld van Karel van de Woesteyne (6)
Op zijn droomrig gelaat lees je moedeloosheid,
En je meent dat hij zucht... en je hoort hem verzuchte (n)
En zijn ogen zien droef, als naar asgrauwe luchten.
Of zij zagen een beeld van nog droeviger tijd...
Zijn aangezicht herleeft, zijn mond trekt tot een vouw.
Het was op deze stond dat t aangezicht versteende...
Want droevig blijft zijn beeld; me dunkt hij nu nog weende
Om t vallen van de blaên... om t dalenvan de dauw.
t Was herfst diep in zijn hart, en droefheid in zijn ziel
en al zijn woorden schijnen tranen op de ruiten;
of t loeien van de wind of als,een blad dat viel.
O droefnis...om t langzaam sterven in de herfst
Van hoop in t hart; van vreugd en van liefde buiten...
Ge weet: t is triestig dat het regent in de herfst!
Maurits Decuypere (1936)
25-01-2021 om 13:25
geschreven door Walter
t Wordt avond (13)
De jaren gaan in t wit, in t rood, in t grauw
Op de kadans van t epos der seizoenen...
Fantastisch als in bijbelse visioenen
Of monotoon en loom en futloos blauw!
Twee kleine mensen zwalpen zwijgend...n nauw
Gekend...! maar in de maalstroom van millioenen
Zijn ze verrukt om elke zonnestraal! Ze zoenen
Licht en leven, vreugd, illusies, zelfs rouw
Om t even...dankbaar om wat hen weet te beroeren
Ent niets-te-wordenuitstelt voor een korte stond!
De lange nacht ligt gulzig grijnzend reeds te loeren...
Op t oude lichaamwacht een drassig stukje grond.
De avond moet verlengd!! Niets mag de rust nog storen.
Schoonwas nochtans de dag..hun dag bijna verloren.
Maurits Decuypere
25-01-2021 om 13:23
geschreven door Walter
Vervulling (14)
Nu ontwaakt een ongekende zomer
In een purper-zoete nevellucht,
Door een briesje, dat voorzichtig zucht...
Heel de wereld lijkt een ietsje lomer!
t Was een prachtge lente, die verdwenen
maar nog niet gestorven blijkt te zijn;
als de vlek van donker warme wijn
die men plengde op de witte stenen.
Lentekoorts trilt voort in al de leden.
t Jonge graan en t frisse sprietend loof
dansen om de schoonheid van t verleden
op het ritme van hun jong geloof...
trillen ongeduldig om wat nu moet komen;
de vervulling van hun teer-gerijpte dromen.
Maurits Decuypere
25-01-2021 om 13:22
geschreven door Walter
Laat ons saam... (15)
Ook wij waren eens jong en hebben sterk gevreeën
En aan elkaar de sterren en de maan beloofd!
t Was echt gemeend... en elk heeft ieder waard geloofd!
De wereld immers draaide enkel om ons tweeën!
We hebben t al beleefd; de warm en kille nachten;
Een miezelregen een een vol zonneschijn;
Soms water bij droog brood en soms kalkoen met wijn!
Wij kenden t ongeduld...maar ook het wachten.
X
Om maan en sterren wordt door ons niet meer gekeven.
Graag echter waren we nog heel lang saam gebleven.
De band is hechter nu; alleen het hout wordt broos
En als een deeltje breekt... is t ganse waardeloos!
De tijd heeft ons gelijmd; wij zijn niet meer te scheiden
En willen dan ook saam de eindmeet overschrijden.
Maurits Decuypere
(St. Camillus: 10-2-71)
25-01-2021 om 13:19
geschreven door Walter
Scheiden (3)
Warme zon in hoge bergen,
Kleurenpracht int blauwe meer...!
Kan je hart dan nog iets vergen?
Vraagt je mond dan nog naar meer?
Bij die blauwe diepe rust
Int serene om je heen...
Aan die dromerige kust
Op die steeds omspoelde steen
Gaat je hart to ch weer verzuchten,
Drijft je geest in mijmering
Naar die eigen grijzer luchten...
... om een ver herinnering
die je nu niet meer kunt derven:
Scheiden immers is wat sterven!
Maurits Decuypere
25-01-2021 om 13:17
geschreven door Walter
Nocturne. (7)
Nocturnen tovren langzaam door sonoor accoorden
t genot van eigen stille, zachte dromerij,
en golven, grillig somber soms, het lied voorbij
(mijn) gespannen oren...luistrend naar verholen woorden.
In zware bassen groeit t decor van vreemde oorden.
De wilde woeste pracht grijpt aan. .. omstrengelt mij,
En t lied (?)lt zuchtend mee als zachte minnerij:
Een lied dat wij niet kennen... en zo dikwijls hoorden.
Stil! Schenk mij, schemerlamp en nachtmuziek, nog stonden
Van zon intens genot dat k nergens heb gevonden
Dan bij zulke muziek... en in zon zachte schijn!
In dromen immers is slechts waar geluk te proeven;
Daar is geen reden om elkander te bedroeven!
De droom is waar...! Het ware is helaas soms schijn.
Maurits Decuypere (1950)
25-01-2021 om 13:12
geschreven door Walter
Ergens 1940 Mobilisatie (Kraainem) (4)
Ergens te velde in wijd witte velden,
Droevig alleen met die eindloze sneeuw.
Een hongrige mus... een drijvende meeuw
Vragen wat voedsel uit helpende handen.
Hier in mijn kamer, die vier grauwe wanden,
Enkele banken, een beeld van een leeuw...
Schim van een klas! t Lijkt me een eeuw...
k voel nog heel vaag die eer-zwakke banden.
Een klas zonder ziel... t is de dood van t verleden.
Geen lach van een kind, maar een stille traan!
Een soldaat met zijn leed, zijn hoop en gebeden
Kan je alleen door het sneeuwland zien gaan.
De dagen gaan heen... en ik telde...
Het duurt toch zo lang nog, alleen...hier te velde.
Maurits Decuypere
25-01-2021 om 13:07
geschreven door Walter
Zijn gedichten waren niet bestemd voor een publiek, ook niet voor mij, zijn zoon en later collega. Eerst toen hij mij als een collega beschouwde werden wij vrienden. Liefde was er altijd geweest, maar die bleef afgedekt, beheerst. Nog enkele gedichten wachten op "publicatie" in Bloggen. Zou hij het mijn vrijpostigheid kwalijk nemen? Ik denk het niet. Bijlagen:Julien Maurits fiets.jpg (415.8 KB)
25-01-2021 om 00:00
geschreven door Walter
Verloren (12)
Ik keek je even aan...bij t drukke voorbereiden
Van deze uitgangsnacht...de eerste sedert lang.
Geluk klonk in je stap, een lach in elke daad!
De hoopstond hoog gelaân... het zou ons feestje zijn.
Ik keek je even aan... bij t nippen aan je glas;
Ook toen je door de tere rook van cigaretten
De lege dansvloer j/zaagt, waar slechts het lokkende ritme
Van dromende akkoorden..wat arabesken wond!
Ik keek je aan...! De blauwe schijn der lampen
Belicht als stuk kristal een graag verborgen traan.
Je lachte toen heel droef...die lach deed mij zon pijn,
De uren dansten weg...een droom gleed uit je handen.
Ik keek je nog eens aan na die verloren stonden.
Wrang klonk je lach om wat zo mooi had kunnen zijn!
Maurits Decuypere
25-01-2021 om 00:00
geschreven door Walter
