Sporen in het mulle zand... Een hand reiken naar mensen, wuiven naar de geschiedenis en verstillen, meer zijn we niet...
Ben ik geen Farao, een halfgod, een individu, een zandkorrel een waterdruppel?
Met vaste hand...1In illo tempore Walter Decuypere 21 augustus 2020 Vooruit met de koe⦠Met vaste hand een onvoltooide bibberende Rode lijn trekken⦠Neen, ik ga me niet met de boerenstiel bemoeien, hoewel ik had het graag gedaan, maar een doening verwer
In illo tempore
Walter Decuypere
21 augustus 2020
Vooruit met de koe
Met vaste hand een onvoltooide bibberende Rode lijn trekken
Neen, ik ga me niet met de boerenstiel bemoeien, hoewel ik had het graag gedaan, maar een doening verwerven is er voor ene van de stad niet bij. Maar dan heeft, door de economische omstandigheden mijn niet ontwikkelde boerenverstand, me toch doen inzien dat ik nu al tachtig zomers en merkwaardig ook al tachtig winters achter mijn overblijvende kiezen heb. Als er nog evenveel zomers en winters als ik nog overblijfselen van tanden heb dan kan ik me beter reppen met dit schrijfsel, of een ander zal het moeten doen tenzij U daarvoor in aanmerking komt, ik geef dan liever de pijp aan Maarten. Ik voel me dan ook dagelijks aangesproken door de dames en heren die overgoten zijn met de olie van het politieke vernuft. Met mijn door hen, die geoliede betweters, aangesproken boerenverstand moet ik uit een maïsveld van onduidelijkheden, tegenspraken en soms , al dan niet onbedoelde leugens, mij een weg zoeken om het juiste pad te vinden met wie ik nog mag praten al dan niet gecamoufleerd. Ja, de geoliede stuurlieden die zich liefst achter de wagen opstellen ben ik er nu rotsvast van overtuigd dat ik een oud, quasi opgebruikt, manneke ben dat zou moeten opgesloten en vooral overtuigd worden, wat normaliter niet meer verwacht wordt, dat ik moet berusten, doen wat me met een lepel wordt aangereikt en het vooral niet moeilijker moet maken dan het al is. Deze korrels van wijze, vast goede bedoelde regelgeving zijn in mijn verdorrende maar nog niet steriele akkertje gedropt. Daarom; vooruit met de geit, of ws het de koe
De tachtig voorbij, met drie prachtige honden en een vrouw die met de voeten vast op mijn akker staat en samen met mij de einder afspeurt of er slecht weer op komst is, voel ik me meer en meer Boer Vermeulen die Streuvels portretteert in zijn De Vlasschaert. Met mijn knuisten diep in de zakken van een kniebroek, die geribte zondagse werkbroek van werkman is niet meer te krijgen en Jeans spannen te veel en ik ben geen Amerikaan, grijp ik de kans , zo lang het nog kan van mijn democratisch recht mijn stem te laten horen, nog een zwakke kreet
te laten ontsnappen. Nog heel jong was ik toen ik me vastklampte aan de boezem van mijn moeder toen die mij gewelddadig wilde laten watertrappen in het meertje van Heide Bad wat later een camping is geworden. De geforceerde les was geslaagd en ik leerde zwemmen zodat mijn naasten zich soms afvroegen of ik wel terug zou komen.. Vermeulen was een keikop, niet altijd gemakkelijk maar hij geloofde in wat hij meende te moeten doen Die figuren komt de boekenworm bij het doorwroeten van de litteratuur wel meer tegen. Nu snij ik die wormen uit de aangevreten appelen uit mijn tuintje dat sommigen misprijzend, zelfs met aan verachting grenzend misprijzen bestempelen als iets dat niet kan. de dwaze idee komt bij me op dat dit wellicht nog een nazinderen is van de erfenis van de Steenboeren die hun volk alleen leerden stenen maken en merci zeggen.
Tachtig voorbij en met mijn drie teven naar het Broek gewandeld en hoe kan het anders dat ik in de Broeklei terugdenk aan ons gevecht om dat stuk natuur van verkaveling te redden. De happy few die vanop de vijfde verdieping de toen nog stinkende Rupel zouden kunnen zien, hadden een flinke belegging gemaakt. Dat stukje boeren-DNA in mij klonterde samen met iets wat sommigen een rode afwijking noemen, het gebied van de Putten, de visputten, de volgelopen leeggegraven kleiputten die verplicht door de uitgravende steenboeren moesten opgevuld worden met om het even wat, geld stinkt niet, en steenboren kweekten geen tomaten. Dat lieten wij niet toe. t Werd nog erger met mijn Rode DNA-string: wij durfden ons zelfs moeien met de schandvlek van de Rupelstreek: de stede van de steenslaven. De gebalde plek van zweet tranen en bloed en nog meer miserie maar ook van menselijke verbondenheid en samenhorigheid. Een wereldje van harde arbeid. Dat wereldje leerde ik kennen toen mijn vader me op mijn eerste grote fiets meenam om steenbakkerijen nog in werking te zien. Ik zal dat nooit vergeten.
Tachtig voorbij, en van het Latijn en Grieks is nog een aanvang van de Bello Gallico blijven hangen een vers van Ovidius een begin van de Illias en vooral afschuwelijk moeilijke spraakkunst van een taal die niemand verstaat en niemand nog gebruikt, maar de boer in mij hij ploegde voort. Mijn familie waarin muziek niet alleen bewonderd werd maar tot het dagelijks leven behoorde en de letterkunde niet alleen beroepsmatig permanent aanwezig was was echt een hopeloze voedingsboden voor enige praktische kennis in het plattelands gebeuren. Vermits mijn schoolleven een verplichte last was, kon en mocht ik me ten volle uitleven in de litteratuur. Ik las, verslond en probeerde te verteren wat ik onder handen kreeg. Gelukkig ontdekte ik al vlug een Mein Kamp en een boekje dat , ik meen Daniëlla heette en het relaas was van een overlevende uit Treblinka. Mijn gezond boerenverstand gruwde van
dat onheil, die duivelse macht en dat zou, ik loop nu echt wat vooruit, nooit meer veranderen, sorry.
Met weinig enthousiasme en wat mislukkingen rolde ik in het onderwijs, een echte boerenstiel. De open geesten klaarstomen voor kennis en ontwikkeling. Een nooit verwachte roeping. Ik ploegde daar voort en werd merkwaardig genoeg niet gestoord, zelf geruggesteund, ja zelf erg gewaardeerd door een prefekt, een Van de Poorten uit het Lierse machtige Liberale geslacht. Werken onder zo een man was een ideaal. Tot de verbazing van de oudere Liberale professoren in het atheneum vroeg Walter aan Walter of ik de vakbondsafgevaardigde van de socialisten wou worden. Vermits ik Quaregnon bewonderde was dat geen vraag om over te twijfelen en ik spuwde eens flink in beide pollen en begon er aan. Het was geen taak van moeite zwaar , maar het hart dat het niet laten kan schuwt nimmer het (..gevaar) de aanhef uit :Het lied de achttien doden een gedicht dat al mijn lieve leerlingen bewogen beluisterden en graag instudeerden. Mijn rood stukje DNA was samen met Groene zus een stevige klos geworden. Mijn echtgenote die niet alleen een buitengewone studente was geweest onder de hoede van ja van die liberale goeroe, uit een Rood nest kwam, dat mee takjes had aangedragen bij het ontstaan van de Werklieden Partij, verkoos naast haar specialiteit wiskunde alle mogelijk vakken aan meisjes te gaan doceren, zelfs in een nog niet verbouwde badkamer in het herenhuis in de Dorpsstraat, boven een job in het stadsonderwijs in een comfortabele school, beter betaald en met een loopbaan die vijf jaar korter zou zijn. En zo streken wij neer in het dorp aan de Rupel dat een spotvogel de slimste gemeente zou noemen. ondertussen hoopte ik al enige jaren succes te hebben met mijn Engelse lessen in het avondonderwijs en leerde er toffe mensen soms ouder dan de lesgever , en wij wisten waarom we naar dit afgelegen gat waren getrokken waar ze frut met kornijn eten. De steenslaven, Piet Van Aken, Boontje met zijn Kappekesbaan hadden ons in een Rood dorp aan de Rupel gelokt.
Tegenover ons huurhuis met tuin, die door onze eerste hond nauwelijks betreden werd, alleen als het het niet anders kon, keken wij op een verwaarloosde weide toebehorend aan het adelijke geslacht wiens naam ik vergeten ben , maar er heet nog een laan naar hen. Toen onze rust verstoord werd omdat de schippers-eigenaars van huurwoning aan -de-wal zouden gaan, ontdekte ik dat een opnieuw zon stek vinden eerder onwaarschijnlijk leek. Hier regelde men alles onder die van hier en niet met die van daar en zeker niet met die van t stad. Terug van onze reis, mijn tweede thuis in het land van Napoleon, vernam ik dat de slordige weide niet alleen verkaveld was maar dat ook alle percelen verkocht waren. Leuk was anders. Hoera
ééntje kon zijn grond niet betalen en met ne flinke scheut er bovenop kreeg ik de optie om op ooit adelijke grond mijn rode vlag met den Che te planten. Mijn rode boeren DNA spoorde me aan gewapend met een mini motorzaag en met de geschreven toestemming van De Wilde en onder zijn leiding loodsen, de leugges af te breken en de balken die nog niet geroofd waren naar mijn eigen grond te slepen. Mijn afsluiting, de enige die er gedurende jaren midden in de weide stond kreeg van de secretaris de naam Bonanza! En ik plantte bomen en struiken en bemestte de uitgemergelde zandgrond waarop vroeger tot uitputting asperges waren gekweekt. Mijn VW was mijn tractor en ik werd boer die me nu kon inzetten voor het groen, voor het milieu in deze van stank geplaagde streek waar grond uitgegraven en verkocht was, groen geen plaats had, en men in de gemeenteraad vroeg wat het woord milieu in godsnaam te betekenen had.
Als rode syndicalist en volgeling van Quaregnon en groene spruit in de Rode Gemeente aan de Rode Rupel moest het al verkeren (zie Bredero) of ik, mede op aandringen van andere groene, maar niet rode jongens mijn evangelisch werk in de Partij wou opnemen. Een collega in de avondschool van Fissers tevens oud-leerling van mijn ouders, deed alles, of toch bijna en na drie jaren wachten kreeg ik de kans opgenomen te worden in het partijbestuur van de Socialisten en werd er verwelkomd door de burgemeester en vooral door schepen Van Dooren. De groene, al vurig rode spruit zat tussen de Rode Rakkers en werd vooral als een vreemd roodgroen verschijnsel aanvaard dat soms vanalles vertelde waarvoor men letterkes moet gegeten hebben en dat is weird! Ik wou planten en kon het niet laten mijn schoffel en spade in het partijbestuur te gebruiken en dat veroorzaakte alleen veel stof. Op mijn vlug gekribbelde analyse van het bizarre schouwspel daar, verklaarde de voorzitter zich volkomen akkoord met mijn rake vaststelling maar dat ze absoluut niet geschikt voor de collegas, die het niet zouden begrijpen en dus, zodoende, je begrijpt, maar goed bedoeld! Met mijn groen bemesting, dat heet nu compostering maar de compostmeesters bestonden toen niet, kreeg ik soms een enorme patat en een te zware kool maar vooral vreemde planten in mijn tuin gesmokkeld met de aanhangwagen wekelijks verse paardenmest. O.K. alles groeide, vooruit met de koe of de geit, ik ploegde niet maar schoffelde des te meer. En toen kwam de onheilsboodschap: Ja wij stoppen de binnenvaart, het schip is te klein, wij worden uit de markt gedreven, de groten wreten de kleintjes En met meelei voor hen, vroeg ik aan broer Architect-Stedebouwkundige een plan naar mijn smaak, wensen, inzichten, opvattingen en mogelijkheden te ontwerpen en t resultaat was gewoon knap. Alles volgens de vigerende regels, en zelfs een maquette moest het voor slechthorende zichtbaar maken.
Lesgever, syndicalist, milieustrijder, avondschoolman, groene spruit, partijman en helaas ook nog gemeenteraadslid, het laatste beperkte zich alleen tot ja mompelen, ik had het druk want ik ontwierp ook mijn eigen leermethode en mijn eigen werkschriften en daarnaast moest er al eens en kritiek voor een vrijzinnige tijdschrift over een meestal saai filosofisch of zoiets boek opgehoest worden. Als de vroede gemeentevaderen, mijn eerbiedwaardige collegas over mijn bouwaanvraag wilden spreken verliet ik deontologisch de raadzaal. En dat herhaalde zich maar volle negen maanden. Het definitieve besluit luidde: Afgewezen wegens het ontbreken van een document dat aantoont dat de buurmen die een afwijking gekregen heeft u nu de toestemming geeft uw plan dat volgens de regels is, uit te voeren. Basta! Leve de Rode Vrienden. Mijn broer, als jonge architect was niet op de hoogte van die procedure en ik zat met de gebakken peer, groene, bittere peer. Maar, niet getreurd, stelde de ambtenaar en partijgenoot me gerust. Niets van aantrekken, wij gaan dat niet controleren Dank U; zei ik , Ge kunt de pot op, ik wil vrij mijn mening blijven zeggen.., zoals een echte boer en ik plantte voort , was zeer gelukkig in mijn miskende bio-tuin voor dat het begrip gebruikt werd. Ik werd nog roder, nog veel roder maar zag geen reden om niet in mijn Partij te blijven, in tegendeel. Weird!!! Druk, druk, drukker maar zoveel genoegdoening in mijn job in mijn hobby, in mijn extra-activiteiten in vakbond in milieubeweging, gewoon geen tijd voor miezerige kleinzieligheid, zelfs met een zogezegde rode schijn. Piet van Aken zou dat een broekscheet durven noemen.
In de ACOD, waarvoor ik afgevaardigde was in een van oudsher Liberaal bastion met liberale, degelijke gerespecteerde collegas kon ik mijn rode overtuiging overbrengen zo dat mijn liberale goeroe, de Heer Studieprefect uit Lierse familie met de vele ministers, mij toeliet elke actie van die rode vakbond tot een succes te brengen. Ja ik was en ben daar vandaag zeer fier op, en in mijn vakbond vonden zij dat knap. Resultaat het middenveld zowel als uiterst Links trokken aan mijnen frak. Ik had toffe vrienden, makkers heette dat toen aan de twee kanten en ik ging doodgraag werken, stel je voor, de groene spruit zonder eigen huis. Vers afgestudeerde germanisten moesten zich bij mij komen inleven in het beroep, voor mij was het een roeping en dat is als Marxist nu wel een vreemde situatie, waar ik later eens moet over nadenken. Je job graag doen, respect genieten, vertrouwen krijgen het zijn voorwaarden die elke ernstige, gemotiveerde werknemer verdiend, en wat zien we Woorden van lof blijven als met weerhaken in de strot van de overste of baas steken, het kan altijd beter, altijd vlugger, goed moet morgen beter in deze productie maatschappij. Zulke toestanden leer je door je vakbondswerk en uit de daaruit vele contacten. Mij leek dit soms een vreemde wereld,
De krekels schuren luid hun vleugels, het ritmisch tsjirpen op het te hete middaguur. De zwerfhonden bij het hotel genieten lui hun siësta.
Achter de camping die aan het strand ligt, loopt een weg. Een zandweg vol putten en builen die telkens als het eens regent uitgestrekte en diepe plassen vormt. Dan is het er nog stiller dan wanneer de Calabrese zomerzon het zand keihard blakert. Mimosabosjes en opschietende eucalyptussen vormen een scherm rond de camping. Verzakte paaltjes en restanten van een omheining scheiden ons van een uitgestrekt moeras met eilandjes waarop dichte struiken en enkele verspreide bomen veilige rustplaatsen voor vele vogels bieden. De stilte weegt zwaar, een waterschildpad rekt haar kop. Achter het moeras strekken de rijstvelden richting Sibari zich uit. En die brede, diepe vlakte van Sibari ligt in de verte ingesloten door een bergmassief. Een groen, machtig massief dat in de winter door een dik sneeuwtapijt wordt bedekt.
Af en toe kreunt en kraakt een auto traag tussen de putten naar of van de pineta, het naaldbos. Heel zelden vertelt een fijn cirkelvormige spoor in een plek los zand dat een slang de weg is overgestoken. In de frisse vroegte zwermen vluchten vogels rond de hoge bomen, vele zijn bewoners of bezoekers van het
Hoewel uit de oude doos, er kan wel wat bijkomen. Er is ook een blog voor mijn moeder die een artiste was die zowael schilderde als schreef en knutselde en in de streek gekend was, Dat blogske moet opnieuw.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
