De naaister uit Parijs

Inhoud blog

	Wraak en verbittering
	Eindeloze nachtmerrie
	Teddy
	De bevolking van Dungatar
	Mijn geboortedorp

Zoeken in blog

Beoordeel dit blog

Emma Walgraeve

06-03-2016

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

Wraak en verbittering

20 oktober 1951

Ik heb een maand geleefd op automatische piloot, zonder gevoelens, enkel verbittering. Na de dood van mijn moeder was ik volledig uitgeblust. Niemand gaf een moer om mijn moeder, de begrafenis was enkel een formele gebeurtenis. Mijn moeder was een gekkin die een moordenares op de wereld had gezet. Gelukkig was er de brigadier die me af en toe kon warm maken om een nieuw kledingstuk te ontwerpen. Dankzij hem sleurde ik me door het leven. Ik ervoer een vreselijk knagend gevoel van haat en wraak. Het dorp bruiste van levenslust. Het voelde aan alsof ze stonden te dansen op het graf van mijn moeder en genoten van mijn pijn. Ik heb lange tijd die negatieve emoties proberen te verdringen. Het dorp deed mee aan een toneelwedstrijd en ik had me ingezet om de kostuums te maken. Ik was er dag en nacht aan bezig. Ik kon niet ophouden, ik moest en ik zou de mooiste kledingstukken aller tijden maken. Maar ik kon niet langer aanzien hoe Evan Pettyman voor de zoveelste maal genoot van andere vrouwen. En dit terwijl zijn echtgenote van de ene in de andere depressie gleed. Ik besloot om Marigold de waarheid te vertellen over haar vreselijke echtgenoot en hun zoon. Ze onthaalde me hartelijk, alsof ze verwachtte dat ik zou langskomen. Ze vertelde me dat de dood van Teddy niet mijn schuld was. Haar gezicht was somber, vol verdriet. Langzaam vertelde ik het verhaal van mijn moeder en haar grote charmeur. Ze onderbrak me en zei: ik ken dit verhaal. Waarop ik zei: Uiteraard, het is ook jouw verhaal. Later hoorde ik dat Evan Pettyman op vreemde wijze om het leven was gekomen. Op dat moment drong tot me door dat niets me nog verbond aan die gruwelijke stad die pijnlijke herinneringen en intriges met zich meebrengt. Alles moest weg, vernietigd worden. Ik had een goed plan. Aangezien iedereen naar de toneelvoorstelling ging kijken, was het dorp leeg. Het was niet zo moeilijk: het vuur zou alles uitwissen zodat er niets meer zou van overblijven.
Nu een maand later hoop ik nog steeds dat mijn herinneringen zijn weggebrand en de bevolking van Dungatar opnieuw kan beginnen. Maar één ding weet ik zeker: ik zal mij nooit meer laten leiden door wraak en haat.

Geef hier uw reactie door