De naaister uit Parijs

Inhoud blog

	Wraak en verbittering
	Eindeloze nachtmerrie
	Teddy
	De bevolking van Dungatar
	Mijn geboortedorp

Zoeken in blog

Beoordeel dit blog

Emma Walgraeve

06-03-2016

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

Eindeloze nachtmerrie

24 augustus 1951

Opeens bevond ik me in de nacht van 20 augustus voor brigadier Farrat. Ik hoorde hem vaag vragen stellen. Zijn stem verdween en ik beleefde de gruwelijke nachtmerrie van die nacht opnieuw. Teddy en ik, we waren zo gelukkig. Niets zou tussen ons in komen te staan, geen haat of jaloezie. Maar dan opeens die val. Tranen vloeiden over mijn wangen. De vloer zakte weg onder mijn voeten en ik kon nauwelijks naar adem happen. De stem van de brigadier dwong me om me te herpakken en ik probeerde mijn gedachten te structureren. Ik zei halve zinnen of een deel van wat er gebeurd was. Ik vertelde over het feest dat zo mooi had kunnen zijn, maar mijn verhaal stopte juist voor het moment dat Teddy er niet meer was. Het leek alsof ik het wilde negeren. Ik wist maar al te goed dat het ongeluk voor een zwarte wolk van beschuldigingen zou zorgen bij de bevolking. Ik besefte dat ik bij wijze van boetedoening altijd in het dorp zou moeten blijven. Want elders zou het opnieuw gebeuren. Overal waar ik kom, sterven mensen. Mensen die ik liefheb of verafschuw. Het lijkt alsof er een vloek over mij rust of ik in een eindeloze nachtmerrie leef. Ik voel me verantwoordelijk voor de dood van Teddy. Hij wilde zich bewijzen ten opzichte van mij en viel ongelukkig van het dak van een treinwagon. Alles is de schuld van die vervloekte zoon van Evan Pettyman. Evan Pettyman, een zelfingenomen vrouwengek die 30 jaar geleden mijn moeder mooie praatjes heeft wijsgemaakt. Hij heeft haat in mij gebroed en me tot het uiterste gedreven. Zijn walgelijke zoon van een andere vrouw heeft me op school vernederd en misbruikt. Maar dat maakt niets goed, want ik ben verantwoordelijk voor de dood van het kind van iemand en dat draag ik al twintig jaar mee. Niemand heeft me ooit kunnen vergeven, ik heb mezelf nooit kunnen vergeven. Tot gisteren. Mijn moeder heeft me verteld hoe mijn zogenaamde vader ons heeft behandeld. Zijn zoon was zijn afgod en wanneer hij stierf, mocht ook mijn moeder geen kind meer hebben. Vanaf dan was ik een bastaardkind en moest ik wegvluchten uit deze vreselijke plek. Mijn moeder heeft altijd stilletjes gehoopt dat ik nooit nog naar dit gruwelijk dorp moest terugkeren. We hebben elkaar honderd keer sorry gezegd en elkaars hand niet meer losgelaten.

Geef hier uw reactie door