De naaister uit Parijs

Inhoud blog

	Wraak en verbittering
	Eindeloze nachtmerrie
	Teddy
	De bevolking van Dungatar
	Mijn geboortedorp

Zoeken in blog

Beoordeel dit blog

Emma Walgraeve

06-03-2016

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

Teddy

20 augustus 1951

Ik heb het gevoel dat ik het vertrouwen van velen in het dorp kan terugwinnen dankzij mijn haute-couturecreaties. Vandaag was er een bal in het dorp en chique dametjes hebben me gevraagd om unieke creaties voor hen te maken. Ze wilden uitblinken met de duurste stoffen, de mooiste snit en de meest verleidelijke decolleté. Teddy had me gevraagd om mee te gaan naar het bal. Ik heb lang getwijfeld, maar tot mijn verbazing was het mijn moeder die me uiteindelijk kon overtuigen. Op het bal zag ik mijn creaties over de dansvloer wervelen. Ikzelf had een glanzende fuchsia Lys Noir-japon aan. Ik voelde me zo gelukkig aan de arm van Teddy. We trokken ons niets aan van de afkeurende blikken van de aanwezigen en besloten om van elkaars gezelschap te genieten. Maar dat was ons blijkbaar niet gegund. Ik was aan geen enkele tafel welkom. Die afwijzing hing als een betonblok aan mijn benen. Alles wat vroeger was misgelopen, passeerde als een horrorfilm in mijn gedachten. Ik kon nauwelijks nog ademen en strompelde naar buiten. Ik was kwaad op alles en iedereen, ook op mezelf. Maar opeens voelde ik de warme hand van Teddy op mijn schouder rusten. Hij keek me met zijn kastanjebruine ogen bezorgd aan. Alles wat in me opkwam, wat me frustreerde, spuugde ik uit. Ik sprak in een wartaal en dat maakte Teddy nog meer ongerust. Toen droeg hij me naar zijn caravan waar ik eindelijk tot rust kon komen. We dronken watermeloenbrandwijn en gaven elkaar tedere zoentjes. Opeens stond hij recht en zei hij vastbesloten dat we moeten trouwen. Hij heeft beloofd dat we naar een andere plek kunnen gaan en nieuw leven kunnen opbouwen. Samen met mijn moeder.

Geef hier uw reactie door