7 mei 1951

Ik ben inmiddels drie dagen in Dungatar. Eergisteren besloot ik samen met mijn moeder voor het eerst terug de dorpsbewoners onder de ogen te komen. Ik wilde inkopen doen in de plaatselijke superette van de familie Pratt. Maar deze stap leek moeilijker dan verwacht. Ogen staarden ons vol afschuw en verbazing aan. Ik hoorde vrouwtjes fluisteren dat de zogenaamde “twee gekken” terug zijn. Het nieuws dat ik terug ‘thuis’ ben, ging als een lopend vuurtje de ronde. Ik kocht stof om nieuwe gordijnen te maken, namelijk groene crêpe georgette. Dankzij mijn naaiopleidingen in Parijs, Spanje en Amerika ben ik verbonden aan mijn naaimachine en allerhanden stoffen. Verschillende texturen, naden en kleuren. Vandaag kon ik me volledig concentreren op het naaien. Ik kan dus besluiten dat ik een goede dag had. Ik ontmoette ook Teddy McSwiney, de oudste zoon van de caravanbewoners in Dungatar en de plaatselijke voetbaltrainer. Een charmante kerel. Zijn kastanjebruine ogen en spierwit gebit deden me denken aan een jongen die ik eerder ontmoet had in mijn vreselijke schoolperiode. Het was een ietwat onwennige ontmoeting, zeker op het moment dat ik omhoog wilde klauteren en in zijn armen terecht kwam. Ik zou wel kunnen verdronken zijn in zijn prachtige ogen, maar ik bleef afstandelijk. Tenslotte weet hij ook wat mijn verleden inhoudt. Het blijft me dan ook achtervolgen. De relatie met mijn moeder is sterk verzwakt. Ze lijkt met haar gedachten in een ander melkwegstelsel te leven. Ze wil mijn hulp niet aanvaarden. Gisteren weigerde ze het voedsel, dat ik voor haar had bereid, op te eten.  Ze duwt zich steeds verder van me af. Maar ik ga niet opgeven. Ik zal mijn moeder nooit opgeven. Ik probeer al dag en nacht het woordje ‘sorry’ over mijn lippen te krijgen. Maar ik ben er nog niet klaar voor, mijn moeder is er nog niet klaar voor.