Ik heb een maand geleefd op automatische piloot, zonder gevoelens, enkel
verbittering. Na de dood van mijn moeder was ik volledig uitgeblust. Niemand gaf
een moer om mijn moeder, de begrafenis was enkel een formele gebeurtenis. Mijn
moeder was een gekkin die een moordenares op de wereld had gezet. Gelukkig was
er de brigadier die me af en toe kon warm maken om een nieuw kledingstuk te
ontwerpen. Dankzij hem sleurde ik me door het leven. Ik ervoer een vreselijk
knagend gevoel van haat en wraak. Het dorp bruiste van levenslust. Het voelde
aan alsof ze stonden te dansen op het graf van mijn moeder en genoten van mijn
pijn. Ik heb lange tijd die negatieve emoties proberen te verdringen. Het dorp
deed mee aan een toneelwedstrijd en ik had me ingezet om de kostuums te maken.
Ik was er dag en nacht aan bezig. Ik kon niet ophouden, ik moest en ik zou de
mooiste kledingstukken aller tijden maken. Maar ik kon niet langer aanzien hoe
Evan Pettyman voor de zoveelste maal genoot van andere vrouwen. En dit terwijl zijn
echtgenote van de ene in de andere depressie gleed. Ik besloot om Marigold de
waarheid te vertellen over haar vreselijke echtgenoot en hun zoon. Ze onthaalde
me hartelijk, alsof ze verwachtte dat ik zou langskomen. Ze vertelde me dat de
dood van Teddy niet mijn schuld was. Haar gezicht was somber, vol verdriet.
Langzaam vertelde ik het verhaal van mijn moeder en haar grote charmeur. Ze
onderbrak me en zei: ik ken dit verhaal. Waarop ik zei: Uiteraard, het is
ook jouw verhaal. Later hoorde ik dat Evan Pettyman op vreemde wijze om het
leven was gekomen. Op dat moment drong tot me door dat niets me nog verbond aan
die gruwelijke stad die pijnlijke herinneringen en intriges met zich meebrengt.
Alles moest weg, vernietigd worden. Ik had een goed plan. Aangezien iedereen
naar de toneelvoorstelling ging kijken, was het dorp leeg. Het was niet zo
moeilijk: het vuur zou alles uitwissen zodat er niets meer zou van overblijven.
Nu een maand later hoop ik nog steeds dat mijn herinneringen zijn weggebrand en
de bevolking van Dungatar opnieuw kan beginnen. Maar één ding weet ik zeker: ik
zal mij nooit meer laten leiden door wraak en haat.
Opeens bevond ik me in de nacht van 20 augustus voor brigadier Farrat. Ik hoorde
hem vaag vragen stellen. Zijn stem verdween en ik beleefde de gruwelijke
nachtmerrie van die nacht opnieuw. Teddy en ik, we waren zo gelukkig. Niets zou
tussen ons in komen te staan, geen haat of jaloezie. Maar dan opeens die val. Tranen
vloeiden over mijn wangen. De vloer zakte weg onder mijn voeten en ik kon
nauwelijks naar adem happen. De stem van de brigadier dwong me om me te
herpakken en ik probeerde mijn gedachten te structureren. Ik zei halve zinnen of
een deel van wat er gebeurd was. Ik vertelde over het feest dat zo mooi had
kunnen zijn, maar mijn verhaal stopte juist voor het moment dat Teddy er niet
meer was. Het leek alsof ik het wilde negeren. Ik wist maar al te goed dat het
ongeluk voor een zwarte wolk van beschuldigingen zou zorgen bij de bevolking. Ik
besefte dat ik bij wijze van boetedoening altijd in het dorp zou moeten
blijven. Want elders zou het opnieuw gebeuren. Overal waar ik kom, sterven
mensen. Mensen die ik liefheb of verafschuw. Het lijkt alsof er een vloek over
mij rust of ik in een eindeloze nachtmerrie leef. Ik voel me verantwoordelijk
voor de dood van Teddy. Hij wilde zich bewijzen ten opzichte van mij en viel
ongelukkig van het dak van een treinwagon. Alles is de schuld van die
vervloekte zoon van Evan Pettyman. Evan Pettyman, een zelfingenomen vrouwengek
die 30 jaar geleden mijn moeder mooie praatjes heeft wijsgemaakt. Hij heeft
haat in mij gebroed en me tot het uiterste gedreven. Zijn walgelijke zoon van
een andere vrouw heeft me op school vernederd en misbruikt. Maar dat maakt
niets goed, want ik ben verantwoordelijk voor de dood van het kind van iemand
en dat draag ik al twintig jaar mee. Niemand heeft me ooit kunnen vergeven, ik
heb mezelf nooit kunnen vergeven. Tot gisteren. Mijn moeder heeft me verteld
hoe mijn zogenaamde vader ons heeft behandeld. Zijn zoon was zijn afgod en
wanneer hij stierf, mocht ook mijn moeder geen kind meer hebben. Vanaf dan was
ik een bastaardkind en moest ik wegvluchten uit deze vreselijke plek. Mijn
moeder heeft altijd stilletjes gehoopt dat ik nooit nog naar dit gruwelijk dorp
moest terugkeren. We hebben elkaar honderd keer sorry gezegd en elkaars hand
niet meer losgelaten.
Ik heb het gevoel dat ik het vertrouwen van velen in het dorp kan terugwinnen
dankzij mijn haute-couturecreaties. Vandaag was er een bal in het dorp en
chique dametjes hebben me gevraagd om unieke creaties voor hen te maken. Ze
wilden uitblinken met de duurste stoffen, de mooiste snit en de meest
verleidelijke decolleté. Teddy had me gevraagd om mee te gaan naar het bal. Ik
heb lang getwijfeld, maar tot mijn verbazing was het mijn moeder die me
uiteindelijk kon overtuigen. Op het bal zag ik mijn creaties over de dansvloer
wervelen. Ikzelf had een glanzende fuchsia Lys Noir-japon aan. Ik voelde me zo
gelukkig aan de arm van Teddy. We trokken ons niets aan van de afkeurende
blikken van de aanwezigen en besloten om van elkaars gezelschap te genieten.
Maar dat was ons blijkbaar niet gegund. Ik was aan geen enkele tafel welkom. Die
afwijzing hing als een betonblok aan mijn benen. Alles wat vroeger was
misgelopen, passeerde als een horrorfilm in mijn gedachten. Ik kon nauwelijks
nog ademen en strompelde naar buiten. Ik was kwaad op alles en iedereen, ook op
mezelf. Maar opeens voelde ik de warme hand van Teddy op mijn schouder rusten.
Hij keek me met zijn kastanjebruine ogen bezorgd aan. Alles wat in me opkwam,
wat me frustreerde, spuugde ik uit. Ik sprak in een wartaal en dat maakte Teddy
nog meer ongerust. Toen droeg hij me naar zijn caravan waar ik eindelijk tot
rust kon komen. We dronken watermeloenbrandwijn en gaven elkaar tedere
zoentjes. Opeens stond hij recht en zei hij vastbesloten dat we moeten trouwen.
Hij heeft beloofd dat we naar een andere plek kunnen gaan en nieuw leven kunnen
opbouwen. Samen met mijn moeder.
Ik ben inmiddels drie dagen in Dungatar. Eergisteren besloot ik samen met mijn
moeder voor het eerst terug de dorpsbewoners onder de ogen te komen. Ik wilde
inkopen doen in de plaatselijke superette van de familie Pratt. Maar deze stap
leek moeilijker dan verwacht. Ogen staarden ons vol afschuw en verbazing aan.
Ik hoorde vrouwtjes fluisteren dat de zogenaamde twee gekken terug zijn. Het
nieuws dat ik terug thuis ben, ging als een lopend vuurtje de ronde. Ik kocht
stof om nieuwe gordijnen te maken, namelijk groene crêpe georgette. Dankzij
mijn naaiopleidingen in Parijs, Spanje en Amerika ben ik verbonden aan mijn
naaimachine en allerhanden stoffen. Verschillende texturen, naden en kleuren. Vandaag
kon ik me volledig concentreren op het naaien. Ik kan dus besluiten dat ik een
goede dag had. Ik ontmoette ook Teddy McSwiney, de oudste zoon van de
caravanbewoners in Dungatar en de plaatselijke voetbaltrainer. Een charmante
kerel. Zijn kastanjebruine ogen en spierwit gebit deden me denken aan een
jongen die ik eerder ontmoet had in mijn vreselijke schoolperiode. Het was een
ietwat onwennige ontmoeting, zeker op het moment dat ik omhoog wilde klauteren
en in zijn armen terecht kwam. Ik zou wel kunnen verdronken zijn in zijn
prachtige ogen, maar ik bleef afstandelijk. Tenslotte weet hij ook wat mijn
verleden inhoudt. Het blijft me dan ook achtervolgen. De relatie met mijn
moeder is sterk verzwakt. Ze lijkt met haar gedachten in een ander
melkwegstelsel te leven. Ze wil mijn hulp niet aanvaarden. Gisteren weigerde ze
het voedsel, dat ik voor haar had bereid, op te eten. Ze duwt zich steeds verder van me af. Maar ik
ga niet opgeven. Ik zal mijn moeder nooit opgeven. Ik probeer al dag en nacht
het woordje sorry over mijn lippen te krijgen. Maar ik ben er nog niet klaar
voor, mijn moeder is er nog niet klaar voor.
Gisteren nam ik een belangrijke beslissing. Ik heb lang getwijfeld, maar bij nader inzien had ik eigenlijk geen keuze.
De stoomtrein gleed langs de bergen en bereikte een mistig dal. Miezerige huisjes met een zwarte rookmassa die uit de schoorstenen kwam. Ik naderde mijn geboortedorp Dungatar. Ik kreeg een knoop in mijn maag en werd opeens heel angstig. Maar ik had besloten om terug te keren en er was geen weg terug. Een taxi bracht me richting de Hoofdstraat. Daar hoorde ik opeens achter mij een mannenstem 'Myrtle' roepen. Ik herkende meteen de licht opdringerige, maar uitnodigende stem. Het was de stem van de brigadier Farrat, een man die ik twintig jaar geleden samen met dit dorp heb verlaten. Omdraaien was geen optie, ik stapte met grote stappen verder. Maar de stappen achter mij haalden me in en twee handen grepen naar mijn koffer. 'Ik zal je helpen', zei hij op een rustige toon. Ik durfde hem nog steeds niet in de ogen te kijken, maar ik voelde zijn blik op me branden. Ik had geen keuze, hij bracht me richting de Heuvel. Deze ligt een beetje buiten het dorp. Op de heuvel staat slechts één huis, namelijk het huis van mijn moeder. De wagen stopte voor de deur en de gendarme vroeg me: "Zal het gaan, Myrtle?". Ik maakte duidelijk dat ik niet meer met die naam wil aangesproken worden. Mijn naam is Tilly. Een nieuwe naam betekent een nieuwe identiteit, een nieuw begin.
Ik wist dat aanbellen geen zin had, dus zocht ik naar een vermorzelde deur die ik kon inbeuken. Ik geraakte uiteindelijk binnen via de veranda. Onmiddellijk ervoer ik de geur van een beschimmeld en gesloten huis. Het leek of er een tornado door het huis had geraasd. Ik deed een poging om over de rommel te klauteren en me naar boven te begeven. Ik vroeg me af of mijn moeder al die tijd in dit onderkomen krot had geleefd. Ik vond mijn moeder in een vermufte kamer. Ze was volledig verzwakt. Haar ogen waren dof, haar huid was schuurpapier en haar spieren waren verkrampt. Ik was kwaad, had tegelijk medelijden en verdriet. Maar ik zou vanaf dat moment voor haar zorgen, altijd want dat was ik haar verschuldigd.
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op http://www.bloggen.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
De naaister uit Parijs
