We lieten onze trouwe volgers op hun honger zitten en intussen zijn onze bezoekerstatistieken dramatisch gezakt! Maar geen nieuws was ook dit maal goed nieuws!

In oeganda hebben we een ander afrika leren kennen. Veel meer beestjes, iets vlakker en iets heter! Ook iets chaotischer maar nog steeds prachtig! Qua leeuwtjes had ons Elo meer geluk (twee leeuwen met bebloede muilen die een karkas verscheuren) maar Céline en Marlies hebben wel de vaak gezochte schoebill  gezien! Een hooptepunt voor menig ornitholoog!

We zijn terug aan het werk nu, ditmaal zorgt Céline ervoor dat de kindjes veilig (?) op de wereld komen en ontfermen Elodie en Marlies zich over de inwendige problemen van menig rwandees (resp mannelijke en vrouwlijke).

Een normale stagedag ziet er ongveeer zo uit:

Zodra de wekker rinkelt springt ons Elo uit het bed en terwijl zei zich al vrolijk onder de waterkraan staat, strompelt Marlies naar de keuken voor een potje oploskoffie en probeert Céline haar ogen te openen! Een nieuwe stagedag biedt zicht aan! 

Staf op interne begint gewoonlijk om 7u30 maar is gewoonlijk ook wel afgelast. Daarna gaan we elk naar onze wards en proberen we een vertaler bij de kraag te pakken. Ondertussen kijken we hoeveel patienten er weg zijn. ‘Weg’ betekent volgens de huidige statistieken in 80% van de gevallen gestorven en in de andere 20% succesvol behandeld en naar huis. We brengen de dossiers in orde en hopen dat de dokters ook nog langskomen om de laboaanvragen te stempelen en toch iets van beleid te bepalen. Maar geen haast, een acute nierinsufficiëntie zal er de volgende dag ook nog zijn en anders lost het probleem zichzelf wel op... Onze klinische skills verbeteren er wel op: Hepatomegamlie, ascites- en lumbaalpuncties, tb longskes, nekstijfheid,.. Elodies eerste wacht alleen zit er ondertussen succesvol op. De patiënten professioneel gestabiliseerd en doorverwezen!  

Op gynaecologie wordt er intussen ook weer heftig gebaard en het liefst allemaal tesamen tijdens de luchpauze! Célines moedergevoel is eindelijk ontloken maar er is nog geen rwandese papa gevonden.  Alhoewel ze minder moeite heeft met de episiotomies dan Elodie zorgt het toch wat voor bevende handjes!

In het begin hadden we  wat heimwee naar ons knusse butare maar Kigali heeft nu toch ook ons hart veroverd! Je vindt zowel brede lanen lanen met hoge buildings als kleine stoffige wijkjes met spelende kinderen.  De stad is gebouwd  op verschillende heuvels,  het is ons nog niet helemaal duidelijk hoeveel want in tegenstelling tot butare is er meer dan enkel de hoofdstraat. We zijn hier niet meer de enige muzungu en ondertussen hebben we al kennis gemaakt met de andere 6 belgische studenten die hier zitten (3ULB en 3 KUL). Samen met de rwandese studenten namen ze ons vrijdag mee naar een feestje en zodra we de afrikaanse muziek hoorden voelden we ons weer helemaal op ons gemak! Sawa sawa sawa yeh!

Gisteren hebben we zelfs kunnen genieten van een openluchtconcert! Na een Rwandees voorprogramma veroverde de Nigeriaanse Nneka het hele publiek! http://www.youtube.com/watch?v=kvRDJ3rDaBM. Daarna etaleerden we onze heupmoves op de afterparty! Aangezien het feestje al om 18u begon waren we vandaag wel perfect in staat om ons ochtendritueel op tijd te voltooien!  

Naar goede traditie trokken we er weer op uit in het weekend. Zondag verwenden we onszelf met een dagje luilekker aan het meer Muhazi. We konden daar in een traditionele hut genieten van een heerlijk glaasje melk!  MMM MELK! (melk blijkt een belangrijk traditioneel element uit de rwandese cultuur te zijn).

Volgend weekend gaan we wandelen! Spannend!

Hou jullie warm!